Απομονωμένη από τη μαζική οργή για τα εγκλήματά της, η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας προσπαθεί να βρει καταφύγιο στην καταστολή. Παίζει αυτό το χαρτί κεντρικά πολιτικά με τη ρύθμιση που πέρασε από τη Βουλή για την “προστασία” του χώρου μπροστά στη Βουλή από τις διαδηλώσεις, με πρόσχημα τον «Άγνωστο Στρατιώτη». Επιδιώκει με αυτόν τον τρόπο μια συμβολική «χωροταξική» επίδειξη πυγμής. Αλλά, παράλληλα, χρησιμοποιεί τα ΜΑΤ προκλητικά, πρώτα ενάντια στους φοιτητές της Αρχιτεκτονικής μέσα στο χώρο του Πολυτεχνείου και ύστερα ενάντια στους εκπαιδευτικούς και τους γονείς των μαθητών τους, ρίχνοντας χημικά ακόμη και σε μικρά παιδιά.

Πρόκειται για μια εκστρατεία εξοργιστική, που όμως δεν μπορεί να πετύχει τον πολιτικό της στόχο. Όχι μόνο δεν φοβίζει τον κόσμο των αγώνων, αλλά, αντίθετα, οδηγεί σε γενίκευση των αντιστάσεων. Αυτό φαίνεται άμεσα από τις πρώτες αντιδράσεις. 

Το χτύπημα σε βάρος των φοιτητών της Αρχιτεκτονικής έβγαλε στο πλευρό τους το Διδακτικό Προσωπικό της Σχολής, από τους πιο νέους μέχρι τους Ομότιμους καθηγητές. Και αυτό οδήγησε τη Σύγκλητο του ΕΜΠ να ζητήσει να ανακληθούν οι κατηγορίες σε βάρος των συλληφθέντων φοιτητών. Απομονωμένη βγαίνει η κυβέρνηση και ο Πρύτανης που συνεργάζεται μαζί της.

Αντίστοιχα, οι δάσκαλοι που διαδήλωναν ενάντια στις συμπτύξεις και το στρίμωγμα των παιδιών σε πολυπληθέστερες τάξεις, όχι μόνο δεν σταμάτησαν τις κινητοποιήσεις τους, αλλά βάζουν πίεση στην ηγεσία της Ομοσπονδίας τους να κλιμακώσει με απεργία την ίδια μέρα που απεργούν οι εργαζόμενοι στα Νοσοκομεία. Η 6 Νοέμβρη μετατρέπεται σε κοινή μέρα δράσης σε Υγεία και Παιδεία, με τους φοιτητές να διαδηλώνουν επίσης δίπλα στους απεργούς.

Και αυτή είναι μόνο η αρχή, καθώς η κυβέρνηση δεν έχει κανένα περιθώριο να «απαλύνει» την απομόνωσή της -μόνο χειρότερα ετοιμάζει. Πλησιάζει ο γιορτασμός της εξέγερσης του Πολυτεχνείου με το κίνημα αλληλεγγύης στην Παλαιστίνη στην πρώτη γραμμή, καθώς ο Μητσοτάκης τρέχει να βοηθήσει Τραμπ και Νετανιάχου να επιβάλουν τα σχέδιά τους για τη Γάζα. Πολυτεχνείο και Ιντιφάντα πάνε μαζί και θα το δείξουμε μαχητικά στους δρόμους.

Οργή

Και ακολουθεί ο Προϋπολογισμός για το 2026 που κόβει από όλες τις κοινωνικές δαπάνες για να πληρώσει δισεκατομμύρια για τόκους και εξοπλισμούς. Όσα επιδόματα και να δώσει ο Μητσοτάκης στα Σώματα Ασφαλείας, οι μπάτσοι δεν μπορούν να τον σώσουν από την οργή μας που οργανώνεται απεργιακά.

Όλα αυτά δεν συμβαίνουν αυτόματα και αυθόρμητα. Μέσα σε όλους τους χώρους που αγωνίζονται, υπάρχουν πρωτοπόρα κομμάτια που παίρνουν την πρωτοβουλία για τη δράση. Αυτό φαίνεται όχι μόνο στους φοιτητές όπου η επαναστατική Αριστερά είναι ορατή δύναμη που καταγράφει μεγάλα ποσοστά στις εκλογές των συλλόγων και πρωτοστάτησε σε τεράστιες καταλήψεις πολύ πρόσφατα. Τέτοια δυναμική εμφανίζεται και στα συνδικάτα, στους εργάτες της Υγείας, της Παιδείας και απλώνεται ευρύτερα. Αυτές οι πρωτοπορίες κερδίζουν όλο και περισσότερο κόσμο στη δράση και αυτό δεν σταματάει, όσο και να λυσσάει η καταστολή.

Το πραγματικό ζητούμενο της περιόδου είναι η συγκρότηση αυτών των πρωτοποριών σε δικό τους ανεξάρτητο κόμμα της επαναστατικής Αριστεράς. Απορρίπτοντας όλες τις αμφιβολίες που προσπαθεί να σπείρει η δεξιά ιδεολογική επίθεση: «μήπως η εργατική τάξη δεν είναι πια το ιστορικό υποκείμενο της κοινωνικής αλλαγής;», «μήπως η Αριστερά ως κόμμα πρωτοπορίας δεν μπορεί να έχει μαζική απήχηση;», «μήπως μια κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση και καταπίεση είναι ουτοπία;».

Δίπλα στη δράση και στην απεργιακή κλιμάκωση, χρειαζόμαστε ξεκάθαρες απαντήσεις για την Αριστερά που χτίζουμε και τη στρατηγική της. Σε αυτή την προσπάθεια έρχεται να συμβάλει ο γύρος εκδηλώσεων που οργανώνει το Σοσιαλιστικό Εργατικό Κόμμα με θέμα «Το Μέλλον μας δεν είναι ο καπιταλισμός», αρχίζοντας από την Αθήνα στις 9 Νοέμβρη και συνεχίζοντας πανελλαδικά. Για να κατακτήσουμε ότι το μέλλον ανήκει στην τάξη μας.