Εννιά κατηγορούμενοι απολογήθηκαν στη δευτεροβάθμια δίκη της Χρυσής Αυγής στις 14, 16, 17 και 20 Οκτώβρη (δικάσιμες 189-192) -δύο από το διευθυντήριο της εγκληματικής οργάνωσης και επτά ανώτατα στελέχη, επικεφαλής και μέλη των ταγμάτων εφόδου.
Συγκεκριμένα: Οι Αρτέμιος Ματθαιόπουλος και Ηλίας Παναγιώταρος, μέλη του Πολιτικού Συμβουλίου της ΧΑ, πρώην βουλευτές, καταδικασμένοι πρωτόδικα για διεύθυνση της εγκληματικής οργάνωσης.
Οι Κωνσταντίνος Μπαρμπαρούσης, Πολύβιος Ζησιμόπουλος, Νικόλαος Μίχος και Δημήτριος Κουκούτσης, πρώην βουλευτές, καταδικασμένοι πρωτόδικα για ένταξη στην εγκληματική οργάνωση.
Ο Αναστάσιος Πανταζής, πυρηνάρχης Περάματος, καταδικασμένος πρωτόδικα για την απόπειρα ανθρωποκτονίας του Αιγύπτιου αλιεργάτη Αμπουζίντ Εμπάρακ, για την επίθεση στους συνδικαλιστές της Ζώνης και για ένταξη στην εγκληματική οργάνωση.
Ο Αντώνιος Χατζηδάκης, μέλος του 5μελούς Περάματος, καταδικασμένος πρωτόδικα για την επίθεση στους συνδικαλιστές της Ζώνης και για ένταξη στην εγκληματική οργάνωση.
Και ο Γεώργιος Σκάλκος, μέλος της τοπικής Νίκαιας, καταδικασμένος πρωτόδικα για συνέργεια στην δολοφονία του Παύλου Φύσσα και για ένταξη στην εγκληματική οργάνωση.
Το κοινό όλων ήταν το αφήγημα της «πολιτικής δίωξης». Είτε πιο θερμά, είτε πιο προσεκτικά, όλοι με κάποιο τρόπο υποστήριξαν ότι έπεσαν θύματα μιας καλοστημένης -ή και κακοστημένης- «πολιτικής σκευωρίας». Από εκεί και πέρα ξεκινούσαν οι αντιφάσεις, τα ψέματα, οι διαστρεβλώσεις. Και βέβαια οι διαφοροποιήσεις -με υπονοούμενα, αλληλοκαρφώματα και αποκηρύξεις.
Οι περισσότεροι πρώην βουλευτές πρόσφεραν μια γερή δόση από την σκληροπυρηνική ναζιστική ηγετική ομάδα της συμμορίας. Όσο και αν οι απαντήσεις τους έλεγαν το αντίθετο, ο ναζισμός -το κίνητρο των εγκληματικών πράξεων- ανάβλυζε σε κάθε τους λέξη.
Για τον Μπαρμπαρούση για παράδειγμα ο χαιρετισμός τους ήταν «αρχαιοελληνικός», όχι «ναζιστικός», αλλά ταυτόχρονα και «ο μοναδικός σωστός τρόπος για να χαιρετίσεις κάποιον». Τα «είμαστε ναζί» ο Ζησιμόπουλος είπε πως δεν τα ενστερνίζεται γιατί «είμαστε Έλληνες εθνικιστές», αλλά με τη δήλωση Μιχαλολιάκου «αυτά τα χέρια χαιρετάνε έτσι (σ.σ. ναζιστικά), αλλά είναι καθαρά» δήλωσε ότι συμφωνεί.
Τα “Μίλα ελληνικά ή ψόφα” ή “το Άουσβιτς το αγαπώ πολύ” που τραγούδαγε η μπάντα του Ματθαιόπουλου στις ναζιστικές συναυλίες ήταν, σύμφωνα με τον ίδιο, «διασκευές», όχι δικά τους -και επικροτεί το περιεχόμενό τους ως «φιλοσοφία». Αντίστοιχα ο Κουκούτσης αυτοσυστήθηκε εξαρχής ως σκληρός «αντικομμουνιστής» και επιτέθηκε στην woke ατζέντα, στους Ρομά, στους αλλοδαπούς.
Το αποκορύφωμα βέβαια ήταν ένα δεκάλεπτο εμετικό ρατσιστικό και ακροδεξιό λογύδριο που έβγαλε ο Παναγιώταρος. Ο ίδιος είπε ότι οι αναφορές του Μιχαλολιάκου σε τάγματα εφόδου ήταν... «ποιητική αδεία» -κρίμα που ο “ποιητής Μιχαλολιάκος” έχει δηλώσει ότι δεν θα απολογηθεί για να το επιβεβαιώσει.
