Εκδήλωση της Παλαιστινιακής Παροικίας και της Συμμαχίας Σταματήστε τον Πόλεμο
«Πολυτεχνείο και Ιντιφάντα πάνε μαζί»
16/11/25 - Πολυτεχνείο
Δείτε ολόκληρη την εκδήλωση στο sekonline.gr.
52 χρόνια μετά, τα συνθήματα της Εξέγερσης του Πολυτεχνείου του 1973 παραμένουν ίδια. Τα αιτήματα για Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία παραμένουν άλυτα και στην Ελλάδα και παντού.
Τα ίδια αιτήματα έχουν και στην Παλαιστίνη. Η ελευθερία δεν υπάρχει. Η λαϊκή κυριαρχία δεν υπάρχει. Το ψωμί δεν υπάρχει. Και η δημοκρατία δεν υπάρχει.
Δείτε τι συμβαίνει στην Παλαιστίνη αυτή τη στιγμή. Δεν έχει τελειώσει η γενοκτονία. Υπήρξε μία ανάπαυλα. Ίσως να ωφεληθούν οι άνθρωποι που μένουν στη Γάζα λίγο από αυτήν, που δεν ξέρουμε μέχρι πότε θα διαρκέσει.
Αυτή τη στιγμή υπάρχουν 17 χιλιάδες ορφανά παιδιά. Όταν λέμε ορφανά εννοούμε ότι έχουν χάσει όλα τα μέλη της οικογένειάς τους και τους συγγενείς. Όπως ξέρετε στην Παλαιστίνη είναι πολυμελείς οι οικογένειες. Αυτά τα 17 χιλιάδες παιδιά δεν έχουν κανένα. Τι θα γίνουν στο μέλλον, πώς θα λειτουργήσει η ζωή τους από εδώ και πέρα! Αν παραμείνουν ζωντανά και τα ίδια αυτά τα παιδιά.
Ευτυχώς όμως, ο Παλαιστινιακός Λαός παρέμεινε ακλόνητος, χάρη στην αλληλεγγύη των λαών. Καμιά κυβέρνηση και καμιά κυβερνητική πρωτοβουλία δεν έκανε τίποτα. Ναι μεν οι αναγνωρίσεις του Παλαιστινιακού κράτους από κάποιες ευρωπαϊκές χώρες συνέβαλαν λίγο στην πίεση προς τον Νετανιάχου και τον Τραμπ. Αλλά στην ουσία είναι άνευ αντικρίσματος αν δεν συνδυαστούν με άλλες ενέργειες όπως οι κυρώσεις κατά του Ισραήλ, η απαγόρευση πώλησης όπλων, το σταμάτημα της στήριξής του με κάθε τρόπο, όπως κάνει κι εδώ η Ελλάδα που έχει γίνει ορμητήριο για το Ισραήλ.
Το σχέδιο του Τραμπ είναι απολύτως κομμένο και ραμμένο στα μέτρα του Νετανιάχου. Ήταν σωτήριο σχέδιο για τον Νετανιάχου. Κάποιες χώρες πάγωσαν τις διώξεις κατά του Νετανιάχου, κάποιες άλλες που ήταν να προχωρήσουν σε άλλες ενέργειες εις βάρος του πάγωσαν κι αυτές, όπως επίσης πάγωσαν και οι δικαστικές διώξεις που ήταν μπλεγμένος στο εσωτερικό του Ισραήλ.
Επαναλαμβάνω ότι ο παλαιστινιακός λαός και στη Γάζα και στη Δυτική Όχθη παρέμεινε ακλόνητος και σταθερός. Δεν λύγισε χάρη στη στήριξη των λαών. Ελπίζω να συνεχιστεί αυτή η στήριξη. Προπαντός να μην μιλάμε για τη γενοκτονία με παρελθόντα χρόνο. Η γενοκτονία υφίσταται αυτή τη στιγμή και υπάρχει. Οι άνθρωποι που σκοτωθήκαν από την υπογραφή της συμφωνίας υπολογίζονται σε 500. Το Ισραήλ χάραξε μια νοητή κίτρινη γραμμή και όποιος την περνάει τον δολοφονούν αμέσως. Προχθές σκοτωθήκαν τρεις οικογένειες γιατί δεν κατάλαβαν ότι πέρασαν αυτή τη νοητή γραμμή. Το σχέδιό τους είναι να παραμείνει αυτή η νοητή γραμμή και να περάσει στην κατοχή του Ισραήλ αυτή η περιοχή. Εμείς έχουμε υποχρέωση να χαλάσουμε όλα αυτά σχέδια.
