Λουίζα Γκίκα
Συζητήσαμε σε αυτό το 4ήμερο τις προκλήσεις που ανοίγουν για την Αριστερά σε μια περίοδο παρατεταμένης κρίσης, οικονομικής, πολιτικής, ιδεολογικής, όπου οι από πάνω δεν μπορούν να κυβερνήσουν όπως παλιά ενώ οι από κάτω ριζοσπαστικοποιούνται σε όλα τα μέτωπα.
Στην Ελλάδα δρούμε μέσα σε συνθήκες φοβερής ταξικής πόλωσης ενάντια σε μια κυβέρνηση που παρά την κρίση και την απομόνωσή της, συνεχίζει τις επιθέσεις σε όλα τα μέτωπα. Και ταυτόχρονα σε συνθήκες κρίσης της ρεφορμιστικής Αριστεράς που περιορίζεται σε κοινοβουλευτική αντιπολίτευση και δεν επιδιώκει να οξύνει αυτήν την ταξική σύγκρουση και να προτείνει μια εργατική εναλλακτική, αυτή του εργατικού ελέγχου, στη ΝΔ και συνολικά στην κρίση του συστήματος.
Οι διαθέσεις του κόσμου όμως είναι διαφορετικές. Και εκεί είναι κρίσιμος ο ρόλος που παίζει η επαναστατική Αριστερά να οργανώσει και να κάνει δράση τη διάθεση για σύγκρουση με τις πολιτικές της κυβέρνησης - από τις περικοπές και τις ιδιωτικοποιήσεις μέχρι την Παλαιστίνη και τα ανοιχτά σύνορα.
Και στα νοσοκομεία αντιμετωπίζουμε πολιτικές Τεμπών. Στην Ήπειρο, μια σειρά νοσοκομεία δυσκολεύονται να εξυπηρετήσουν τον κόσμο που αποκλείεται στην πράξη από το δημόσιο σύστημα Υγείας, λόγω της υποστελέχωσης και των περικοπών.
Αλλά ταυτόχρονα είναι ένας από τους χώρους όπου το Συντονιστικό Νοσοκομείων, το ΣΕΚ, η αντικαπιταλιστική Αριστερά έχουν αποκτήσει μεγάλη δύναμη μέσα από την παρέμβασή τους, καθορίζοντας τα βήματα του κόσμου που θέλει να παλέψει. Στα Γιάννενα οι υγειονομικοί βρισκόμαστε στο κέντρο κάθε απεργίας που γίνεται στην πόλη δίνοντας έμπνευση σε όλο το εργατικό κίνημα. Όλο και περισσότερος κόσμος έρχεται κοντύτερα στις δικές μας προτάσεις:
Εργατικός έλεγχος
Για απεργίες με διάρκεια προκειμένου να σώσουμε το ΕΣΥ. Πάνω στην ανάγκη του εργατικού ελέγχου για να σταματήσουμε τις ιδιωτικοποιήσεις αλλά και για να πάρουμε πίσω όσα έχουν διαλύσει. Η απεργία στις 28 Φλεβάρη ήταν καθοριστική. Οι συνάδελφοι ήθελαν μαζικά να απεργήσουν και τμήμα το τμήμα, ορίστηκε προσωπικό ασφαλείας όχι από την διοίκηση αλλά από τα κάτω, σε ένα χώρο με 2.500 εργαζόμενους. Μαζί με αυτόν τον κόσμο οργανώσαμε απεργιακή επιτροπή για την απεργία της 9ης Απρίλη. Ήρθαμε σε κόντρα με την ΔΑΚΕ και τους αποκλεισμούς που προσπαθεί να επιβάλει ότι οι ειδικευόμενοι και οι συμβασιούχοι επικουρικοί δεν μπαίνουν στο σωματείο.
Ο συνδυασμός οργάνωσης των απεργιακών βημάτων από τα κάτω και ανοίγματος της συζήτησης πάνω στην εναλλακτική του εργατικού ελέγχου έχει διαμορφώσει μια μεγάλη αντικαπιταλιστική αριστερά στα νοσοκομεία που φαίνεται πια, με πιο τρανταχτό παράδειγμα τις εκλογές της ΕΙΝΑΠ. Ήταν ένα χαστούκι στην κυβέρνηση, με την Παγώνη να χάνει την πρώτη θέση, με το Ενωτικό Κίνημα για την Ανατροπή, στο κέντρο του οποίου βρίσκεται το Συντονιστικό Νοσοκομείων και το ΣΕΚ, να έχει τη μεγαλύτερο άνοδο. Αυτό φάνηκε και στο συνέδριο της ΟΕΝΓΕ όπου ήμουν αντιπρόσωπος.
