Μέσα σε λιγότερο από μία βδομάδα, ο κόσμος έφτασε στο χείλος μιας γενικευμένης σύγκρουσης στη Μέση Ανατολή και μετά από τρεις μέρες σε μια αμφισβητούμενη εκεχειρία. Ο Τραμπ έσπευσε να δηλώσει πως ο πόλεμος Ισραήλ-Ιράν θα μείνει στην ιστορία ως ο πόλεμος των 12 ημερών. Οι 12 μέρες θα μείνουν όντως στην ιστορία, αλλά γιατί έδειξαν σε εκατομμύρια ανθρώπους πόσο επικίνδυνος και ασταθής είναι ένας πλανήτης που κινείται στο ρυθμό των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών.

Τη νύχτα του Σαββάτου 21 προς 22 του μήνα οι ΗΠΑ αποφάσισαν να μπουν ανοιχτά στον πόλεμο και πραγματοποίησαν έναν ογκώδη βομβαρδισμό στα πυρηνικά εργοστάσια του Ιράν. Χρησιμοποίησαν για πρώτη φορά στην ιστορία κάποιες από τις πιο βαριές και ισχυρές βόμβες που έχει στην κατοχή του ο αμερικάνικος στρατός. Κάθε μία ζυγίζει πάνω από 13 τόνους. Έριξαν 14 από αυτές στις πυρηνικές εγκαταστάσεις στο Φόρντο και άλλες 2 στο Νατάνζ. Οι βόμβες κατευθυνόμενης διάτρησης που μπορούν να διαπεράσουν ακόμη και το βουνό μέσα στο οποίο βρίσκεται το εργοστάσιο στο Φόρντο κατασκευάστηκαν από τον αμερικάνικο στρατό και την Boeing για να πετυχαίνουν αποτελέσματα αντίστοιχα με τα πυρηνικά όπλα χωρίς να περάσουν το “πυρηνικό κατώφλι”. 

Κανείς δεν ξέρει μέχρι στιγμής ποιες ήταν οι επιπτώσεις στις ιρανικές εγκαταστάσεις, αλλά οι εικόνες επιβεβαιώνουν το άνοιγμα κρατήρων διαμέτρου μέχρι και έξι μέτρων μέσα από όπου πέρασαν κι άλλες βόμβες για να προκαλέσουν καταστροφές όσο το δυνατόν βαθύτερα. Την ίδια στιγμή ένα αμερικάνικο υποβρύχιο χτυπούσε άλλους στόχους με πυραύλους Τόμαχοκ. Ακόμη και αν οι Ιρανοί κατάφεραν να μετακινήσουν το πυρηνικό υλικό, ο συνδυασμός της αμερικανο-ισραηλινής επίθεσης ρισκάρισε μια πυρηνική διαρροή χωρίς προηγούμενο.

Το γεγονός ότι ο Τραμπ το βράδυ της Δευτέρας έβγαλε από το καπέλο του τη συμφωνία της εκεχειρίας μεταξύ Ισραήλ και Ιράν δεν μετατρέπει αυτό που συνέβη το σαββατοκύριακο σε “θέατρο”. Τα μπρος-πίσω είναι αποτέλεσμα των αντίρροπων πιέσεων που ασκούνται πάνω στον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό. Είναι αιτία για μεγαλύτερη αστάθεια και έλλειψη προβλεψιμότητας, όχι για καθησυχασμό. Το αντιπολεμικό κίνημα είχε δίκιο που ξεσηκώθηκε από την πρώτη στιγμή της ισραηλινής επίθεσης και ακόμη περισσότερο δίκιο που έβαλε μπρος την κλιμάκωση όταν ξεκίνησαν οι αμερικάνικοι βομβαρδισμοί.

Η αμερικάνικη ηγεσία είχε από την αρχή αμφιβολίες για το τι έπρεπε να κάνει. Ο Τραμπ αναγκάστηκε να φύγει εσπευσμένα από τη σύνοδο των G7 για να οργανώσει το βομβαρδισμό ενώ μόλις λίγο νωρίτερα είχε αφήσει να εννοηθεί πως θα πιέσει το Ιράν και το Ισραήλ να σταματήσουν την εκατέρωθεν εκτόξευση πυραύλων.

