Φτάνουμε στον γιορτασμό του Πολυτεχνείου μέσα σε συνθήκες που φωνάζουν με κάθε τρόπο ότι η πάλη για την ανατροπή της βαρβαρότητας που ζούμε καθημερινά είναι και αναγκαία και επίκαιρη.
Είναι αναγκαία, γιατί οι από πάνω μόνο χειρότερες μέρες ετοιμάζουν. Το ζούμε με τα εγκλήματα που διαπράττουν ο Τραμπ και ο Νετανιάχου στην Παλαιστίνη. Το βλέπουμε στην «πολιτισμένη Ευρώπη», όπου η ΕΕ δίνει προτεραιότητα στην κατασκευή υποδομών για να κινούνται γρήγορα τα τανκς σε έναν πόλεμο με τη Ρωσία! Το αντιμετωπίζουμε εδώ κόντρα στην κυβέρνηση που κλείνει σχολεία, νοσοκομεία και ταχυδρομεία την ώρα που υπογράφει συμφωνίες για να γίνει η Ελλάδα ενεργειακό και πολεμικό ορμητήριο των ΗΠΑ.
Εκτός από αναγκαία, όμως, η πάλη για να τους ανατρέψουμε γίνεται όλο και πιο επίκαιρη. Η ηρωική Παλαιστινιακή Αντίσταση στα γενοκτονικά σχέδια του Ισραήλ και του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού δεν είναι μόνη. Ξεσηκώνει ένα διεθνές κίνημα αλληλεγγύης που έφτασε να οργανώνει απεργίες στο πλευρό της στην Ιταλία, στην Ισπανία και εδώ. Φτάνουμε στο σημείο όπου το παγκόσμιο κίνημα που λέει «Λευτεριά στην Παλαιστίνη από τον Ιορδάνη ως τη Μεσόγειο» θυμίζει το αντιπολεμικό κίνημα στο πλευρό του Βιετνάμ που έλεγε «Νίκη στους Βιετκόνγκ» και έφερνε πανικό στα αφεντικά της «υπερδύναμης».
Οργισμένο ποτάμι
Τέτοιο μήνυμα έστειλαν και οι εκλογές στη Νέα Υόρκη. Ένας μετανάστης υποψήφιος για δήμαρχος, που ξεκίνησε με δημοσκοπήσεις στο 1%, έφτασε να νικήσει χάρη σε ένα οργισμένο ποτάμι που πήγε στις κάλπες να δηλώσει «είμαστε με την Παλαιστίνη, όχι με τους δισεκατομμυριούχους».
Οι ηγεσίες των κομμάτων της κοινοβουλευτικής Αριστεράς εδώ, έχουν μείνει έκπληκτες μπροστά σε αυτό το μήνυμα. Όλο το προηγούμενο διάστημα μιλούσαν για «αρνητικούς συσχετισμούς» και έστριβαν όλο και πιο δεξιά. Ο Μαμντάνι υποσχόταν σύγκρουση με τους δισεκατομμυριούχους, αλλά εδώ ο Τσίπρας τούς βάφτιζε «ευκατάσταστους πατριώτες». Και τώρα το μόνο που κατάλαβαν αυτές οι ηγεσίες είναι ότι πρέπει να τρέξουν να ετοιμάσουν εκλογικές συνεργασίες.
Η σωστή προτεραιότητα, όμως, δεν είναι η προετοιμασία για τις κάλπες, αλλά η κλιμάκωση των αγώνων. Αυτή την προτεραιότητα την έγραψε με ανεξίτηλα γράμματα η εξέγερση του Νοέμβρη 1973 στο Πολυτεχνείο. Και τότε οι ηγεσίες που προτιμούν τον εκλογικό δρόμο συμβούλευαν τους αγωνιστές της εξέγερσης να περιοριστούν στα φοιτητικά αιτήματα και να μην κλιμακώσουν. Μετά την καταστολή από τα τανκς της Χούντας, έφτασαν να πουν ότι η εξέγερση έφερε πισωγύρισμα: αντί για τις εκλογές που ετοίμαζε ο Μαρκεζίνης, ήρθε ο Ιωαννίδης. Μόνο μετά την κατάρρευση της Χούντας και την έκρηξη της Μεταπολίτευσης αναγκάστηκαν να αναγνωρίσουν το ρόλο της εξέγερσης του Πολυτεχνείου για την ανατροπή.
Δεν πρέπει να ξεχνάμε ούτε στιγμή αυτό που μας έδειξε ο Νοέμβρης. Ο δρόμος για τη νίκη είναι επαναστατικός. Για να αξιοποιήσουμε τη ριζοσπαστικοποίηση που φουντώνει ξανά χρειαζόμαστε δυνατή επαναστατική Αριστερά. Μπαίνουμε μπροστά στους αγώνες με πρωτοβουλίες κλιμάκωσης που ενώνουν όλα τα μέτωπα ενάντια στην κυβέρνηση του πολέμου, της φτώχειας και του ρατσισμού. Και δυναμώνουμε την Αριστερά που αρνείται να συμβιβαστεί στα μισά του δρόμου. Για να φτάσουμε στη νίκη και σε μια κοινωνία σοσιαλιστική, όπου κάθε μαγείρισσα, κάθε νοσηλεύτρια, κάθε μετανάστρια θα μπορεί να κυβερνάει.