Πριν από δυο βδομάδες γράφαμε στην Εργατική Αλληλεγγύη για τις διαδηλώσεις της νεολαίας στο Περού. Τελικά αποδείχτηκαν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι και οδήγησαν στην πτώση της κυβέρνησης Μπολουάρτε.
Ήδη η Μπολουάρτε ήταν η πιο μισητή πρόεδρος των τελευταίων 40 ετών. Έφτασε να έχει 93% αποδοκιμασία στις δημοσκοπήσεις. Την πτώση της οργάνωσε το ίδιο το βαθύ σύστημα που οργάνωσε και την άνοδό της. Αυτή τη φορά για να γλυτώσει από τα χειρότερα. Την προεδρία της χώρας ανέλαβε “προσωρινά” ο Χοσέ Χερί, μέχρι πρότινος Πρόεδρος της Βουλής. Ανάμεσα σε άλλα, ο Χοσέ Χερί καταγγέλθηκε πριν από λίγους μήνες για βιασμό μιας γυναίκας. Πρωθυπουργό όρισε τον Ερνέστο Άλβαρες, ο οποίος επίσης κουβαλάει ένα παρελθόν με κατηγορίες για διαθορά, απαγωγή και βιασμό. Τα εγκληματικά χαρακτηριστικά της νέας ηγεσίας φέρνουν στο φως το πόσο βαθιά είναι η κρίση στο Περού.
Ο συρφετός που κυβερνάει είναι πολιτικά παιδιά ή νοσταλγοί του Φουχιμόρι, του δικτάτορα της χώρας από το 1990 ως το 2000. Στήριξαν την Μπολουάρτε να ανέβει στην εξουσία το 2022 μέσα από ένα κοινοβουλευτικό πραξικόπημα. Ο στόχος τους ήταν να ρίξουν και να στείλουν στη φυλακή τον Πέδρο Καστίγιο, τον συνδικαλιστή ιθαγενή που είχε κερδίσει τις εκλογές το 2021. Αξιοποίησαν την εξουσία της Μπολουάρτε για να ξεπλύνουν με αμνηστία τους βασανιστές και τους δολοφόνους της δεκαετίας του Φουχιμόρι. Ο Άλβαρες λίγες μέρες πριν διοριστεί πρωθυπουργός, όταν εξελίσσονταν οι διαδηλώσεις ενάντια στην Μπολουάρτε πρόλαβε να αρθρογραφήσει και μάλιστα να κριτικάρει τη γρήγορη ανατροπή της προέδρου επειδή “αυτό που μπορεί να έρθει είναι μια ανατρεπτική κινητοποίηση, που θα επιβάλει ένα σοσιαλιστικό Σύνταγμα που θα θάψει την οικονομία των Περουάνων”.
Ισχυρίστηκε πως οι απεργίες στις μεταφορές και τα καλέσματα της GenZ δεν είναι “κοινωνικές διαμαρτυρίες” αλλά προσπάθεια να “ανατραπεί η δημοκρατία και να επιβληθεί μια συντακτική συνέλευση” (από τα κάτω), και μάλιστα ταύτισε τις διαδηλώσεις με “τη συμμορία που κληρονόμησε το επαναστατικό Κίνημα Τούπακ Αμάρου, η οποία θέλει να αρπάξει τη χώρα με έφοδο και να ελέγξει τις εκλογές του 2026”. Ο ίδιος άνθρωπος που τώρα αποκαλεί όλους τους διαδηλωτές τρομοκράτες σε παλιότερη αρθρογραφία του υποστήριζε πως η χειρότερη ιστορική στιγμή του Περού ήταν το 1821, όταν κέρδισε την ανεξαρτησία του από την Ισπανική Αυτοκρατορία.
Με άλλα λόγια, το βαθύ κράτος του Περού φοβάται πως παρόλο που ανέτρεψε πραξικοπηματικά τον Καστίγιο το 2021, δεν κατάφερε τον παραμικρό έλεγχο στους δρόμους και ούτε σταθεροποίησε την οικονομία και την πολιτική. Έτσι τρέμουν ακόμη και τις εκλογές του 2026, παρόλο που έχουν όλη την εξουσία στα χέρια τους και την περνάει ο ένας στον άλλο. Συνολικά οχτώ πρόεδροι έχουν περάσει στη δεκαετία από το 2015 ως σήμερα.
Παρά την πτώση της Μπολουάρτε και τις απειλές των νέων κυβερνώντων, οι δρόμοι δεν ησυχάζουν. Και οι εργαζόμενοι στις μεταφορές και η νεολαία δεν ανακαλούν τις κινητοποιήσεις τους. Την Τετάρτη 15 Οκτώβρη, μάλιστα, δολοφονήθηκε σε μία από τις διαδηλώσεις ένας 32χρονος τραγουδιστής χιπ-χοπ από σφαίρα αστυνομικού. Η καινούργια κυβέρνηση αντί για συγγνώμη κυκλοφόρησε βίντεο με διαδηλωτές να ρίχνουν μολότοφ, λέγοντας πως είναι αντιμέτωπη με προσπάθεια για ανατροπή πολιτεύματος. Οι φόβοι τους ίσως γίνουν πραγματικότητα.