Κάθε χρόνο, το τριήμερο των εκδηλώσεων για την επέτειο της Εξέγερσης του Πολυτεχνείου και η διαδήλωση στις 17 Νοέμβρη απέχουν πολύ από το να είναι μια επετειακή κινητοποίηση μνήμης για τον ξεσηκωμό ενάντια στη Χούντα. Αυτό που καταφέρνουν είναι να ενώνουν τους αγώνες που είναι σε εξέλιξη και να αναδεικνύουν τα πιο αιχμηρά ζητήματα της επικαιρότητας, θυμίζοντας παράλληλα την προοπτική της νίκης, την επαναστατική οδό, τον «δρόμο του Νοέμβρη». Η επιτυχία τους κάθε χρόνο δίνει νέα ώθηση στο κίνημα για την κλιμάκωση των αγώνων.
Αυτή η αιχμή τον φετινό Νοέμβρη αφορά την Παλαιστίνη.
Η τελευταία διετία έχει σημαδευτεί από την έξαρση της γενοκτονίας του Παλαιστινιακού λαού από το κράτος – τρομοκράτη Ισραήλ. Η Γάζα, το επίκεντρο της γενοκτονίας έχει σχεδόν ισοπεδωθεί. Δεκάδες χιλιάδες Παλαιστίνιοι έχουν δολοφονηθεί κι άλλοι τόσοι βρίσκονται ακόμα θαμμένοι στα ερείπια. Κι όμως η Παλαιστινιακή Αντίσταση συνεχίζει να παλεύει για την ελευθερία του λαού της μετατρέποντας τη Γάζα σε βάλτο για τους σφαγείς του ισραηλινού στρατού.
Έχει στο πλευρό της τον παγκόσμιο ξεσηκωμό του κινήματος αλληλεγγύης. Τα εκατομμύρια των εργατών/ριών που κατέβηκαν σε απεργίες στην Ιταλία, την Ισπανία και την Ελλάδα. Τα μαζικά συλλαλητήρια σε όλο τον πλανήτη. Τους φοιτητές/ριες που βάζουν την Παλαιστίνη μέσα στα πανεπιστήμιά τους. Τις μαζικές κινήσεις των ακτιβιστών/ριών που από «αέρα, θάλασσα και στεριά» αμφισβητούν τον αποκλεισμό της Γάζας. Τους εξεγερμένους/ες των αραβικών και των ασιατικών χωρών που κρατώντας την παλαιστινιακή σημαία, αμφισβητούν τα δικά τους καθεστώτα.
Δεν πρόκειται για έναν αγώνα αλληλεγγύης σε μια “μακρινή” σφαγή που πρέπει να σταματήσει. Η μάχη για Λευτεριά στην Παλαιστίνη συνδέεται με τους αγώνες της εργατικής τάξης και της νεολαίας στη χώρα μας σε όλα τα επίπεδα. Η κυβέρνηση του Μητσοτάκη ήταν από τις πρώτες που έτρεξαν στο πλευρό του “Μπίμπι” και παραμένει σφιχταγκαλιασμένη μαζί του, ακόμα και όταν άλλες κυβερνήσεις αναγκάζονται, έστω και υποκριτικά μετά από δυο χρόνια, να παίρνουν αποστάσεις.
Είναι μια συμμαχία δεμένη με τις επιθέσεις σε βάρος των εργατών/ριών εδώ: Τις επιθέσεις των ιδιωτικοποιήσεων και της επέλασης του ισραηλινού κεφαλαίου στην ελληνική αγορά, από την ΕΛΒΟ και τα λιμάνια, μέχρι τη βιομηχανία του τουρισμού και της στέγης. Των αγοραπωλησιών οπλικών συστημάτων που με θράσος μόστραραν στην παρέλαση της 28ης Οκτώβρη. Των νταλαβεριών της ενέργειας και των πολεμοκάπηλων γεωπολιτικών ανταγωνισμών. Κι όλα αυτά την ώρα που ο κόσμος εδώ αφήνεται έρμαιο στην ακρίβεια, με καθηλωμένους μισθούς, περικοπές, διαλυμένα νοσοκομεία, συγχωνευόμενα σχολεία, διωκόμενους φοιτητές/ριες, αστυνομοκρατούμενες γειτονιές.
