Καταστολή
Σκάνδαλα και αστυνομία είναι θεσμικά δεμένα

Φωτό: Λευτέρης Πιταράκης/AP

Διαρκείς είναι πλέον οι αποκαλύψεις που δείχνουν αστυνομικούς να είναι βουτηγμένοι σε κάθε είδους εγκληματικά κυκλώματα με νταβατζηλίκια, εμπόριο ναρκωτικών, πώληση προστασίας κλπ. Πιο πρόσφατη η σύλληψη αστυνομικών για συμμετοχή σε εγκληματική οργάνωση που πούλαγε προστασία σε οίκους ανοχής και χαρτοπαιχτικές λέσχες και έστηνε απάτες σε βάρος του δημοσίου μέσω της δημιουργίας εικονικών εταιρειών. 

Μάλιστα με βάση δημοσιεύματα που αναφέρονται στη σχετική δικογραφία σε αυτή τη νέα υπόθεση συνδέονται αστυνομικοί και συνεργάτες τους που εμπλέκονται στην υπόθεση της Greek Police, στην υπόθεση εμπορίας ανθρώπων «Αμαρυλλίς» στην υπόθεση της Ηλιούπολης όπου αστυνομικός εξέδιδε την 19χρονη, αστυνομικοί του ΑΤ Κολωνού σχετιζόμενοι με τους οίκους ανοχής του Βοτανικού, την υπόθεση της 12χρονης από τον Κολωνό και τη δολοφονία του Ζακ Κωστόπουλου (ο «άνθρωπος με το κίτρινο μπλουζάκι» που δεν κατάφερνε να εντοπίσει η αστυνομία για να καταθέσει στη δίκη).

Σύμφωνα με ρεπορτάζ του Βασίλη Λαμπρόπουλου για το Βήμα της Κυριακής «η τεράστια υπόθεση αστυνομικής διαφθοράς που έχει εντυπωσιάσει την κοινή γνώμη με την εμπλοκή ακόμα και 37χρονης βραβευμένης αξιωματικού δεν είναι κάτι αποσπασματικό και πρόσφατο. Ανήκει σε ένα διαχρονικό σύστημα διαφθοράς που διατρέχει όλη την ιεραρχία της ΕΛ.ΑΣ. Επί 30 χρόνια, ενώ είχε άμεση σχέση με την ελληνική μαφία. Υπολογίζεται μάλιστα ότι μπορεί να συμμετείχαν σε αυτό συνολικά περισσότεροι από 1.000 διεφθαρμένοι αστυνομικοί (ορισμένοι από τους οποίους και ανώτατοι αξιωματικοί)». 

Μάλιστα το ίδιο ρεπορτάζ αναφέρει ότι «αυτό το ενδοαστυνομικό εισπρακτικό “σύστημα” είχε τέτοια ισχύ που επηρέασε άμεσα τις κρίσεις στην ΕΛ.ΑΣ. τοποθετώντας σε ηγετικά πόστα ημετέρους αξιωματικούς ενώ είχε επαφές και με πολιτικά πρόσωπα επεκτείνοντας την παράνομη δράση του. Παρότι όμως την τελευταία τριακονταετία έγιναν τρεις με τέσσερις έρευνες, η “παραστυνομία” συνέχιζε τη δράση της για δεκαετίες με νέες διαδοχικές “στρατολογήσεις” κυρίως αξιωματικών της ΕΛΑΣ από κρίσιμες υπηρεσίες προκειμένου να παρέχουν προστασία στο οργανωμένο έγκλημα, να τους δίνουν κρίσιμες πληροφορίες για αστυνομικές έρευνες και άλλες διευκολύνσεις».