Τέλος, λέμε όχι στον αφοπλισμό της Αντίστασης. Καμία Αντίσταση δεν θα καταφέρουν να αφοπλίσουν γιατί το κύριο όπλο της είναι η καρδιά και αυτή δεν μπορεί να αφοπλιστεί.
Άχμεντ Χασάν,
Παλαιστινιακή Παροικία Ελλάδας
Από τη μία τα τελευταία δύο χρόνια είδαμε και συνεχίζουμε να βλέπουμε μια γενοκτονία σε live μετάδοση με τις εικόνες από τη Γάζα να μας γεμίζουν θλίψη και οργή.
Από την άλλη είδαμε και συμμετέχουμε σε ένα παγκόσμιο κίνημα αλληλεγγύης που θυμίζει το αντιπολεμικό κίνημα του 1968 για το Βιετνάμ ή το αντιπολεμικό κίνημα ενάντια στις επεμβάσεις στο Αφγανιστάν και στο Ιράκ στις αρχές του 2000.
Την καλύτερη περιγραφή, την οποία έχουμε φιλοξενήσει τόσο στην Εργατική Αλληλεγγύη, όσο και στο περιοδικό Σοσιαλισμός από τα Κάτω, την έκανε συνοπτικά η Βρετανοτυνήσια δημοσιογράφος, Σουμάγια Γκανούσι στο Middle East Eye:
«Ο Τραμπ και ο Νετανιάχου μπορούν να συντάξουν όσα σχέδια θέλουν, αλλά έξω από τις αίθουσες των συνεδριάσεών τους, ο κόσμος αλλάζει. Εκατομμύρια διαδηλώνουν, τα μποϊκοτάζ επεκτείνονται, η κοινή γνώμη έχει αποφασίσει. Η παλίρροια επιστρέφει και καμία συμφωνία σε χαρτί δεν μπορεί να τη σταματήσει. Η Παλαιστίνη έχει γίνει η συνείδηση του κόσμου – και αυτό δεν είναι διαπραγματεύσιμο».
Οι αριθμοί της Γενοκτονίας
Οι θηριωδίες που διαπράττει το Ισραήλ καθημερινά κατά των Παλαιστινίων έχουν αναγκάσει ακόμη και διεθνείς οργανισμούς να ονομάσουν τη γενοκτονία με το όνομά της.
Ανεξάρτητη επιτροπή του ΟΗΕ κατέληξε σε αυτό το συμπέρασμα τον Σεπτέμβριο, ενώ το ίδιο είχε κάνει και λίγο νωρίτερα η Διεθνής Ένωση Μελετητών Γενοκτονιών.
Οι αριθμοί της γενοκτονίας είναι συγκλονιστικοί – και εδώ πρέπει να αναφέρουμε ότι είναι υποβαθμισμένοι, όπως για παράδειγμα ο αριθμός των νεκρών.
Από τον Οκτώβριο του 2023 το Ισραήλ έχει σκοτώσει τουλάχιστον 69.187 Παλαιστίνιους και έχει τραυματίσει 170.703.
Ωστόσο, αυτοί είναι οι επίσημοι αριθμοί που καταγράφει το υπουργείο Υγείας στη Γάζα – τους οποίους ακόμα και ο ΟΗΕ αποδέχεται ως έγκυρους.
Ο πραγματικός αριθμός των νεκρών είναι σίγουρα πολύ μεγαλύτερος αφού καθημερινά εντοπίζονται πτώματα.
Τα σημεία διανομής βοήθειας του διαβόητου GHF είχαν μετατραπεί σε παγίδες θανάτου για τους πεινασμένους Παλαιστίνιους. Διεθνή ΜΜΕ παρομοίασαν τη φρικιαστική κατάσταση με τη γνωστή σειρά Squid Game. Περισσότεροι από 2.600 άνθρωποι σκοτώθηκαν και πάνω από 19.000 τραυματίστηκαν από πυρά Ισραηλινών στρατιωτών και ιδιωτικών φρουρών του GHF, ενώ προσπαθούσαν να πάρουν τρόφιμα από τα σημεία διανομής του.
