Πραγματοποιήθηκε στην Αθήνα από 29/6 έως και 2/7 το 19ο Τακτικό Συνέδριο της ΟΛΜΕ με την ολοκλήρωση και των εκλογών για την ανάδειξη του Δ.Σ. καθώς και αντιπροσώπων για το επόμενο συνέδριο της ΑΔΕΔΥ. 

Η Ντίνα Γκαρανέ, μέλος του ΔΣ της Γ' ΕΛΜΕ Αθήνας με το σχήμα “Αντίσταση”, του αντικαπιταλιστικού δικτύου εκπαιδευτικών “Η Τάξη μας” και των Παρεμβάσεων, μίλησε στην Εργατική Αλληλεγγύη κάνοντας την αποτίμηση των εργασιών του συνεδρίου

“Δυστυχώς το συνέδριο της ΟΛΜΕ κινήθηκε πολύ μακριά από τις μάχες που δίνει ο κόσμος της εκπαίδευσης εδώ και πολύ καιρό. Μακριά από τη μάχη για μόνιμους μαζικούς διορισμούς, χωρίς κουβέντα για το πώς θα παλέψουμε για να πάρουμε πίσω τα κλεμμένα όλων των προηγούμενων μνημονιακών ετών και για να μην περάσει η αξιολόγηση.

Στο συνέδριο έπρεπε να βγει αγωνιστικό πρόγραμμα και προσπάθεια για οργάνωση του αγώνα το επόμενο χρονικό διάστημα, με δεδομένο πλέον πως είμαστε μπροστά σε μια καινούρια κυβέρνηση της ΝΔ και του Μητσοτάκη, που προεκλογικά, δηλαδή την περίοδο που γινόταν το συνέδριο, είχαν βγει δημοσίως τόσο με τις δηλώσεις τους όσο και με το πρόγραμμά τους για να στηρίξουν τις επιθέσεις στη δημόσια Παιδεία. Επιθέσεις που ήδη βιώνουμε όλο αυτό τον καιρό και στις οποίες αντιστεκόμαστε.

Η μονιμοποίηση όλων των αναπληρωτών, ενάντια στο προσοντολόγιο και οι μόνιμοι μαζικοί διορισμοί αποκλειστικά με βάση το πτυχίο και την προϋπηρεσία, είναι μάχες της προηγούμενης εκπαιδευτικής χρονιάς. Ο αγώνας αυτός οργανώθηκε μαζί με το Συντονιστικό των Αναπληρωτών και των Αδιόριστων Εκπαιδευτικών που έκανε παρέμβαση μέσα στο ίδιο το συνέδριο. Ωστόσο η πλειοψηφία του συνεδρίου, με ευθύνες της ΔΑΚΕ - ΣΥΝΕΚ και ΠΕΚ, αρνήθηκαν να ψηφίσουν την πρόταση για στήριξη της πρότασης των αναπληρωτών. Μη ξεχνάμε βέβαια πως και οι απεργίες της προηγούμενης χρονιάς στηρίχθηκαν στους αναπληρωτές, και οι χιλιάδες μόνιμοι που βγήκαμε στην απεργία στο πλευρό τους δεν παλέψαμε επειδή το ήθελε η ΟΛΜΕ και η ΔΟΕ αλλά με αποφάσεις των τοπικών ΕΛΜΕ οι οποίες ανάγκασαν την ΟΛΜΕ να μπει στη μάχη.

Αξιολόγηση

Το άλλο μεγάλο σημαντικό ζήτημα που είναι μια ανοιχτή επίθεση στη δημόσια Παιδεία είναι το θέμα της αξιολόγησης/αυτοαξιολόγησης της σχολικής μονάδας. Η αξιολόγηση δένει τα σχολεία στον ασφυκτικό έλεγχο και το συγκεντρωτισμό της διοίκησης, με όρους αγοράς. Στην ουσία γίνεται προγραμματισμός του σχολείου μακριά από τις μορφωτικές ανάγκες των παιδιών, σε ένα επιχειρησιακό επίπεδο που οδηγεί τη σχολική μονάδα στην αυτονομία. Και για να είμαστε σαφείς, αυτονομία σημαίνει το μοίρασμα της φτώχειας και αναζήτηση οικονομικών πόρων στους ιδιώτες.

Ταυτόχρονα χρειάζεται να συνεχίσουμε τους αγώνες μας για να πάρουμε πίσω όσα χάσαμε με τα μνημόνια από το εισόδημά μας, για να κερδίσουμε ξανά τη μείωση του ωραρίου και να επιστρέψουμε πίσω στα επίπεδα του 2013. Αυτά είναι βασικά αιτήματα του κλάδου των καθηγητών και θα έπρεπε από το συνέδριο ακόμα να έχει αποφασιστεί ένα πρόγραμμα ώστε από αρχές Σεπτέμβρη να ξεκινήσουμε με συνελεύσεις και διαδικασίες για να μπούμε σε ένα ολοκληρωμένο αποτελεσματικό αγώνα με διάρκεια.

Δυστυχώς η πρόταση των Παρεμβάσεων για αγωνιστικές κινητοποιήσεις δεν πέρασε από την πλειοψηφία του συνεδρίου. Ήταν μια πρόταση που κατατέθηκε μεν από τις Παρεμβάσεις αλλά στηρίχθηκε και από το ΠΑΜΕ. Όμως οι υπόλοιπες δυνάμεις δεν την υιοθέτησαν. Νομίζω ότι την επόμενη περίοδο ο δρόμος του αγώνα είναι μονόδρομος για να μπορέσουμε να απαντήσουμε στην κυβέρνηση Μητσοτάκη, να υπερασπίσουμε ό,τι έχει μείνει από τη δημόσια Παιδεία και να διεκδικήσουμε πίσω και τα δικαιώματά μας και τα κλεμένα των μνημόνιων.