Όπως το Πολυτεχνείο ένωσε τις διεκδικήσεις για Ψωμί, Παιδεία και Ελευθερία με το διεθνή Μάη ’68 και το «Εδώ θα γίνει Ταϊλάνδη», η μάχη της Παλαιστίνης σήμερα ενώνει όλες τις διεκδικήσεις της εργατικής τάξης και της νεολαίας μεταξύ τους και τις συνδέει με το διεθνές κίνημα αλληλεγγύης. Γι’ αυτό και η φετινή διαδήλωση του Πολυτεχνείου θα έχει την Παλαιστίνη στο κέντρο της.
Κυριακή 16 Νοέμβρη, 12μ Πολυτεχνείο
Εκδήλωση – συζήτηση:
Ενάντια στα σχέδια Τραμπ – Νετανιάχου- Μητσοτάκη, Αγώνας για μια Ελεύθερη Παλαιστίνη!
Ομιλητές:
Άχμεντ Χασάν Παλαιστινιακή Παροικία Ελλάδας,
Γιώργος Τσιάρας δημοσιογράφος ΕφΣυν,
Ναουζάτ Χαντίντ μεταφράστρια, Νεκτάριος Δαργάκης δημοσιογράφος in.gr,
Γιάννης Σηφακάκης Συμμαχία Σταματήστε τον Πόλεμο
Παρεμβάσεις:
Βαγγέλης Γκιουγκής πρόεδρος ΣΦΕΑ,
Μαρία Ζησιμάτου πρόεδρος Σωματείου Εργαζομένων νοσοκομείου Έλενα Βενιζέλου,
Κλεονίκη Αλεξοπούλου μέλος Διεθνούς Επιτροπής Global Sumud Flotilla,
Σωτήρης Λαπιέρης μέλος BDS Greece,
Κωνσταντίνα Κακούρου πρόεδρος Ε΄ΕΛΜΕ Αθήνας,
Μαρία Καστελιώτη μέλος March to Gaza Greece,
Γιώργος Πίττας εφημερίδα Εργατική Αλληλεγγύη, Mimi Ercolano SI COBAS - Νάπολη
Συντονίστρια:
Κατερίνα Πατρικίου, πρόεδρος Συλλόγου Εργαζομένων νοσοκομείου Άγιος Σάββας
Πορεία Πολυτεχνείου Δευτέρα 17 Νοέμβρη
3μμ Πλ. Κλαυθμώνος (Σταδίου & Χρ. Λαδά)
Μισό αιώνα μετά τη εξέγερση του Νοέμβρη, τα συνθήματα εκείνης της εποχής, «έξω το ΝΑΤΟ, έξω οι ΗΠΑ, «Ελλάδα, Κύπρος Παλαιστίνη, Αμερικάνος δε θα μείνει», συντρίβονται ολοκληρωτικά.
Το καθεστώς της Μεταπολίτευσης βρίσκεται στο στόχαστρο, από το σύνολο των κυβερνήσεων της τελευταίας δεκαπενταετίας. Η συνταγματική εκτροπή δεν περιορίζεται στα θέματα Παιδείας, Υγείας, Πολιτισμού, ποιότητας ζωής. Η εξωτερική πολιτική εξαντλείται στην Αμερικανοδουλεία και στην ποινικοποίηση όποιας κριτικής στρέφεται κατά των εγκλημάτων του τοπικού μας πάτρωνα, ενός κράτους απαρτχάιντ.
Το Ισραήλ, στον πιο εξοντωτικό πόλεμο από αυτούς που πραγματοποίησε τα τελευταία ογδόντα χρόνια, προκάλεσε στη Γάζα εκατοντάδες χιλιάδες νεκρούς και τραυματίες, εκατομμύρια πρόσφυγες, τεράστια ανθρωπιστική και σχεδόν ολοκληρωτική οικιστική και περιβαλλοντική καταστροφή.
Παρά τη γενοκτονία, η Παλαιστινιακή αντίσταση, με κέντρο τη μαρτυρική Γάζα συνεχίζεται, γιατί τη στηρίζει ο Παλαιστινιακός λαός, παρότι τα εγκλήματα του Ισραηλινού κράτους συνεχίζονται και μετά τη εκεχειρία, με δεκάδες νεκρούς καθημερινά.
