Ο φωτορεπόρτερ Αλέξανδρος Σταματίου καταγράφει με τον φακό του για την Εργατική Αλληλεγγύη την επόμενη μέρα στα πλημυρισμένα χωριά στο Δήμο Παλαμά της Καρδίτσας. Μίλησε στον Γιώργο Πίττα.
Καθώς τα νερά υποχωρούν αποκαλύπτεται το μέγεθος της καταστροφής στα σπίτια, στις καλλιέργειες, τα χιλιάδες πεθαμένα ζώα. Η δυσοσμία είναι απίστευτη, το ίδιο οι εικόνες από τα νεκρά ζώα που έχουν αρχίσει να σαπίζουν στους 33 και 36 βαθμούς. Η μόνη φορά που θυμάμαι να έχω μυρίσει κάτι ανάλογο ήταν στα κοινοτάφια στον πόλεμο στην Βοσνία το 1995-96.
Μεταμόρφωση Αγία Τριάδα, Βλοχός, προσεγγίζονταν ακόμη με βάρκα ή τρακτέρ. Στα χωριά, που τα νερά έχουν ήδη υποχωρήσει ο κόσμος παλεύει να σώσει μέσα από τις λάσπες ό,τι μπορεί με ελάχιστη βοήθεια από τις αρχές. Μόνο το κράτος δε μυρίζει πουθενά. Στον Παλαμά όλοι καταγγέλλουν την απόλυτη έλλειψη μέριμνας. Ότι δεν ειδοποιήθηκαν ότι έρχεται το νερό παρά μόνο δύο ώρες αφότου είχαν ήδη πλημμυρίσει. Ότι αφέθηκαν για μέρες αβοήθητοι. Κάτοικος μου περιέγραψε ότι περίμενε δυόμισι μέρες μέσα στο πλημμυρισμένο σπίτι έχοντας πάνω στο τραπέζι την 85χρονη μητέρα του. Άλλος μου λέει «περιμέναμε να μας φέρουν φαϊ αποκλεισμένοι από τα νερά, εγώ έχω ζάχαρο, και όταν εδέησαν, έφεραν ένα μπουκαλάκι νερό και ένα ...κρουασάν».
Αλλά τα δύσκολα είναι ακόμη μπροστά. Φεύγοντας την Δευτέρα για τον Παλαμά μας έλεγαν, γάντια και μάσκες, αλλιώς μην πάτε. Την Τρίτη, η κατάσταση ήταν ακόμη χειρότερη. Η μυρωδιά από την σήψη σου μπουκώνει τα ρουθούνια, την κουβαλάς μαζί σου και όταν φύγεις από την περιοχή. Βρισκόμαστε ήδη στην έκτη μέρα από την καταστροφή και πέρα από λόγια ακόμη δεν έχω δει καμιά μέριμνα από τις αρχές ώστε τα πεθαμένα ζώα να μαζευτούν και να πάψουν να αποτελούν πηγή μόλυνσης.
Κάτοικοι μας έλεγαν ότι η ενημέρωση που είχαν ήταν να καταγράψουν τα πνιγμένα ζώα προκειμένου να πάρουν αποζημίωση και μετά να τα κάψουν οι ίδιοι. Αργότερα άλλοι μας είπαν ότι αυτό άλλαξε και τελικά θα το αναλάβει η περιφέρεια. Αλλά μέχρι και την Τρίτη τίποτε τέτοιο δεν φαινόταν στον ορίζοντα. Βλέπεις νεκρά ζώα να σαπίζουν στο χωριό, στις αυλές, στους δρόμους. Τα μαντριά έσπασαν και τα κακόμοιρα τα ζώα που έτρεχαν να σωθούν βρίσκονται πνιγμένα δεξιά αριστερά. Στην αυλή του Κώστα στον Παλαμά το νερό έχει ξεβράσει ένα νεκρό πρόβατο και ένα οστεοφυλάκιο από το νεκροταφείο... “Τι να πρωτοκάνω να σώσω ό,τι μπορώ από τα υπάρχοντα; Να κοιτάξω το παιδί μου που είναι πέντε χρονών; Μας αφήνουν να μαζέψουμε εμείς νεκρά ζώα έξι ημερών”;
Ο Γιώργος μου λέει ότι στο χοιροστάσιο που έχει στον Κοσκινά υπάρχουν χιλιάδες ζώα, αλλά δεν έχει φτάσει ακόμη κανείς. Αυτά για να μαζευτούν χρειάζονται μπουλντόζες. Αλλά ποιές μπουλντόζες; Δεύτερη μέρα που βρίσκομαι εδώ δεν έχω δει μια υγειονομική αρχή. Ήρθε ένα παλικάρι με ένα κουτί γάντια και μοίραζε και μου έδωσαν και μένα. Τι να κάνουν οι κάτοικοι χωρίς μέσα προστασίας; Είναι μάλλον “ατομική τους ευθύνη”...
Οι κάτοικοι βρίσκονται εκεί, στα χωριά, καταγράφοντας τις ζημιές και προσπαθώντας να σώσουν ό,τι μπορουν από την οικοσκευή τους που την έχουν βγάλει στο δρόμο να στεγνώνει στον ήλιο. Βρίσκονται εκεί κοντά στα μισοκατεστραμμένα σπίτια τους χωρίς άμεση πρόσβαση σε πόσιμο νερό και φαγητό. Αυτές οι ανάγκες καλύπτονται από την αλληλεγγύη του κόσμου, να το πω αλλιώς, στην Καρδίτσα η αλληλεγγύη του απλού κόσμου έχει αντικαταστήσει το κράτος.
