Στις 16 Οκτωβρίου πραγματοποιήθηκε τελικά στην Βουλή η συζήτηση με θέμα την επικαιροποίηση της ομόφωνης απόφασης του ελληνικού κοινοβουλίου το 2015 «να καλέσει την ελληνική κυβέρνηση να προωθήσει όλες τις απαραίτητες διαδικασίες, για να αναγνωρίσει Κράτος της Παλαιστίνης», μετά από ερώτηση που είχε καταθέσει ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ Ανδρουλάκης τον Αύγουστο. Σαν να μην έφτανε η καθυστέρηση ο Μητσοτάκης αποφάσισε να τη «διευρύνει» μετατρέποντάς τη σε συζήτηση για την «εξωτερική πολιτική.
Πρόκειται για ελεεινή στάση. Ο Μητσοτάκης καθυστέρησε συνειδητά τη συζήτηση στην Βουλή προκειμένου η ελληνική κυβέρνηση πηγαίνοντας «υποβρύχιο», να κάνει πλάτες στο Ισραήλ πάνω στην πιο κρίσιμη φάση του γενοκτονικού πολέμου, όταν ακόμη και συμμαχικές στο Ισραήλ κυβερνήσεις προχωρούσαν σε αναγνώριση κράτους, έστω και στα λόγια, είτε για τα μάτια του κόσμου είτε για να του ασκήσουν κάποια διπλωματική πίεση.
Φέρνοντάς τη καθυστερημένα για συζήτηση, φρόντισε να υποβαθμίσει τη Γενοκτονία και την αναγνώριση του Παλαιστινιακού Κράτους σε μια υποσημείωση της εξωτερικής πολιτικής της Ελλάδας και των λεγόμενων «εθνικών θεμάτων».
Ούτως ή άλλως όλους τους προηγούμενους μήνες, αυτή η σύνδεση ήταν γραμμή της κυβέρνησης καθώς ο Μητσοτάκης έδινε το ελεύθερο στους ακροδεξιούς υπουργούς του να συκοφαντούν το κίνημα αλληλεγγύης στην Παλαιστίνη ότι «παίζει το χαρτί της Τουρκίας». Στη Βουλή ο Μητσοτάκης ομολόγησε ότι «επιλέξαμε να μην προχωρήσουμε στην αναγνώριση» κρίνοντας ότι «σε αυτήν τη συγκυρία, τώρα, και όχι σε κάποιο διάστημα δεν θα προωθούσε τα ελληνικά, εθνικά, συμφέροντα» δηλαδή την «στρατηγική σχέση με το Ισραήλ».
Τη θλιβερή του στάση επιδίωξε να ξεπλύνει επαναλαμβάνοντας ό,τι έχει πει «δημόσια και κατ' ιδίαν στον πρωθυπουργό και τον πρόεδρο του Ισραήλ ότι η αντίδραση του Ισραήλ ξεπέρασε κάθε όριο». Αν υπάρχει τέτοια δήλωση να μας τη δείξει. Δύο χρόνια τώρα ούτε αυτό δεν έχει τολμήσει να κάνει. Αντίθετα στις δηλώσεις του στις 7/10/25 στην δεύτερη επέτειο του πολέμου, όπως και στην πρώτη, δεν έκανε έστω και μια νύξη στις δεκάδες χιλιάδες των Παλαιστινίων που έχουν δολοφονηθεί στον γενοκτονικό πόλεμο του Ισραήλ.
Επί της ουσίας, η άποψη του Μητσοτάκη ότι η σύμπλευση ή η ανοχή σε μια εθνοκάθαρση, μια γενοκτονία μπορεί να είναι θεμιτή αν προωθεί τα «εθνικά συμφέροντα» μιας χώρας ή «τις στρατηγικές σχέσεις» της είναι εκ θεμελίων ανήθικη όπως και ο ίδιος. Αλλά μήπως λέει την αλήθεια λέγοντας ότι δρα για το “συμφέρον μας”;
Μιλώντας για «εθνικά συμφέροντα ο Μητσοτάκης δεν αναφέρεται στον λαό αυτής της χώρας που πλειοψηφικά τάσσεται εδώ και δύο χρόνια στο πλευρό των Παλαιστινίων και εναντίον της Γενοκτονίας – και που ντροπιαστικά ισχυρίζεται ότι εκπροσωπεί. Μιλάει στο όνομά μας αλλά εκ μέρους των συμφερόντων του ελληνικού κεφαλαίου και των πολιτικών του εκφραστών που πολλάκις στο παρελθόν έχουν κλείσει τα μάτια ή έχουν συνενοχή σε εγκλήματα πολέμου και κατά της ανθρωπότητας. Όπως για παράδειγμα, η εθνοκάθαρση των Εβραίων από την Θεσσαλονίκη και άλλες ελληνικές πόλεις στο πλαίσιο του Ολοκαυτώματος. Σήμερα πανηγυρίζουν γιατί είναι οι καλύτεροι σύμμαχοι του Ισραήλ μετά τον Τραμπ.