Τώρα ο Χρυσοχοΐδης εμφανίζεται ως ο υπουργός που ενορχηστρώνει την κάθαρση της ΕΛΑΣ. «Η διαφθορά δεν είναι μόνο στην Αστυνομία, είναι σε όλο τον δημόσιο τομέα. Απλά η Αστυνομία καθαρίζει τα του οίκου της γιατί έχει μια άξια υπηρεσία η οποία είναι καλά οργανωμένη, προϊστάμενός της είναι ο υπουργός και την ενθαρρύνει και διαρκώς αυξάνει την αποδοτικότητα και την παραγωγικότητά της» λέει σε συνέντευξή του στην Εφ. Συν του Σαββατοκύριακου. Μέσα σε αυτά τα 30 χρόνια όμως που το ρεπορτάζ του Βήματος αναφέρει ότι δρα το πολυμελές κύκλωμα αστυνομίας – μαφίας, ο Χρυσοχοΐδης είναι αυτός με τη μεγαλύτερη θητεία στο υπουργείο της Αστυνομίας. Ξεκίνησε επί Σημίτη το 1999 μέχρι το 2003, ξανά για ένα χρόνο στην κυβέρνηση ΓΑΠ το 2009-2010, συνέχισε στην κυβέρνηση Παπαδήμου την άνοιξη του 2012, επανήλθε το 2019 με την κυβέρνηση του Μητσοτάκη μέχρι να φύγει το 2021 μετά τον ξεσηκωμό στη Νέα Σμύρνη και να τον επαναφέρει πέρυσι τέτοια εποχή στο Υπουργείο Προ. Πο.

Το αν κατά καιρούς γίνονται αποκαλύψεις και ξηλώματα αστυνομικών μάλλον έχει να κάνει με τις κόντρες μεταξύ διαφορετικών κομματιών της ΕΛ.ΑΣ που η κάθε μια σχετίζεται και με διαφορετικό πολιτικό προϊστάμενο. Όπως επεσήμανε σχετικά ο Θανάσης Καμπαγιάννης σε παρέμβασή του στην παρουσίαση του βιβλίου της Ν. Τσουκαλά για την αστυνομική βία: «Όταν έγινε η αλλαγή στις κρίσεις και η αλλαγή στην ηγεσία του ελληνικού αρχηγείου υπήρξε μέσα από δημοσιεύματα δύο διαφορετικών εφημερίδων, ότι η κάθε εγκληματική φράξια στην ηγεσία της ελληνικής αστυνομίας διοχέτευε η μεν στη μία εφημερίδα και η δε στην άλλη, διαφορετικές πληροφορίες και με αυτόν τον τρόπο μπορούσαμε να μαθαίνουμε τι συμβαίνει και τι λέει η μία για την άλλη. Η μία εγκληματική φράξια κατηγορούσε την άλλη λέγοντάς ότι είναι χωμένη στη Greek Mafia και στη διακίνηση ναρκωτικών και η άλλη εγκληματική φράξια κατηγορούσε την μία ότι είναι αυτή η οποία έστησε το κύκλωμα των υποκλοπών και των παράνομων παρακολουθήσεων το οποίο γνωρίσαμε με την παρακολούθηση του Ανδρουλάκη. Το κάθε ένα από αυτά τα κέντρα μέσα στην ελληνική αστυνομία είχε πολιτική σύνδεση με κάποιον από τους πολιτικούς προϊστάμενους του Υπουργείου Προστασίας Πολίτη. Είναι σαφέστατο αν διαβάσετε τα συγκεκριμένα δημοσιεύματα ότι το ένα κομμάτι είχε σχέσεις με τον Οικονόμου και το άλλο με τον Χρυσοχοΐδη. Ήταν στην πραγματικότητα δύο διαφορετικά κέντρα. Όποιος θεωρεί ότι αυτό το πράγμα μεταρρυθμίζεται έχει το βάρος της απόδειξης. Εγώ δεν το πιστεύω».

Πράγματι, δεν είναι ζήτημα κάθαρσης της αστυνομίας. Όταν οι ένοικοι του βόθρου πλακώνονται, μπορεί να σπάει το καπάκι και να αναβλύζει η μπόχα. Ούτε ο βόθρος καθαρίζεται, ούτε η αστυνομία μεταρρυθμίζεται. Είναι από τη φύση της προβληματική γιατί ο ρόλος της δεν είναι η «προστασία του πολίτη» αλλά η προστασία της άρχουσας τάξης. 

Χάος

«Όσο κι αν δεν σας αρέσει», έρχεται μια αντίρρηση, «χωρίς αυτούς θα επικρατούσε απόλυτο χάος». Κι όμως το «χάος» εκεί έξω υπάρχει. Η φτώχεια, η ακρίβεια, η ανεργία, ο πόλεμος, ο ξεριζωμός είναι κομμάτια αυτού του χάους και τα προκαλεί ο πραγματικός εγκληματίας που δεν είναι άλλος από το καπιταλιστικό σύστημα. 

