Η Παλαιστίνη βρέθηκε στο κέντρο και αυτής της απεργιακής κινητοποίησης στις 28/8. Δεν έλειψαν οι παλαιστινιακές σημαίες και τα συνθήματα, που εντάθηκαν όταν στην εξέδρα της συγκέντρωσης ανέβηκε ο (ακρο)δεξιός συνδικαλιστής Πολυμερόπουλος. Όση ώρα προσπαθούσε να μιλήσει από το μικρόφωνο δεν σταμάτησε να ακούγεται το «Λευτεριά στην Παλαιστίνη», μαζί με τις αποδοκιμασίες των απεργών σε βάρος του.
Αιτία ήταν οι πρόσφατες δημόσιες δηλώσεις του ενάντια στο κίνημα αλληλεγγύης στον Παλαιστινιακό λαό. Προκλητικότατος ο ορισμένος ως προεδρεύων της ΑΔΕΔΥ ανάρτησε παραμονή Δεκαπενταύγουστου έναν οχετό κατά της Αριστεράς και όσων αγωνίζονται ενάντια στη γενοκτονία:
«Όλοι αυτοί οι μαχητικοί και ακούραστοι περιφερόμενοι βαστάζοι της σημαίας της Παλαιστίνης το τελευταίο μεγάλο διάστημα, έχουν ένα κοινό σημείο. Όχι μόνο δεν θα τους δεις ποτέ να κρατάνε την Ελληνική σημαία, αλλά όποιος την κρατάει, την έχει στο σπίτι του στο μπαλκόνι του, κτλ είναι ακροδεξιός και φασίστας.
Όλους αυτούς τους στεντόριους διεκδικητές της "Free Palestain" δεν θα τους ακούσεις ποτέ να "βγάζουν κιχ" για την Κύπρο, για την Βόρειο Ήπειρο, για το Αχτσάν, για τους Ισραηλινούς ομήρους, για τη Μακεδονία, για τις σφαγές των Χριστιανών στη Συρία, τη Νιγηρία, την Αίγυπτο κτλ. Η επιλεκτική μνήμη της αριστεράς (κομμουνιστικής και παραφυάδων της) παγκοσμίως, είναι από τα κύρια χαρακτηριστικά της. Το παπαγάλισμα μονίμως των λέξεων "ακροδεξιός, φασίστας και ρατσιστής" έχει αντικαταστήσει ολόκληρο το λεξικό του Μπαμπινιώτη. Αυτές ξέρουν, αυτές τους μάθανε, με αυτές εκφράζονται, δεν χρειάζονται άλλες. Αυτή ήταν πάντα η αριστερά, αυτή είναι και αυτή θα παραμείνει, με την διαχρονική όμως στήριξη των συνοδοιπόρων. Γνωστών διαχρονικά οσφυοκαμπτών, προθύμων, ευκολοπροσάρμοστων και πανταχού παρόντων».
Έχει τους λόγους του και γκρινιάζει ο Πολυμερόπουλος. Οι εργαζόμενοι/ες στο δημόσιο είναι από τα πιο οργανωμένα και δυνατά κομμάτια της εργατικής τάξης στην Ελλάδα κι αυτό έχει κατακτηθεί χάρη στους αγώνες που έχoυν δώσει με την Αριστερά του κλάδου, κόντρα μάλιστα σε κυβερνητικές επιθέσεις σαν κι αυτή που εξαπολύει αυτή την περίοδο ο πολιτικός χώρος που εκπροσωπεί ο εν λόγω γραφειοκράτης.
Ο αντιφασιστικός κι αντιρατσιστικός αγώνας, η αντίθεση σε μια γενοκτονία και η αλληλεγγύη σε έναν λαό που παλεύει για την ελευθερία του είναι θεμελιώδης ταξική επιλογή των εργαζόμενων και στον δημόσιο τομέα. Το έχουν δείξει οι εργαζόμενοι στα σχολεία, στα νοσοκομεία, στους δήμους, το έδειξαν και οι απεργοί της 28ης Αυγούστου.