Άρνηση στα λόγια, δικαιολόγηση στα συμφραζόμενα ήταν οι απαντήσεις τους και για τις εγκληματικές ενέργειες. Η επίθεση στους μετανάστες μικροπωλητές στη λαϊκή στο Μεσολόγγι, στην οποία ο Μπαρμπαρούσης ήταν επικεφαλής, δικαιολογούνταν για τον ίδιο γιατί «η Ελλάδα είναι ξέφραγκο αμπέλι». Το ίδιο οι επιθέσεις στον καταυλισμό των Ρομά στο Αιτωλικό, δεν ήταν της ΧΑ είπε, αλλά ήταν δικαιολογημένες γιατί οι Ρομά «κλέβανε».
Τα πογκρόμ κατά των μεταναστών στον Άγιο Παντελεήμονα, στα οποία πρωτοστατούσε ο Παναγιώταρος ήταν, όπως είπε ο ίδιος, οργανωμένα από τους κατοίκους αλλά εξηγήσιμα από την αγανάκτησή τους για την κατάσταση εκεί. Η επίθεση του Κουκούτση στην αντιπροσωπεία του αντιρατσιστικού συλλαλητηρίου τον Αύγουστο του 2012 στην είσοδο της Βουλής ήταν λίγο πολύ “αυθόρμητη αντίδραση” στη θέα χιλιάδων μεταναστών «που πετροβολούσαν τον Άγνωστο Στρατιώτη» -μεγαλύτερο ψέμα από αυτό δεν υπάρχει.
Όχι πως ήταν το μοναδικό. Ο Παναγιώταρος είπε ότι “πληρώνει” για την αθυροστομία του και για τίποτα άλλο -για το γεγονός δηλαδή ότι έβριζε λίγο παραπάνω. Κατά τα άλλα ισχυρίστηκε πως ήταν ένας άνθρωπος που, όχι δεν διηύθυνε ή καθοδηγούσε εγκληματική δράση, αλλά αντίθετα την απέτρεπε τιθασεύοντας τους πιο ανεξέλεγκτους χρυσαυγίτες. Με αφορμή μάλιστα την παρουσία του Δημήτρη Ψαρρά στις θέσεις των δημοσιογράφων, είπε πως κι αυτόν τον είχε σώσει από χρυσαυγίτες που θέλανε να τον λιντσάρουν όταν τον πέτυχαν τυχαία στην Καστέλα σε κοντινή απόσταση από εκδήλωση της συμμορίας στο ξενοδοχείο Κάβο Ντόρο. Φυσικά, ο Δ. Ψαρράς, που καθόταν δίπλα μας και μας επιβεβαίωσε το περιστατικό, μας είπε ότι θυμάται να γλύτωσε μετά από παρέμβαση της αστυνομίας.
Καρφώματα
Τα “καρφώματα”, όσων επέλεξαν να τα κάνουν, ήταν πολύ εμφανή. Σε αντίθεση για παράδειγμα με τον Παναγιώταρο που μέχρι και τον Περίανδρο αποφάσισε να υπερασπιστεί λέγοντας ότι ήταν "αθώος" για την δολοφονική επίθεση στον Δημήτρη Κουσουρή το 1998, ο Ματθαιόπουλος είχε άλλη αντιμετώπιση. «Δεν με αφορά τι κάνει ένας κάπου αλλού που λέει ότι είναι ή και είναι στη Χρυσή Αυγή», είπε για τα εγκλήματα, αφήνοντας έκθετους τους συγκατηγορούμενούς του και κυρίως τη Νίκαια και τον Λαγό.
Αυτός όμως που πραγματικά “έδωσε” ψυχρά τους “συναγωνιστές”, ήταν ο Μίχος. «Τον τελευταίο λόγο τον είχε πάντα ο Μιχαλολιάκος» ήταν η πιο χαρακτηριστική φράση του, την οποία επανέλαβε αρκετές φορές. «Το Πολιτικό Συμβούλιο ήταν κοντύτερα στο αρχηγό», είπε επίσης, δείχνοντας όλο το διευθυντήριο. Και ανέτρεψε βασικούς ισχυρισμούς της υπόλοιπης ηγεσίας, όπως ότι ο Μιχαλολιάκος έμαθε για τη δολοφονία Φύσσα την επόμενη μέρα ή ότι έγιναν διαγραφές των δραστών αμέσως μετά.
