Ο Λίβανος έχει πρόεδρο, πρωθυπουργό και νομιμοποιημένη κυβέρνηση μετά από δύο χρόνια πολιτικού κενού. Όμως από την πρώτη μέρα, όλοι συζητάνε για το μέχρι πότε θα αντέξει. Στις 9 Γενάρη, το κοινοβούλιο εξέλεξε τον στρατηγό Tζουζέφ Αούν στη θέση του προέδρου. Όπως δεσμευτικά από το νόμο πρέπει να είναι όλοι οι πρόεδροι του Λιβάνου, ο Αούν ανήκει στην κοινότητα των Μαρωνιτών Χριστιανών. Αντίστοιχα, ο Ναουάφ Σαλάμ που διορίστηκε πρωθυπουργός από τον Αούν είναι υποχρεωτικά Σουνίτης μουσουλμάνος. Οι αλλεπάλληλες κρίσεις του Λιβάνου είχαν οδηγήσει τη χώρα από τον Οκτώβρη του ‘22 να είναι χωρίς πρόεδρο. Τα καθήκοντα του προέδρου τα ασκούσε ο πρωθυπουργός, Μικάτι, ανάμεσα σε άλλα και πλουσιότερος άνθρωπος της χώρας.
Σύμφωνα με τα διεθνή μέσα ενημέρωσης, η στήριξη στον Αούν ήρθε από τις χώρες του Κόλπου, τις ΗΠΑ και τη Γαλλία που μεσολάβησαν για να πιέσουν τους πολιτικούς τους συνομιλητές μέσα στο Λίβανο. Όμως, αν στον πρώτο γύρο αυτή η στήριξη οδήγησε σε 71 βουλευτές από τους 86 που χρειαζόταν για να εκλεγεί πρόεδρος. Μόνο μετά από παρασκηνιακές διαβουλεύσεις με τη Χεζμπολάχ και την Αμάλ έφτασε στον δεύτερο γύρο να συγκεντρώσει τους απαραίτητους βουλευτές. Αυτή η αντιφατική σύνθεση εκφράζει την κατάσταση στο Λίβανο μετά και την τελευταία βάρβαρη επίθεση του Ισραήλ.
Αντίσταση
Το Ισραήλ δεν κατάφερε να τσακίσει την αντίσταση του Λιβάνου, ούτε να προκαλέσει ένα βαθύ διχαστικό σχίσμα στη χώρα που θα οδηγούσε σε εμφύλιο ή σε επιχείρηση απομόνωσης της Χεζμπολάχ. Ο Αούν μπορεί να κάνει νύξεις υπέρ του “μονοπωλίου των όπλων από το κράτος”, δηλαδή υπέρ του αφοπλισμού της Χεζμπολάχ, αλλά χρειάστηκε τις ψήφους της για να εκλεγεί. Ο Ναουάφ Σαλάμ, που δεν πήρε τη στήριξη της Χεζμπολάχ, υπόσχεται “να εκδιωχθεί ο εχθρός από κάθε εκατοστό της επικράτειας”, αναφερόμενος στα ισραηλινά στρατεύματα τα οποία παρά τη συμφωνία εκεχειρίας συνεχίζουν να βρίσκονται αναπτυγμένα στο Νότο, αλλά ταυτόχρονα μιλάει για πλήρη εφαρμογή της συμφωνίας εκεχειρίας, δηλαδή επιπλέον απόσυρση της Χεζμπολάχ.
Τα μεγάλα λόγια για σταθεροποίηση δεν πατάνε σε καμία βάση. Η λιβανέζικη λίρα έχει ξεφτιλιστεί τα τελευταία χρόνια, χάνοντας 95% της αξίας της. Το ΔΝΤ έχει υποσχεθεί “βοήθεια” αλλά δίνεται με το σταγονόμετρο και μόνο με τους όρους για άγριες επιθέσεις στους φτωχούς και την εργατική τάξη. Την τελευταία φορά που επιχείρησαν να τις επιβάλουν, στα τέλη του 2019, ξέσπασε εξέγερση. Ένας στρατηγός στη θέση του προέδρου και ένας αρχιδικαστής στη θέση του πρωθυπουργού δεν αρκούν για να εμποδίσουν την επόμενη.