Μπορούμε να το πετύχουμε και δεν ξεκινάμε από το μηδέν. Αυτές οι δύο σελίδες είναι αφιερωμένες στα βήματα που έχουν γίνει αυτά τα δύο χρόνια σε αυτήν την κατεύθυνση. Το ζήτημα είναι να τα κλιμακώσουμε.

Μέχρι την ήττα του Ισραήλ

Τα ξημερώματα της 7ης Οκτώβρη του 2023 η Χαμάς εξαπέλυσε την επίθεση Πλημμύρα του Αλ Άκσα στο Ισραήλ υπογείως με τούνελ, από τον αέρα με ντρόουνς, αλεξίπτωτα πλαγιάς και ανεμόπτερα και από τη στεριά, με αυτοκίνητα και μηχανάκια. Στην ανακοίνωση που έβγαλε ανέφερε ότι η επίθεση ήταν απάντηση στη συνεχιζόμενη ισραηλινή κατοχή, τον αποκλεισμό της Λωρίδας της Γάζας, την επέκταση των παράνομων ισραηλινών οικισμών, την αυξανόμενη βία των ισραηλινών εποίκων. 

Το απόγευμα της ίδιας μέρας το Σοσιαλιστικό Εργατικό Κόμμα σημείωνε στην ανακοίνωσή του: «Η παλαιστινιακή αντίσταση δεν είναι “τρομοκρατία”. Είναι αγώνας ύπαρξης ενός ηρωικού λαού ενάντια σε ένα ρατσιστικό κράτος-τρομοκράτη που θέλει να τον ξεριζώσει από τις εστίες του. Είναι χρέος του εργατικού κινήματος και της Αριστεράς παντού να σταθεί στο πλευρό των Παλαιστίνιων ενάντια στο ισραηλινό απαρτχάιντ και τους ιμπεριαλιστές συμμάχους του. Αυτό το καθήκον είναι ακόμη πιο επιτακτικό για εμάς εδώ, καθώς η κυβέρνηση Μητσοτάκη έχει σαν προτεραιότητα τον “άξονα” Ελλάδας-Ισραήλ που λειτουργεί σαν “μετόπισθεν” για τις ισραηλινές επιθέσεις και σαν “εμπροσθοφυλακή” για τις φιλοδοξίες του ελληνικού καπιταλισμού στην Ανατολική Μεσόγειο και τις ΑΟΖ. Απαιτούμε να διακοπεί άμεσα κάθε στρατιωτική συνεργασία με το Ισραήλ, να κλείσουν οι αμερικάνικες βάσεις που συνεργάζονται με τις ισραηλινές επιθέσεις. Καλούμε όλες και όλους τους αγωνιστές/ριες του εργατικού κινήματος, της νεολαίας και της Αριστεράς να σταθούμε στο πλευρό των Παλαιστίνιων μέχρι τη νίκη. Για μια Παλαιστίνη ελεύθερη από τον Ιορδάνη μέχρι τη Μεσόγειο». 

Πριν η Παλαιστινιακή Αντίσταση περάσει τον φράχτη -με τον οποίο το Ισραήλ κρατάει στην Γάζα επί δεκαετίες φυλακισμένα, αποκλεισμένα και απόλυτα εξαρτώμενα από τις διαθέσεις του 2,2 εκατομμύρια Παλαιστίνιους είχε προσπαθήσει να ευαισθητοποιήσει αλλεπάλληλες φορές τη «διεθνή κοινότητα» για τα αίσχη του Ισραήλ. 

Ο βασικός πολιτικός στόχος της επίθεσης της 7ης Οκτώβρη ήταν σαφής. Να αναδείξει σε όλη την οικουμένη ότι το Παλαιστινιακό Ζήτημα είναι εδώ. Ότι η Παλαιστινιακή Αντίσταση είναι εδώ. Και μπορεί να μπλοκάρει τις ενορχηστρωμένες από τις ΗΠΑ «Συμφωνίες του Αβραάμ» ανάμεσα στο Ισραήλ και στα αραβικά καθεστώτα την ώρα που το Ισραήλ καθημερινά και με σχέδιο επί 30 χρόνια συνέχιζε να κάνει χαρτοπόλεμο όσα είχε υπογράψει στις Συμφωνίες του Όσλο. 