Μιλώντας λοιπόν για «εθνικά συμφέροντα» ο Μητσοτάκης αναφέρεται στις οικονομικές, διπλωματικές και στρατιωτικές συμμαχίες του ελληνικού κεφαλαίου. Αυτές να είναι καλά και οι Παλαιστίνιοι ας εξαφανιστούν από προσώπου γης. Να είναι καλά οι έλληνες καπιταλιστές και οι μπίζνες τους με το Ισραήλ στον τουριστικό, κατασκευαστικό, ενεργειακό και εξοπλιστικό τομέα. Να είναι καλά οι εμπλεκόμενες πολυεθνικές στις εξορύξεις στις κοινές μονομερώς χαραγμένες ΑΟΖ. Να είναι καλά οι ΗΠΑ και το μαντρόσκυλό τους στη Μέση Ανατολή. Να είναι καλά οι στρατηγοί και οι παραγγελίες τους για νέο όπλα και «σιδερένιους θόλους» από το Ισραήλ.
Η ΝΔ υποκριτικά υποστηρίζει ότι η σπατάλη των 28 δις ευρώ για εξοπλισμούς τα επόμενα πέντε χρόνια σε συνδυασμό με τη «στρατηγική» σχέση με τις ΗΠΑ και το Ισραήλ είναι προς όφελος της ειρήνης και της σταθερότητας γιατί λειτουργούν «αποτρεπτικά» σε έναν πόλεμο. Μα πόσο ψεύτες είναι.
Πόλεμος
Οι ΗΠΑ και η κοινή συμμετοχή στο ΝΑΤΟ δεν εμπόδισαν τον ελληνοτουρκικό πόλεμο όταν το 1974 το τουρκικό κράτος εισέβαλε στην Κύπρο απαντώντας στην ελληνική επέμβαση, στο ελληνικό πραξικόπημα της χούντας των συνταγματαρχών στην Λευκωσία με στόχο την «ένωση» με την Ελλάδα.
Όσον αφορά τώρα το Ισραήλ είναι τραγικό η στρατηγική συνεργασία με μια χώρα που βρίσκεται σε συνεχή πόλεμο εδώ και δεκαετίες, που μέσα σε 24 μήνες έχει εισβάλει ταυτόχρονα σε τρεις γειτονικές της χώρες και βομβαρδίζει άλλες τέσσερις, να παρουσιάζεται ως βήμα για την ειρήνη. Πέρα από ανήθικο είναι και επικίνδυνο μιας και αυτή η συνεργασία οξύνει και περιπλέκει ακόμη περισσότερο τον ήδη υπάρχοντα και ενίοτε άγριο ανταγωνισμό ανάμεσα στον ελληνικό και τον τουρκικό καπιταλισμό για το ποιος θα έχει το πάνω χέρι στην περιοχή.
Η εργατική τάξη στην Ελλάδα και την Τουρκία δεν έχει τίποτε να κερδίσει ούτε από τη γενοκτονία των Παλαιστινίων, ούτε από τη συνεργασία με το Ισραήλ, ούτε από ένα ενδεχόμενο ελληνοτουρκικό πόλεμο.
Ο Μητσοτάκης χειροκροτεί τον Τραμπ. Φωτό: Suzanne Plonkett/ Reuters
Επιστρέφοντας στη συζήτηση στη Βουλή, πέρα από τις γενικόλογες εκκλήσεις για αναγνώριση Παλαιστινιακού Κράτους (στις οποίες ο Μητσοτάκης απαντούσε ότι είναι και αυτός υπέρ και θα γίνει την «κατάλληλη στιγμή») οι ηγεσίες του ΠΑΣΟΚ και των κομμάτων της κοινοβουλευτικής Αριστεράς δεν ήθελαν και δεν τόλμησαν να απαιτήσουν καν το αυτονόητο: την άμεση διακοπή των διπλωματικών σχέσεων και της στρατηγικής συνεργασίας με το γενοκτονικό κράτος του Ισραήλ.
