Απεγνωσμένα προσπαθεί η κυβερνητική προπαγάνδα να πείσει ότι ο Τραμπ έβαλε τέλος στον πόλεμο στη Μέση Ανατολή και ο Μητσοτάκης είναι κι αυτός «ειρηνοποιός» συμμετέχοντας στη φιέστα στο Σαρμ Ελ Σέιχ. Δίπλα στα ψέματα αυτά, η κυβέρνηση προσπαθεί να επιστρατεύσει και την καταστολή με τον περιορισμό των διαδηλώσεων μπροστά στη Βουλή και τον Άγνωστο Στρατιώτη. Αλλά ήδη η νέα Πανεργατική Απεργία της Τρίτης 14 Οκτώβρη έστειλε καθαρά το μήνυμα: Επιμένουμε απεργιακά μέχρι τη νίκη.
Το μήνυμα αυτό είναι πολλαπλά επίκαιρο. Ο Μητσοτάκης τρέχει να χωθεί στη νέα μοιρασιά της Μέσης Ανατολής που προωθεί ο Τραμπ με το σχέδιό του για τη Γάζα. Η κυβέρνηση που έλεγε ότι όσοι υποστηρίζουμε την Παλαιστινιακή Αντίσταση είμαστε «πράκτορες του Ερντογάν», τώρα τρέχει παρέα με τον Ερντογάν για να θάψουν τους Παλαιστίνιους και να μοιράσουν τα ιμάτιά τους. Αλλά λογαριάζουν χωρίς τα κινήματα που οδήγησαν το Ισραήλ σε αδιέξοδο, δηλαδή τους ίδιους τους Παλαιστίνιους και το διεθνές κίνημα αλληλεγγύης.
Μισό εκατομμύριο διαδηλωτές πλημμύρισαν τους δρόμους του Λονδίνου το Σάββατο υπογραμμίζοντας την αποφασιστικότητα για συνέχιση του αγώνα μέχρι να νικήσει η Παλαιστίνη. Στην Ισπανία ετοιμάζονται να συνεχίσουν το παράδειγμα της Ιταλίας με Πανεργατική Απεργία για την Παλαιστίνη στις 15 Οκτώβρη. Σε αυτόν το δρόμο συνεχίζει και το κίνημα εδώ μετά το μεγάλο βήμα που έγινε στις 10 Οκτώβρη κλιμακώνοντας την αλληλεγγύη με απεργιακή δράση.
Η αποφασιστικότητα και η δύναμη της εργατικής τάξης ενισχύεται από άλλα δυο στοιχεία.
Οργή
Η νίκη του απεργού πείνας Πάνου Ρούτσι έδειξε πόσο απογυμνωμένη είναι η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας, πόσο φοβάται τη μαζική οργή για το έγκλημα των Τεμπών. Ξεφτιλίστηκαν οι Γεωργιάδηδες και οι Φλωρίδηδες μπροστά σε έναν αποφασισμένο απεργό πείνας που σήκωνε τη γροθιά του για να χαιρετίζει όλες τις κινητοποιήσεις που στέκονταν στο πλευρό του -και τον κόσμο των Τεμπών αλλά και το αντιρατσιστικό κίνημα και τα συλλαλητήρια για τον Ζακ Κωστόπουλο και τους αλληλέγγυους της Παλαιστίνης.
Και ακόμα πιο σημαντικό είναι ένα δεύτερο στοιχείο των εξελίξεων που τρέχουν γρήγορα. Απέναντι σε μια κυβέρνηση σε κρίση, η μαζική οργή παίρνει οργανωμένη μορφή με δυο Πανεργατικές Απεργίες μέσα στον Οκτώβρη ενάντια στα σχέδια για 13ωρο. Αυτή είναι μια δυναμική που είναι πολύτιμη για τις μάχες που έχουμε μπροστά μας.
Ούτε ο πόλεμος, ούτε τα «Μνημόνια» δεν τελειώνουν. Το προσχέδιο του προϋπολογισμού που συζητιέται στις επιτροπές της Βουλής είναι γεμάτο από νέες αντεργατικές προκλήσεις. Θέλουν να μας βάλουν να δουλεύουμε από το πρωί μέχρι το βράδυ για να μοιράζουν δισεκατομμύρια στους καπιταλιστές: δισεκατομμύρια για τόκους, δισεκατομμύρια για φοροαπαλλαγές στις μεγάλες επιχειρήσεις, δισεκατομμύρια για πολεμικούς εξοπλισμούς. Η «ειρήνη» του Τραμπ, του Νετανιάχου και του Μητσοτάκη κοστίζει ακριβά και σε ανθρώπινες ζωές και σε πολεμικές δαπάνες.
Προχωράμε αποφασιστικά στα επόμενα βήματα. Στις 17 και 18 Οκτώβρη στην Κρήτη διαδηλώνουμε για να πάψει η Σούδα να είναι πολεμική βάση και να σταματήσει κάθε υποστήριξη στο Ισραήλ και τα σχέδια του Τραμπ. Επίσης στις 18/10 οργανώνουμε τη συναυλία στον Πειραιά για τα θύματα της Πύλου, για να δικαστούν και να καταδικαστούν οι οργανωτές του εγκλήματος που κόστισε 600 ζωές προσφύγων. Το σύνθημά μας παραμένει «Τέμπη-Πύλος-Παλαιστίνη, δεν υπάρχει ειρήνη χωρίς δικαιοσύνη». Και προχωράμε να το δικαιώσουμε με τη δύναμη του εργατικού κινήματος συνεχίζοντας και κλιμακώνοντας τις απεργίες.
Οι συνθήκες για την ανατροπή της κυβέρνησης ωριμάζουν και μαζί γίνεται πιο επιτακτική η ανάγκη να δυναμώσουμε την επαναστατική Αριστερά που βάζει σαν στρατηγικό στόχο να κάνουμε την ανατροπή αντικαπιταλιστική. Για να απαλλαγούμε από το σύστημα που σπέρνει πόλεμο και φτώχεια.