Σύμφωνα με τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας, έχουν καταγραφεί περισσότερες από 790 επιθέσεις κατά υγειονομικών εγκαταστάσεων, συμπεριλαμβανομένων αεροπορικών βομβαρδισμών νοσοκομείων, κλινικών και ασθενοφόρων.
Θα μπορούσαμε να συνεχίσουμε να απαριθμούμε για ώρα τα ισραηλινά εγκλήματα, όμως και μόνο από αυτά τα στοιχεία αποδεικνύεται ξεκάθαρα το έγκλημα της γενοκτονίας.
Ωστόσο, η Γάζα δεν έχει λυγίσει. Αυτή η αντοχή του παλαιστινιακού λαού ή Sumud όπως μάθαμε ότι λέγεται και από όπου πήραν έμπνευση οι στόλοι και τα καραβάνια αλληλεγγύης που επιχείρησαν να φτάσουν στη Γάζα, έφερε τη συμφωνία για εκεχειρία.
Την καλύτερη περιγραφή για το γιατί υπογράφηκε η συμφωνία για την εκεχειρία στις 9 Οκτωβρίου στην Αίγυπτο και τέθηκε σε εφαρμογή την επόμενη ημέρα, την έκανε σε δηλώσεις του ο Ντόναλντ Τραμπ, όπως στο αγαπημένο του Fox News.
Οι πιο χαρακτηριστικές ατάκες του ήταν «το Ισραήλ δεν μπορεί να τα βάλει με όλο τον κόσμο» και ότι αυτός «θα σώσει την υπόληψή του», αναφερόμενος στη διεθνή πολιτική και διπλωματική του απομόνωση που είναι μεγαλύτερη από ποτέ.
Συνοπτικά, ο στόχος του σχεδίου των 20 σημείων του Τραμπ είναι τριπλός.
Πρώτον, επιχειρεί να σώσει το Ισραήλ που έχει καταστεί κράτος-παρίας. Ολοένα και περισσότερες χώρες στηρίζουν την προσφυγή της Νότιας Αφρικής στο Διεθνές Δικαστήριο Δικαιοσύνης.
Δεύτερον, επιχειρεί να σώσει τις διαβόητες Συμφωνίες του Αβραάμ, δηλαδή τις συμφωνίες για εξομάλυνση των σχέσεων των αραβικών και μουσουλμανικών κρατών με το Ισραήλ, ένα σχέδιο που έχει βάλει σε εφαρμογή από την πρώτη θητεία του στον Λευκό Οίκο.
Ο τρίτος στόχος του σχεδίου είναι να πετύχει αυτό που δεν κατάφερε ο ισραηλινός στρατός με τα δύο χρόνια πολέμου: να αφοπλίσει την Παλαιστινιακή Αντίσταση, να χαρίσει ένα μεγάλο κομμάτι της Γάζας στο Ισραήλ και να επιβάλει μια κυβέρνηση-μαριονέτα.
Η Χαμάς και οι άλλες παλαιστινιακές οργανώσεις, κάτω από την πίεση και των υποτιθέμενων φιλικών κυβερνήσεων (Κατάρ, Αίγυπτος, Τουρκία), αποδέχθηκαν τη συμφωνία για εκεχειρία, καθώς ο λαός της Γάζας χρειαζόταν αυτή την ανάσα. Ωστόσο, η Παλαιστινιακή Αντίσταση δεν έχει αποδεχθεί τον αφοπλισμό της ούτε έχει παραιτηθεί, όπως ανακοίνωσε η Χαμάς, από τον αγώνα για παλαιστινιακό κράτος.
Την Παρασκευή ο Guardian έγραφε ότι το σχέδιο των ΗΠΑ είναι για διχοτόμηση της Γάζας, υπό ισραηλινό και διεθνή στρατιωτικό έλεγχο, όπου θα ξεκινήσει η ανοικοδόμηση, και μια «κόκκινη ζώνη» που θα παραμείνει ερείπια.
Γι’ αυτό και χρειάζεται να συνεχίσουμε τον αγώνα μας για να στηρίξουμε τους Παλαιστίνιους.
Nα είμαστε στο πλευρό της Παλαιστίνης μέχρι να είναι ελεύθερη από τον Ιορδάνη μέχρι τη Μεσόγειο. Θα είμαστε όλοι στην πορεία του Πολυτεχνείου που ενώνει όλους τους αγώνες μας και θυμίζει ότι υπάρχει μόνος ένας δρόμος, ο δρόμος του Νοέμβρη, επαναστατικός.
