Πλέον δεν χρειάζονται πολύπλοκα επιχειρήματα για να πειστεί κάποιος ότι οι ιδιωτικοποιήσεις αποτελούν πηγή σκανδάλων και θανάτου. Τα Τέμπη των 57 δολοφονημένων το έχουν υπογραμμίσει εμφατικά. Η κυβέρνηση όχι μόνο δεν παραιτήθηκε από το σχέδιο παράδοσης των κοινωνικών αγαθών σε ιδιωτικές επιχειρήσεις, αντίθετα το συνεχίζει εντατικά. Η νέα επίθεση με το λουκέτο στα ταχυδρομεία έφερε στην επιφάνεια τη μεθοδική προσπάθεια ιδιωτικοποίησης των ΕΛΤΑ α λα ΟΣΕ. Συρρίκνωση, κόψιμο κομμάτι - κομμάτι και ξεπούλημα σε ιδιώτες.
Όσο τα τελευταία χρόνια τρέχει εδώ αυτή η προσπάθεια, στη Βρετανία ήταν σε εξέλιξη το Σκάνδαλο των Ταχυδρομείων ή Σκάνδαλο Horizon. Η ιστορία έχει ως εξής: Τα Βρετανικά Ταχυδρομεία το 1999, έδωσαν τη λογιστική δουλειά των υποκαταστημάτων στη Fujitsu, η οποία εγκατέστησε ένα ψηφιακό λογισμικό πρόγραμμα με το όνομα Horizon. Σχεδόν το σύνολο των υποκαταστημάτων είχαν ήδη δοθεί με franchise σε μικροεπιχειρηματίες ιδιώτες. Το Horizon όμως είχε πρόβλημα, παρουσιάζοντας καθημερινά ψεύτικα ελλείματα πολλών εκατοντάδων λιρών ανά κατάστημα, τα οποία χρεώνονταν στους υπεύθυνους των υποκαταστημάτων.
Ο συνδυασμός ενός franchise δικτύου και μιας διοίκησης που υπηρετούσε το μονοπάτι της ιδιωτικοποίησης δημιούργησε την τέλεια συνθήκη για το σκάνδαλο. Δημόσια κεντρική διαχείριση του δικτύου δεν υπήρχε. Από τη μια οι μικροεπιχειρηματίες των τοπικών ταχυδρομείων, μην έχοντας καμία συνδικαλιστική ισχύ και συλλογική δύναμη, διασκορπισμένοι σε ολόκληρη τη Βρετανία, θεωρούνταν υπεύθυνοι οι ίδιοι για τα οικονομικά τους (και τα ελλείματά τους), κουβαλώντας ταυτόχρονα την ανασφάλεια ότι αν καταγγείλουν το πρόβλημα θα χάσουν το κατάστημα. Από την άλλη η διοίκηση των Βρετανικών Ταχυδρομείων είχε κάθε λόγο να συγκαλύψει το εξελισσόμενο πρόβλημα, υπερασπιζόμενη το Horizon, αφού οτιδήποτε άλλο θα σήμαινε οικονομικό και πολιτικό κόστος. Η δε Fujitsu αρνιόταν συστηματικά οποιαδήποτε ευθύνη και οποιοδήποτε πρόβλημα στο Horizon, παίζοντας βασικό ρόλο στη συγκάλυψη ακόμα και με παραποίηση ή απόκρυψη στοιχείων. Όσο για την κυβέρνηση, το ίδιο το BBC αποκάλυψε αργότερα, ότι οι Τόρηδες του Κάμερον γνώριζαν αλλά σιωπούσαν.
Τραγωδία
Το αποτέλεσμα ήταν μια τραγωδία. Από το 1999 μέχρι το 2015 εκατομμύρια λίρες φορτώθηκαν στις πλάτες των ταχυδρομικών πρακτόρων και εκατοντάδες ζωές καταστράφηκαν για ελλείματα που δεν υπήρξαν ποτέ. Για ένα ψηφιακό σφάλμα του συστήματος που πολλαπλασίαζε τα έσοδα που καταχωρούνταν, κάθε φορά που πατιόταν το enter. Τουλάχιστον 13 ταχυδρομικοί αυτοκτόνησαν, σχεδόν χίλιοι καταδικάστηκαν για τα χρέη τους, πολλά σπίτια έκλεισαν, περιουσίες δημεύτηκαν.
Το ξετύλιγμα του κουβαριού ξεκίνησε με τον Άλαν Μπέιτς έναν ταχυδρομικό πράκτορα που παρατήρησε τα πλασματικά ελλείματα και ήδη από το 2000 άρχισε να καταγγέλει στη διοίκηση των Βρετανικών Ταχυδρομείων ότι κάτι δεν πάει καλά. Η απάντηση ήταν η αδικαιολόγητη μη ανανέωση της σύμβασης του Μπέιτς και η απόλυσή του το 2003. Συγκρότησε μαζί με άλλους συναδέλφους του τη Συμμαχία “Δικαιοσύνη για τους Ταχυδρομικούς” (Justice for Subpostmasters Alliance - JFSA) και ξεκίνησαν τον αγώνα για δικαίωση. Για πολλά χρόνια η δημοσιότητα στην υπόθεση ήταν μικρή, μέχρι που προβλήθηκε η τηλεοπτική σειρά Mr Bates vs The Post Office, βάζοντας το θέμα σε περισσότερα από δεκατρισήμιση εκατομμύρια σπίτια.
Η καμπάνια οδήγησε στο άνοιγμα δημόσιας έρευνας για την υπόθεση το 2022. Σταδιακά οι ταχυδρομικοί πράκτορες άρχισαν να δικαιώνονται. Οι καταδίκες αναιρούνται ενώ οι αποζημιώσεις μέχρι σήμερα φτάνουν το 1.23 δις. Ο Σούνακ είχε αναγκαστεί το 2024 να χαρακτηρίσει το σκάνδαλο σαν μια από τις μεγαλύτερες κακοδικίες στη Βρετανική ιστορία.
Όχι ότι η βρετανική κυβέρνηση έβαλε μυαλό. Το Horizon συνεχίζει να αποτελεί το λογισμικό των Βρετανικών Ταχυδρομείων με μελλοντικά πλάνα… αντικατάστασής του, ενώ τον Απρίλιο ανακοινώθηκε η ολοκλήρωση της ιδιωτικοποίησης του δικτύου με την επέκταση του franchising και στα 108 εναπομείναντα δημόσια καταστήματα.