Τον Δεκέμβρη του 2015, η Ελληνική Βουλή, ομόφωνα και προφανώς υποκριτικά, κάλεσε την Ελληνική Κυβέρνηση να αναγνωρίσει το Παλαιστινιακό κράτος και η αναγνώριση αυτή παραμένει εκκρεμής. Προφανώς, αυτή τη στιγμή μόνον οι πρωτοβουλίες αλληλεγγύης στην Παλαιστίνη στηρίζουν αυτό το αίτημα. Γιατί τόσο δυνάμεις της σημερινής Αντιπολίτευσης (το Νοέμβρη του 2015, ο πρωθυπουργός Τσίπρας, αναγνώρισε στην πράξη, σκανδαλωδώς κατά τη διεθνή διπλωματική πρακτική, δυο χρόνια πριν τον Τραμπ (!), την Ιερουσαλήμ ως πρωτεύουσα του Ισραήλ: εκεί επέλεξε να επισκεφτεί τον Νετανιάχου, για να κλείσει διμερείς συνεργασίες, σε τεχνολογικούς, ενεργειακούς, οικονομικούς κλπ. τομείς), όσο και η σημερινή κυβέρνηση (που το 2020 φρόντισε η συνεργασία να μεταβληθεί σε διμερή στρατιωτική συμμαχία), έχουν προσφέρει ανοχή στο έγκλημα φροντίζοντας να μη θιγεί ούτε κατ’ ελάχιστο το σιωνιστικό κράτος – εγκληματίας αναγόρευσε σε αντεθνικώς δρώντες αλληλέγγυα παιδάκια και μαζικούς διαδηλωτές, απαντώντας με διώξεις, γκλομπς και δακρυγόνα.
Λευτεριά στην Παλαιστίνη είναι το κεντρικό σύνθημα της φετινής επετείου για την 17 η Νοέμβρη. Γιατί η απαίτηση για την αναγνώριση του Παλαιστινιακού κράτους είναι σημερα υπόθεση της διπλωματίας των μαζών, των δράσεων των από κάτω, της δύναμης της αλληλεγγύης στον αγώνα του Παλαιστινιακού λαού που συνεχίζεται.
Οι λαϊκές κινητοποιήσεις ανατρέπουν τον αυταρχισμό και τον φασισμό
Το παν-εκπαιδευτικό κίνημα στηριζόμενο σε έντονες λαϊκές κινητοποιήσεις απέτρεψε την αναθεώρηση του άρθρου 16 του Συντάγματος είκοσι χρόνια πριν, ακυρώνοντας την καθεστωτική πολιτική της τότε κυβέρνησης, η οποία με αλαζονεία και αυταρχισμό επιχειρούσε να επιβάλει την αντι-μεταρρύθμισή της στο Πανεπιστήμιο. Οι σημερινές κινητοποιήσεις για το έγκλημα των Τεμπών σημαδεύει άλλη μια τέτοια στιγμή λαϊκής διεκδίκησης με νίκη.
Ωστόσο, η εγκατάλειψη των Πανεπιστημίων μέσω της μείωσης της χρηματοδότησης, και η θεσμική υποβάθμιση με αυταρχικές ρυθμίσεις, με αιχμή τα τελευταία χρόνια, επιβάλλοντας επιθετική νεοφιλελεύθερη πολιτική, ακυρώνουν ακόμη και αστικές συνταγματικές προβλέψεις για ακαδημαϊκές ελευθερίες.
Αστυνόμευση και κάμερες για επιτήρηση της πανεπιστημιακής ζωής, ποινικοποίηση και διώξεις φοιτητών και καθηγητών παραπέμπουν ευθέως σε φασιστική νοοτροπία. Με την ποινικοποίηση της κοινωνικής αντίδρασης σ’ αυτά τα μέτρα και την απολυταρχική διοίκησή τους, ιδίως από μονοπρόσωπα όργανα, επιβάλλουν την άμεση κινητοποίηση με αγώνες για την ανατροπή τους.
Στρώνεται ο δρόμος σε ιδιωτικά εκπαιδευτήρια για να πουλήσουν “πιστοποιημένα” πακέτα γνώσης σε “πελάτες - φοιτητές” με δίδακτρα, σε αντίθεση προς το Σύνταγμα και τους θεσμούς που κατακτήθηκαν με παλλαϊκές κινητοποιήσεις. Έτσι, ιδιωτικά κολέγια βαφτίστηκαν “μη κρατικά – μη κερδοσκοπικά” εκπαιδευτήρια. Η κυβέρνηση μάλιστα κατασκεύασε τον νεολογισμό “Νομικά Πρόσωπα Πανεπιστημιακής Εκπαίδευσης – ΝΠΠΕ” (για τα κατ’ ευφημισμόν “πανεπιστήμια”…)!
