Η νίκη του Ζ. Μαμντάνι στις δημοτικές εκλογές της Ν. Υόρκης έγινε δεκτή με χαμόγελα από τον κόσμο της Αριστεράς για προφανείς λόγους. Η εκλογική νίκη του Μαμντάνι είναι μια ηχηρή διάψευση όλων των αναλύσεων περί ενός υποτιθέμενου ασταμάτητου κύματος «τραμπισμού».

Είναι επίσης ένα μήνυμα προς τις ηγεσίες της Αριστεράς που επηρεάζονται από τις απόψεις της Σάρα Βάγκενκνεχτ. Η Αριστερά χάνει σε επιρροή, υποστήριζε η Βάγκενκνεχτ γιατί ασχολείται με τη λεγόμενη «woke ατζέντα», με τα δικαιώματα των ΛΟΑΤΚΙ με την υπεράσπιση των μεταναστών και των προσφύγων και έτσι αποδιώχνει τους ψηφοφόρους από τα εργατικά στρώματα που είναι συντηρητικά και νοιάζονται μόνο για το «ψωμί». Η εργατική τάξη έχει συντηρητικοποιηθεί, γι’ αυτό ο Τραμπ σαρώνει, πρέπει να προσαρμοστούμε, ήταν το συμπέρασμα. Ήταν, και παραμένει, ένα λάθος και καταστροφικό συμπέρασμα. 

Η επιμονή στη μαυρίλα των «αρνητικών συσχετισμών» και η υποτίμηση της ριζοσπαστικοποίησης και των πολιτικών εμπειριών της εργατικής τάξης και της νεολαίας δεν βοηθάει στην ανασύνταξη της Αριστεράς.

Ο Ριζοσπάστης του σαββατοκύριακου σχολίασε το αποτέλεσμα της Ν. Υόρκης σε άρθρο με τίτλο «Νέες αυταπάτες για φιλολαϊκή διαχείριση του καπιταλισμού στις ΗΠΑ». Διαβάζουμε εκεί ότι «Είναι δεδομένο ότι εκτεταμένα τμήματα της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων στήριξαν εκλογικά τον Μαμντάνι, εγκλωβισμένα στη λογική του μικρότερου κακού και στις χαμηλές απαιτήσεις». Είναι άραγε «χαμηλή απαίτηση» το αίτημα για αλληλεγγύη στην Παλαιστίνη μέσα στη Νέα Υόρκη; Είναι «χαμηλή απαίτηση» τα αιτήματα ενάντια στον σεξισμό και τον ρατσισμό στην Αμερική του Τραμπ;

 «Τμήματα της ΑΝΤΑΡΣΥΑ», συνεχίζει ο αρθρογράφος, καλλιεργούν «φρούδες ελπίδες». Η ηγεσία του ΚΚΕ με τέτοιου τύπου επιθέσεις ενάντια στην αντικαπιταλιστική Αριστερά επιβεβαιώνει ότι αρνείται να συγκρουστεί με τις ρατσιστικές και σεξιστικές επιθέσεις της άρχουσας τάξης που έχει κάνει «σημαία» της τον Τραμπ. 

«Η νίκη του Ζόραν Μαμντάνι στις δημοτικές εκλογές στη Νέα Υόρκη είναι ένα ηχηρό χαστούκι για  τον Τραμπ και τους Ρεπουμπλικάνους αλλά και για την ηγεσία του Δημοκρατικού Κόμματος, για τον Νετανιάχου και το Ισραήλ. Εκφράζει την θέληση των “κάτω” να υπερασπίσουν την ζωή τους και να αλλάξουν τα πράγματα, είναι πολιτικό αποτέλεσμα των μεγάλων αγώνων και κινημάτων  των τελευταίων χρόνων στην αμερικάνικη κοινωνία» αναφέρει, και πολύ σωστά, η ανακοίνωση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. 

Αυτοί οι αγώνες έγιναν και γίνονταν σε όλα τα μέτωπα. Από τις απεργίες για να απλωθεί ο συνδικαλισμός και να αυξηθούν οι μισθοί, μέχρι το Metoo# για τη γυναικεία απελευθέρωση, τους αγώνες για την τρανς απελευθέρωση κόντρα στις χυδαίες επιθέσεις του Τραμπ, τους αγώνες των μαύρων, την αντίσταση που απλώνεται σε όλες τις πόλεις ενάντια στο κυνήγι των μεταναστών, το συγκλονιστικό κίνημα αλληλεγγύης στην Παλαιστίνη. Ο Μαμντάνι κέρδισε γιατί «μίλησε» για όλα αυτά, δεν τα έβαλε κάτω από το χαλί. 

Ο Δαντόν, ένας από τους ηγέτες των Γιακωβίνων στη Γαλλική Επανάσταση είχε πει τη διάσημη πλέον φράση: «Τόλμη, τόλμη και πάλι τόλμη!». Αυτό είναι το μήνυμα της Ν. Υόρκης για όλη την Αριστερά. Ή να το πούμε με τον τίτλο της ανακοίνωσης της ΑΝΤΑΡΣΥΑ: «Οι "κάτω" θέλουν αλλαγή κόντρα στην φτώχια, τον ρατσισμό, την βία, την γενοκτονία». Οι καιροί αλλάζουν, και πλέον, για να θυμηθούμε τον Μπομπ Ντίλαν «δεν χρειάζεσαι ανεμοδείκτη για να δεις προς τα που φυσάει ο άνεμος»: φυσάει αριστερά. 

Η αντικαπιταλιστική, επαναστατική Αριστερά έχει τη δυνατότητα και την ευκαιρία να κάνει αυτό το μήνυμα πράξη: «σε όλο τον κόσμο, στα εργοστάσια και  στις γειτονιές των μεγαλουπόλεων υπάρχει το κοινωνικό έδαφος για να γεννηθεί και να μαζικοποιηθεί μια αντικαπιταλιστική και κομμουνιστική αριστερά που θα δίνει την μάχη στους χώρους δουλειάς και στους δρόμους που θα ξαναχαράξει δρόμους σύγκρουσης, ανατροπής, νέας σοσιαλιστικής προοπτικής».