Το Ισραήλ από την πρώτη στιγμή που εξαπέλυσε την επίθεση στο Ιράν, ήξερε πως χωρίς την εμπλοκή των ΗΠΑ δεν θα μπορούσε να πάει και πολύ μακριά. Ο στόχος της “αλλαγής καθεστώτος” μέσω πυραύλων δεν πατούσε σε κάποια πραγματική λογική. Ο στρατιωτικός στόχος της καταστροφής του πυρηνικού προγράμματος δεν μπορεί να γίνει χωρίς τις αμερικάνικες υπερβόμβες. Μπορεί ο Νετανιάχου μέσα από την επέκταση του πολέμου να κατάφερε να ξανασυσπειρώσει το σιωνιστικό κατεστημένο και να ξεπλυθεί από τους ξεφτιλισμένους ηγέτες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, οι οποίοι είχαν αρχίσει να ψελλίζουν κριτικές για τα ανύπαρκτα όρια στο σαδισμό του Ισραήλ στη Γάζα. 

Διάτρητος θόλος

Όμως, ταυτόχρονα το Ισραήλ βρέθηκε να δέχεται για πρώτη φορά μετά από πολλές δεκαετίες πυραύλους που χτυπούσαν κτίρια, ακόμη και σημεία υψηλής σημασίας. Οι σειρήνες δεν έπαψαν να ηχούν, οι έποικοι έτρεχαν στα καταφύγιά τους, κάνοντας επίδειξη του ρατσισμού τους ακόμη κι εκεί, πετώντας Άραβες και μετανάστες εργάτες απ’ έξω. Ο “θόλος προστασίας” απέναντι στις πυραυλικές επιθέσεις αποδείχτηκε διάτρητος. Οι Ισραηλινοί πήραν μια μικρή γεύση από τον πόνο που μοιράζουν στον αραβικό κόσμο εδώ και 75 χρόνια.

Ο Τραμπ μέσα σε αυτές τις συνθήκες αποφάσισε να κάνει τη χάρη στον Νετανιάχου και να τον στηρίξει, ακόμη και την πιο δύσκολη στιγμή. Ο Νετανιάχου μπορεί να πανηγυρίζει και να βουλώνει το στόμα όσων από τις άλλες πτέρυγες του σιωνισμού του ασκούσαν κριτική πως η γενοκτονία στη Γάζα θα απομονώσει το σιωνιστικό καθεστώς από τους συμμάχους του. Τώρα μπορεί να λέει πως σε καμία άλλη στιγμή και κανένας άλλος ηγέτης δεν είχε καταφέρει να κινητοποιήσει τον μεγαλύτερο στρατό του κόσμου, τον αμερικάνικο, για να βομβαρδίσει το Ιράν. Δεν το είχαν καταφέρει ούτε το 2003, παρότι ήταν πάλι ο Νετανιάχου ο οποίος το προσπάθησε με όλες του τις δυνάμεις, λέγοντας τα ίδια ακριβώς ψέματα που επαναλαμβάνει τώρα.

Ωστόσο, οι κινήσεις του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού γίνονται μέσα σε συνθήκες με πολλούς περιορισμούς. Κάθε άλλο παρά παντοδύναμοι είναι. Ακόμη και οι αμερικάνικες εφημερίδες δήλωναν την έκπληξη τους για το γεγονός ότι ο Τραμπ διέταξε το βομβαρδισμό Σάββατο με προοπτική να έχει ολοκληρωθεί μέσα στο σαββατοκύριακο ώστε να περιοριστεί η αναταραχή στη Γουόλ Στριτ τη Δευτέρα. Έβαλε τον Υπουργό του της Άμυνας, τον Χέγκσεθ, να βγει ταχύτατα και να διακηρύξει πως το πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν “συνετρίβη”, όταν ακόμη δεν είχε κατακαθίσει η σκόνη από τις βόμβες, ώστε να κάνει σαφές ότι δεν θα ακολουθήσουν κι άλλα χτυπήματα.

Μια υπερδύναμη που μετράει τις στρατηγικές της επιλογές με κριτήριο τους βραχυπρόθεσμους δείκτες στα χρηματιστήρια είναι μια υπερδύναμη που δεν έχει εμπιστοσύνη στη βάση στην οποία πατάει. Είναι ο παγκόσμιος καπιταλισμός ανισόρροπος, όχι μόνο το μυαλό του Τραμπ. Οι δείκτες της Γουόλ Στριτ είναι ένα μικρό μέρος του πανικού που θα επικρατούσε αν γενικευόταν ο αποκλεισμός των στενών του Ορμούζ και περιοριζόταν δραστικά η διαθεσιμότητα πετρελαίου και φυσικού αερίου. Πόσο μάλλον αν τα χτυπήματα γενικεύονταν και έφταναν ως τις πετρελαιοπηγές της Σαουδικής Αραβίας είτε μέσω Τεχεράνης, είτε μέσω Υεμένης.