Στη σημερινή ημέρα, όπου η Ελλάδα τιμά την 17η Νοεμβρίου, την εξέγερση των φοιτητών ενάντια στη δικτατορία, στεκόμαστε κι εμείς, οι Παλαιστίνιοι, στο ίδιο νόημα. Σε κάθε γη που αναζητά την ελευθερία, γεννιέται μια φωνή που μοιάζει με τη δική μας.
Μιλώντας για την Παλαιστίνη, είναι αδύνατο να μην μιλήσουμε για την Παλαιστίνια γυναίκα: εκείνη που υπήρξε πάντα το σταθερό σημείο της αντίστασης, εκείνη που κράτησε τον αγώνα ζωντανό σε κάθε εποχή.
Από τις πρώτες αντιστασιακές πορείες μέχρι τις Ιντιφάντες, η Παλαιστίνια γυναίκα στάθηκε αδιάκοπα στο πλευρό του λαού της. Οργάνωσε δίκτυα υποστήριξης, μετέφερε τραυματίες, κράτησε τα σπίτια και τα σχολεία ανοιχτά μέσα σε καταστροφές. Ήταν και παραμένει η σταθερή, ακούραστη παρουσία της αντίστασης.
Σήμερα στη Γάζα και στην Δυτική Όχθη, η γυναίκα δεν παλεύει μόνο για την επιβίωση παλεύει για την ίδια την έννοια της ζωής κάτω από την καταστροφή.
Στέκεται στην πρώτη γραμμή της κοινωνικής αντίστασης, οργανώνει κοινότητες μέσα στα χαλάσματα. Κι ενώ ο κίνδυνος είναι καθημερινός, εκείνη δεν εμφανίζεται ως θύμα, αλλά ως δύναμη που υπερασπίζεται τη συλλογική αξιοπρέπεια ενός ολόκληρου λαού.
Δύναμη
Η Παλαιστίνια γυναίκα γνώρισε την απώλεια, αλλά δεν καθορίζεται από αυτήν. Στέκεται όρθια και μετατρέπει τον πόνο σε δύναμη, σε δράση, και με αυτήν τη δύναμη υπερασπίζεται τη γη, τη μνήμη και το δικαίωμα του λαού της να ζει ελεύθερος στη γη του.
Η ελευθερία δεν διαιρείται. Ο αγώνας της Παλαιστίνιας γυναίκας δεν είναι ξεχωριστός, αλλά προέκταση του εθνικού και κοινωνικού αγώνα.
Αντιμετωπίζει την κατοχή που αρπάζει τη γη, τις πατριαρχικές δομές που περιορίζουν την παρουσία της και την οικονομική καταπίεση που πολλαπλασιάζει τα βάρη της ζωής της.
Κατάλαβε πως η απελευθέρωση της πατρίδας δεν ολοκληρώνεται χωρίς την απελευθέρωση του ανθρώπου, κι ότι καμία δικαιοσύνη δεν μπορεί να είναι μισή, καμία ανεξαρτησία χωρίς ισότητα.
Από τις γειτονιές και τα στρατόπεδα μέχρι τις σχολές και τους χώρους εργασίας, η Παλαιστίνια γυναίκα διαμόρφωσε ένα ζωντανό κίνημα που διεκδικεί απελευθέρωση και ισότητα. Αντιμετωπίζει την καταπίεση με οργάνωση και συμμετοχή, μετατρέπει την αδικία σε συλλογική δράση και ενισχύει την αντίσταση με σταθερότητα και πολιτική συνείδηση, για τη δημιουργία μιας ελεύθερης και δημοκρατικής Παλαιστίνης.
Από τους δρόμους της Αθήνας ως τα σοκάκια της Γάζας εκτείνεται μια κοινή γραμμή φωτός: η γραμμή της ελευθερίας.
Σήμερα, ενώ ο πόλεμος στη Γάζα συνεχίζεται, οφείλουμε να είμαστε σε εγρήγορση, παρόντες, πιστοί σε αυτή τη συνείδηση. Ο πόλεμος δεν τελείωσε, οι σφαγές δεν σταμάτησαν, ο πόνος εκεί είναι καθημερινό κάλεσμα προς όλους μας. Πρέπει να συνεχίσουμε να στηρίζουμε τους αγώνες της Γάζας από εδώ με τον λόγο, με την πράξη και με κάθε μορφή αλληλεγγύης. Να υψώνουμε τη φωνή μας ενάντια στη σιωπή, μέχρι την πλήρη απελευθέρωση του ανθρώπου και της γης μαζί.