Ξεκινήσαμε το πρωί της Δευτέρας και πήγαμε στα χωριά που έχουν πληγεί, μαζί με μια παρέα από νέα παιδιά, τη Βάσω, τον Βαγγέλη, τον Στέφανο, τον Κωνσταντίνο, ένα ολόκληρο δίκτυο νέων ανθρώπων, που καθημερινά οργανώνει την αλληλεγγύη στους πληγέντες. Περνώντας από τα χωριά ο Βαγγέλης ρωτάει τον κόσμο που συναντάμε τις ανάγκες υπάρχουν σε νερό, φαγητό, καθαριστικά κλπ τα οποία βρίσκουν είτε από αυτά που έχουν συγκεντρωθεί στο δήμο είτε με δικά τους μέσα.
Πηγαίνουν σε ένα μαγειρείο και λένε θέλουμε τόσες μερίδες γιατί έχουν ανάγκη από φαγητό, τα φορτώνουν το πρωί στα αγροτικά και πάνε στα χωριά και τα μοιράζουν. Ο κόσμος τους περίμενε πως και πως να φέρουν τα μπουκάλια με το νερό. Δευτέρα 12 Σεπτέμβρη και δεν είδα στον Παλαμά να έχει στηθεί εκ μέρους των αρχών ένας μηχανισμός που να ταΐζει τον κόσμο. Πήγαμε εφοδιασμό στον Κωνσταντίνο, στον «Άλλο Άνθρωπο» που βρισκόταν εκεί και μαγειρεύει στην πλατεία για τους πληγέντες.
Στο 2ο και το 5ο Λύκειο Καρδίτσας, όπου μεταφέρθηκαν αρχικά οι πληγέντες που έχουν καταστραφεί τα σπίτια τους, βασικά όσοι δεν έχουν συγγενείς να τους φιλοξενήσουν στην πόλη ή κάπου αλλού, είδαμε κυρίως ηλικιωμένους σε κρεβάτια όλοι μαζί σε μεγάλες αίθουσες. Πρόσφυγες στον ίδιο τους τον τόπο. Αλήθεια δεν μπορούν οι αρχές να τους βάλουν σε κανονικά δωμάτια, σε ξενοδοχεία, σε δομές, σε γηροκομεία, να οργανώσουν εκεί τη φροντίδα τους σε μια αξιοπρεπή κατάσταση; Άνθρωποι ηλικιωμένοι, ταλαιπωρημένοι, που έχουν χάσει τα σπίτια τους, επιπλέον ανήσυχοι, που ρωτάγανε «που θα μας πάνε;» Τους μετέφεραν την επόμενη μέρα από το σχολείο που ήταν στην Καρδίτσα στο Φανάρι, στο Μουζάκι, τριάντα χιλιόμετρα μακριά.
Οι πληγέντες περιμένουν να δουν τα πρώτα χρήματα που έχει πει ότι θα καταβάλει η κυβέρνηση. Ξέρουν ότι θα δώσουν κάποια ψίχουλα στην αρχή αλλά δεν πιστεύουνε σε τίποτα. Πέρα από τα σπίτια τους, τα υπάρχοντά τους, τα αυτοκίνητα, τα μηχανήματα, το κόστος από την καταστροφή στις καλλιέργειες, στο βαμβάκι, λίγο πριν γίνει η συγκομιδή που φέτος αναμενόταν να είναι και καλή, στην κτηνοτροφία, είναι ανυπολόγιστο. Επιπλέον μας θυμίζουν ότι τρία χρόνια μετά από τον Ιανό τα μισά έργα ακόμη δεν είχαν γίνει αλλά και αυτά που έγιναν τα πήρε το νερό. Την Τρίτη, βρεθήκαμε στην ουρά που ο κόσμος πήγαινε για να καταγραφεί για αποζημιώσεις και ζητάγανε τιμολόγια. Που να τα βρουνε τα τιμολόγια μέσα στα πληημυρισμένα;
Αυτό που αισθάνονταν όλοι-ες ανεξαιρέτως με τους οποίους μίλησαν ήταν η πλήρης εγκατάλειψη από τις αρχές. Οι άνθρωποι είναι αγριεμένοι με την στάση της κυβέρνησης με την απόλυτη εγκατάλειψη εκ μέρους των αρχών. Βλέπουν το “blame game” που έχει ήδη αρχίσει να παίζεται μεταξύ τους, όπου κυβέρνηση και περιφέρεια πετάνε το μπαλάκι η μια στην άλλη, και εξαγριώνονται ακόμη περισσότερο.
Αλλά ταυτόχρονα βλέπεις μια αυταπάρνηση, μια αλληλεγγύη να βοηθήσει ο ένας τον άλλο. Είναι φοβερή η φιλοξενία και η βοήθεια που συναντώ προσπαθώντας να καλύψω τα γεγονότα, οι άνθρωποι απαιτούν αυτή η ζοφερή πραγματικότητα να καταγραφεί. “Μπες στο αυτοκίνητο να σε πάω να τραβήξεις την καταστροφή, αυτά τα πράγματα πρέπει να βγουν προς τα έξω” μου λέει ο Βάιος που η γιαγιά του πνίγηκε στην πλημμύρα, και την προηγούμενη μέρα κόπηκε απότομα ενώ ήταν στον στον άερα στην ΕΡΤ την ώρα που κατήγγειλε τις ευθύνες κυβέρνησης και τοπικών αρχών...
