Διεθνή

Και οι δυο επίσημες πλευρές στη διαμάχη για το δημοψήφισμα για την Ευρωπαϊκή Ένωση είχαν ξεπεράσει τον εαυτό τους σε χυδαιότητα την ώρα που το περιοδικό Socialist Review πήγαινε στο τυπογραφείο.

 

Στα τέλη του Μάη η καμπάνια "Ψηφίζουμε αποχώρηση" τύπωσε μια ρατσιστική αφίσα με τίτλο "Η Τουρκία (πληθυσμός 76 εκατομμύρια) μπαίνει στην Ευρωπαϊκή Ένωση" και με φωτογραφία ένα βρετανικό διαβατήριο. Η καμπάνια "Παραμένουμε" απάντησε με ένα ακόμα ύποπτο ντοσιέ από το υπουργείο Οικονομικών που προέβλεπε μια μακροχρόνια ύφεση στην περίπτωση της αποχώρησης - γραμμένο από τις ίδιες ιδιοφυΐες που είχαν προβλέψει ρυθμούς ανάπτυξης 2.5 - 3.0% για το 2008, την πρώτη χρονιά της ύφεσης.

 

Την ίδια στιγμή, αντιμέτωπο με μια κατάσταση όπου πολλοί, ιδιαίτερα νεότεροι άνθρωποι θα ψηφίσουν υπέρ της παραμονής στη βάση μιας λανθασμένης αλλά κατανοητής σύνδεσης της Ευρωπαϊκής Ένωσης με τον διεθνισμό, ένα μεγάλο τμήμα της αριστεράς πήρε την εξίσου λανθασμένη αλλά μη κατανοητή απόφαση να στηρίξει την ψήφο της παραμονής.

 

Το κεντρικό τους επιχείρημα είναι ότι η ΕΕ είναι μεν στη σημερινή της μορφή ομολογουμένως βάρβαρη - βάναυση στον τρόπο που αντιμετωπίζει τους μη Ευρωπαίους πρόσφυγες, περιφρονητική απέναντι στη δημοκρατία και δεμένη στη νεοφιλελεύθερη λιτότητα- αλλά μπορεί να μεταρρυθμιστεί. Έχοντας συγκρουστεί τους τελευταίους μήνες με αριστερούς υποστηρικτές αυτής της άποψης σε διάφορες εκδηλώσεις ανά τη χώρα, περιμένω ακόμα να ακούσω από κάποιον από αυτούς κάποια μέθοδο μέσα από την οποία θα μπορεί να μεταρρυθμιστεί πράγματι η ΕΕ.

 

Η ΕΕ είναι γεμάτη από μη εκλεγμένες γραφειοκρατίες που περιστοιχίζουν όργανα σαν την Κομισιόν και την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα. Οι θεμελιακές αποφάσεις παίρνονται γενικά μέσα από παζάρια ανάμεσα στις διάφορες εθνικές κυβερνήσεις στις συνόδους του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου. Δεν υπάρχει κανένα αξιόπιστο, δημοκρατικό, πανευρωπαϊκό φόρουμ ικανό να πιέζει για μεταρρυθμίσεις. Το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, που δεν έχει καν το δικαίωμα να κάνει νομοθετικές προτάσεις, σίγουρα δεν μπορεί να εκπληρώσει αυτό το καθήκον.

 

Βασικά για να αλλάξει κάτι, θα πρέπει να ξαναγραφτούν οι Ευρωπαϊκές Συνθήκες, κάτι που απαιτεί τη συγκατάθεση και των 28 κρατών μελών. Αν η Αριστερά κέρδιζε και στα 28 κράτη μέλη δεν θα υπήρχε κανένας λόγος να μεταρρυθμίσουμε την ΕΕ. Θα μπορούσαμε να δημιουργήσουμε γνήσιους διεθνιστικούς οργανισμούς για να προωθήσουμε τα συμφέροντα των εργατών.

 

Πέρα απ' αυτά, η ιδέα ενός αναδυόμενου αριστερού φιλοευρωπαϊκού ρεύματος ικανού να μετασχηματίσει τους θεσμούς της Ευρώπης θα έπρεπε να γίνει αντιληπτό ότι έχει πεθάνει στους δρόμους της Αθήνας. Στην τελευταία (χρονικά) φάση του προγράμματος "διάσωσης" της Ελλάδας η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, χειροκροτούμενη από την ΕΕ, πέρασε στην επίθεση ενάντια στις συντάξεις. Την ώρα που η συμφωνία πέρναγε από τη Βουλή με τις ψήφους μόνο του ΣΥΡΙΖΑ και των δεξιών ΑΝΕΛ, έξω στην πλατεία Συντάγματος η αστυνομία απωθούσε τους διαδηλωτές με δακρυγόνα.

 

Λίγες βδομάδες αργότερα η ελληνική κυβέρνηση διέλυσε τον ανεπίσημο προσφυγικό καταυλισμό της Ειδομένης στα σύνορα με τη Μακεδονία, απαγορεύοντας την πρόσβαση στους δημοσιογράφους την ώρα που η αστυνομία εξανάγκαζε τους πρόσφυγες να μετακομίσουν σε επίσημα στρατόπεδα. Και πάλι αυτή η επιχείρηση ήταν τμήμα της συμφωνίας της ΕΕ με την Τουρκία, μιας συμφωνίας που έχει σημάνει την κατακόρυφη άνοδο της καταπίεσης ενάντια στους πρόσφυγες ενώ την ίδια στιγμή (την ώρα που γράφεται αυτό το κείμενο) μόλις 177 Σύριοι πρόσφυγες -από τα 2.7 εκατομμύρια που είναι εγκλωβισμένα στην Τουρκία- έχουν μετεγκατασταθεί στην Ευρώπη. Μεταρρυθμίζει ο ΣΥΡΙΖΑ την ΕΕ; Ή μήπως γίνεται το ανάποδο; 

 

Έχει έρθει η ώρα να αρχίσουμε να αντιμετωπίζουμε την ΕΕ όπως αντιμετωπίζουμε το ΔΝΤ και τον Παγκόσμιο Οργανισμό Εμπορίου: σαν νεοφιλελεύθερους καπιταλιστικούς οργανισμούς τους οποίους θα πρέπει να διαλύσουμε, όχι να μεταρρυθμίσουμε.