Η ταινία της Κάθριν Μπίγκελοου που ήδη προβάλλεται στους κινηματογράφους είναι μια ευχάριστη έκπληξη. Η βραβευμένη με Όσκαρ σκηνοθέτις για την ταινία της “The Hurt Locker” μπορεί να μην είναι τόσο καλή κινηματογραφικά αυτή τη φορά, αλλά είναι σίγουρα πολύ πιο προχωρημένη πολιτικά. Ασχολείται με την εξέγερση των Μαύρων στο Ντιτρόιτ πριν από πενήντα χρόνια και είναι καταπέλτης για τον ρατσισμό που καταστρέφει τις ζωές των αφροαμερικανών.
Το πρώτο θετικό της ταινίας είναι ότι υιοθετεί στιλ ντοκιμαντέρ και με αυτό τον τρόπο βοηθάει να γίνουν γνωστά γεγονότα που για το ελληνικό κοινό είναι σε μεγάλο βαθμό άγνωστα. Η αμερικάνικη κοινωνία είχε συγκλονιστεί τότε από το ξέσπασμα της οργής στις εργατογειτονιές των Μαύρων. Και βέβαια η αναφορά σε εκείνες τις εκρήξεις κάθε άλλο παρά επετειακή είναι σήμερα όπου το κίνημα “Black lives matter” συνεχίζει τον ίδιο αγώνα.
Μέσα στο σκηνικό του εξεγερμένου Ντιτρόιτ, η ταινία στέκεται στην πραγματική ιστορία των εγκλημάτων που έκανε η αστυνομία στο ξενοδοχείο “Algiers” στη διάρκεια της καταστολής των “ταραχών”.
Οι ρατσιστές μπάτσοι, οι χειρισμοί των προϊσταμένων τους, το δικαστήριο που τους αθωώνει δίνουν ανάγλυφα την εικόνα του τέρατος που είχαν και έχουν να αντιμετωπίσουν οι Μαύροι νεολαίοι, όχι στα σκλαβοπάζαρα του Νότου του 19ου αιώνα αλλά στις βιομηχανικές πόλεις του Βορρά εκατό χρόνια αργότερα.
Παράλληλα, τα νέα παιδιά που μεγαλώνουν σε αυτές τις συνθήκες δεν είναι απλά θύματα, αλλά πρωταγωνιστές στην προσπάθεια να βρουν διέξοδο. Η σχέση της Μαύρης εργατικής τάξης με τη μουσική της Motown διατρέχει την ταινία. Ωστόσο οι ελπίδες για διαφυγή μέσα από ένα μουσικό συγκρότημα δεν σβήνουν το μίσος για τους ρατσιστές. Ακόμη και ο απολίτικος Μαύρος που δουλεύει σαν σεκιουριτάς και μοιάζει με τον συμβιβασμένο “Μπάρμπα Θωμά”, ξερνάει από αηδία όταν βρίσκεται κατηγορούμενος μαζί με τους ρατσιστές μπάτσους και αθωώνεται μαζί τους από το δικαστήριο.
Δείτε την ταινία πηγαίνοντας προς τα αντιφασιστικά συλλαλητήρια στην επέτειο της δολοφονίας του Παύλου Φύσσα, ο αντιρατσισμός και η μουσική του είναι έμπνευση για να οργανώνουμε πιο δυνατά.
• Διαβάστε επίσης “Ντιτρόιτ 1967- dancing in the streets” στο φύλλο της Εργατικής Αλληλεγγύης Νο 1288, http://ergatiki.gr/index.php?issue=1288