Aς υψώσουμε τις φωνές μας για το δικαίωμα στην ελευθερία και στη ζωή, για την αξιοπρέπεια και για τη συνέχεια ενός λαού που αρνείται να σβηστεί και συνεχίζει να αντιστέκεται.
μεταφράστρια
Τίποτα δεν τελείωσε. Κλιμακώνουμε ξεκινώντας με τη μεγάλη διαδήλωση του Πολυτεχνείου για να στείλουμε το μήνυμα ότι 52 χρόνια μετά την εξέγερση που τσάκισε τη Χούντα, συνεχίζουμε για μια ελεύθερη Παλαιστίνη από τον Ιορδάνη μέχρι τη Μεσόγειο, συνεχίζουμε για να τσακίσουμε την κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας. Και θα συνεχίσουμε στις 29 Νοέμβρη, παγκόσμια ημέρα αλληλεγγύης στον Παλαιστινιακό λαό.
Θα βγουν εκατομμύρια διαδηλωτές σε όλο τον πλανήτη ξαναδείχνοντας τη δύναμη αυτού του παγκόσμιου κινήματος αλληλεγγύης που έχει αλλάξει τα δεδομένα διεθνώς.
Υπάρχει αυτή η δύναμη γιατί υπάρχει η Αντίσταση των Παλαιστίνιων. Χωρίς αυτή δεν θα υπήρχε απολύτως τίποτα. Μίλησε και ο Άχμετ, μίλησε και η Ναουζάτ για το τι σημαίνει η αλύγιστη αντίσταση των Παλαιστίνιων παρά τη λιμοκτονία, τη γενοκτονία, τις θηριωδίες.
Ο κόσμος μένει στη Γάζα. Βγαίνουν δημοσιεύματα από την ισοπεδωμένη Τζαμπάλια στη Βόρεια Γάζα, όπου ο κόσμος λέει “οπουδήποτε αλλού και να πάμε θα είναι εξορία. Θα μείνουμε εδώ για να ξαναχτίσουμε τα νοσοκομεία και τα σπίτια που κατέστρεψαν οι Ισραηλινοί σιωνιστές αποικιοκράτες”. Και δεν είναι το μόνο. Αρνούνται να παραδώσουν τα όπλα και καλά κάνουν. Ο αφοπλισμός είναι μόνο στα όνειρα του Τραμπ και του Νετανιάχου. Αρνούνται να δεχτούν το ότι θα υπάρχει μεταβατική κυβέρνηση σαν και αυτή που θέλανε τα σχέδια του Τραμπ.
Αυτή είναι η αλύγιστη Παλαιστινιακή Αντίσταση που εμπνέει όλο το κίνημα στη Δύση κι εμπνέει και το αραβικό πεζοδρόμιο. Από το Μαρόκο και την Τυνησία, μέχρι την Αίγυπτο του δικτάτορα Σίσι.
Θυμίζει την κατάσταση μετά την δεύτερη Ιντιφάντα το 2000 που άρχισε να ξεπηδάει ένα απεργιακό κίνημα στην Αίγυπτο εμπνευσμένο από την Παλαιστινιακή Ιντιφάντα και έφτασε να ρίξει τον Μουμπάρακ με την επανάσταση του 2011. Δεν έχουμε φτάσει εκεί αλλά αυτό φοβίζει τον Σίσι και όλα τα διεφθαρμένα αραβικά καθεστώτα. Γι' αυτό διστάζουν να στείλουν στρατό στη διεθνή δύναμη σταθεροποίησης που θέλει να επιβάλει ο Τραμπ.
Αυτή είναι η δύναμη πάνω στην οποία πατάμε και από αυτή τη δύναμη θα έρθει και η προοπτική. Δεν θα έρθει από τα παζάρια. Το δικαίωμα στην αυτοδιάθεση θα το φέρει αυτός ο αγώνας που χρειάζεται να συνεχίσει για να τσακίσει το σιωνιστικό κράτος που λέγεται Ισραήλ, για να τσακίσει αυτό το τελευταίο απομεινάρι της αποικιοκρατίας και να μπορέσει να υπάρχει μια ελεύθερη Παλαιστίνη από τον Ιορδάνη μέχρι τη Μεσόγειο, όπου θα ζουν μαζί Άραβες, Εβραίοι, Μουσουλμάνοι, Χριστιανοί, Άθεοι.
