Πραγματοποιήθηκε την περασμένη Τετάρτη στην Κύπρο με μεγάλη επιτυχία η εκδήλωση που διοργάνωσε το Πολιτιστικό ίδρυμα 1948 (μαζί με το αθλητικό λαϊκό σωματείο ΟΜΟΝΟΙΑ 29ης Μαΐου και την Θύρα 9) με ομιλητή τον Κώστα Παπαδάκη, δικηγόρο πολιτικής αγωγής στη δίκη της Χρυσής Αυγής, με αφορμή την συμπλήρωση δέκα χρόνων από την δολοφονία του Παύλου Φύσσα από τα τάγματα εφόδου της νεοναζιστικής οργάνωσης.

Η εκδήλωση έγινε μέσα σε μια κατάμεστη αίθουσα στην Λευκωσία, τρεις μόλις μέρες μετά την μεγάλη αντιφασιστική διαδήλωση στους δρόμους της πόλης, όπου συμμετείχαν χιλιάδες κόσμου κάθε ηλικίας, δίνοντας μια αποφασιστική απάντηση στις ρατσιστικές επιθέσεις των ακροδεξιών και νεοναζί σε Χλώρακα και Λεμεσό. Υπήρχε μεγάλο ενδιαφέρον από τον κόσμο που βρισκόταν εκεί, κάτι που αποτυπώθηκε και στην πλούσια συζήτηση που αναπτύχθηκε μετά την ομιλία του Κώστα Παπαδάκη, με πολλές ερωτήσεις και παρεμβάσεις από παρευρισκόμενους.  

Ο ομιλητής πλαισίωσε πολιτικά και ιστορικά την παρουσία της ελληνικής ακροδεξιάς, η οποία παίρνει ναζιστικό προσωπείο για πρώτη φορά με την δημιουργία της Χρυσής Αυγής. Ανάφερε ότι δεν υπήρχε ποτέ ιστορικά φασιστικό κίνημα στην Ελλάδα, αλλά διάφορες ακροδεξιές και παραστρατιωτικές ομάδες κυρίως με αντισημιτικό και αντικομμουνιστικό χαρακτήρα. Όποτε υπήρχε μια δικτατορία στην Ελλάδα την έφερε ένα πραξικόπημα, κι όχι κάποιο κίνημα όπως έγινε σε άλλες χώρες. Αυτό όπως είπε έχει την δική του σημασία, καθώς δεν μπόρεσε ποτέ η ακροδεξιά να εμπνεύσει, να κινητοποιήσει μάζες και να μπορέσει να αποτελέσει μια πραγματική κοινωνική δύναμη στον δρόμο, κάτι που επιχείρησε για πρώτη φορά η Χρυσή Αυγή, αλλά τσακίστηκε από το αντιφασιστικό κίνημα, έστω κι όταν έδειξε τις πραγματικές της διαθέσεις με το δολοφονικό της έργο.

Κάτι που είναι αξιοσημείωτο πάντως είναι ότι ανάμεσα στα ιδρυτικά μέλη της Χρυσής Αυγής το 1980, ήταν και Κύπριοι που λίγα χρόνια πριν συμμετείχαν στην ΕΟΚΑ Β που είχε πρωταγωνιστικό ρόλο στο χουντικό πραξικόπημα του 1974 στην Κύπρο, μια φασιστική ένοπλη ομάδα (με αρχηγό τον Γεώργιο Γρίβα ιδρυτή της δοσιλογικής οργάνωσης Χ στην κατοχική Ελλάδα) που διέπραξε μαζικές δολοφονίες αριστερών και δημοκρατικών ανθρώπων που αντιστάθηκαν στο πραξικόπημα, αλλά και άμαχων Τουρκοκυπρίων, ακόμα και παιδιών, κυρίως μετά την δεύτερη φάση της εισβολής της Τουρκίας.