Ο ίδιος βέβαια μεταμορφώθηκε σε “άκακο αρνάκι”, λέγοντας πως ποτέ η τοπική του στην Εύβοια δεν είχε δώσει «δικαιώματα». Εν τω μεταξύ όποια πέτρα της ΧΑ κι αν σηκώσεις ο Μίχος ήταν εκεί: στην Πάρο, στο Συνεργείο, στη Ζώνη, στο Χυτήριο, στη Χερσόνησο, στα Ίμια, στην Ιστιαία. Για όλα είχε και ένα αφήγημα στα όρια της μυθοπλασίας.
Αξιοθρήνητη προσπάθεια να παρουσιάσουν τη Χρυσή Αυγή κάτι σαν ΜΚΟ με μοναδικό περιεχόμενο το κοινωνικό έργο, έκαναν και οι Σκάλκος, Πανταζής, Χατζηδάκης -μονο για κέντημα και πλέξιμο δεν μίλησαν. Λες και το δικαστήριο δεν έχει ακούσει τις δεκάδες μαρτυρίες και δεν έχει εξετάσει το ογκωδέστατο υλικό της δικογραφίας με τα τάγματα εφόδου, τις στρατιωτικές εκπαιδεύσεις, τα ναζιστικά κείμενα και ομιλίες, τις ενοχοποιητικές επικοινωνίες.
Για τις επιθέσεις στις οποίες εμπλέκονται, ο Σκάλκος ισχυρίστηκε ότι δεν ακολούθησε το τάγμα εφόδου το βράδυ της δολοφονίας Φύσσα. Ενώ ο Πανταζής αρνήθηκε την συμμετοχή του στην επίθεση στους Αιγύπτιους αλιεργάτες και περιέγραψε προκλητικά -όπως και ο Χατζηδάκης- την επίθεση στους συνδικαλιστές της Ζώνης ως μια «τυχαία συνάντηση» κατά την οποία τα θύματα ήταν οι χρυσαυγίτες.
Το κόμμα ήταν η κάλυψη για όλους και για όλα. Αυτό έγινε ολοφάνερο με τις ατάκες «κόμμα ήμασταν», «βουλευτής ήμουν», «πολιτική δραστηριότητα ήταν» που συνόδευαν κάθε απάντηση των κατηγορουμένων. Με την ίδια επιχειρηματολογία οι περισσότεροι ισχυρίστηκαν ότι “δεν γνώριζαν” τον Ρουπακιά και ότι οι φωτογραφίσεις μαζί του ήταν στο πλαίσιο πολιτικών δράσεων ή ομιλιών στις οποίες συμμετείχαν πολλοί “άγνωστοι”. Το μόνο που κατάφερναν ήταν να επιβεβαιώνουν την πρωτόδικη καταδικαστική απόφαση, ότι η ΧΑ ήταν μια ναζιστική εγκληματική οργάνωση με μανδύα πολιτικού κόμματος.
Το τελευταίο που έγινε φανερό ήταν πως η γραμμή που λάνσαρε τελευταία η υπεράσπιση Κασιδιάρη υιοθετείται και από άλλους της ηγεσίας. Πρόκειται για την επίκληση των επίσημων ρατσιστικών, ακροδεξιών και κατασταλτικών πολιτικών, από τον Τραμπ μέχρι τον Μητσοτάκη, ως άλλοθι για όσα υποστήριζε η ΧΑ. Τα όσα κάνει ο Τραμπ απέναντι στους μετανάστες και τους «Free Palestine» όπως είπε ο Παναγιώταρος, τα όσα κάνει «στα σύνορα ο πρωθυπουργός» όπως είπε ο Κουκούτσης, τα επικαλούνται οι χρυσαυγίτες ως κάλυψη.
Οι εννιά κατηγορούμενοι ανεβάζουν τον αριθμό όσων έχουν απολογηθεί στους 19. Μέχρι τις 30 και 31 Οκτώβρη που έχουν δηλώσει ότι θα απολογηθούν οι Κασιδιάρης και Λαγός αντίστοιχα (και οι οποίοι θέλουν να είναι και οι τελευταίοι), μεσολαβεί μόλις μία δικάσιμος. Αν δεν υπάρξει οποιαδήποτε αλλαγή σε αυτό το πρόγραμμα, σημαίνει ότι από τους 41 συνολικά κατηγορούμενους, λίγο πάνω από τους μισούς θα κάνουν την εμφάνισή τους στο δικαστήριο.
Επόμενες δικάσιμοι
Οκτώβρης: 23, 30, 31.
Νοέμβρης: 5, 7, 10, 11, 13, 14, 17, 19, 20, 21, 24, 26, 27, 28.