Η ΝΔ «δεν υπήρχε» στο συνέδριο που εξελίχθηκε σε μια αντιπαράθεση πάνω στην πρόταση που βάζει η αντικαπιταλιστική αριστερά ότι θέλουμε κρατικοποιήσεις με εργατικό έλεγχο και αυτό γίνεται με απεργίες διαρκείας – και από την άλλη της προσπάθειας του ΚΚΕ να απαντήσει φτάνοντας στο σημείο να υποστηρίζει ότι οι γιατροί «δεν είναι εργατική τάξη» και άρα για ποιες απεργίες διαρκείας μιλάτε.
Δόθηκαν πολιτικές μάχες στο συνέδριο, κερδίσαμε ομόφωνα την μάχη να πάει η υπόθεση της Πύλου στο Ναυτοδικείο, κάτι που δεν ήταν δεδομένο. Αυτή είναι η δύναμη του να προχωράμε ενιαιομετωπικά τις μάχες που δίνουμε. Τα πολιτικά προχωρήματα φαίνονται στα Γιάννενα και σε άλλα ζητήματα, στο κίνημα για την καταδίκη του Λεύκοβιτς, που δείχνει τι ρόλο έχει παίξει η Απεργιακή 8 Μάρτη ανοίγοντας τα ζητήματα ότι τέτοιες προκλήσεις δεν μπορούν να περνάνε. Μια πόλη ολόκληρη στήριξε αυτή τη μάχη. Το αποτέλεσμα ήταν ότι γυναίκες εργαζόμενες στον επισιτισμό στην πόλη βγαίνουν ανοιχτά και καταγγέλλουν σεξιστικές συμπεριφορές.
Είναι πολύ απτά αυτά που συμβαίνουν στους χώρους δουλειάς μας και χρειάζεται να οργανώσουμε τις μάχες χώρο τον χώρο για να τις κερδίσουμε χτίζοντας ταυτόχρονα μια Αριστερά η οποία θα οδηγήσει την τάξη στη σύγκρουση μέχρι το τέλος και να γίνει τάξη για τον εαυτό της. Επόμενος σταθμός η απεργία στις 6 Ιούνη, για ένα απεργιακό καλοκαίρι που θα ρίξει την κυβέρνηση.
γιατρός, ΔΣ ΕΙΝΗ
Ozdes Ozbay
Σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα
Η πολυκρίση του καπιταλισμού οδηγεί σε συγκρούσεις και αντιστάσεις σε όλο τον κόσμο και αυτό συμβαίνει και στην Τουρκία το τελευταίο διάστημα. Δεν είναι βέβαια η πρώτη φορά που ο Ερντογάν έχει να αντιμετωπίσει ένα μαζικό κίνημα. Το 2013 είχαμε την εξέγερση για το πάρκο Γκεζί. Τότε 3 εκατομμύρια άνθρωποι συμμετείχαν στις διαμαρτυρίες. Ήταν, μέχρι τότε, η μεγαλύτερη αναταραχή που είχε γίνει στην Τουρκία. Αλλά αυτό έχει αλλάξει τώρα.
Πριν δύο μήνες μόνο στην Ιστανμπούλ διαδήλωσαν πάνω από 3 εκατομμύρια, στις λεγόμενες «δέκα μέρες που συγκλόνισαν την Τουρκία». Και οι κινητοποιήσεις συνεχίζονται ακόμη κάτω από την επιρροή του κύριου κόμματος της αντιπολίτευσης, του CHP.
Μέσα σε δέκα μέρες, η κοινωνική και πολιτική οργή που συσσωρευόταν έγινε έκρηξη με αφορμή την φυλάκιση Ιμάμογλου. Πλέον το ΑΚΡ, το κόμμα του Ερντογάν, δεν είναι πια το πρώτο κόμμα. Ο Ιμάμογλου είναι πρώτος στις δημοσκοπήσεις. Αλλά το CHP είναι ένα κεντροδεξιό συντηρητικό κόμμα που δεν θέλει διαδηλώσεις.
