Ο αντισιωνιστής Εβραίος σκηνοθέτης Udi Aloni και η Παλαιστίνια ηθοποιός Samar Qupty ήταν καλεσμένοι του κινηματογράφου Studio από τις 28-30 Νοεμβρίου με αφορμή τη Διεθνή Ημέρα Αλληλεγγύης στον Λαό της Παλαιστίνης. Για ένα τριήμερο προβάλλονταν οι ταινίες του σκηνοθέτη με αποκορύφωμα το βράδυ του Σαββάτου όπου προβλήθηκε η πιο γνωστή του ταινία Junction 48 κι ακολούθησε συζήτηση με το κοινό. Στην ταινία πρωταγωνιστούν η Σαμάρ Κουπτί κι ο παλαιστίνιος ράπερ Ταμέρ Ναφάρ κι αφορά τη ζωή των λεγόμενων «48ρηδων», των Παλαιστίνιων που από το 1948 και μετά ζουν ως δεύτερης κατηγορίας πολίτες του Ισραήλ μέσα στα κατεχόμενα εδάφη.
Στη συζήτηση πραγματοποιήθηκε παρέμβαση από μέλη της Συμμαχίας Σταματήστε τον Πόλεμο – Αλληλεγγύη στην Παλαιστίνη για την απελευθέρωση των δύο αγωνιστών του κινήματος αλληλεγγύης, Μοχάμεντ και Αχμέντ, οι οποίοι συνελήφθησαν στο πλαίσιο των αναίτιων προσαγωγών την ημέρα του Παναθηναϊκός – Μακάμπι κι από τότε κρατούνται στην Αμυγδαλέζα με την απειλή της απέλασης.
Είναι πολύ σημαντικό για εμένα ως Εβραίος να τονίζω ότι ο μόνος τρόπος για να πράττει κανείς ορθά ως Εβραίος είναι να στέκεται αλληλέγγυος με την Παλαιστίνη. Κανείς δεν μπορούσε να φανταστεί ότι μετά από όσα περάσαμε θα συνέβαινε ακόμα μια γενοκτονία. Να ξεκαθαρίσουμε ότι το Ισραήλ δεν κάνει μόνο του αυτή τη γενοκτονία. Χωρίς τη χρηματοδότηση των ΗΠΑ και τη σιωπή της Ευρωπαϊκής Ένωσης αυτό δεν θα μπορούσε να συμβεί. Χρειάζεται λοιπόν όλοι να αναλάβουμε την ευθύνη.
Εδώ παρουσιάσαμε 6 ταινίες, τρεις από τις οποίες μαζί με συντρόφους και φίλους από την Παλαιστίνη. Μη θεωρείτε ότι κάνουμε ταινίες -όπως αυτή με τη Σαμάρ Κουπτί και τον Ταμέρ Ναφάρ- από προνομιακή θέση. Πολλοί λένε “πώς μπορείς να κάνεις τέχνη εν μέσω μιας γενοκτονίας”; Πράγματι υπάρχει Τέχνη που δεν πρέπει να κάνουμε. Την Τέχνη που υπάρχει μπόλικη και αγνοεί το τί συμβαίνει αυτή τη στιγμή στον κόσμο. Αυτή η Τέχνη είναι προνόμιο. Αλλά η γενοκτονία δεν διαπράττεται μόνο πάνω στα σώματα των Παλαιστινίων.
Πρόκειται και για μια πολιτιστική γενοκτονία. Δεν συμβαίνει μόνο στη Γάζα ή μέσα στο Ισραήλ όπου οι Παλαιστίνιοι δεν μπορούν να μιλήσουν και να εκφραστούν. Συμβαίνει ακόμα και στους δρόμους του Βερολίνου όπου δεν επιτρέπεται στους Παλαιστίνιους να μνημονεύουν τη Νάκμπα. Αναρωτιόμουν εγώ ως Εβραίος που το σημαντικότερο που έχουμε είναι η Μνήμη και υπάρχει τόσος σεβασμός για αυτήν -η Γερμανία την έχει αναγάγει σχεδόν σε θρησκεία- πώς γίνεται να λένε σε κόσμο που πήγε εκεί επειδή ακριβώς του στερούν το δικαίωμα να επιστρέψει στην πατρίδα του και στα σπίτια απ’ όπου ξεριζώθηκε, ότι δεν επιτρέπεται καν να μνημονεύουν τη δική τους καταστροφή τη Νάκμπα;
Τώρα που βλέπουμε τι γίνεται στη Γάζα, στη Τζενίν κλπ συνειδητοποιούμε ότι η Νάκμπα δεν ήταν κάτι που συνέβη πριν 75 χρόνια αλλά που συμβαίνει εδώ και 75 χρόνια. Από τότε μέχρι σήμερα υπήρξαν προοδευτικές φωνές μέσα στο Ισραήλ που προσπάθησαν να μιλήσουν ενάντια στον εποικισμό και να κάνουν κάτι. Αυτές οι φωνές εξαφανίστηκαν κι ο λόγος είναι γιατί η Δύση βοήθησε στο να εξαφανιστούν. Παραδοσιακά το Ισραήλ εμφανίζεται ως ο εκπρόσωπος των Δυτικών αναγκών κι αυτοί που την πληρώνουν ξανά και ξανά είναι ο Παλαιστινιακός λαός.