Αυτούς τους στόχους η Παλαιστινιακή Αντίσταση, με ένα τεράστιο κόστος, τους έχει πετύχει. Η Παλαιστίνη σήμερα είναι το νο1 ζήτημα σε όλο τον πλανήτη. Η Αντίσταση δεν πέτυχε μόνο να παγώσει τις Συμφωνίες του Αβραάμ. Το Ισραήλ μπορεί να έχει στο πλευρό του τις ΗΠΑ και τις κυβερνήσεις της Δύσης αλλά έχει εναντίον του τη συντριπτική πλειοψηφία των απλών ανθρώπων σε όλο τον πλανήτη στα μάτια των οποίων είναι ένα κράτος παρίας, υπόλογο για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας στο Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο. 

Η επίθεση της 7ης Οκτώβρη του 2023 έγινε η αφορμή για να αποκαλυφθεί ξεκάθαρα στα μάτια ολόκληρης της ανθρωπότητας τι είναι το κράτος του Ισραήλ:

Ένα κράτος που -σε αντίθεση με κάθε άλλο ιστορικό προηγούμενο- διατυμπανίζει στην οικουμένη ότι ο στόχος του για τους Παλαιστίνιους είναι εθνοκάθαρση ή γενοκτονία είτε με σφαίρες είτε μέσω της πείνας.

Ένα κράτος-απαρτχάιντ, ένα κατοχικό κράτος εποίκων-στρατιωτών που θέλει να φτιάξει το «μεγάλο Ισραήλ» κλέβοντας τη γη των Παλαιστινίων και των γύρω λαών την οποία θεωρεί «ζωτικό» του «χώρο». Ένα μιλιταριστικό μέχρι το μεδούλι κράτος-τρομοκράτης που δύο χρόνια τώρα έχει βομβαρδίσει ασταμάτητα τον Λίβανο, την Συρία, το Ιράν, την Υεμένη, το Ιράκ, το Κατάρ –και έχει εισβάλει στα δύο πρώτα. 

Αλλά κι ένα κράτος που έχει από πίσω του τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό και τους συμμάχους του για τους οποίους δρα ως το μαντρόσκυλο στη Μ. Ανατολή και βλέπουν την ήττα του Ισραήλ σαν δική τους ήττα.

Απομόνωση

Με τα 21 σημεία του ο Τραμπ επιχειρεί να βγάλει το Ισραήλ -και τις ΗΠΑ που το στηρίζουν- από τη διεθνή απομόνωση που βρίσκονται σήμερα. Μια πιθανή παύση του γενοκτονικού πολέμου θα δώσει μια ανάσα στον Παλαιστινιακό λαό και ίσως αναγκάσει τον Νετανιάχου και τον ακροδεξιό του συρφετό για λίγο να μαζευτούν. Αλλά, όπως και με τις συμφωνίες του Όσλο (και πολύ χειρότερα γιατί τότε ερχόταν με «κλάδους ελαίας») το Ισραήλ θα επιδιώξει να αξιοποιήσει κάθε εργαλείο που θα του εξασφαλίσουν οι προτάσεις ΕΕ-Τραμπ-Αραβικών καθεστώτων, προκειμένου να συνεχίσει στην εφαρμογή του σιωνιστικού του σχεδίου, που το θέλει, αργά ή γρήγορα, να καταπίνει ολόκληρη την Παλαιστίνη. Το Ισραήλ δεν πρόκειται να παραιτηθεί από αυτό που θεωρεί θεόσταλτο ή αμερικανόσταλτο «φυσικό» του δικαίωμα. 

Και φυσικά οι Παλαιστίνιοι δεν πρόκειται να κάνουν πίσω στον αγώνα τους για το δικαίωμά τους στην Ζωή και την Ελευθερία. Δεν έκαναν πίσω μετά το 1948. Δεν σταμάτησαν όταν τα αραβικά κράτη έχαναν τον έναν πόλεμο μετά τον άλλο. Δεν σταμάτησαν ούτε όταν το ισραηλινό κράτος κατάφερε με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, με την εξόντωση ή με την εξαγορά και τον «ρεαλισμό» της «λύσης των δύο κρατών» να κάνει ακίνδυνες τις ηγεσίες τους. Τις αντικατέστησαν με άλλες. Όπως θα αντικαταστήσουν πιθανώς και τις τωρινές τους αν χρειαστεί. 