Αν επιτρέψουμε να περισταλούν ή έστω να περιοριστούν και αυτές οι στοιχειώδεις ακαδημαϊκές ελευθερίες στα Πανεπιστήμια, όχι μόνο η αριστεία δεν θα ευδοκιμεί (όπως η κυβέρνηση ευαγγελίζεται) αλλά δεν θα βρίσκουμε ούτε το αναγκαίο οξυγόνο για την απρόσκοπτη συμμετοχή μας στην παραγωγή νέας γνώσης και τη δημιουργικότητα, τις οποίες αυτοδεσμευτήκαμε να θεραπεύουμε.
Αυτή ακριβώς η δραστηριότητα, μαζί με τη διδασκαλία, είναι σύμφυτη προς τον πυρήνα του ρόλου μας ως Πανεπιστημιακών Δασκάλων. Αναλογιζόμενοι τις ευθύνες μας, οφείλουμε να τις αναλάβουμε, σε συντονισμό με τους φοιτητές και την κοινωνία. Μόνο η λαϊκή κινητοποίηση “από τα κάτω” μπορεί να ανακόψει την επιθετική νεοφιλελεύθερη λαίλαπα.
Ακριβώς αυτήν την αυταρχική πολιτική της η κυβέρνηση, που γκρεμίζει αξίες και κατακτήσεις αιώνων, υιοθετεί προκλητικά και ως εξωτερική πολιτική της χώρας με το σφιχταγκάλιασμα της ματοβαμμένης κυβέρνησης του Ισραήλ που επιδίδεται στην εθνοκάθαρση της Παλαιστίνης και την γενοκτονία του λαού της. Διώκει και ποινικοποιεί το δικαίωμα στην υπεράσπιση ακόμη και του στοιχειώδους δικαιώματος του λαού αυτού στη ζωή και την επιβίωση. Μόνο οι λαϊκές κινητοποιήσεις μπορούν να ανατρέψουν την απολυταρχία και τον φασισμό.
Γιάνης Μαΐστρος, ΕΜΠ, Πρώην Α/Πρόεδρος ΠΟΣΔΕΠ
Τα συνθήματα του Νοέμβρη και η αλληλεγγύη στην Παλαιστίνη
Τιμούμε την επέτειο για την εξέγερση του Πολυτεχνείου του 1973 γνωρίζοντας ότι δεν είναι απλά μια ‘’επέτειος’’, αλλά μια ακόμα ευκαιρία για να κατέβουμε στο δρόμο μαζικά απέναντι στην καταστροφική κυβέρνηση του Μητσοτάκη και σε αυτούς που διαχειρίζονται την πιο μεγάλη πολυκρίση του συστήματος που φέρνει ακρίβεια, φτώχεια, ρατσισμό, πόλεμο και προσπαθούν να μας πείσουν ότι δεν υπάρχει εναλλακτική.
Όμως η εξέγερση του Πολυτεχνείου μας θυμίζει ότι η κοινωνία αλλάζει, όταν η νεολαία και οι εργαζόμενοι παλεύουν και μπαίνουν μαζικά στο προσκήνιο. Ήδη από τα τέλη της δεκαετίας του 1960, νέοι εργάτες και φοιτητές ξεσηκώνονταν ενάντια σε έναν “ιδανικό’’ κόσμο που έδινε για τους πολλούς ψίχουλα, αυταρχισμό, ρατσισμό και πόλεμο. Η έκρηξη του Μάη του 1968 αλλά και το αντιπολεμικό κίνημα ενάντια στον πόλεμο του Βιετνάμ έπαιξαν καταλυτικό ρόλο τότε, οδηγώντας σε μαζικά κινήματα σε όλο τον κόσμο αλλά και στην Ελλάδα την περίοδο της χούντας.
Μέσα στο σημερινό εκρηκτικό μείγμα της διεθνούς πολυκρίσης, το μήνυμα που δίνει η εξέγερση του Πολυτεχνείου, 52 χρόνια μετά, είναι επίκαιρο όσο ποτέ και εμπνέει τους αγώνες μας σήμερα για καλύτερα μεροκάματα με συλλογικές συμβάσεις εργασίας ενάντια στο 13ωρο, για έναν κόσμο χωρίς ρατσισμό και πόλεμο. Παίρνουμε έμπνευση από το μεγάλο αντιπολεμικό κίνημα του Βιετνάμ τότε, στη μάχη που δίνουμε σήμερα για ελεύθερη Παλαιστίνη. Αντιστεκόμαστε στη γενοκτονία που διαπράττει το κράτος του Ισραήλ και δεν εμπιστευόμαστε τη συμφωνία για ειρήνη των δολοφόνων Τραμπ-Νετανιάχου-Μητσοτάκη.
