Τα αεροπλάνα που φόρτωναν μισθοφόρους για το καθεστώς Καντάφι, που σύμφωνα με δημοσιεύματα πληρώνονται 1000 δολάρια τη μέρα για να χτυπάνε στο ψαχνό δεν χρειάζονταν κάποια “απαγόρευση πτήσεων” για να σταματήσουν. Όταν δέσμευσαν μόνο ένα μέρος από την περιουσία του Καντάφι στις ξένες τράπεζες, ούτε καν τόλμησαν να το διαθέσουν στους εξεγερμένους.
Πάνω απ'όλα, συνέχισαν να απειλούν τους πρόσφυγες που έρχονταν στις ευρωπαϊκές ακτές από τη Λιβύη. Ο Μπερλουσκόνι έστειλε πίσω στη ζώνη του πυρός ένα πλοίο που είχε ξεκινήσει με πάνω από 1800 πρόσφυγες, την ίδια ώρα που βύθιζε ένα καΐκι με 35 πρόσφυγες από την Τυνησία. Αυτοί είναι οι “ανθρωπιστές” που θέλουν να υπερασπίσουν τους αμάχους.
Δεν είναι ώρα εξάλλου να ξεχάσουμε ότι ο Καντάφι, ταυτόχρονα με τα ανοίγματα προς τη Ρωσία και την Κίνα, έκανε ανοίγματα προς την Ιταλία, τη Βρετανία, ολόκληρη την ΕΕ και τις ΗΠΑ. Ο “αντιμπεριαλισμός” του Καντάφι είναι σκέτη φάρσα. Από όλους αγόραζε όπλα και σε όλους έδινε δυνατότητες για να σχεδιάζουν επενδύσεις. Την ώρα που ένιωσε να απειλείται από την εξέγερση επικαλέστηκε τον κίνδυνο της αλ-Κάιντα, απείλησε ότι κινδυνεύει το Ισραήλ αν πέσει το καθεστώς του, διαφήμισε το ρόλο του ως δεσμοφύλακα των προσφύγων από την Αφρική, λέγοντας ότι θα πλημμυρίσει η Ευρώπη μετανάστες. Ηταν ο πρώτος που τα έβαλε με τους εξεγερμένους της Τυνησίας, κατηγορώντας τους ότι δεν σεβάστηκαν τον ηγέτη τους, τον Μπεν Αλί. Ενώ ο γιος του, ο Σάιφ-αλ-Ισλάμ μίλησε ανοιχτά για την προδοσία του Μπερλουσκόνι, με τον οποίον είχαν τις καλύτερες σχέσεις.
Στροφή
Ο Μπερλουσκόνι έκανε την πιο απότομη στροφή. Υποστήριζε τον Καντάφι ως “φίλο του” ακόμη και στη διάρκεια της εξέγερσης και τώρα δίνει τις βάσεις για να τον βομβαρδίσει. Και ο Γιώργος Παπανδρέου ανήκει στην ίδια κατηγορία. Η ελληνική κυβέρνηση είχε πολύ δυνατούς δεσμούς με το καθεστώς και συνεχίζει να έχει ανοιχτή γραμμή και να διεκδικεί “διαμεσολαβητικό ρόλο”.
Ανεξάρτητα από τη στάση που θα κρατήσει η ηγεσία των εξεγερμένων στη Βεγγάζη και πόσο θα προσπαθήσει να συνδεθεί με την ιμπεριαλιστική επέμβαση, το αντιπολεμικό κίνημα της Ευρώπης δεν πρέπει να ακολουθήσει αυτές τις αυταπάτες. Η εξέγερση δεν έχει να κερδίσει από τη στήριξη των ιμπεριαλιστών. Κερδισμένα μπορεί να βγουν μόνο κάποια από τα πρώην στελέχη του Καντάφι που τώρα πέρασαν στην άλλη όχθη, για να κάνουν τους μεσολαβητές με τις Μεγάλες Δυνάμεις και να εξασφαλίσουν έλεγχο στον πλούτο και την εξουσία που θα προκύψει μετά τον πόλεμο. Κερδισμένα μπορεί να βγουν και νυν στελέχη του καθεστώτος που ίσως φτάσουν ως ισότιμοι συνομιλητές στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων για να μοιράσουν τη Λιβύη σε κομμάτια. Όχι όμως ο κόσμος που μπήκε σε αυτή τη μάχη όχι μόνο για να ρίξει ένα καθεστώς, αλλά και για να αλλάξει συνολικά τη ζωή του.