«Αδέρφια μας, Εργάτες του κόσμου, από την αιματοβαμμένη Παλαιστίνη, η εργατική τάξη και τα συνδικάτα των Παλαιστινίων στέλνουμε περήφανο χαιρετισμό και την τεράστια ευγνωμοσύνη μας στα εκατομμύρια που έχουν πλημμυρίσει τους δρόμους των πόλεων σε όλες τις ηπείρους φωνάζοντας Λευτεριά στην Παλαιστίνη! Τα συνδικάτα της Παλαιστίνης καλούν την Παγκόσμια Εργατική Τάξη σε Άμεση Δράση. Τα συνδικάτα κάθε χώρας να αναπτύξουν δράσεις ενάντια στην δολοφονική μηχανή ΝΑΤΟ-ΗΠΑ που στηρίζει την μαζική δολοφονία του Παλαιστινιακού λαού. Να εμποδιστεί ο στρατιωτικός, οικονομικός εξοπλισμός του Ισραήλ. Να εκφραστεί μαζική καταδίκη απέναντι σε κυβερνήσεις και πολυεθνικές που διώκουν την αλληλεγγύη με τον λαό της Παλαιστίνης». 

Αυτό ήταν το διεθνές απεργιακό κάλεσμα που απεύθυναν σύσσωμα τα Παλαιστινιακά συνδικάτα δύο εβδομάδες μετά την εκκίνηση του πολέμου στα τέλη του Οκτώβρη του 2023 προχωρώντας σε γενική απεργία την 1η Νοέμβρη εκείνης της χρονιάς στη Δυτική Όχθη και την Ανατολική Ιερουσαλήμ ενώ νέα γενική απεργία τον επόμενο μήνα επεκτάθηκε στην Ιορδανία και στον Λίβανο.

«Πρόκειται για ένα κάλεσμα με μεγάλη σημασία. Η ιστορία έχει δείξει ότι ο ρόλος της εργατικής τάξης είναι κομβικός σε κάθε αντιπολεμικό κίνημα και κάθε κίνημα αλληλεγγύης που έχει γίνει μέχρι τώρα. Γιατί η εργατική τάξη είναι η μόνη δύναμη που μπορεί να μπλοκάρει στην πράξη τα γρανάζια του ιμπεριαλιστικού άξονα που έχει βάλει στο δολοφονικό του στόχαστρο την Παλαιστίνη αλλά και κάθε κυβέρνησης ξεχωριστά» γράφαμε τότε στην Εργατική Αλληλεγγύη.

Στις διάφορες χώρες, οι συλλογικότητες αλληλεγγύης στην Παλαιστίνη άρχισαν να παίρνουν τις πρώτες πρωτοβουλίες στους χώρους δουλειάς. Άρχισε να δίνεται η μάχη μέσα στα σωματεία. 

Σε αυτήν την κατεύθυνση κινήθηκε στην Ελλάδα ο Συντονισμός Εργατικής Αντίστασης και το Συντονιστικό των Νοσοκομείων. «Χρειάζεται αυτή η προσπάθεια να ενταθεί με ψηφίσματα σε κάθε συνδικάτο, από το πιο μικρό σωματείο μέχρι τις μεγάλες ομοσπονδίες και την ίδια την ΓΣΕΕ που θα παίρνει ξεκάθαρα θέση χωρίς “ίσες αποστάσεις”, καταγγέλλοντας την κατοχή και τα εγκλήματα του κράτους του Ισραήλ, απαιτώντας καμιά ελληνική συμμετοχή στα ιμπεριαλιστικά σχέδια του Ισραήλ και των ΗΠΑ στην περιοχή, ζητώντας διακοπή των διπλωματικών σχέσεων με το κράτος του Ισραήλ και να υιοθετεί το αίτημα για Ελεύθερη Παλαιστίνη «από το ποτάμι μέχρι την θάλασσα. 

Αλλά κυρίως, χρειάζεται να υπάρξει κλιμάκωση της δράσης, τα συνδικάτα να βγάλουν και να υλοποιήσουν αποφάσεις για μποϊκοτάζ -με απεργίες, απεργιακές φρουρές, διαδηλώσεις, διαμαρτυρίες- σε κάθε στρατιωτική και οικονομική δραστηριότητα με το κράτος του Ισραήλ. Να παρθούν πρωτοβουλίες και να ασκηθεί πίεση για απόφαση για Γενική Απεργία αλληλεγγύης στην Παλαιστίνη που να παραλύσει τη χώρα» γράφαμε στην Εργατική Αλληλεγγύη μόλις ένα μήνα μετά το ξεκίνημα του πολέμου, στις 8/11/23. Τις ίδιες μέρες η «Συμμαχία Σταματήστε τον Πόλεμο-Αλληλεγγύη στην Παλαιστίνη» έπαιρνε την πρωτοβουλία για τη διοργάνωση ημερών δράσης στους χώρους δουλειάς για την Γάζα πηγαίνοντας προς το Πολυτεχνείο. 