Όπως συνέβη και στην Σερβία ήταν το φοιτητικό κίνημα που άναψε τη φωτιά. Στο πανεπιστήμιο, στο οποίο ακυρώθηκε το πτυχίο του Ιμάμογλου, ήταν οι φοιτητές που έσπασαν τα οδοφράγματα που είχε στήσει η αστυνομία στην περιοχή Σαρατσάνε. Το CHP δεν καλούσε καν σε συγκεντρώσεις μέχρι αργά τη νύχτα της ίδιας μέρας οπότε τελικά αναγκάστηκε. Oι φοιτητές παρέμειναν για δέκα μέρες πραγματοποιώντας συνελεύσεις κάθε βράδυ.
Σημάδι οργής
Η πίεση από τα κάτω άλλαξε την πολιτική του CHP έστω και λίγο προς τα αριστερά. Μια εβδομάδα αργότερα έκανε προκριματικές εκλογές για τους υποψήφιούς του. Υπήρχαν δύο κάλπες μια για τα μέλη του κόμματος και μια που την αποκάλεσαν «κάλπη της αλληλεγγύης». Στην κάλπη του κόμματος τον Ιμάμογλου ψήφισε 1 εκατομμύριο μέλη. Και 15 εκατομμύρια τον ψήφισαν στην δεύτερη κάλπη. Αυτό δεν αντανακλά τη δύναμη του CHP, απλοί άνθρωποι οργάνωσαν τους εαυτούς τους, πήραν τους φίλους και τους συγγενείς τους και πήγαν να ψηφίσουν. Ένα σημάδι της μεγάλης οργής ανάμεσά τους και του πόσο θέλουν να αλλάξουν την πολιτική στην Τουρκία.
Άλλη μια ιστορική στιγμή ήταν ότι οι φοιτητές άρχισαν να κάνουν αποχή από τα μαθήματα στην Κωνσταντινούπολη. Το σύνθημα στις συνελεύσεις τους ήταν «οι φοιτητές απέχουν, οι εργάτες απεργούν». Αυτό δεν δούλεψε, γιατί φυσικά μια γενική απεργία δεν οργανώνεται με συνθήματα αλλά παρόλα αυτά οδήγησε σε μια πανεθνική μέρα μποϊκοτάζ στην κατανάλωση. Σε περιοχές που πλειοψηφεί η αντιπολίτευση, όλα ήταν άδεια, δεν κυκλοφορούσε άνθρωπος, μαγαζιά έκλεισαν.
Οι φοιτητές και άλλος κόσμος απαιτούν μια πιο ριζοσπαστική πολιτική. Δυστυχώς η ριζοσπαστική Αριστερά είναι αδύναμη σήμερα στην Τουρκία. Το πλήθος των δυνατοτήτων που ανοίγονται για τους επαναστάτες βρίσκεται σε αντίθεση με την κατάσταση της ριζοσπαστικής Αριστεράς.
Το CHP προσπαθεί να ελέγξει αυτό το κίνημα για να το κάνει εκλογική καμπάνια. Ο Ιμάμογλου έχει ένα σύνθημα, «όλα θα είναι όμορφα», μη διαδηλώνετε, μη συγκρούστε στους δρόμους, απλά ψηφίστε εμάς. Είναι ένας νεοφιλελεύθερος ηγέτης και ξέρουμε, όλοι ξέρουν, ότι τίποτε δεν «θα είναι όμορφο». Η στάση της αντιπολίτευσης και η αδυναμία της Αριστεράς μεγαλώνουν την απειλή ενός νέου φασιστικού κόμματος.
Όλα δείχνουν ότι χρειαζόμαστε ένα δυνατό αντικαπιταλιστικό κόμμα στην Τουρκία. Καθώς ο πλανήτης οδηγείται σε μια πολλαπλή κρίση, οικονομική, κλιματική και απειλείται από ένα νέο παγκόσμιο πόλεμο, το δίλημμα «Σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα» είναι επίκαιρο όσο ποτέ. Η επανάσταση είναι δυνατή αλλά μόνο αν οι επαναστάτες γίνουν περισσότεροι και δυνατότεροι. Οι μάζες εισβάλλουν στην πολιτική αλλά όπως λέει και ο Τρότσκι για να μην χαθεί όλος αυτός ο ατμός, όλη αυτή η δύναμη, χρειαζόμαστε επαναστατικό κόμμα. Αυτό προσπαθεί να κάνει το DSiP στην Τουρκία, το ΣΕΚ στην Ελλάδα. Οι μάζες αναζητούν ριζοσπαστικές λύσεις και πρέπει να τους τις δώσουμε χτίζοντας παντού δυνατά επαναστατικά κόμματα.