Επέλεξαν να εστιάσουν στα «εθνικά θέματα» κάνοντας κριτική από τα δεξιά. Καταγγέλλοντας το Μητσοτάκη για “υποχωρητική εξωτερική πολιτική” από την οποία επωφελείται η Τουρκία. Με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, όλα αναφέρθηκαν στο ρόλο του Μητσοτάκη -σε αντίθεση με τον Ερντογάν- ως «ντεκόρ» στη διάσκεψη της Αιγύπτου που αποφάσισε την εύθραυστη εκεχειρία στην Γάζα. Πρόκειται για λανθασμένη προσέγγιση.
Δύο χρόνια τώρα συκοφαντούν οι γεωργιάδηδες, οι «ομάδες αλήθειας» και τα φασισταριά του διαδικτύου ότι «όποιος είναι με την Παλαιστίνη παίζει το παιχνίδι της Τουρκίας». Αλλά Μητσοτάκης και Ερντογάν σπεύσανε μαζί στο πλευρό του Τραμπ σε ένα σχέδιο που στόχο έχει να ενταφιάσει το παλαιστινιακό. Ο λόγος που ο Ερντογάν έκλεψε την παράσταση είναι γιατί η τουρκική διπλωματία λειτούργησαν ως «λαγός» του Τραμπ προκειμένου να πειθαναγκάσει την Παλαιστινιακή Αντίσταση να πει ναι σε μια άδικη συμφωνία που είχε άμεσα ανάγκη η εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ. Κρατώντας αποστάσεις από το Ισραήλ και με δηλώσεις υπέρ των Παλαιστινίων, το τουρκικό κράτος, που όλο αυτό το διάστημα εξακολουθεί να συνεργάζεται σε ένα σωρό τομείς με το Ισραήλ, μπόρεσε να παίξει αυτόν το ρόλο.
Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι η πρόσκληση του Μητσοτάκη στη Διάσκεψη είναι για υποτίμηση. Το ελληνικό κράτος είναι ο νο1 σύμμαχος του Ισραήλ στην Ανατολική Μεσόγειο. Είναι μέλος της ΕΕ που μπορεί να βάζει πιέσεις και όρους στην Τουρκία (όπως αυτούς που ανέφερε ο Μητσοτάκης μιλώντας στη Βουλή ότι «αν θέλει η Τουρκία να μπει στο SAFE θα πρέπει να απαλλάξει την Ελλάδα από την απειλή πολέμου και τις γκρίζες ζώνες»).
Το κυριότερο, φιλοξενεί την μεγαλύτερη και πιο κρίσιμη στην περιοχή αμερικάνικη βάση στην Σούδα. Αυτοί είναι αρκετοί και σημαντικοί λόγοι για να τον θέλουν ο Τραμπ και ο Νετανιάχου στο πλευρό τους. Με τα ισραηλινά μέσα να αποκαλύπτουν στις διαρροές της ισραηλινής κυβέρνησης ότι η Ελλάδα όπως και χώρες του Κόλπου μπορούν να λειτουργούν στην Γάζα ως «αντίβαρο» στην Τουρκία που επιδιώκει ενεργή συμμετοχή.
Του λόγου τ’ αληθές, ο Μητσοτάκης, που απείχε προκλητικά από κάθε διαδικασία αποκλιμάκωσης στη διάρκεια της ισοπέδωσης, τώρα τρέχει να χωθεί στην «ανοικοδόμηση» (και γιατί όχι, και στον τομέα της «ασφάλειας») τονίζοντας στη Βουλή: «Η Ελλάδα είναι σε θέση και θα διεκδικήσει και θα πετύχει τη συμμετοχή της σε όλα όσα ακολουθήσουν στη Γάζα, στην επόμενη φάση. Ήμασταν παρόντες από την αρχή αυτής της φρικτής σύρραξης…».
Στο πλευρό του Ισραήλ -να προσθέσουμε εμείς- πανταχού παρόντες, όχι μόνο στην Γάζα αλλά και σε Λίβανο, Συρία, Λιβύη, από την Ανατολική Μεσόγειο μέχρι την Ερυθρά Θάλασσα, όπου φτάνουν τα «εθνικά συμφέροντα».