Θέλω να θυμίσω έναν αγαπημένο μου συγγραφέα, επίσης Εβραίο, τον Πρίμο Λέβι, που έγραψε πραγματικές μαρτυρίες από το Άουσβιτς. Κάποτε είχε πει λοιπόν ότι κάθε έθνος έχει τον δικό του «Εβραίο». Οι Παλαιστίνιοι είναι οι «Εβραίοι» του Ισραήλ. Το βλέπουμε να συμβαίνει. Διαβάζοντάς τον βρίσκω το κουράγιο να συνεχίζω να παλεύω και να είμαι μέρος του κινήματος. Να θυμάστε ότι η λέξη Παλαιστίνη σήμερα εκπροσωπεί πανανθρώπινες αξίες. Τα παιδιά από το Κολούμπια μέχρι το Βερολίνο ξεσηκώνονται και λένε στους γονείς τους σταματήστε να πληρώνετε και να παίρνετε μέρος σε μια γενοκτονία. Στέκομαι στους φοιτητές του Κολούμπια γιατί θυμίζουν τα κινήματα από το Βιετνάμ, μέχρι τη μάχη ενάντια στο Απαρτχάιντ της Ν. Αφρικής. Σήμερα η λέξη Παλαιστίνη αφορά πολλά περισσότερα από το τι συμβαίνει στην Παλαιστίνη. Αφορά μια γενοκτονία που ο Δυτικός κόσμος επέτρεψε να συμβεί.
Δυστυχώς δεν μπορώ να αλλάξω τίποτα στο Ισραήλ, παρόλα αυτά βγαίνω προς τα έξω και δηλώνω μέρος του Παλαιστινιακού κινήματος, ακριβώς επειδή είμαι Εβραίος. Και ζητώ από κάθε άνθρωπο εδώ να γίνει μέρος αυτού του κινήματος, ακριβώς επειδή είναι άνθρωπος. Όχι επειδή είναι ριζοσπαστικός. Απλά και μόνο επειδή πιστεύει σε απλά πράγματα, όπως ότι κάθε άνθρωπος έχει δικαίωμα στη ζωή. Ότι από τον Ιορδάνη μέχρι τη Μεσόγειο κάθε άνθρωπος έχει το δικαίωμα να είναι ίσος και ελεύθερος. Είναι απίστευτο ότι όταν ο κόσμος φωνάζει “From the river to the sea” η γερμανική κυβέρνηση τους βάζει στη φυλακή. Οι ισραηλινοί φοράνε χάρτες που δείχνουν ένα ενιαίο Ισραήλ από το ποτάμι μέχρι τη θάλασσα χωρίς ίχνος αραβικού εδάφους και κανείς δεν τους λέει τίποτα. Αλλά όταν οι Παλαιστίνιοι φωνάζουν για ελευθερία από το ποτάμι μέχρι τη θάλασσα συμπεριλαμβάνουν κάθε άνθρωπο που ζει εκεί. Θέλω λοιπόν να θυμόμαστε ότι τα συνθήματα έχουν σημασία και κάθε άνθρωπος πρέπει να φωνάζει “From the river to the sea” για ισότητα και ελευθερία.
Αλλά ταυτόχρονα είναι και η μάχη που πρέπει να κάνει ο καθένας μας. Καλώ τον ελληνικό λαό που συμπαραστέκεται τόσο πολύ στην Παλαιστίνη: Μην αφήνετε τον πρωθυπουργό σας να λέει ότι ο “Μπίμπι” Νετανιάχου που καταδικάστηκε στο Διεθνές Δικαστήριο, είναι καλοδεχούμενος και δεν θα συλληφθεί. Πρέπει να γίνει ξεκάθαρο. Ο Νετανιάχου πρέπει να συλληφθεί από κάθε έθνος που σέβεται τη διεθνή νομοθεσία. Αυτή η διεθνής νομοθεσία φτιάχτηκε ακριβώς επειδή οι Ναζί έκαναν ό,τι έκαναν και δεν πρέπει να επαναληφθεί ποτέ. Το λιγότερο που μπορεί να κάνει κάθε χώρα της Ε.Ε είναι να σεβαστεί αυτή την απόφαση και να ξεκαθαρίσει σε αυτούς τους ανθρώπους ότι δεν αποτελούν κομμάτι τους.