Η ΟΛΜΕ ήταν η πρώτη ομοσπονδία που, κάτω από την πίεση της βάσης που ήδη κινητοποιούνταν στα σχολεία, κήρυξε δίωρη στάση εργασίας για την Παλαιστίνη στις 6 Νοέμβρη του 2023 προκειμένου εκπαιδευτικοί και μαθητές να συμμετέχουν σε δράσεις για την Παλαιστίνη –ξεσηκώνοντας τη μήνι των κυβερνητικών που ωρύονταν για τους «καθηγητές που είναι με την Χαμάς και παρασύρουν τη νεολαία». Τα δύο χρόνια που ακολούθησαν οι εκπαιδευτικοί έδωσαν τη μάχη στα σχολεία -από τις συγκεντρώσεις ενάντια στις «εκπαιδευτικές» συνεργασίες με το κράτος του Ισραήλ στον Πειραιά και άλλα σημεία μέχρι τις διώξεις εκπαιδευτικών στον Πειραιά και τη Ζάκυνθο γιατί μιλούσαν και οργάνωναν υπέρ της Παλαιστίνης.

Στο στόχαστρο βρέθηκαν και τα σωματεία των εργαζομένων στους ΟΤΑ, πρόσφατα στη Νέα Φιλαδέλφεια, γιατί κρέμαγαν παλαιστινιακές σημαίες στα δημαρχεία. Όπως ακριβώς είδαμε να συμβαίνει ξανά και ξανά στις πύλες των νοσοκομείων που στολίζονταν από τα πανό και τις σημαίες της Παλαιστίνης. Σωματεία εργαζομένων όπως του Αγίου Σάββα και άλλων νοσοκομείων πρωτοστάτησαν μαζί με το Συντονιστικό Νοσοκομείων σε κάθε διαδήλωση για την Παλαιστίνη, καλώντας συμμετοχή και στάση εργασίας -όπως συνέβη πρόσφατα στη συγκέντρωση που έγινε στο λιμάνι του Πειραιά παραμονή του 15Αύγουστου ενάντια στην άφιξη του κρουαζιερόπλοιου Crown Iris μετά από κάλεσμα του ΕΚΠ, του σωματείου των εργαζομένων στην Cosco (EΝΕΔΕΠ), της Ένωσης Λιμενεργατών, της ΠΕΝΕΝ και άλλων σωματείων. 

Με πρωτοβουλία της ΕΝΕΔΕΠ τον Οκτώβρη του 2024 είχε εμποδιστεί να φορτωθεί πλοίο με στρατιωτικό υλικό για το Ισραήλ και το ίδιο συνέβη ξανά το βράδυ της Τετάρτης 16/7/25, όταν το λιμάνι πλημμύρισε με αγωνιστές/ριες που ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα του σωματείου για συγκέντρωση στις αποβάθρες της COSCO. Ήταν η δεύτερη μεγάλη συγκέντρωση στο ίδιο σημείο, καθώς δυο μέρες πριν, το ξημέρωμα της Δευτέρας, εκατοντάδες είχαν συγκεντρωθεί ξανά για το μπλοκάρισμα του πλοίου Εvengolden. 

Στις 3/10/25 η ΕΝΕΔΕΠ παρέλυσε ξανά το λιμάνι την ίδια μέρα με τους λιμενεργάτες της Ιταλίας στο πλευρό της Παλαιστίνης και του SUMUD FLOTILLA. Λιγότερο από τρεις εβδομάδες νωρίτερα τα σωματεία της Σύρου σύσσωμα στήριξαν τις συγκεντρώσεις και την αναχώρηση των ελληνικών πλοίων από το νησί.

