Με τη νέα τους ταινία που βρίσκεται ήδη στις αιθουσες, ο Κεν Λόουτς και ο μόνιμος σεναριογράφος του, Πολ Λάβερτι, ξαναπιάνουν το νήμα του Ιρλανδικού ζητήματος από μια διαφορετική οπτική: Την αληθινή ιστορία του Τζίμμι Γκράλτον από το Έφφερνα του Λάιτριμ.

 

Ο Τζίμμι προερχόταν από αγροτική οικογένεια μιας φτωχής περιοχής στη Δυτική Ιρλανδία, είχε μεταναστεύσει στις ΗΠΑ το 1909, επέστρεψε και πολέμησε στον πόλεμο της ανεξαρτησίας και στον εμφύλιο που ξέσπασε στη συνέχεια. Φυσικά με τις δυνάμεις των Ρεπουμπλικάνων – του κομματιού που ήθελε πλήρη ρήξη και ανεξαρτησία από τη Βρετανία, σε αντιπαράθεση με την «προσωρινή κυβέρνηση» που συμβιβάστηκε με τους αποικιοκράτες με αντάλλαγμα ένα κουτσό Ιρλανδικό κράτος. Ο Τζίμμι δεν ήταν απλά μαχητής, είχε οργανωθεί στο κομμουνιστικό κίνημα και πρέσβευε τις πιο επαναστατικές απόψεις όχι μόνο για την εθνική απελευθέρωση της Ιρλανδίας αλλά για όλη την κοινωνία. Λόγω της δράσης του αναγκάστηκε να εγκαταλείψει την πατρίδα του, για να επιστρέψει το 1932, με την πρόθεση να ζήσει μια ζωή αγρότη δίπλα στην ηλικιωμένη μητέρα του. 

 

Όμως τα γεγονότα δεν τον αφήνουν ν’αγιάσει. Οι παλιοί του συναγωνιστές τον παροτρύνουν να ξανανοίξει την αίθουσα «Πιρς-Κόνολι», ένα χώρο που είχε χτίσει παλιότερα στη γη του για να στεγάσει κοινωφελείς δραστηριότητες βασισμένες στην αλληλοβοήθεια των μελών της φτωχικής κοινότητας. Μπορεί να περιλάμβανε εκπαιδευτικά μαθήματα, μουσική και χορό, όμως στην πραγματικότητα, ο χώρος Πιρς-Κόνολι (το ονόμασε προς τιμήν των δυο μεγάλων ηγετών του Ιρλανδικού αριστερού κινήματος) ήταν πεδίο συνεύρεσης και πολιτικής ζύμωσης των κατοίκων της κοινότητας που ασφυκτιούσαν κάτω από τη φτώχεια, τον ηθικίστικο έλεγχο της καθολικής εκκλησίας και της χωροφυλακής (Γκαρνταϊ) που περιπολούσε για λογαριασμό της δεξιάς κυβέρνησης Ντε Βαλέρα. Κάτω από τους ήχους της μουσικής του Πολ Ρόμπσον και της Μπέσι Σμιθ, ο Τζίμμι οργάνωνε τα μέλη και τη δράση της ομάδας του «Οργάνωση των Επαναστατών Εργατών -IRG» (πρόδρομος του Κ.Κ. Ιρλανδίας).

 

Όπως ήταν επόμενο αυτό ξεσήκωσε όλη τη συντήρηση της περιοχής, γαιοκτήμονες, «νοικοκυραίους» και αστυνομία, με επικεφαλής τον πάστορα της τοπικής εκκλησίας. Όταν η προσπάθεια πολέμου μέσω αφορισμών και εκβιασμών δεν απέδωσε, κατέφυγαν στην ανοιχτή καταστολή. Η αίθουσα κάηκε με εμπρησμό των τραμπούκων του κατεστημένου και ο Τζίμμι απελάθηκε στις ΗΠΑ, με χρήση ενός μοναδικού νόμου που τον έδιωχνε με βάση το ότι είχε και την υπηκοότητα των ΗΠΑ (είναι ο μοναδικός Ιρλανδός που απελάθηκε ποτέ λόγω αυτού του νόμου...). Ο Τζίμμι πέθανε στη Νέα Υόρκη, ενεργό μέλος του Κ.Κ.ΗΠΑ χωρίς να μπορέσει να επιστρέψει ποτέ στην Ιρλανδία. Όμως άφησε το πολιτικό του στίγμα και στις δυο πλευρές του Ατλαντικού.

\r\n

Χρυσή επιλογή

\r\n

Ήταν χρυσή η επιλογή του Κεν Λόουτς και των συνεργατών του να μας θυμίσουν αυτή την ξεχωριστή ιστορία του κινήματος. Σε αντίθεση με τη μέθοδο που χρησιμοποιούν συνήθως (διαλέγουν ένα θέμα και χτίζουν ένα σενάριο γύρω από αυτό), εδώ είχαν την κεντρική ιστορία και τους συγκεκριμένους χαρακτήρες.

 

Πώς όμως ήταν αυτοί στη ζωή τους; Εδώ τους βοήθησε ολόκληρη η κοινότητα του Έφφερνα, όπου πραγματοποιήθηκαν τα γυρίσματα, ξαναχτίζοντας ολόκληρη την αίθουσα σε ένα χωράφι κοντά στα απομεινάρια της αυθεντικής και πλαισιώνοντας τους ρόλους των κατοίκων με εξαίρεση τους 4-5 κεντρικούς ήρωες. Έτσι ο γνώριμος ρεαλισμός των ταινιών του Λόουτς παντρεύεται πλήρως με τους ανθρώπους που υποδύονται ... τους εαυτούς τους, μιλώντας φυσικά την ιδιαίτερη γλώσσα, τη ντοπιο λαλιά της επαρχιακής Ιρλανδίας.

 

Την ιστορία εμπλουτίζουν περιστατικά από την τοπική κοινωνία με προεξέχον αυτό του αγώνα ενάντια στις εξώσεις των φτωχών αγροτών που δε μπορούσαν να πληρώσουν τα χρέη τους από τη γη τους και στον οποίο ο Τζίμμι και οι σύντροφοί του από τον τοπικό ΙΡΑ και το IRG συγκρούστηκαν ευθέως με τους τραμπούκους των γαιοκτημόνων. Ο ρόλος της εκκλησίας, που αφορίζει τη μουσική των «άγριων ενστίκτων της μαύρης φυλής» (εννοεί τη τζαζ), που κάνει τον παιδονόμο στη νεολαία που ξεδίνει με τη μουσική και τον χορό στην αίθουσα Πιρς-Κόνολι αποδίδεται τέλεια από τον πάτερ Σέρινταν. Ταυτόχρονα, ο διαβολικός πάστορας που ενορχηστρώνει την εκδίωξη του Τζίμμι, είναι αυτός που αναγνωρίζει την ακεραιότητα και ηθική αξία του αντιπάλου του (αφού βέβαια καταφέρει να τον εξοστρακίσει).

 

Σε μια εποχή που η κρίση και η βαρβαρότητα είναι στην ημερήσια διάταξη, το «Jimmy’s Hall» μας θυμίζει τις καλύτερες στιγμές της αντίστασης και των αγώνων, οποιοδήποτε κόστος κι αν έχουν.