Tην ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές στη Νέα Υόρκη οι εργαζόμενοι, η νεολαία, οι μετανάστες, οι ακτιβιστές του κινήματος αλληλεγγύης στην Παλαιστίνη πηγαίνουν στις κάλπες για να ψηφίσουν μαζικά τον Ζόραν Μαμντάνι -με όλες τις δημοσκοπήσεις να του χαρίζουν την πρωτιά κόντρα στον Κουόμο, τον έτερο υποψήφιό του από τα σπλάχνα του κατεστημένου του Δημοκρατικού Κόμματος και τον υποψήφιο των Ρεπουμπλικάνων.
Ήδη εξέχοντες Ρεπουμπλικάνοι και ακροδεξιοί κάνουν καμπάνια υπέρ του Κουόμο. Ο Τραμπ, τα μέσα του και το μεγαλύτερο μέρος του αμερικάνικου κατεστημένου επιτίθενται στον Μαμντάνι με τη λύσσα που οι «Μένουμε Ευρώπη» μαίνονταν εναντίον του ΟΧΙ στο δημοψήφισμα του 2015, ενάντια στον «κομμουνιστικό κίνδυνο» που απειλεί τις «αμερικανικές αξίες».
Πώς προέκυψε αυτή η εξέλιξη στην καρδιά του αμερικάνικου καπιταλισμού; Το πόσο «χαρισματικός» είναι ο Μαμντάνι μπορεί να το διαπιστώσει κανείς φτάνει να δει ένα από τα ντιμπέιτ με τους άλλους υποψήφιους. Αλλά δεν είναι αυτή η αιτία της επιτυχίας. Ο Μαμντάνι δεν θα υπήρχε αν δεν υπήρχε ένα φοβερό κίνημα που εδώ και 25 χρόνια δίνει αλλεπάλληλες μάχες σημαδεύοντας, με το ακριβώς αντίθετο νόημα, τον 21ο αιώνα που όταν ξεκινούσε χαρακτηριζόταν ως «ο αμερικάνικος αιώνας».
Έχει πίσω του τον σπόρο που μπήκε το 1999 στο Σιάτλ όταν για πρώτη φορά μετά από την δεκαετία του ’60, ένα νέο κίνημα ήρθε να αμφισβητήσει την παντοδυναμία των καπιταλιστικών θεσμών. Έχει πίσω του το αντιπολεμικό κίνημα που από το 2003 και μετά χτύπησε από τα μέσα τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό οδηγώντας τον σε ήττα και αποχώρηση από το Ιράκ και το Αφγανιστάν. Έχει πίσω του το κίνημα «Occupy Wall Street» που ακολούθησε το 2011 και έβγαλε τη Νέα Υόρκη δίπλα στην Ταχρίρ, την Ταξίμ, το Σύνταγμα, την Πουέρτα Ντελ Σολ κραυγάζοντας: «Είμαστε το 99% ενάντια στο 1%». Την εξέγερση του Βlack Live Matters και το κίνημα Me Τoo που ήρθαν να πάρουν τη σκυτάλη μέσα στην προηγούμενη δεκαετία.
Και βέβαια είναι ο άμεσος καρπός των σκληρών αγώνων της τελευταίας πενταετίας που εξακολουθούν να μαίνονται στις ΗΠΑ: Του κινήματος αλληλεγγύης στην Παλαιστίνη και των φοιτητικών καταλήψεων ενάντια στον Μπάιντεν και τώρα στον Τραμπ. Του κινήματος ενάντια στο ρατσιστικό πογκρόμ που σε κάθε γειτονιά διώχνει το ICE και προστατεύει τους μετανάστες αναγκάζοντας τον Τραμπ να κατεβάσει την Εθνοφρουρά. Της αναγέννησης του εργατικού κινήματος, με παλιά και νέα συνδικάτα, που τη μία προχωράνε σε πολυήμερες και νικηφόρες απεργίες για αυξήσεις και την άλλη στηρίζουν την Παλαιστίνη και τους μετανάστες.