Συμμετείχαμε σε όλες τις κινητοποιήσεις για την Παλαιστίνη και θα συνεχίσουμε. Ήμασταν με το πανό του σωματείου μας στην Intracom Defense, στο λιμάνι του Πειραιά μαζί με τους λιμενεργάτες και στην αντιπολεμική στάση εργασίας στις 10 Οκτώβρη. Δεν έχουμε κανένα συμφέρον σαν εργαζόμενοι από τα εγκλήματα πολέμου που στηρίζει το ΝΑΤΟ με πρώτο συνεργό τον Μητσοτάκη. Δίνουν το 5% του ΑΕΠ για πολεμικούς εξοπλισμούς, τη στιγμή που ο κατώτατος μισθός δεν φτάνει για τις ανάγκες μας και ζητάμε η εργασία μας να πηγαίνει σε ειρηνικούς σκοπούς. Στις 17 του Νοέμβρη θα διαδηλώσουμε πάλι για Ψωμί, Παιδεία και Ελεύθερη Παλαιστίνη.
Ραφαήλ Καστρίτσης Αντιπρόεδρος σωματείου στην ΤΣΑΜΟΥΡΗΣ ΑΕ
7 Οκτώβρη 2025, Αθήνα Φωτο: Στέλιος Μιχαηλίδης
Κάλεσμα της Συμμαχίας Σταματήστε τον Πόλεμο - Αλληλεγγύη Στην Παλαιστίνη
Στις 17 Νοέμβρη στην επέτειο του Πολυτεχνείου, διαδηλώνουμε μαζικά για Λευτεριά στην Παλαιστίνη!
Συνδέουμε την εξέγερση του ’73, που τσάκισε τη Χούντα κι άνοιξε το δρόμο για τους ορμητικούς αγώνες της Μεταπολίτευσης, με την Ιντιφάντα, που συγκρούεται με την γενοκτονική επίθεση του κράτους-τρομοκράτη. Τότε ήταν το αντιπολεμικό κίνημα του Βιετνάμ που πυροδότησε ένα παγκόσμιο κύμα αγώνων και επαναστατικών κινημάτων, τον «Μάη του ‘68». Σήμερα είναι το κίνημα αλληλεγγύης στο πλευρό της Παλαιστινιακής Αντίστασης που ξεσηκώνει εκατομμύρια σε ολόκληρο τον πλανήτη κόντρα στο σιωνισμό και τον ιμπεριαλισμό. Αλλά και κόντρα στις κυβερνήσεις που τους στηρίζουν, όπως ο Μητσοτάκης που τρέχει να βοηθήσει Τραμπ και Νετανιάχου να επιβάλουν τα σχέδια τους στη Γάζα.
Από τις 10 Οκτώβρη που ξεκίνησε η λεγόμενη εκεχειρία στη Γάζα, εκατοντάδες Παλαιστίνιοι συνεχίζουν να δολοφονούνται. Το πέρασμα της Ράφα παραμένει κλειστό εμποδίζοντας να φτάσει η ανθρωπιστική βοήθεια και ο σιωνιστικός στρατός κατέχει το 55% της ανατολικής Γάζας που χωρίζει η «κίτρινη γραμμή», την οποία χάραξαν αυθαίρετα οι σιωνιστές με βάση το σχέδιο Τραμπ. Τουλάχιστον 10 χιλιάδες αγνοούμενοι Παλαιστίνιοι είναι θαμμένοι στα χαλάσματα με το Ισραήλ να αρνείται να προχωρήσει ο εντοπισμός τους και άλλοι τόσοι στις φυλακές – κολαστήρια όπου βασανίζονται, βιάζονται και μαρτυρούν.