Με πρωτοβουλία πολλών συνδικάτων και φοιτητικών συλλόγων πραγματοποιήθηκαν συλλαλητήρια στις 18/2/24 στη Σαλαμίνα στο Ναύσταθμο ενάντια στην αποστολή ελληνικής φρεγάτας στην Ερυθρά, στις 28/9/24 στους Αγίους Θεόδωρους για να σταματήσει η Μότορ Όιλ τον εφοδιασμό με στρατιωτικά καύσιμα στο κράτος δολοφόνο του Ισραήλ. Τα σωματεία της Καλαμάτας συμμετείχαν στο διήμερο που κάλεσε το March to Gaza Greece στις 26-27/7/25 στην πόλη κι έξω από την αεροπορική βάση όπου δραστηριοποιείται η Elbit Systems, ισραηλινή εταιρεία που εξοπλίζει τον ισραηλινό στρατό. Με πρωτοβουλία της Συμμαχίας Σταματήστε τον Πόλεμο-Αλληλεγγύη στην Παλαιστίνη και συμμετοχή συνδικαλιστών έγινε στις  2/7/25 συγκέντρωση έξω από την Intracom Defense καθώς η εταιρεία, υπό ισραηλινή ιδιοκτησία, πλέον συμμετέχει στην κατασκευή οπλικών συστημάτων που χρησιμοποιούνται στη γενοκτονία του Παλαιστινιακού λαού.

Αντίστοιχες πρωτοβουλίες μπήκαν σε κίνηση από συνδικαλιστές και σωματεία σε όλο τον κόσμο που άρχισαν να μπλοκάρουν τις εισόδους ισραηλινών ή συνεργαζόμενων με ισραηλινά συμφέροντα εταιριών. Οι λιμενεργάτες στις ΗΠΑ, την Αυστραλία, την Ιταλία, τη Γαλλία, την Τυνησία, τη Νότιο Αφρική, την Ισπανία βρέθηκαν στην πρώτη γραμμή. 

Στην Ιταλία όπου είχαν και πραγματοποιήσει παλαιότερα μποϊκοτάζ (ενάντια στη μεταφορά πολεμικών όπλων στη Σαουδική Αραβία για την Υεμένη και το 2021 είχαν σταματήσει στο Λιβόρνο και τη Γένοβα τις μεταφορές όπλων στο Ισραήλ) «με το καλημέρα» τα συνδικάτα βάσης si Cobas ανακοίνωσαν ότι υποστηρίζουν την «έκκληση των παλαιστινιακών συνδικάτων». Στη Γένοβα τo συνδικάτο USB προχώρησε σε μποϊκοτάζ στα εμπορεύματα ισραηλινών πλοίων με απεργιακές φρουρές και στις 10/11/23 πραγματοποίησε συγκέντρωση στο λιμάνι που κατέληξε στα γραφεία της ισραηλινής εταιρίας ΖΙΜ. Στις 17/11/23 ακολούθησε το λιμάνι του Σαλέρνο εμποδίζοντας την είσοδο φορτηγών της ίδιας εταιρείας στο λιμάνι. Έτσι φτάσαμε στις γενικές απεργίες που συγκλόνισαν την Ιταλία και όλο τον κόσμο στις 22/9/25 και τις 3/10/25 

Στις 23/2/24  η γενική απεργία αλληλεγγύης στην Παλαιστίνη που κάλεσαν τα ανεξάρτητα συνδικάτα βάσης σε συντονισμό με τις Παλαιστινιακές οργανώσεις μετατράπηκε σε αφορμή για μαχητικές διαδηλώσεις σε μια σειρά πόλεις με τη συμμετοχή φοιτητών και μαθητών και σε πανεθνικό συλλαλητήριο στο Μιλάνο την επόμενη μέρα. Η απεργία συνοδεύτηκε από απεργιακές φρουρές έξω κι από εργοστάσια όπως της Piaggio καταγγέλλοντας τη συμφωνία της με το Ισραήλ στο οποίο εξάγει μοτοσικλέτες για την αστυνομία του.

Τον φετινό Ιούνη, λίγο μετά την αναχώρηση του «Μαντλίν» από την Ιταλία,  μέλη του γαλλικού συνδικάτου CGT, λιμενεργάτες της Μασσαλίας ενημέρωσαν τους συναδέλφους τους στο λιμάνι της Γένοβας στην Ιταλία ότι δεν επέτρεψαν σε ένα πλοίο της ισραηλινής ZIM να φορτώσει στην Μασσαλία και αυτό πλέον πλέει για να δέσει στη Γένοβα. Οι εργάτες της USB κάλεσαν αμέσως απεργιακή φρουρά  στο λιμάνι για να εμποδίσουν τον ελλιμενισμό του εκεί. Ακολούθησε ο Πειραιάς. Επιπλέον η USB κάλεσε τα μέλη της σε γενική απεργία στις 20 Ιουνίου και σε πανεθνική διαδήλωση στη Ρώμη στις 21 Ιουνίου.

