Πολιτική
NΔ: Μοναδικός νικητής η κρίση

Ο νικητής των εσωκομματικών εκλογών που έγιναν την περασμένη Κυριακή για την ανάδειξη του νέου αρχηγού της Νέας Δημοκρατίας δεν ήταν η Νέα Δημοκρατία, όπως έτρεξαν, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, όλοι οι υποψήφιοι να δηλώσουν. Ο μεγάλος νικητής ήταν η κρίση -που παρά τους κομπασμούς δεν δείχνει κανένα σημάδι ότι έχει υποχωρήσει. Το αντίθετο ακριβώς συμβαίνει.
 
Το βράδυ της Κυριακής τα στελέχη του κόμματος και τα κανάλια πανηγύριζαν για τη μεγάλη συμμετοχή στις εκλογές "που ξεπέρασε κάθε προσδοκία". Η "επιτυχία", όμως, δεν οφείλεται στη μεγάλη προσέλευση των "μελών και των φίλων" της Νέας Δημοκρατίας. Οφείλεται απλά και μόνο στις εξαιρετικά χαμηλές προσδοκίες.
 
Στις εσωκομματικές εκλογές του 2009 που ανέδειξαν τελικά τον Αντώνη Σαμαρά στην ηγεσία, η προσέλευση είχε ξεπεράσει τις 780 χιλιάδες. Στις εκλογές της Κυριακής προσήλθαν περίπου 400 χιλιάδες -δηλαδή σχεδόν οι μισοί.
 
Μέσα στην περίοδο αυτών των έξι χρόνων η Νέα Δημοκρατία έχει χάσει 800 χιλιάδες ψήφους: στις βουλευτικές εκλογές του Οκτώβρη του 2009 (με αρχηγό τον Κώστα Καραμανλή) είχε πάρει 2.3 εκατομμύρια ψήφους. Τον περασμένο Σεπτέμβρη, με προσωρινό πρόεδρο τον Βαγγέλη Μεϊμαράκη πήρε 1.5 εκατομμύρια ψήφους. Εκφρασμένη σε ποσοστά, η πτώση αυτή μεταφράζεται σε απώλεια του 35% της εκλογικής της δύναμης. Η αποσυσπείρωση του "σκληρού πυρήνα" του κόμματος, των "μελών και των φίλων" που πήραν μέρος στις εσωκομματικές εκλογές για την ανάδειξη του νέου αρχηγού το 2009 και το 2015 αντίστοιχα, είναι πολύ μεγαλύτερη ακόμα και από την αποσυσπείρωση των ψηφοφόρων. Η κατάρρευση της Νέας Δημοκρατίας, με απλά λόγια, όχι μόνο συνεχίζεται αλλά και επιταχύνεται.
 
Η Νέα Δημοκρατία δεν είναι απλά και μόνο η "παραδοσιακή δεξιά" της Ελλάδας. Είναι το κόμμα της άρχουσας τάξης. Αυτό δεν σημαίνει φυσικά ότι στηρίζεται εκλογικά στις, αριθμητικά μηδαμινές, ψήφους της ίδιας της άρχουσας τάξης. Η δεξιά αντλεί ψήφους από πολύ ευρύτερα στρώματα της κοινωνίας: από τους συντηρητικούς ηλικιωμένους (κάτι που ήταν εμφανές "δια γυμνού οφθαλμού" στις ουρές που σχηματίστηκαν έξω από τα εκλογικά τμήματα την Κυριακή), από τα εξατομικοποιημένα, φοβισμένα τμήματα της εργατικής τάξης, τους απεργοσπάστες, τους συντετριμμένους άνεργους, τους αγρότες κλπ. Πάνω απ' όλα, όμως, στηρίζεται στα μεσαία στρώματα της κοινωνίας (τους ελεύθερους επαγγελματίες, τους βιοτέχνες, τους μικρομαγαζάτορες κλπ) που αισθάνονται, παραδοσιακά, πιο κοντά στην ίδια την άρχουσα τάξη.
 