DSiP, Τουρκία
Ραμσίς Κιλανί
Η απελευθέρωση δεν θα έρθει από τα πάνω
Έχω εντυπωσιαστεί πολύ από την πολιτική συζήτηση αλλά και από την πρακτική εμπειρία αυτές τις τέσσερις μέρες. Αυτό το φεστιβάλ Μαρξισμού κρατάει ζωντανή την παράδοση του επαναστατικού σοσιαλισμού και του διεθνισμού από τα κάτω. Και κοιτάζοντας την κατάσταση του κόσμου, πότε αυτό ήταν πιο επίκαιρο, πιο επείγον από σήμερα;
Η πτώση των ποσοστών κέρδους στρατιωτικοποιεί τον παγκόσμιο ιμπεριαλιστικό ανταγωνισμό μεταξύ των καπιταλιστικών κυρίαρχων τάξεων. Το Ισραήλ, ο φύλακας των ιμπεριαλιστικών συμφερόντων στην πλούσια σε πετρέλαιο και φυσικό αέριο Μέση Ανατολή, διαπράττει μια «live» γενοκτονία στη Γάζα.
Μια γενοκτονία που δολοφόνησε την ξαδέλφη μου πριν από δύο εβδομάδες στη Γάζα. Το 2014, ο ισραηλινός στρατός δολοφόνησε ήδη τον πατέρα μου και τα αδέλφια μου στη Γάζα. Παρά το γεγονός ότι η δολοφονία τους ήταν ένα προφανές έγκλημα πολέμου, παρά το γεγονός ότι είχαν τη γερμανική υπηκοότητα, η γερμανική κυβέρνηση δεν το σχολίασε καν μέχρι σήμερα.
Αυτό το γεγονός μου κατέστησε πολύ σαφές το εξής: Η δικαιοσύνη δεν θα μας χαριστεί από τα πάνω. Πρέπει να την πάρουμε από τα κάτω. Γιατί δεν έχει να κάνει με την «γερμανική ενοχή». Αλλά τη γερμανική άρχουσα τάξη και τα συμφέροντά της. Και μου ξεκαθάρισε ότι η επανάσταση είναι η μόνη λύση.
Αντίσταση
Αυτή είναι μια ιστορία από τις αμέτρητες ιστορίες άλλων Παλαιστινίων από τη Γάζα, όπου ολόκληρα οικογενειακά ονόματα έχουν εξαλειφθεί. Αλλά η παλαιστινιακή αντίσταση συνεχίζεται. Το κίνημα αλληλεγγύης σε όλο τον κόσμο δεν το βάζει κάτω. Γιατί παλεύουμε για ένα κόσμο χωρίς εκμετάλλευση και καταπίεση, όπου κανένας δεν θα χρειάζεται να υποφέρει όπως εμείς.
Τώρα, οι κυρίαρχες τάξεις προετοιμάζουν τις πολεμικές μηχανές τους για σφαγές διαφορετικής κλίμακας. Οι μάζες σε όλο τον κόσμο φωνάζουν το σύνθημα «Είμαστε χιλιάδες, είμαστε εκατομμύρια, είμαστε όλοι Παλαιστίνιοι!» έχουν δίκιο.
Η επιλογή μας είναι ξεκάθαρη: Σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα! Αμέτρητες είναι οι επαναστάσεις που έχουν συμβεί στην ιστορία στο πλαίσιο των πολέμων. Το πρόγραμμα του ιμπεριαλισμού λέει: «Κανόνια αντί για βούτυρο!» Το πρόγραμμα των σοσιαλδημοκρατών είναι: «Κανόνια! Και λίγη μαργαρίνη…» Ο νέος Γερμανός καγκελάριος Μερτς ξεκαθάρισε: Οι εργαζόμενοι πρέπει να δουλέψουν σκληρότερα για να δημιουργήσει η γερμανική άρχουσα τάξη τον μεγαλύτερο στρατό στην Ευρώπη.
Αλλά είναι ο δικός τους στρατός, όχι ο δικός μας. Είναι οι δικοί τους πόλεμοι. Όχι οι δικοί μας. Για να μπορούν για τα κέρδη τους, οι εργάτες να σκοτώνουν και να σκοτώνονται αντιμέτωποι με άλλους εργάτες. Αλλά είναι οι εργάτες που είναι στο κέντρο της παραγωγής. Είναι οι εργάτες που μπορούν να σταματήσουν την πολεμική μηχανή. Έτσι αντιστεκόμαστε.