Πρόκειται για πολύτιμες εμπειρίες. Η εργατική τάξη έχει τη δύναμη όταν προχωράει σε απεργία όχι μόνο να επιβάλει στην πράξη τα μποϊκοτάζ που αρνούνται να κάνουν οι κυβερνήσεις, όχι μόνο να ξεσηκώνει ολόκληρη την κοινωνία κατεβάζοντας στους δρόμους πολλαπλάσιο κόσμο αλλά και να γκρεμίσει πολύτιμους σύμμαχους του Ισραήλ. 

Στην πρόσφατη δημοσκόπηση των New York Times, για πρώτη φορά από το 1998, περισσότεροι Αμερικανοί εκφράζουν συμπάθεια για τους Παλαιστινίους παρά για το Ισραήλ. Επιπλέον, όπως αναφέρει η εφημερίδα: «Περίπου έξι στους δέκα ερωτηθέντες δήλωσαν ότι το Ισραήλ πρέπει να τερματίσει τον πόλεμο, ακόμη και αν δεν απελευθερωθούν όλοι οι Ισραηλινοί όμηροι ή δεν καταστραφεί η Χαμάς. Η διαφορά μεταξύ των γενεών είναι ιδιαίτερα έντονη: επτά στους δέκα ψηφοφόρους κάτω των 30 ετών αντιτάχθηκαν στην περαιτέρω βοήθεια προς το Ισραήλ». 

Σε άλλη δημοσκόπηση της Wahington Post η «συναισθηματική σύνδεση» των αμερικανο-εβραίων ηλικίας 18–34 ετών με το Ισραήλ έχει πέσει στο 36%. «Οι πανεθνικές διαμαρτυρίες στα πανεπιστήμια που ξέσπασαν ενάντια στον πόλεμο στη Γάζα ήταν τα πιο εμφανή σημάδια της δυσαρέσκειας των νέων για την υποστήριξη των ΗΠΑ στον πόλεμο του Ισραήλ, και αυτό οφειλόταν σε μεγάλο βαθμό στις ενέργειες της Αριστεράς». 

Στις σχολές των ΗΠΑ τα ποσοστά υποστήριξης στην Παλαιστίνη είναι ακόμη πιο συντριπτικά. Καμπή και κορυφαία μέχρι τώρα στιγμή σε αυτό το κίνημα ήταν το πρώτο εξάμηνο του 2024 κάτω από το όνομα «Φοιτητική Ιντιφάντα». Οι κινητοποιήσεις, που παίρνουν τον χαρακτήρα, καταλήψεων (κατασκηνώσεων) ανοιχτών χώρων αλλά και κτιρίων ξεκινάνε μετά την εισβολή της αστυνομίας στο Κολούμπια στις 18 Απρίλη και κρατάνε αρκετούς μήνες. 

Η καταστολή (εισβολές αστυνομίας, άγριο ξύλο, πλαστικές σφαίρες, χημικά, πάνω από 3.100 συλλήψεις) δεν μπορούν σταματήσουν το κίνημα που παίρνει τη μορφή χιονοστιβάδας ανεβάζοντας τον Μάη του 2024 τα κατειλημμένα ιδρύματα στις ΗΠΑ στα 130. Οι φοιτητές/ριες απαιτούν σταμάτημα της γενοκτονίας, να σταματήσει η υποστήριξη των ΗΠΑ στο Ισραήλ, διακοπή ακαδημαϊκών προγραμμάτων με ισραηλινά ιδρύματα και εταιρίες. Σε αυτόν τον αγώνα κερδίζουν στο πλευρό τους τους καθηγητές τους αλλά και τους εργαζόμενους στα πανεπιστήμια αναγκάζοντας σε κάποιες περιπτώσεις ακόμη και τις πρυτανείες να τους υποστηρίξουν κόντρα στη διακυβέρνηση Μπάιντεν.  