Ακόμα και η μικροεγκληματικότητα που θα επικαλεστεί όποιος υπερθεματίσει για την ανάγκη ύπαρξης μιας -έστω εκδημοκρατισμένης- αστυνομίας, είναι καρπός των κοινωνικών συνθηκών που γεννά ο καπιταλισμός. 

Στις εργατογειτονιές δεν υπάρχει λόγος να φοβάσαι τον κλέφτη, αν κάποιος δεν έχει την ανάγκη να κλέψει. Πόσο μάλλον αν αναλογιστείς ποιοι είναι οι πραγματικοί κλέφτες. Καμία σύγκριση δεν υπάρχει ανάμεσα στα λεφτά που έχει χάσει κάποιος εργαζόμενος/η από τις περικοπές για χάρη των τραπεζιτών, σε σχέση με αυτά που μπορεί να του πάρει ένας πορτοφολάς από την κωλότσεπη. 

Το εμπόριο των ναρκωτικών και η βία γύρω από αυτό δεν θα υπήρχαν αν δεν τροφοδοτείτο από την παρανομία των ουσιών, αλλά κυρίως αν πολλοί άνθρωποι δεν είχαν λόγο να τις αναζητήσουν για να ανακουφιστούν από τη δυσφορία που προκαλεί η ζωή σε αυτό το σύστημα. 

Όσο για την προστασία της ζωής… Ο σεξισμός που παράγει αυτό το σύστημα προκαλεί γυναικοκτονίες από τις οποίες η αστυνομία προστατεύει τόσο όσο προστάτευσε τη γυναίκα που δολοφονήθηκε έξω από το Α.Τ. Αγίων Αναργύρων. Ο Μοχάμεντ Καμράν είναι ένας μόνο από τους πολλούς που θα ζούσαν αν ΔΕΝ είχαν έρθει σε επαφή με τους άντρες της ΕΛ.ΑΣ. Άλλωστε αυτοί που έχουν όπλα στην κοινωνία, δεν είναι άλλοι παρά οι «νόμιμοι» κάτοχοι του μονοπωλίου της βίας -οι αστυνομικοί- και οι… μαφιόζοι, που όπως δείχνουν και τα σκάνδαλα δεν έχουν και τις χειρότερες σχέσεις.

Η αστυνομία είναι κομμάτι του οργανωμένου μηχανισμού που λέγεται αστικό κράτος και υπάρχει για να εξασφαλίζει τον έλεγχο της άρχουσας τάξης σε βάρος της εργατικής. Όταν αυτό προϋποθέτει την καταστολή των απεργιών και των διαδηλώσεων, η αστυνομία θα επιστρατεύει τα γκλοπ και τα δακρυγόνα της. Όταν προϋποθέτει ρατσισμό, η αστυνομία θα κάνει πογκρόμ μεταναστών. Αυτή είναι η πραγματική της δουλειά. Το «κυνήγι του εγκλήματος» τις περισσότερες φορές στοχεύει στον μικροπαραβάτη φτωχοδιάβολο καθώς το μεγάλο έγκλημα είναι συνήθως στα χέρια πλούσιων τύπων, ενταγμένων στην τάξη που προστατεύουν τα αστυνομικά σώματα. 

Η αστυνομία σίγουρα δεν μεταρρυθμίζεται. Έχουν υπάρξει κυβερνήσεις που είχαν υποσχεθεί πολύ φωναχτά τον «εκδημοκρατισμό των σωμάτων ασφαλείας», από τη δεκαετία του 1980 μέχρι πιο πρόσφατα, αλλά το αποτέλεσμα είναι αυτό που βλέπουμε καθημερινά ακόμα σήμερα. Δεν χωράει πια καμιά αυταπάτη για τέτοιες κοινοβουλευτικές υποσχέσεις. Αντίθετα, μπορεί και πρέπει να συγκροτείται κίνημα ενάντια στα αίσχη της αστυνομίας και να στριμώχνονται οι πολιτικοί της προϊστάμενοι, μέχρι να φτάσουμε στην κατάργηση αυτού του μηχανισμού ταξικής καταστολής. Τώρα που  ξεσπάνε σκάνδαλα που αποκαλύπτουν τις σχέσεις μεταξύ οργανωμένου εγκλήματος και αστυνομίας, χρειάζονται αυτές οι υπενθυμίσεις για να δυναμώνει αυτό το κίνημα.