Ζούμε όχι μόνο σε μια εποχή κρίσης, καταστροφής και ανόδου του φασισμού. Ζούμε επίσης σε μια εποχή επαναστάσεων και αντίστασης. Παρά την άνοδο της ακροδεξιάς και του φασισμού εκατομμύρια βγαίνουν στο δρόμο για να τσακίσουν τους φασίστες. Παρά την κρατική καταστολή εκατομμύρια βγαίνουν στους δρόμους για την Παλαιστίνη. Οι εργάτες στην Ελλάδα και στο Μαρόκο και αλλού σταματάνε με τα δικά τους χέρια τις αποστολές όπλων στο Ισραήλ. Έδρασαν όταν οι κυβερνήσεις δεν έκαναν τίποτα. Και είναι καθήκον μας να οικοδομήσουμε το επαναστατικό κόμμα στην Ελλάδα, στη Γαλλία, στη Γερμανία, στην Τουρκία, όπου κι αν βρισκόμαστε σαν επαναστάτες. Ένας άλλος κόσμος είναι εφικτός. Και κανείς δεν θα μας τον δώσει δωρεάν. Πρέπει να πολεμήσουμε γι’ αυτόν. Αν δεν το έχετε κάνει ήδη, γίνετε μέλη του ΣΕΚ σήμερα, σε όλες τις αδελφές οργανώσεις του ανά τον κόσμο. Ας οργανωθούμε, να παλέψουμε για μια ελεύθερη κοινωνία, για μια απελευθερωμένη ανθρωπότητα παγκοσμίως.
Οργάνωση “Σοσιαλισμός από τα κάτω”, Γερμανία
Τζωρτζίνα Πράττη
“Νοσηρή μειοψηφία είναι οι καπιτάλες”
Πολλά θα μπορούσαν να ειπωθούν για τα ιδεολογικά εργαλεία που χρησιμοποιεί η άρχουσα τάξη για να δικαιολογήσει την τρανσφοβία, τα οποία έχουν παρεισφρύσει εν μέρει ακόμα και σε κάποιες πτυχές του κινήματος που δεν είχαν προηγουμένως ξεκάθαρη θέση. Θα μπορούσαμε να πούμε για τους διάφορους βιολογισμούς που θυμίζουν βιολογισμούς που χρησιμοποιούνταν για να παρουσιάσουν τους μαύρους ως πιο “βίαιους” και “απολίτιστους”.
Η ουσία είναι ότι όλο αυτό το κλίμα αντεπίθεσης στις κατακτήσεις των γυναικείων και ΛΟΑΤΚΙ αγώνων βασίζεται στα υλικά συμφέροντα της άρχουσας τάξης. Η τρανσφοβία, η ομοφοβία, ή το να λέμε “οι γυναίκες σήμερα έχουν πάρει πολύ θάρρος” είναι ένα χρήσιμο εργαλείο για τα υλικά συμφέροντα της άρχουσας τάξης, και για να διατηρήσουν την ισχύ τους πάνω μας.
Είναι προς το συμφέρον των καπιταλιστών να εξασφαλίζουν την ανατροφή νέων εργατικών χεριών ώστε η παραγωγή να μη μείνει στον αέρα, με τρόπο που να μην ζημιώνει τους ίδιους. Να εφαρμόζουν το “διαίρει και βασίλευε”. Πείθοντας φερ’ ειπείν τις cis γυναίκες, ότι οι τρανς απειλούν δήθεν τη σωματική τους ακεραιότητα και την ίδια τους την αξιοπρέπεια ακόμα. Όπως και να πείθουν τον ντόπιο εργάτη ότι ο μετανάστης θα του κλέψει τη δουλειά. Δεν λείπει από την ατζέντα και η δημιουργία αποδιοπομπαίων τράγων, ώστε ο κόσμος να αποπροσανατολίζεται και να μην αγωνίζεται για την αντιμετώπιση των πραγματικών του προβλημάτων.
Το 30% των τρανς ατόμων έχει μείνει άστεγο σε κάποια φάση της ζωής του. Ένα 30% έχει επίσης αναφερθεί σε παρενόχληση στο χώρο δουλειάς, σε άρνηση προαγωγής και απόλυση λόγω ταυτότητας φύλου. Τώρα, με τις πολιτικές του Τραμπ και κάθε Τραμπ, καλλιεργείται σε παγκόσμια κλίμακα, ένα ολόκληρο κλίμα αντιμετώπισης των τρανς, εν μέρει και άλλων ΛΟΑΤΚΙ, αλλά και ανθρώπων που δεν ταιριάζουν με τα συμβατικά έμφυλα πρότυπα, ως “παράσιτα” της κοινωνίας που “δεν προσφέρουν τίποτα”, και αξίζουν ακόμα παραπάνω βία, περιθωροποίηση, διακρίσεις.