Στο Κολούμπια η κατασκήνωση οργανώνεται από ένα φοιτητικό συνασπισμό στον οποίο συμμετέχουν πάνω από 120 ομάδες, τους Φοιτητές για τη Δικαιοσύνη στην Παλαιστίνη (SJP) και την Εβραϊκή Φωνή για την Ειρήνη (JVP) – καταρρίπτοντας τις συκοφαντίες του Λευκού Οίκου ότι πρόκειται για «προτροπές για βία και το μίσος εναντίον Εβραίων φοιτητών». «Για περισσότερους από πέντε μήνες τώρα, φοιτητές σε όλες τις ΗΠΑ διαδηλώνουν» γράφει ο David Palumbo-Liu καθηγητής στο Stanford University στο Αλ Τζαζίρα. «Στους μήνες που μεσολάβησαν από την 7η Οκτωβρίου, ολόκληρο το πανεπιστημιακό τοπίο των ΗΠΑ άλλαξε σε σχέση με την Παλαιστίνη. Ορισμένοι έχουν αρχίσει να κάνουν παραλληλισμούς με το αντιπολεμικό φοιτητικό κίνημα κατά την εποχή του πολέμου του Βιετνάμ».

Τα συνθήματα «Ευχαριστούμε, φοιτητές του Κολούμπια» πάνω στα αντίσκηνα των Παλαιστίνιων προσφύγων στην Ράφα είναι μια απόδειξη της αξίας και της δύναμης των κινητοποιήσεων -που τον Μάη του 2025 έχουν ήδη εξαπλωθεί σε χώρες εκτός των ΗΠΑ: Καναδάς, Βρετανία, Γαλλία, Τουρκία, Ιταλία, Βρετανία, Ιρλανδία, Αυστραλία, Λίβανος, Ιορδανία, Ινδία Ελβετία, Γερμανία, Ιαπωνία, Μεξικό -κάποιες από αυτές. Βρετανία και Αυστραλία γνωρίζουν τη δική τους «Φοιτητική Ιντιφάντα με καταλήψεις πολλών εβδομάδων, συγκρούσεις με την αστυνομία και τα συνδικάτα των εκπαιδευτικών να κινητοποιούνται στο πλευρό τους. 

«Οι φοιτητές και οι φοιτήτριες έχουμε την δύναμη να σταματήσουμε το σφαγείο που γίνεται στη Γάζα και την ελληνική εμπλοκή. Να επιβάλλουμε το δίκιο μας με καταλήψεις» γράφει η προκήρυξη που μοιράζουν οι φοιτητές του ΣΕΚ ένα μήνα μετά την 7η Οκτώβρη του 2023 ενόψει των 50 χρόνων του Πολυτεχνείου. Πολλές χιλιάδες διαδηλώνουν στα γεμάτα από παλαιστινιακές σημαίες φοιτητικά μπλοκ της Πορείας του Πολυτεχνείου στις 17 Νοέμβρη. 

Στην Ελλάδα το κίνημα των καταλήψεων ξεσπάσει νωρίτερα από τον υπόλοιπο κόσμο, τον Γενάρη του 2024 ενάντια στις επιθέσεις ιδιωτικοποίησης της κυβέρνησης Μητσοτάκη. Η Παλαιστίνη είναι κεντρική στις φοιτητικές διαδηλώσεις, στα συνθήματα, στις συνελεύσεις. Κατειλημμένες σχολές κατεβαίνουν μαζικά στα συλλαλητήρια για την Παλαιστίνη. Σε πολλές από τις κατειλημμένες σχολές γίνονται εκδηλώσεις με παλαιστίνιους ομιλητές.

Στις 13 Μάη στα Προπύλαια πολλές χιλιάδες συμμετέχουν στο ολονύχτιο συλλαλητήριο-συναυλία αλληλεγγύης στην Παλαιστίνη που οργάνωσαν οι φοιτητικοί σύλλογοι σε αλληλεγγύη με τις καταλήψεις στο εξωτερικό. Στο ΕΚΠΑ, στο ΠΑΔΑ και σε μια σειρά από σχολές -διοργανώνονται κινητοποιήσεις ενάντια στις συνεργασίες με το Ισραήλ. Η νεολαία είναι βασικό και αναπόσπαστο κομμάτι κάθε κινητοποίησης για την Παλαιστίνη από τις διαδηλώσεις μέχρι τις φετινές καλοκαιρινές διαμαρτυρίες στα νησιά, το Μarch to Gaza και το Global Sumud Flotilla.