Η πολιτική αποσύνθεση στην Ευρωπαϊκή Ένωση συνεχίζεται ολοταχώς. Σε τέτοιο βαθμό ώστε γίνεται διεθνής είδηση το γεγονός ότι ΔΕΝ κέρδισαν τις εκλογές στην Ολλανδία οι φασίστες. Οι ίδιες ευρωπαϊκές ελίτ που προπαγανδίζουν την εκτίναξη των στρατιωτικών δαπανών, που ζητάνε επέκταση του πολέμου στην Ουκρανία και πανηγυρίζουν για την ενδυνάμωση του ΝΑΤΟ δεν έχουν ιδέα ποιος θα κυβερνάει μέσα στα επόμενα χρόνια όχι τις χώρες της περιφέρειας αλλά τις χώρες του σκληρού πυρήνα της ΕΕ όπως η Γερμανία, η Γαλλία και η Ολλανδία.

Όντως στην Ολλανδία, ενώ οι φασίστες του Χέερτ Βίλντερς βγήκαν χαμένοι από τις εκλογές και δεν κατάφεραν το στόχο τους να πάρουν το πάνω χέρι. Τον περασμένο Ιούνη απέσυραν τη συμμετοχή τους από την κυβέρνηση, κατηγορώντας την ότι δεν είναι αρκετά ρατσιστική και δεν προχωράει σε όλα τα “απαραίτητα” μέτρα ενάντια στους πρόσφυγες και τους μετανάστες. Το PVV, το κόμμα του Βίλντερς, είχε βγει πρώτο στις εκλογές του 2023. Αλλά για να σχηματίσει κυβέρνηση έπρεπε να συνεργαστεί με τα υπόλοιπα κόμματα της Δεξιάς και να βάλει στη θέση του πρωθυπουργού έναν αχυράνθρωπο, τον Ντικ Σχόοφ. Το αποτέλεσμα ήταν η πιο ακροδεξιά κυβέρνηση στην ιστορία της Ολλανδίας, με τον Βίλντερς στο παρασκήνιο και τους υπόλοιπους ηγετίσκους των κομμάτων της Δεξιάς να ανταγωνίζονται μεταξύ τους για το ποιος είναι ο πιο σκληρός ρατσιστής.

Η απόφαση του Βίλντερς για απόσυρση από την κυβέρνηση το καλοκαίρι ήταν ένα στοίχημα. Ήλπιζε να δρέψει τους καρπούς του ρατσιστικού μίσους που είχε σπείρει. Όμως το PVV έπεσε από το 23,5% στο 16,7% και βγήκε δεύτερο κόμμα. Το φιλελεύθερο D66 εκτινάχθηκε από το 6,3% στο 17% και βγήκε πρώτο κόμμα. Όπως εξηγεί ωστόσο, ο Εβάουτ βαν ντεν Μπεργκ από την αδελφή εφημερίδα της Εργατικής Αλληλεγγύης στην Ολλανδία, ολόκληρο το πολιτικό σκηνικό έχει μετατοπιστεί στα δεξιά. Ακόμη και τα κόμματα της Κεντροαριστεράς πίστεψαν πως για να κερδίσουν στις εκλογές έπρεπε να κάνουν δηλώσεις υπέρ του περιορισμού της μετανάστευσης. Όμως, αυτή η μετατόπιση στην επίσημη πολιτική κάνει ακόμη μεγαλύτερη αντίθεση με τις εξελίξεις που καταγράφηκαν στους δρόμους. Ο Εβάουτ θυμίζει πως “Για ενάμιση ολόκληρο χρόνο από την έναρξη της γενοκτονίας, το Εργατικό Κόμμα παρέμεινε σταθερός υποστηρικτής του Ισραήλ. Κι όμως, πρόσφατα εξελίχθηκε η μεγαλύτερη διαδήλωση αλληλεγγύης υπέρ της Παλαιστίνης των τελευταίων δεκαετιών, με 250 χιλιάδες κόσμο να πλημμυρίζει το Άμστερνταμ”. Η πολιτική αστάθεια στην Ολλανδία δεν λύθηκε με τις εκλογές. Η οργάνωση της εναλλακτικής πρέπει να ξεκινάει με αφετηρία αυτά τα μαζικά κινήματα αντίστασης που μοιάζουν σαν μέρα με τη νύχτα σε σχέση με το δηλητήριο της επίσημης πολιτικής.