Εκφραστής
Ο Μαμντάνι μπόρεσε να γίνει εκφραστής όλου αυτού του αυτού του κόσμου γιατί ήταν κομμάτι του κινήματος. Στο πλευρό των απεργών ταξιτζήδων, της Παλαιστίνης, των μεταναστών, των φτωχών ενάντια στο τζεντριφικέισον. Και γιατί υιοθέτησε στο πολλά από τα πιο ριζοσπαστικά αιτήματα που ανέδειξε αυτό το κίνημα. Η καμπάνια του δεν είχε τη χρηματοδότηση και τη στήριξη του αμερικάνικου κατεστημένου αλλά είχε 100.000 αγωνιστές-ριες που έκαναν δουλειά πόρτα-πόρτα. Την προπαραμονή των εκλογών, 13.000 άνθρωποι συμμετείχαν στην προεκλογική συγκέντρωση που έμοιαζε με συλλαλητήριο.
Ο Μαμντάνι, που αυτοπροσδιορίζεται σοσιαλιστής και είναι μέλος των Δημοκρατών Σοσιαλιστών Αμερικής, είναι ήδη δέκτης πιέσεων από το κατεστημένο του Δημοκρατικού Κόμματος που σύρθηκε να τον υποστηρίξει, «να βάλει νερό στο κρασί του» και να προσαρμοστεί. Όπως συνέβη με την Αριστερά του Δημοκρατικού κόμματος, τον Σάντερς και την Κορτέζ που κατέληξαν να υποστηρίζουν τον Μπάιντεν από τη στιγμή που το 2019 ανέλαβε πρόεδρος, με γνωστά αποτελέσματα.
Ο Μαμντάνι δεν θέλει να ανατρέψει τον καπιταλισμό αλλά πιστεύει ότι μπορεί να τον μεταρρυθμίσει. Αν καταφέρει να γίνει δήμαρχος και επιχειρήσει να εφαρμόσει έστω και ελάχιστα απ’ όσα θέλει να κάνει -μέσα στο ασφυκτικό πλαίσιο της αγοράς στο οποίο λειτουργούν τα αμερικανικά κέντρα εξουσίας- αυτές οι πιέσεις θα ενταθούν. Όχι μόνο εκ των έσω αλλά και από τον Τραμπ αν επιχειρήσει να εφαρμόσει τους προεκλογικούς τους εκβιασμούς: να διακόψει τη χρηματοδότηση και να στείλει την εθνοφρουρά στη Νέα Υόρκη αν ψηφίσει Μαμντάνι. Αλλά οι πιέσεις θα ενταθούν κι από τα κάτω από τον κόσμο που ελπίζει και παλεύει. Κάτι τέτοιο θα σημάνει ότι η ταξική πόλωση στις ΗΠΑ θα χτυπήσει κόκκινο.
Αυτά είναι καλά νέα για τις ΗΠΑ και όλο τον πλανήτη μιας και ο Τραμπ έχει γίνει ο φάρος κάθε αντιδραστικής επίθεσης. Στις ΗΠΑ ανοίγουν τη δυνατότητα, για πρώτη φορά μετά από δεκαετίες, η αριστερή ριζοσπαστικοποίηση να αποκτήσει τη δική της αντικαπιταλιστική έκφραση έξω από τα δεσμά του Δημοκρατικού Κόμματος.
Είναι καλά νέα και για τον κόσμο που παλεύει εδώ, έχοντας να αντιμετωπίσει πέρα από τους μητσοτάκηδες και τους γεωργιάδηδες τον βάλτο του «ρεαλισμού» της Αριστεράς που είτε δεν τολμάει να πει ούτε τα μισά απ’ όσα λέει ο Μαμντάνι είτε πλατσουρίζει αυτάρεσκα στα στάσιμα νερά του «αρνητικού συσχετισμού δυνάμεων».