Ιδέες
H άποψή μας: Ποιος κυβερνάει αυτόν τον τόπο;

Το ρητορικό ερώτημα «Ποιος κυβερνάει αυτόν τον τόπο;» αποδίδεται στον παλιό Καραμανλή τηn εποχή που η Φρειδερίκη κινούσε τα νήματα των Ανακτόρων. Από τότε, πολλά έχουν αλλάξει, αλλά το ερώτημα παραμένει επίκαιρο. 

Αυτές τις μέρες βρισκόμαστε μπροστά σε μια ενορχηστρωμένη εκστρατεία πιέσεων για δεξιότερη προσαρμογή του ΣΥΡΙΖΑ. Την πιο συμπυκνωμένη έκφραση την έδωσε δημοσίευμα των Φαϊνάνσιαλ Τάιμς, όπου, ούτε λίγο ούτε πολύ, εμφανίζονται αξιωματούχοι της ΕΕ να απαιτούν αλλαγή στη σύνθεση της κυβέρνησης. «Ο Τσίπρας πρέπει να αποφασίσει αν θέλει να είναι πρωθυπουργός ή ο ηγέτης του ΣΥΡΙΖΑ», δήλωσε ένας ευρωπαίος αξιωματούχος, λέει το σχετικό ρεπορτάζ.
 
Αντιστάσεις
 
Με άλλα λόγια, ο ρόλος του πρωθυπουργού είναι να υλοποιήσει την ατζέντα που διαμορφώνεται στο Γιούρογκρουπ κάμπτοντας τις εργατικές αντιστάσεις, ακόμη κι αν εκφράζονται και μέσα στο κυβερνητικό κόμμα. Οι απολυμένοι διεκδικούν να γυρίσουν πίσω στις δουλειές τους, ο ΣΥΡΙΖΑ κέρδισε τις εκλογές έχοντας δεσμευτεί ότι θα ικανοποιήσει αυτά τα αιτήματα, αλλά η δημιουργία πρωτογενούς πλεονάσματος σύμφωνα με τις οδηγίες της ΕΕ και του ΔΝΤ παίρνει προτεραιότητα. Οι τραπεζίτες της Φρανκφούρτης μπορούν να κυβερνάνε, οι εργάτες που απολύονται, όχι.
 
Το ζήτημα δεν περιορίζεται στους οικονομικούς εκβιασμούς και στις πολιτικές πιέσεις των «θεσμών» της ΕΕ. Η συνεργασία του Πανούση με το Συγκρότημα πρώην Λαμπράκη και νυν Ψυχάρη, αποκαλύπτει μια ακόμη πλευρά. Ένας υπουργός που χρωστάει τη θέση του στην απόφαση του Τσίπρα να δώσει στους στρατηγούς της ΕΛΑΣ έναν συνεργάσιμο καθηγητή εγκληματολογίας επιτίθεται με πρωτοσέλιδο άρθρο στα Νέα στην «Αριστερά του τίποτα».
 
Αν είσαι συνεχιστής της πολιτικής του «δεν χωράνε άλλοι μετανάστες», της διατήρησης του φράχτη στον Έβρο και της Αμυγδαλέζας, τότε μπορείς να κυβερνάς. Αν είσαι αγωνιστής ενάντια στο ρατσισμό και την καταστολή, τότε όχι.
 
Μονόδρομος
 
Αυτό που μας λένε όλοι αυτοί οι κήρυκες του «ευρωπαϊσμού» και της «υπευθυνότητας» είναι ότι ο κοινοβουλευτικός δρόμος είναι μονόδρομος προς το συμβιβασμό με την υπάρχουσα τάξη πραγμάτων: το μόνο που επιτρέπει στην Αριστερά αν κερδίσει τις εκλογές, είναι να καταπίνει τις υποσχέσεις της στο όνομα του ρεαλισμού.
 
Είναι επείγον να αναδείξουμε ότι υπάρχει άλλος δρόμος. Η δικαίωση των διεκδικήσεών μας δεν επαφίεται στον πατριωτισμό των υπουργών αλλά στη συνέχιση των εργατικών αγώνων. 
Δεν περιμένουμε να μας φέρει ο Βαρουφάκης από την Ουάσιγκτον τις δεσμεύσεις της Λαγκάρντ, οργανώνουμε τις μάχες στα νοσοκομεία, στην ΕΡΤ, στα Λιμάνια ενάντια στις ιδιωτικοποιήσεις και τις περικοπές, για να πάρει η εργατική τάξη πίσω όσα της έκλεψαν.
 
Δεν ψάχνουμε τη δημοκρατία στις συνεδριάσεις του Brussels group και του Eurogroup, οργανώνουμε την αντιφασιστική απεργία στις 20 Απρίλη και την εργατική Πρωτομαγιά για να ξηλώσουμε Τρόικες, Μνημόνια και Νεοναζί.
 
Όταν ο κάθε Πανούσης φτύνει την Αριστερά, δεν παριστάνουμε ότι λέει «τα αυτονόητα». Παλεύουμε για να δυναμώσουμε την Αριστερά της ρήξης με την τάξη των καπιταλιστών που κυβερνάει αυτόν τον τόπο και της ανατροπής του συστήματος που διαιωνίζει τη φτώχεια και την καταπίεση. Την ΑΝΤικαπιταλιστική Αριστερή ΣΥνεργασία για την Ανατροπή.