Ο Τραμπ στηρίζει το πιστό του μαντρόσκυλο στην περιοχή αλλά ταυτόχρονα επιδιώκει να ισχυροποιήσει τα συμφέροντα του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού ανανεώνοντας τις «Συμφωνίες του Αβραάμ», την συνεργασία των κρατών του Κόλπου και των υπόλοιπων αραβικών καθεστώτων με το Ισραήλ. Όπως δήλωσε ο αντιπρόεδρος των ΗΠΑ Τζέι ντι Βανς: «Το Ισραήλ έχει το πλήρες δικαίωμα να αμυνθεί, αλλά τα συμφέροντα της Αμερικής δεν ευθυγραμμίζονται πάντα με τα συμφέροντα του Ισραήλ». Δεν υπάρχει τίποτα «ειρηνικό» σε όλα αυτά, το «σχέδιο» είναι, όπως πάντα, να θάψουν τους Παλαιστίνιους και να μοιράσουν τα ιμάτια τους. Και σε αυτό το αντιδραστικό παζάρι οξύνονται οι ανταγωνισμοί καθώς κάθε δύναμη διεκδικεί αναβαθμισμένο ρόλο. Όχι μόνο η Αίγυπτος, η Τουρκία, τα Εμιράτα, αλλά και η Ελλάδα με τον Μητσοτάκη και τον Γεραπετρίτη να δηλώνουν ότι «θα διεκδικήσουμε και θα πετύχουμε τη συμμετοχή μας σε όλα όσα ακολουθήσουν στη Γάζα».
Λογαριάζουν όμως χωρίς τους Παλαιστίνιους που στηρίζουν την ενωμένη Αντίσταση κόντρα στις προσπάθειες υπονόμευσης και διάσπασης. Που δηλώνουν πλειοψηφικά αντίθετοι στον αφοπλισμό της Χαμάς με ποσοστά που στη Δυτική Όχθη – εκεί που οι σιωνιστές έποικοι κλιμακώνουν τις επιθέσεις για να τους «ξεριζώσουν», χωρίς επιτυχία, από τη γη τους - φτάνουν στο 80%! Αυτή η Αντίσταση πυροδοτεί την οργή «του αραβικού πεζοδρόμιου» από την Τυνησία και το Μαρόκο μέχρι το Κάιρο και το Πορτ Σαίντ -όπου αυτές τις μέρες απεργούν οι εργαζόμενοι στη διώρυγα του Σουέζ- αναγκάζοντας δικτάτορες σαν το Σίσι στην Αίγυπτο ή τον Αμπντάλα στην Ιορδανία να δηλώνουν ότι δεν θα στείλουν στρατιωτική δύναμη στη Γάζα για να επιβάλει τη συμφωνία.
Δυναμώνουμε το κίνημα αλληλεγγύης που τα τελευταία δύο χρόνια οργάνωσε πάνω από 50 χιλιάδες κινητοποιήσεις σε 133 χώρες και συνεχίζει και μετά την εκεχειρία, με μαζικά συλλαλητήρια όπως στο Λονδίνο, με δυνατές απεργίες όπως στην Ιταλία και την Ισπανία. Πιάνουμε το νήμα από την πετυχημένη απεργία στις 10 Οκτώβρη, ένα μεγάλο βήμα μπροστά για το κίνημα αλληλεγγύης στην Ελλάδα και κλιμακώνουμε με απεργίες, καταλήψεις και διαδηλώσεις ενάντια στην κυβέρνηση του πολέμου και της φτώχειας, του ρατσισμού και του σεξισμού.
Απαιτούμε την άμεση διακοπή κάθε στήριξης προς το κράτος-τρομοκράτη, στρατιωτικά, διπλωματικά και οικονομικά. Να κλείσουν οι βάσεις της Σούδας που λειτουργούν σαν ορμητήριο για τις επιθέσεις ΗΠΑ - Ισραήλ, να γυρίσουν πίσω οι φρεγάτες από την Μεσόγειο και την Ερυθρά. Θέλουμε δουλειές και όχι βόμβες, λεφτά για σχολεία και νοσοκομεία και όχι εξοπλισμούς!
Συνεχίζουμε στο πλευρό της Παλαιστίνης μέχρι τη νίκη! Μέχρι να ηττηθεί το Ισραήλ, να τσακιστεί το ρατσιστικό απαρτχάιντ, το τελευταίο απομεινάρι της αποικιοκρατίας. Μόνο έτσι θα υπάρχει πραγματική ειρήνη, δικαιοσύνη και αυτοδιάθεση για τους Παλαιστίνιους. Για μια Ελεύθερη Παλαιστίνη από τον Ιορδάνη μέχρι την Μεσόγειο που θα ζουν μαζί Άραβες και Εβραίοι, με δικαίωμα επιστροφής όλων των προσφύγων από το 1948.
Όλες, όλοι, όλα μαζί, στην πορεία του Πολυτεχνείου!