Σημείο καμπής
Το μέγεθος και η διάρκεια της οικονομικής κρίσης, όμως, έχει αναγκάσει το τελευταίο διάστημα την άρχουσα τάξη να επιτεθεί, εκτός από τους εργάτες και σε αυτά τα -σχετικά προνομιούχα- στρώματα της κοινωνίας. Η επιβολή του ΕΝΦΙΑ από την κυβέρνηση Σαμαρά ήταν σημείο καμπής για τις σχέσεις ανάμεσα στη Νέα Δημοκρατία και το μεσόστρωμα που δύσκολα μπορεί να επουλωθεί. Στις βουλευτικές εκλογές του Σεπτέμβρη η κρίση αυτή εκφράστηκε με διαρροές προς πάσα κατεύθυνση. 
 
Ο Βαγγέλης Μεϊμαράκης κέρδισε, όπως ήταν αναμενόμενο, τον πρώτο γύρο των εσωκομματικών εκλογών. Η "έκπληξη" ήταν η ανάδειξη του Κυριάκου Μητσοτάκη, αντί  για του Απόστολου Τζιτζικώστα (όπως προέβλεπαν τα γκάλοπ) στη δεύτερη θέση. Αυτή την "επιτυχία", όμως, ο Μητσοτάκης τη χρωστάει πρώτα και κύρια στους ίδιους τους εσωκομματικούς του αντιπάλους και ελάχιστα μόνο στις δικές του (;) ικανότητες. 
 
Το 2014 ο Τζιτζικώστας διεκδίκησε την περιφέρεια της Μακεδονίας κατεβαίνοντας σαν ανεξάρτητος, ενάντια στον Γιάννη Ιωαννίδη, τον επίσημο υποψήφιο της Νέας Δημοκρατίας. Στον δεύτερο γύρο, τον οποίο και κέρδισε, είχε την ανοιχτή υποστήριξη όχι μόνο του "ΛΑΟΣ" του Γιώργου Καρατζαφέρη, αλλά και της "Ένωσης για την Πατρίδα και το Λαό" του Βύρωνα Πολύδωρα και των "ΑΝΕΛ" του Πάνου Καμένου. Παρόλα αυτά και παρά τις δηλώσεις του για "ανανέωση" ο Τζιτζικώστας αντιπροσώπευε τη σκληροπυρηνική, συγκρουσιακή, Σαμαρική πτέρυγα της Νέα Δημοκρατίας. Αλλά η στρατηγική της μετωπικής αντιπαράθεσης με την εργατική τάξη είναι αυτή που κατ' εξοχήν έχει ηττηθεί μέσα στα προηγούμενα χρόνια. 
 
Για τον Σαμαρά και τους συνεργάτες του το πρόβλημα της Ελλάδας ήταν η κληρονομία της Μεταπολίτευσης και η ιδεολογική ηγεμονία (από το 1974 και μετά) της αριστεράς μέσα στην κοινωνία. Αλλά το μόνο που κατάφερε με τη μετωπική αντιπαράθεση με την εργατική τάξη και το κίνημα, ήταν να κάνει την αριστερά από ηγεμονική πλειοψηφική και να παραδώσει την εξουσία στον ΣΥΡΙΖΑ. Τα αποτελέσματα των εσωκομματικών εκλογών της περασμένης Κυριακής ήταν μια ανοιχτή ομολογία αυτής της αποτυχίας: οι εκπρόσωποι της ρήξης, ο Τζιτζικώστας και αμετανόητος (και γελοίος) ακροδεξιός Άδωνις Γεωργιάδης πάτωσαν. 
 
Οι εργάτες και οι φτωχοί δεν έχουν να περιμένουν τίποτα από τη Νέα Δημοκρατία -είτε κερδίσει τον Β' γύρο στις 10 Γενάρη ο Μεϊμαράκης (που είναι το πιο πιθανό) είτε ο Μητσοτάκης. Η Νέα Δημοκρατία είναι το κόμμα του εχθρού. Το αν θα είναι λίγο πιο συντηρητικό ή λίγο πιο νεοφιλελεύθερο, αυτό καμιά σημασία δεν έχει. Η κρίση της Νέας Δημοκρατίας οφείλεται, πρώτα και κύρια, στην αντίσταση της εργατικής τάξης απέναντι στη μετωπική επίθεση της συγκυβέρνησης Σαμαρά Βενιζέλου. Το ΠΑΣΟΚ διαλύθηκε από αυτή την αντιπαράθεση. Η Νέα Δημοκρατία έχει μπει τώρα στην ίδια τροχιά. Ώρα καλή.