Ξέρουμε ότι αυτός ο στόχος δεν θα έρθει αύριο, είναι ένας μακρόχρονος αγώνας. 100 χρόνια παλεύουν οι Παλαιστίνιοι ενάντια στους ιμπεριαλιστές και τους σιωνιστές και είμαστε μαζί τους μέχρι τη νίκη.
Συνεισφορά
Γι' αυτό έχουμε να τσακίσουμε και την δικιά μας κυβέρνηση. Γιατί η μεγαλύτερη και η καλύτερη βοήθεια που μπορούμε να συνεισφέρουμε σε αυτόν τον αγώνα για ελεύθερη Παλαιστίνη είναι να ρίξουμε τις κυβερνήσεις που στηρίζουν το κράτος που λέγεται Ισραήλ με πρώτο και καλύτερο τον Μητσοτάκη. 3,6 δισεκατομμύρια θα δώσουν για να φτιάξουν το σιδερένιο θόλο, για να πάρουν πυραύλους και δεν είναι μόνο αυτό. Τρέχει ο Δένδιας και ο Μητσοτάκης να βρουν τον υπουργό Άμυνας στον Λίβανο για να του πούνε ότι θα στείλουμε στρατό, θα στείλουμε πλοίο και επιπλέον ελικόπτερα για να σας βοηθήσουμε να αποκλείσετε την αντίσταση της Χεζμπολάχ. Τους πυραύλους τους φτιάχνει η Intracom Defense που έχει το εργοστάσιό της στο Κορωπί, τους φτιάχνει η Elbit που έχει το αεροδρόμιο στην Καλαμάτα για να εκπαιδεύει Ισραηλινούς πιλότους.
Έχουμε πολύ συγκεκριμένα αιτήματα ενάντια στη συνεργασία και στη συμμετοχή της ελληνικής κυβέρνησης, να κλείσουν οι βάσεις, να γυρίσουν οι φρεγάτες. Γι’ αυτό η σημερινή συζήτηση είναι χρήσιμη για να ξέρουμε που είμαστε, τις δυσκολίες του αντιπάλου μας, τη δυνατότητα του κινήματος από κάτω να τους τσακίσει. Και την ανάγκη να οργανωθούμε ακόμα περισσότερο στη Συμμαχία Σταματήστε τον Πόλεμο, να δυναμώσουμε το αντιπολεμικό κίνημα, να καταφέρουμε να κάνουμε ένα μεγάλο αντιπολεμικό κίνημα που θα είναι σαν το κίνημα του Βιετνάμ. Από το Βιετνάμ φύγανε ηττημένοι γιατί η αντίσταση από τις ζούγκλες, έφτασε να γίνεται φωτιά μέσα στα κέντρα της Μητρόπολης του Καπιταλισμού μέσα στη Νέα Υόρκη, μέσα σε όλη την Αμερική, μέσα στην Ευρώπη πυροδοτώντας το Μάη του 1968. Ένα τέτοιο κίνημα θέλουμε και σήμερα για να τους τσακίσουμε και να φτάσουμε σε μια ελεύθερη Παλαιστίνη από τον Ιορδάνη μέχρι τη Μεσόγειο.
Είναι μεγάλη κατάκτηση της Παλαιστινιακής Αντίστασης ότι καταφέραμε και ξεπεράσαμε την προπαγάνδα των ΗΠΑ και του Ισραήλ και όλοι έχουν εικόνα πολύ σαφή και καθαρή για το τι συμβαίνει εδώ και δυο χρόνια στη Γάζα και ολόκληρη την Παλαιστίνη.
Πρώτο και βασικό στοιχείο που μάθαμε όλοι είναι ότι αυτή η κατάσταση δεν κρατάει εδώ και δυο χρόνια αλλά πάνω από έναν αιώνα και δεν θα τελειώσει με την εκεχειρία. Είναι μια γενοκτονία που συνεχίζεται, έχει ένα κουμπί που αυξομειώνει την ένταση και δεν περιορίζεται στη Γάζα. Συνεχίζεται και στη Δυτική Όχθη. Αυτό για μένα είναι η μεγάλη κατάκτηση της Παλαιστινιακής Αντίστασης. Έβγαλε τη μάσκα από το τέρας και μας έκανε όλους να δούμε πραγματικά, όχι μόνο το ίδιο το τέρας αλλά και τη σχέση των κρατών μας, της κυβέρνησής μας συμπεριλαμβανομένης με αυτό.