Το ίδιο ισχύει όσον αφορά την έκθεση των αμερικάνικων δυνάμεων στη Μέση Ανατολή. Το Ιράν βομβάρδισε την αμερικάνικη βάση στο Κατάρ τη Δευτέρα, τη δεύτερη μεγαλύτερη βάση στην περιοχή και ίσως τη σημαντικότερη γιατί εκεί εδρεύει η Κεντρική Διοίκηση. Από εκεί συντονίζεται η αμερικάνικη επιθετικότητα από τη Βόρεια Αφρική ως την Κεντρική Ασία. Ο Τραμπ αντί να εξοργιστεί, προτίμησε να ευχαριστήσει το Ιράν γιατί το χτύπημα ήταν μετρημένο. 

Οι Αμερικάνικες δυνάμεις μπορεί να έχουν περιοριστεί στις βάσεις τους μετά τη συνειδητοποίηση της ήττας που υπέστησαν στο Ιράκ, αλλά πρόκειται για 40 χιλιάδες στρατιώτες που εκτός από το Κατάρ βρίσκονται στο Κουβέιτ, το Ιράκ, τη Συρία, τη Σαουδική Αραβία και αλλού. Αν έπεφταν νεκροί κάποιοι από αυτούς, τα πράγματα δεν θα μπορούσαν να αντιμετωπιστούν με επιπλέον μηνύματα του Τραμπ στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.

Πίσω από αυτούς τους επιμέρους φόβους, υπάρχει εξάλλου το κεντρικό πρόβλημα για τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό, στο οποίο ο Τραμπ ήταν αυτός που θα έδινε την τελική λύση. Πώς θα λύσει τα χέρια του από τα σημεία που τα θεωρεί βάρος για να επικεντρωθεί στον μεγάλο ανταγωνισμό με την Κίνα. Κηρύσσοντας “εκεχειρία”, ο Τραμπ παίρνει χρόνο ώστε να πάει στη Χάγη, όπου ξεκινάει η Σύνοδος του ΝΑΤΟ, για να αυξήσει τις πιέσεις και τους εκβιασμούς ώστε να εκτοξευθούν οι εξοπλισμοί στο 5% από όλα τα μέλη της Συμμαχίας.

Η γενοκτονία συνεχίζεται

Η λέξη εκεχειρία δεν έχει το παραμικρό νόημα εξάλλου όταν στη Γάζα η γενοκτονία συνεχίζεται και κλιμακώνεται. Τις τελευταίες μέρες το Ισραήλ σκοτώνει καθημερινά δεκάδες Παλαιστίνιους στις βασανιστικές ουρές για το φαγητό που το ίδιο το Ισραήλ έχει προκαλέσει με τον αποκλεισμό και με το “σύστημα” διανομής που εφαρμόζει. Οι ουρές για τη βοήθεια γίνονται παγίδες θανάτου. Μόνο την Τρίτη 24 Ιούνη καταγράφονται πάνω από 70 νεκροί. Δεν μπορεί να υπάρξει ειρήνη όσο συνεχίζει τη δράση του ένα κράτος όπως το Ισραήλ που καταλαβαίνει ως “πόλεμο” να βομβαρδίζει γυναίκες με μικρά παιδιά στην αγκαλιά τους που περιμένουν να πάρουν ένα μπουκάλι γάλα. 

Τις εκεχειρίες εξάλλου που έχει υποτίθεται υπογράψει το Ισραήλ και στο Λίβανο και στη Συρία τις καταπατάει κάθε μέρα είτε με ξαφνικούς βομβαρδισμούς (το σαββατοκύριακο ξαναβομβάρδισε στο Λίβανο), είτε με διαρκές άρπαγμα κι άλλης γης. Καθώς η Εργατική Αλληλεγγύη έφευγε για το τυπογραφείο, ο Τραμπ έκανε δηλώσεις ζητώντας από το Ισραήλ να σεβαστεί την εκεχειρία, λέγοντας πως “πρέπει να ηρεμήσει τώρα, πρέπει να ηρεμήσει”, σαν να καθησυχάζει σκύλο που έχει βγει εκτός ελέγχου.

Δεν έχουμε να περιμένουμε κάτι από τις εκεχειρίες και τους καθησυχασμούς των δολοφόνων και των γενοκτόνων. Δεν θα μας πείσουν πως οι βόμβες τους φέρνουν την ειρήνη. Τα κράτη τους και το σύστημά τους είναι εθισμένα στο αίμα και στον πόλεμο. Έχουμε να συνεχίσουμε στο δρόμο του αντιπολεμικού κινήματος και της αλληλεγγύης στην Παλαιστίνη, μέχρι τη νίκη και την απελευθέρωση.