Αντιφασιστικό και αντιρατσιστικό κίνημα
“Θέλουμε μόνο ελληνικό αίμα”;

10/6, Πανεργατική απεργία. Φωτό: Δημήτρης Δασκαλάκης

Το σεξιστικό “συνέδριο” για την υπογεννητικότητα ματαιώθηκε, αλλά οι προσπάθειες της κυβέρνησης και του ακροδεξιού συρφετού να πισωγυρίσουν τη συζήτηση για τη θέση των γυναικών δεν πρόκειται να σταματήσουν εδώ. 

Ο Χατζηδάκης και η ΝΔ υπερασπίζονται τον νέο αντεργατικό νόμο, μεταξύ άλλων λέγοντας ότι καθιερώνει την άδεια πατρότητας -άρα υποτίθεται ότι προστατεύει τη γονεϊκότητα. Η πραγματικότητα όμως είναι ότι η συνολική πολιτική της ΝΔ στρέφεται ενάντια στην γονεϊκότητα και ιδιαίτερα ενάντια στις μητέρες. Από την διάλυση των εργασιακών δικαιωμάτων και συνθηκών εργασίας που φέρνει ο νόμος Χατζηδάκη μέχρι τον νόμο Τσιάρα για τη συνεπιμέλεια, και σε συνδυασμό με τις επιθέσεις που σχεδιάζονται στο ΕΣΥ, στους δήμους, στις δομές πρόνοιας, η κυβέρνηση κάθε άλλο παρά νοιάζεται για τους γονείς και τα παιδιά. Η σεξιστική συζήτηση για το δημογραφικό δεν είναι παρά μια ακόμα ιδεολογική επίθεση.

Η Μίνα Πατρινού, άνεργη μητέρα, μίλησε στην Εργατική Αλληλεγγύη για τον νόμο Χατζηδάκη και το δημογραφικό: “Έχω μεγαλώσει τρία παιδιά. Θέλαμε να γίνουν άνθρωποι που θα αντιλαμβάνονται τη συλλογικότητα, το δίκαιο, το δίνω και προσφέρω. Το κράτος από την άλλη πλευρά απαιτεί να είμαστε συνεπείς στις φορολογικές μας υποχρεώσεις χωρίς να μας δίνει τα απαραίτητα για να έχουμε το οικονομικό υπόβαθρο το οποίο θα μας κάνει να αισθανόμαστε ασφαλείς: να έχουμε εξασφαλισμένη την κατοικία μας, να έχουμε περίθαλψη για τα παιδιά μας και να τα εκπαιδεύσουμε σωστά. 

Δούλεψα τρία χρόνια για να πληρώνω παιδικό σταθμό. Έχω κάνει διάφορες δουλειές. Τον εργασιακό χώρο τον έζησα από τότε που υπήρχε επιθεώρηση εργασίας. Αν τώρα με τον νόμο Χατζηδάκη γίνει μια Ανεξάρτητη Αρχή, θα πρέπει να σκεφτούμε τι λεφτά θα δώσουμε για να δικαιωθούμε απέναντι σε έναν νόμο ο οποίος έχει συνεχώς παράθυρα υπέρ του εργοδότη. Αλλά δεν έχουμε τα λεφτά. Μόνο τα σωματεία και οι συλλογικότητες μπορούν να βοηθήσουν.

Η δική μου η μητέρα χρειάζεται φροντίδα. Πρέπει λοιπόν να ξέρω ακριβώς τα ωράριά μου για να μπορώ να προγραμματίσω τι θα κάνω. Τώρα έχουν αυξήσει και τους μήνες δοκιμαστικής εργασίας. Ξεκινάς με τρίμηνες συμβάσεις και αν ολοκληρώσεις επιτυχώς θα κάνεις συμβόλαιο. Το 'επιτυχώς' το κρίνει ο εργοδότης, που δεν έχει καμία σχέση με το αντικείμενο. Θα έπρεπε να μπορεί να το κρίνει ένα σωματείο. Εγώ δούλευα σε γηροκομείο, μια δουλειά στην οποία οι φροντιστές δίνουμε προσωπικό αγώνα, και απολύθηκα γιατί ο διευθυντής είπε ότι 'δεν τρέχω' στον διάδρομο αλλά περπατάω!

Nα μην γυρίσουμε στην εποχή που οι γυναίκες δεν είχαν βούληση για το αν θα διακόψουν μια εγκυμοσύνη. Εγώ για να κάνω οικογένεια άφησα κάποια πράγματα πίσω κι αυτή τη στιγμή είμαι μαθήτρια Β' Λυκείου σε ΕΠΑΛ. Ήθελα να κάνω φροντιστήριο και του χρόνου να δώσω πανελλήνιες.

Οι κόρες μου θέλουν να κάνουν παιδιά. Το ωράριο εργασίας τους και η οικονομική τους κατάσταση δεν τους το επιτρέπει. Θα πρέπει εγώ να μη δουλέψω για να το κρατάω. Μας έχουν βάλει σε μια κατάσταση να σκεφτόμαστε ποιο είναι το μικρότερο κακό. Οπότε για ποια υπογεννητικότητα μιλάμε και για ποιο δημογραφικό; Ζητάς από τη γυναίκα να γίνει μηχανή και υπόλογη γιατί δεν δίνει πληθυσμό.

Γιατί πρέπει να δώσω πληθυσμό σε μια χώρα; Το θεωρώ πολύ εθνικιστικό. Όλοι οι αλλοδαποί και όλα τα παιδιά που υπάρχουν στην Ελλάδα ως πρόσφυγες θα μπορούσαν άνετα να ενταχθούν στο δημογραφικό της Ελλάδας και να λυθούν πάρα πολλά θέματα. Και να στελεχωθούν σχολεία και να διοριστούν εκπαιδευτικοί. Γιατί να διώχνουμε κόσμο που έχει ανάγκη και να λέμε ότι εμείς πρέπει να αυξήσουμε τον πληθυσμό. Θέλουμε μόνο ελληνικό αίμα; Με αυτό το σκεπτικό καταλήγουμε σε αντιλήψεις περί Άριας Φυλής”.