Το φετινό Pride είναι πολύ σημαντικό, καθώς έχει στο κέντρο του όλες αυτές τις αντιδραστικές πολιτικές εξελίξεις, που ζυμώνονταν χρόνια, και τώρα βγαίνουν ξεδιάντροπα επίσημα στην επιφάνεια. Χρειάζεται να τις αναδείξει και να διαμορφώσει την αγωνιστική απάντηση που απαιτείται. Η συμμετοχή των σωματείων είναι καίριας σημασίας.
Για να καταλάβουν τα ΛΟΑΤΚΙ άτομα επιτέλους, ότι δεν κατακτιέται κάτι ουσιαστικό με ρεφορμιστές πολιτικούς που δεν έχουν αναφερθεί ούτε μια φορά στη λέξη “εργάτης”, που θεωρούν ότι δεν μπορούμε να κάνουμε και πολλά για την εργασιακή καταπίεση, μην και ωθήσουμε τα πράγματα στα άκρα… Με εργοδότες που μπορεί μεν να αποδέχονται τα ονόματα και τις αντωνυμίες του κάθε ενός αλλά δε σταματούν να υποβάλλουν όλα τα εργαζόμενα στις ίδιες χάλια συνθήκες.
Αντίστοιχα, η υπόλοιπη εργατική τάξη χρειάζεται να κάνει τη σύνδεση ότι δεν έχει κάτι να χάσει, ίσα ίσα έχει να κερδίσει από την ενσωμάτωση των τρανς, γκέι και γυναικείων διεκδικήσεων – σε ακόμα μεγαλύτερο βαθμό από όσο το κάνουν ήδη. Όσα περισσότερα αιτήματα έχουμε, τόσο περισσότερο ισχυροποιούμε τις απεργίες και τους αγώνες μας. Αν αφήσουμε να αφαιρεθούν δικαιώματα που αφορούν ένα κομμάτι της κοινωνίας, θα ακολουθήσει η κατάργηση και άλλων.
Τα συνδικάτα της Υγείας είχαν πάρει θέση για τον Ζακ και είχαν συμμετάσχει οργανωμένα στο Pride. Οι μάχες που έδωσαν σε πάνω από ένα μέτωπα που αφορούν την τάξη μας, κατ’ εμέ έπαιξε τελικά ρόλο στη νίκη της Αριστεράς στις εκλογές στα συνδικάτα τους. Το να διευρύνουμε την ατζέντα των διεκδικήσεών μας δεν μας αποδυναμώνει – το αντίθετο: οι αγώνες μας γίνονται πιο αντιπροσωπευτικοί, πιο μαζικοί, πιο ριζοσπαστικοί, πιο αποτελεσματικοί!
Εμπρός, λοιπόν, να κάνουμε το Pride απεργιακό. Εργατικό. Με τους σπόνσορες, τον καπιταλισμό, το Pinkwashing δεν καταφέρνουμε μακροπρόθεσμες αλλαγές και είμαστε επιρρεπείς σε πισωγυρίσματα. Το Pride από riot ξεκίνησε. Ας επιστρέψουμε στην παράδοση της ουσιαστικής πίεσης στις αρχές. Και να το πάμε παραπέρα. Τα ΛΟΑΤΚΙ και γυναικεία αιτήματα ας παίξουν πιο κεντρικό ρόλο σε απεργίες και εργατικούς αγώνες! Ας γίνονται η αφορμή για ξεκινήματα νέων εστιών αγώνα και περαιτέρω κλιμάκωσης!
Κάτι που ειπώθηκε εύστοχα στις διαδηλώσεις στο Λονδίνο ήταν ότι η κυβέρνηση τα έβαλε με το “λάθος 1%”. Ας τους δείξουμε, λοιπόν, κι εμείς το ίδιο! Ότι η νοσηρή μειοψηφία που επιβάλλει τα “θέλω” της με το ζόρι, δεν είναι τα ΛΟΑΤΚΙ άτομα που ζητούν αποδοχή και δίκαιες συνθήκες... αλλά οι καπιτάλες!