Στα τέλη Σεπτέμβρη και στο Περού οργανώθηκαν διαδηλώσεις με έντονη τη σφραγίδα της νεολαίας και με χρήση συμβόλων της Gen Z. Η κινητοποίηση είχε σαν αφορμή την αντι-μεταρρύθμιση του συστήματος συνταξιοδότησης που προώθησε η κυβέρνηση της Ντίνα Μπουλουάρτε, καθώς και κατά της εκρηκτικής αύξησης της εγκληματικότητας και των εκβιασμών. Όμως, δεν ήταν μόνο μια διαδήλωση νεολαίας. Οι μεταφορές προχώρησαν σε απεργία 48 ωρών και οι απεργοί μαζί με άλλους διαδηλωτές μπλόκαραν της κεντρικές λεωφόρους της πρωτεύουσας.
Η μεταρρύθμιση της Μπολουάρτε είναι μια επίθεση στους φτωχούς, τους εργάτες και τους αυτοαπασχολούμενους. Αυξάνει το όριο ηλικίας για οποιαδήποτε πρόωρη συνταξιοδότηση στα 55, αυξάνει τις κρατήσεις για συντάξεις στους αυτοαπασχολούμενους, ενώ υποχρεώνει τη συμμετοχή σε ταμείο (ιδιωτικό ή δημόσιο) ολών των νέων από 18 ετών και άνω. Το μέτρο υποτίθεται θέλει να σώσει τα ταμεία, στην πραγματικότητα ανοίγει ένα μεγάλο κομμάτι της πίτας της ασφάλισης για τους ιδιώτες, δηλαδή τις τράπεζες.
Η Μπολουάρτε είναι η πιο μισητή πρόεδρος των τελευταίων 40 ετών στο Περού. Όλες οι δημοσκοπήσεις της δίνουν δημοτικότητα κάτω από 10%, κάποιες της δίνουν μόλις 3%. Πήρε την εξουσία με ένα βίαιο πραξικόπημα το 2022, ανατρέποντας τον πρόεδρο Πέδρο Καστίγιο. Ο Καστίγιο ήταν συνδικαλιστής δάσκαλος, προερχόμενος από ιθαγενή κοινότητα του Περού, ο οποίος είχε εκλεγεί με ένα αριστερό πρόγραμμα. Παρόλο που ο Καστίγιο έκανε κάθε προσπάθεια για συμβιβασμούς με το σύστημα, οι καπιταλιστές ήταν ανήσυχοι. Η Μπολουάρτε ήταν αντιπρόεδρος του Καστίγιο, ξεπουλήθηκε στην αντιπολίτευση και μπήκε επικεφαλής του πραξικοπήματος. Έβαλαν τον Καστίγιο φυλακή κατηγορώντας τον για… πραξικόπημα. Κατέστειλαν με αίμα και θάνατο τις διαδηλώσεις που ξέσπασαν υπέρ του νόμιμα εκλεγμένου προέδρου.
Τώρα ξανά η Μπολουάρτε επιτίθεται στις διαδηλώσεις με δακρυγόνα, πλαστικές σφαίρες και συλλήψεις. Εντωμεταξύ η κυβέρνηση “του νόμου και της τάξης” έχει χάσει τη μάχη με την εγκληματικότητα. Μέσα στο 2025 έχουν γίνει πάνω από 6000 δολοφονίες και ένα μεγάλο κομμάτι της οικονομίας της χώρας βρίσκεται κάτω από την πίεση τοπικών μαφιών που εκβιάζουν και παίρνουν ποσοστά από κάθε δραστηριότητα. Κόμματι των συνθημάτων στις διαδηλώσεις ήταν ενάντια στο φόβο που προκαλεί η δράση των εγκληματικών συμμοριών. Για τον περισσότερο κόσμο είναι ξεκάθαρο πως οι μαφίες και οι κατασταλτικοί μηχανισμοί του κράτους είναι το ίδιο σύστημα εξουσίας. Οι ιθαγενείς κοινότητες που δίνουν μάχη ενάντια στις πολυεθνικές και τη διάλυση που προκαλούν οι “επενδύσεις” και οι εξορύξεις τους συγκρούονται τόσο με την αστυνομία, όσο και με τους μπράβους των αφεντικών που αποτελούν και τις τοπικές μαφίες.
Το Περού είναι ένα ακόμη παράδειγμα κυβέρνησης στη Λατινική Αμερική που επιχείρησε να φρενάρει τη στροφή στα Αριστερά μέσα από τη βία και τα πραξικοπήματα, και τώρα βρίσκεται αντιμετώπο με την πιθανότητα ακόμη μεγαλύτερου ξεσηκωμού.