Χάσαμε τον Ηλία Ηλιάδη, τον ”αλατά”, που πέθανε την περασμένη Πέμπτη. Ήταν ένας από τους πρωτοπόρους αγωνιστές της επαναστατικής αριστεράς στη θρυλική δεκαετία του 1970.
Η πτώση της χούντας και η Μεταπολίτευση άνοιξε μία περίοδο αστάθειας και πανικού για την άρχουσα τάξη: με απίστευτη αυτοπεποίθηση και ενεργητικότητα μία νέα εργατική τάξη διεκδικούσε τα πάντα- αυξήσεις στους μισθούς, μείωση ωραρίου, καλύτερες συνθήκες εργασίας, μέχρι και κόντρες με τα αφεντικά για τον έλεγχο στον χώρο δουλειάς, Δυναμικές απεργίες ξεπηδούσαν παντού, οργανωμένες από τα κάτω, σωματεία στήνονταν σε κάθε χώρο δουλειάς. Απεργιακές φρουρές, διαδηλώσεις, αλληλεγγύη. Και ατελείωτες συζητήσεις και ζυμώσεις για την εναλλακτική, ποια κοινωνία θέλουμε.
Μαζί με τον Ηλία βουτήξαμε βαθειά σε αυτό το υπέροχο κύμα. Μέλη στον τοπικό πυρήνα Ταύρου-Καλλιθέας της ΟΣΕ, βρεθήκαμε στις πύλες των εργοστασίων από τα Πετράλωνα και την Καλλιθέα μέχρι τον Ταύρο, τον Βοτανικό, τον Ρέντη: ΠΑΛΚΟ και ΣΙΣΣΕΡ ΠΑΛΚΟ, PHILIPS, Πετζετάκης, ΙΖΟΛΑ, ΠΙΤΣΟΣ... Στα αμέτρητα συλλαλητήρια στην Αθήνα, στις ατελείωτες αφισοκολλήσεις. Ακόμη και στην εξόρμησή μας στην Πάτρα, στην πρώτη δίκη της ΟΣΕ που πάλευε ενάντια στην Καραμανλική τρομοκρατία (και καταδικάστηκε για... παράνομη αφισοκόλληση)! Πήγαμε και γυρίσαμε στοιβαγμένοι στο βανάκι του Ηλία, κατάκοποι, πανευτυχείς και τραγουδώντας- Θεοδωράκη φυσικά.
Και όπως μου θύμισε στην κηδεία (στο αποτεφρωτήριο Ριτσώνας) ένας άλλος σύντροφος εκείνης της εποχής, ο Αλέκος Δάμπας: «Γράψε σε παρακαλώ και για τον Σύλλογο Εργαζομένων Ταύρου-Καλλιθέας. Ήταν ο πρώτος τοπικός σύλλογος που είχε ιδρύσει ο Ηλίας και ήταν η ψυχή του: απ' το να βρει τα έπιπλα και τις καρέκλες μέχρι να φέρνει στις εκδηλώσεις φίλους, τους συγγενείς του, τον κόσμο της γειτονιάς- τον γνώριζαν όλοι. Ακόμη και ο εργάτης από το Πακιστάν που δούλευε στο αλατάδικο του πατέρα του ερχόταν στις συζητήσεις μας».
Παλέψαμε με πάθος για να στηρίξουμε τους αγώνες των εργατών και της νεολαίας, αλλά και για να χτίσουμε μία Αριστερά αντάξια τους- της επαναστατικής ανατροπής. Το Πολυτεχνείο είχε ρίξει τον σπόρο, εμείς ποτίζαμε το δέντρο να μεγαλώσει.
Η γενιά μας φεύγει σιγά-σιγά. Όμως αφήνει μία ισχυρή παρακαταθήκη για τις επόμενες: μία αντικαπιταλιστική Αριστερά που πρωτοστατεί στα κινήματα- για να φυλακίσουμε την ηγεσία της Χρυσής Αυγής, για να πάρουν οι εργάτες τον έλεγχο στον χώρο δουλειάς, για να τελειώνουμε με τον ρατσισμό, τον σεξισμό, τον πόλεμο και τη φτώχεια.
Στην Ρούλα, στον Κώστα και στην Άννα κουράγιο και καλή δύναμη.
Αντίο σύντροφε Ηλία. Εμείς συνεχίζουμε...
Σταμάτης Χατζηδήμου