Ειδικά για την περίπτωση της Ελλάδας κάνοντας έρευνα συνειδητοποίησα ότι όχι απλά είμαστε αρωγοί αλλά το κάνουμε ως υποτακτικοί και τσιράκια των Αμερικάνων, και αυτό δεν μειώνει το ρόλο της κυβέρνησής μας και του στρατού μας, αλλά και της εφοπλιστικής μας τάξης, των βιομηχάνων μας, του ευρύτερου κεφαλαίου.
Βλέπουμε αυτές τις μέρες ότι η χώρα μας ετοιμάζεται να αγοράσει και αντιπυραυλικά συστήματα. Είναι τόσο υποκριτές που τα ονομάζουν Ασπίδα του Αχιλλέα αντί να τα πουν Ασπίδα του Αβραάμ ή του Ιακώβ. Αυτό δεν τους εμποδίζει φυσικά να ξοδεύουν δισεκατομμύρια σε αυτά, την ίδια στιγμή που το σύνθημα Ψωμί Παιδεία Ελευθερία παραμένει εξαιρετικά επίκαιρο.
Χώρα ρατσιστών
Πριν από λίγες ημέρες ήρθε στην Ελλάδα ο Νόρμαν Φίνκελσταϊν στο Πάντειο και μερικοί δημοσιογράφοι είχαμε μια κουβέντα μαζί του πριν την ομιλία που έδωσε. Μας είπε χαρακτηριστικά ότι το 40% των Εβραίοαμερικανών παραδέχεται ότι το Ισραήλ διαπράττει γενοκτονία. Και το δεύτερο που μας είπε είναι ότι κανείς πια δεν πιστεύει ότι το Ισραήλ είναι μια δυτικού τύπου δημοκρατία. Το περίφημο παραμύθι ότι πρόκειται για τη μόνη δημοκρατία στη Μέση Ανατολή, προπύργιο του δυτικού πολιτισμού σε μια βάρβαρη περιοχή. Το Ισραήλ είναι ένα “κανονικό” κράτος που διαπράττει γενοκτονία, μια χώρα σαδιστών, ρατσιστών –φυσικά με εξαιρέσεις, υπάρχουν και θαυμάσιοι άνθρωποι– και είναι υπέροχο να το ακούς αυτό από τα στόματα Εβραίων.
Μας περιέγραψε μια ιστορία όπου περπατάει στη Νέα Υόρκη -ξέρετε είναι μια πόλη με μεγάλο εβραϊκό πληθυσμό- και είναι δυο τύποι με σημαίες που φωνάζουν “Ζήτω το Ισραήλ”. «Δεν ξέρω τι μπήκε μέσα μου» μας λέει «και τους απάντησα Fuck Israel». Ξαφνικά ο κόσμος που ήταν στο δρόμο άρχισε να φωνάζει Λευτεριά στην Παλαιστίνη. Αυτό είναι μεγάλη υπόθεση. Μια μεγάλη νίκη της επιχείρησης Πλημμύρα του Αλ Ακσά.
Ένα ερώτημα που αναμετριόμαστε είναι αν άξιζε αυτό το τρομακτικό τίμημα η 7η Οκτώβρη. Είναι πάρα πολύ δύσκολο φυσικά, εμείς εδώ να πούμε στους Παλαιστίνιους αν ήταν σωστό ή λάθος. Πολύ σωστά ο Φίνκελσταϊν λέει ότι δεν είχαν άλλη επιλογή. Η Χαμάς προσπάθησε τα πάντα, τη διπλωματία, την επίκληση στο Διεθνές Δίκαιο, έφτασε σε ένα σημείο που δεν είχε άλλη επιλογή.
Το Παλαιστινιακό ζήτημα είναι ένας καθρέφτης του ποιοι είμαστε εμείς. Χρωστάμε πολλά στο Sumud, στην αλύγιστη Παλαιστινιακή Αντίσταση.
Γιώργος Τσιάρας,
δημοσιογράφος