Συμμορίες

Κάποια από αυτά τα άτομα, όταν αποχώρησαν από το ΕΛΑΜ, ίδρυσαν διάφορες νεοναζιστικές συμμορίες που κύριο σκοπό είχαν τις βίαιες επιθέσεις εναντίων αριστερών και αντιφασιστικών οργανώσεων, με χαρακτηριστικές τις επιδρομές τους κυρίως στην Λεμεσό το 2016 και 2017 όταν επιχείρησαν να διαλύσουν κινητοποιήσεις και εκδηλώσεις με λοστούς, μαχαίρια, πέτρες και αλυσίδες. Ορισμένοι από αυτούς τους πυρήνες ακόμα και μετά τη διάλυση των ομάδων που συμμετείχαν, συνέχισαν να δρουν κάτω από την κάλυψη και τον μανδύα άλλων οργανώσεων και φυσικά είχαν καθοριστική συμβολή στα πογκρόμ που έγιναν τις προηγούμενες μέρες.

Παρά τις όποιες στρατηγικές και ιδεολογικές διαφωνίες τους με το ΕΛΑΜ, ουσιαστικά λειτουργούν σαν συγκοινωνούντα δοχεία, αφού όλες οι επιθέσεις που έγιναν από τον ακροδεξιό χώρο μέχρι σήμερα εναντίων αντιφασιστών και μεταναστών, έχουν την σφραγίδα και καθοδήγηση του ΕΛΑΜ, το οποίο χρησιμοποιεί αυτές τις ομάδες ώστε να μην έχει πολιτικές και ποινικές ευθύνες όταν μέλη του διαπράττουν δολοφονικές επιθέσεις. Αυτό βέβαια το πετυχαίνει μέχρι στιγμής γιατί απολαμβάνει ασυλία από το κράτος και την αστυνομία, όπως αντίστοιχα και η μητρική του οργάνωση η Χρυσή Αυγή, όπως μας περιέγραψε διεξοδικά ο σύντροφος Κώστας στην ομιλία του. 

Το ΕΛΑΜ, όσο και να προσπαθεί να πείσει σήμερα ότι είναι μια υπεύθυνη δήθεν δημοκρατική πολιτική δύναμη, δεν παύει να αποτελεί μια ακροδεξιά οργάνωση με ναζιστικές καταβολές. Ο αρχηγός του που ως γνωστό υπήρξε στέλεχος της ΧΑ και μέλος της φρουράς του Μιχαλολιάκου, την επόμενη της δολοφονίας του Παύλου Φύσσα, δήλωνε στα τηλεοπτικά κανάλια ότι το ΕΛΑΜ είναι η ΧΑ της Κύπρου, ενώ μετά την καταδίκη της νεοναζιστικής οργάνωσης, δήλωνε ότι πλέον δεν έχουν καμία σύνδεση μεταξύ τους ΕΛΑΜ και ΧΑ. Αυτά τα ψέματα όπως δεν αποδεικνύουν τίποτα άλλο παρά τον τυχοδιωκτισμό τους και την προσπάθεια τους να εδραιωθούν σαν συστημική δύναμη και βασικός πυλώνας της στρατηγικής του αστικού κράτους και του κεφαλαίου ενάντια στο εργατικό κίνημα και την Αριστερά.

Κάτι που επισημάνθηκε στην συζήτηση που έγινε στην εκδήλωση, είναι η επιτακτική ανάγκη που υπάρχει σήμερα για ένα ισχυρό και ενωμένο αντιφασιστικό μέτωπο, στο οποίο πρέπει να πρωτοστατήσουν οι δυνάμεις με αντικαπιταλιστική οπτική, ώστε να δημιουργηθούν οι προϋποθέσεις και για ένα μαζικό πολιτικό κίνημα που θα θέσει την προοπτική όχι μόνο συντριβής του φασισμού, αλλά και της ανατροπής του συστήματος της εκμετάλλευσης που γεννά και τρέφει τον φασισμό.  

Γιάννης Σωκράτους