Η μάχη για μόνιμους διορισμούς εκπαιδευτικών και στην δευτεροβάθμια και στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση δεν είναι μια μεμονωμένη διεκδίκηση αλλά εντάσσεται στη συνολική μάχη για μονιμοποίηση των συμβασιούχων σε όλο το δημόσιο, και στη συνολικότερη πάλη για μόνιμη και σταθερή εργασία σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα για όλους. Ενωμένο το εργατικό κίνημα μπορεί να τσακίσει τα μνημόνια και την κυβέρνηση Μητσοτάκη πετυχαίνοντας διορισμούς. Είναι μια μάχη που την έχουμε μπροστά μας, να τη δώσουμε άμεσα.

Το πρώτο στοιχείο που κατέδειξε η 88η Γενική Συνέλευση της ΔΟΕ ήταν η προσπάθεια της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας να προσαρμόσει τον κλάδο στα δεδομένα που διαμορφώνει ο νέος γύρος νεοφιλελεύθερων επιθέσεων στη δημόσια εκπαίδευση. 

Πιο συγκεκριμένα στο θέμα των διορισμών και του προσοντολόγιου υπήρξε από την αρχή άρνηση του ΔΣ να τα συμπεριλάβει ως ξεχωριστό θέμα στην ημερήσια διάταξη του συνεδρίου, παρότι ήταν αιχμή των διεκδικήσεων και των αγώνων των εκπαιδευτικών την προηγούμενη χρονιά. Έπειτα από τις πιέσεις των αναπληρωτών, συνέδρων και μη, που έκαναν παράσταση διαμαρτυρίας μέσα στο ίδιο το συνέδριο, με τη στήριξη του συνόλου της εκπαιδευτικής αριστεράς, η πλειοψηφία του συνεδρίου υποσχέθηκε να συζητηθεί το θέμα, κατά τη διάρκεια της συζήτησης για το πρόγραμμα δράσης, στο τέλος του συνεδρίου. Όταν έφτασε εκείνη η ώρα αποφάσισαν όμως ότι δεν μπορούν να αλλάξουν οι θέσεις του κλάδου γιατί το θέμα δεν είχε συμπεριληφθεί στην ημερήσια διάταξη. Κρύφτηκαν πίσω από διαδικαστικά τερτίπια, για να εμποδίσουν να υιοθετηθεί θέση που δεν αφήνει περιθώρια συμβιβασμών. 

Το ίδιο συνέβη και στο ζήτημα της αξιολόγησης – αυτοαξιολόγησης της σχολικής μονάδας. Η θέση που πήρε η πλειοψηφία της ΔΟΕ αποδέχεται την αξιολόγηση και δεν κηρύσσει απεργία - αποχή από αυτή. Αυτό συνέβη με ένα καθαρά πραξικοπηματικό τρόπο. Αγνοήθηκαν οι αποφάσεις σαράντα και πλέον συλλόγων που καταψήφισαν την εισήγηση του ΔΣ και ψήφισαν υπέρ της απεργίας – αποχής. 

Το δεύτερο στοιχείο που χαρακτήρισε το συνέδριο ήταν η αποτυχία να αποφασιστεί ένας συγκεκριμένος αγωνιστικός βηματισμός ώστε το Σεπτέμβρη να υπάρχει οργανωμένη προσπάθεια από την πλευρά του κλάδου να αντιμετωπίσει τις επιθέσεις που έχουν δρομολογηθεί, στέλνοντας το μήνυμα από τώρα σε οποιαδήποτε κυβέρνηση και ηγεσία του Υπουργείου Παιδείας. Ευθύνη γι’ αυτό έχει το σύνολο της εκπαιδευτικής αριστεράς. Κινδυνεύουμε ως εκπαιδευτική αριστερά να περιοριστούμε σε συμβολικές, δυναμικές ενέργειες που όμως δεν θα είναι αρκετές για να φέρουν νίκες. Σε αυτό το κλίμα η πρόταση του Συλλόγου Χανίων για κήρυξη 48ωρης απεργίας με προοπτική κλιμάκωσης δεν εισακούστηκε. Το συνέδριο της ΔΟΕ αποτέλεσε μια ακόμη χαμένη ευκαιρία.

Οι ευκαιρίες, όμως, θα εξακολουθήσουν να βρίσκονται μπροστά μας. Το ότι φέτος είχαμε ένα συνέδριο με αυξημένο σώμα κατά 50 συνέδρους, οφείλεται στην κατά πολύ αυξημένη συμμετοχή στις εκλογές των συλλόγων των συναδέλφων και ιδιαίτερα των αναπληρωτών. Αυτό δεν ήταν κάτι δεδομένο αλλά μια κατάκτηση των αγώνων του Γενάρη. Το σύνολο των εργαζομένων στην εκπαίδευση περιμένουν από τους Συλλόγους και την εκπαιδευτική αριστερά να μπουν μπροστά. Η εμφάνιση μέσα στο συνέδριο ενός μετώπου ανάμεσα στην ΑΣΕ (ΠΑΜΕ) τις Παρεμβάσεις και την Πρωτοβουλία, αν επιδιωχθεί να μεταφραστεί και σε ένα κοινό μέτωπο στη βάση  έχει τη δυνατότητα να διαμορφώσει μια ιδιαίτερη αγωνιστική δυναμική. Ο τρόπος για να ξεπεραστούν οι τρικλοποδιές της γραφειοκρατίας δεν είναι ο πόλεμος θέσεων των συνεδρίων, αλλά η ανοιχτή απεύθυνση και η απεργιακή κίνηση της βάσης. Αυτή την πρό(σ)κληση έχουμε μπροστά μας.