Το «Τέμπη Πύλος Παλαιστίνη, δεν υπάρχει ειρήνη χωρίς δικαιοσύνη» δεν είναι απλά ένα σύνθημα. Η διεκδίκηση δικαιοσύνης για τα εγκλήματα γενοκτονίας, πολέμου και βασανιστηρίων που έχουν διαπράξει και συνεχίζουν να διαπράττουν οι ισραηλινές δυνάμεις κατοχής (IDF και IOF) στην κατεχόμενη Παλαιστίνη, δεν αποτελεί μόνο ένα αφηρημένο αίτημα. Έχει συγκεκριμένα καθήκοντα για το κίνημα που αγωνίζεται για μια ελεύθερη Παλαιστίνη σε ολόκληρο τον κόσμο.
Η φρίκη της επί δύο χρόνια συμπυκνωμένης βαρβαρότητας και μαζικής δολοφονίας Παλαιστινίων, εκτοπισμού, μαζικής καταστροφής πολιτικών στόχων και αντικειμένων, σχολείων, νοσοκομείων, τζαμιών, εκκλησιών, βασικών δημοσίων δομών και σπιτιών, βασανιστηρίων συλληφθέντων και πολιτικών κρατουμένων δεν μπορεί να μείνει ατιμώρητη. Η ασυλία και η ατιμωρησία ενός καθεστώτος κατοχής και απαρτχάιντ έχει οδηγήσει στην συνεχιζόμενη γενοκτονία των Παλαιστινίων. Η δικαιοσύνη δεν είναι μόνο όρος ειρήνης αλλά καθήκον όλων μας.
Ενώ χιλιάδες Παλαιστίνιοι και Παλαιστίνιες έχουν δολοφονηθεί, εκτοπιστεί, ακρωτηριαστεί και βασανιστεί, οι δράστες όλων αυτών των εγκλημάτων κυκλοφορούν ελεύθεροι σε όλο τον κόσμο και κυρίως στην Ελλάδα, απολαμβάνοντας τις διακοπές τους και τις «αποδράσεις για διαλογισμό». Η διεκδίκηση απόδοσης δικαιοσύνης χρειάζεται να μπει στην πρώτη γραμμή του κινήματος αλληλεγγύης στην Παλαιστίνη.
Απόδοση δικαιοσύνης πρώτα και κύρια σημαίνει την άσκηση ποινικής δίωξης, σύλληψης και δίκης των εγκληματιών πολέμου και των συνεργών τους. Υπάρχει μια μάχη -που αντανακλά τις υπαρκτές γεωπολιτικές συγκρούσεις- σε διεθνές νομικό επίπεδο για την κατάργηση ή την διάσωση του διεθνούς δικαίου ανθρωπίνων δικαιωμάτων, που τα κινήματα χρειάζεται να παρέμβουν και να διεκδικήσουν δικαιοσύνη όπως αντίστοιχα στην Ελλάδα, το κίνημα διεκδικεί δικαιοσύνη για τα κρατικά εγκλήματα των Τεμπών, της Πύλου. Το ίδιο συγκεκριμένα χρειάζεται να γίνει και για την Παλαιστίνη. Στο διεθνές επίπεδο, δίνεται μια σοβαρή νομική μάχη για την αναγκαιότητα σύλληψης του Μπ. Νετανιάχου και άλλων εγκληματιών πολέμου.
Αντίστοιχα, το διεθνές κίνημα διεκδικεί στην Ιταλία, στη Γαλλία, στη Γερμανία και αλλού, προσφεύγει στα διεθνή δικαστήρια για την συνεργασία και συνενοχή των κυβερνήσεών τους στη γενοκτονία. Αντίστοιχα το ίδιο πρέπει να συμβεί και για την Ελλάδα. Υπάρχουν όμως και πιο συγκεκριμένα αιτήματα: θα τιμωρηθούν οι δολοφόνοι της Hind Rajab, της πεντάχρονης Παλαιστίνιας που δολοφονήθηκε μαζί με τα έξι μέλη της οικογένειάς της και των δύο διασωστών της Ερυθράς Ημισελήνου της Παλαιστίνης, του Yusuf al-Zeino και του Ahmed al-Madhoun, οι οποίοι δολοφονήθηκαν, ενώ προσπαθούσαν να διασώσουν την μικρή Hind στις 29 Ιανουαρίου 2024 στην πόλη της Γάζας;
Για την συγκεκριμένη δολοφονία, εμβληματική για το είδος και το ρατσιστικό και γενοκτονικό κίνητρο των εγκλημάτων που έχουν διαπράξει οι ισραηλινές δυνάμεις στη Γάζα, το Ίδρυμα Hind Rajab, το ίδρυμα που έχει λάβει το όνομά του από την Hind και έχει αφοσιωθεί στην διεκδίκηση δικαιοσύνης για όλα τα εγκλήματα των ισραηλινών δυνάμεων κατοχής, κατέθεσε αναφορά ενώπιον του Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου για τους είκοσι τέσσερις (24) δράστες του λόχου με το ενδεικτικό όνομα “Vampire Empire” του 52ου Τεθωρακισμένου Τάγματος («Ha-Bok’im / The Breachers»), που δρα υπό την 401η Τεθωρακισμένη Ταξιαρχία του Ισραήλ. Αντίστοιχα, ενώπιον των ελληνικών εισαγγελικών αρχών, το Ίδρυμα Hind Rajab έχει προβεί στην κατάθεση δύο μηνυτήριων αναφορών κατά δύο ισραηλινών φαντάρων, του ταγματάρχη Yair Ohana ο οποίος υπηρέτησε ως διοικητής λόχου στο 432ο Τάγμα Πεζικού «Tzabar» της Ταξιαρχίας Givati μέχρι τις 17 Αυγούστου 2025 και του Naor Shlomo Dadon, ισραηλινού στρατιώτη, επίσης της Ταξιαρχίας Givati. Η Ταξιαρχία αυτή είναι από τις πρώτες που εισέβαλαν στη Λωρίδα της Γάζας και εμπλέκεται σε εκτεταμένες καταστροφές, λεηλασίες, αναγκαστικές εκτοπίσεις, βασανιστήρια και απάνθρωπη και εξευτελιστική μεταχείριση εις βάρος των Παλαιστινίων.
Θα χρειαστεί να θέσουμε πολιτικά και νομικά την ελληνική δικαιοσύνη προ των ευθυνών της. Η Ελλάδα όχι μόνο δύναται αλλά υποχρεούται να αναζητήσει όσα πρόσωπα, τα οποία βρίσκονται στο έδαφός της, για τα οποία υπάρχουν σοβαρές ενδείξεις ενοχής για τέλεση σοβαρών παραβιάσεων των Συμβάσεων της Γενεύης (1949) και της Σύμβασης κατά των Βασανιστηρίων, ανεξαρτήτως εθνικότητας και τόπου τέλεσης της πράξης, και να τα οδηγήσει ενώπιον των εθνικών δικαστηρίων. Ξέρουμε όμως ότι δεν θα το κάνει, αν δεν αποφασίσουμε εμείς ότι δεν θα σταματήσουμε αν δεν τιμωρηθούν όλοι μα όλοι οι ένοχοι αυτής της γενοκτονίας.