Διεθνή
Τοπικές εκλογές στη Γερμανία

Παλαιότερη διαδήλωση στη Λειψία ενάντια στο ρατσιστικό Pegida

Οι εκλογές στα κρατίδια της Γερμανίας σπάνια γίνονται διεθνής είδηση. Παραδοσιακά η ατζέντα των εκλογών επικεντρώνεται σε τοπικά θέματα και οι πολιτικές συνέπειες των αποτελεσμάτων περιορίζονται σε αυτές μιας μεγάλης δημοσκόπησης. Αυτή τη φορά δεν είναι έτσι, με τις τρεις εκλογικές διαδικασίες που θα εξελιχθούν στις 13 του Μάρτη στη Βάδη-Βυρτεμβέργη, τη Ρηνανία-Παλατινάτο και τη Σαξονία-Άνχαλτ. 
 
Στις 13 του Μάρτη θα καταγραφεί και επίσημα ότι η ατμομηχανή της Ευρώπης έχει κολλήσει την ασθένεια του Νότου, τη βαθιά πολιτική αστάθεια. Οι δημοσκοπήσεις λένε πως το ακροδεξιό κόμμα “Εναλλακτική για τη Γερμανία” (AfD) μπορεί να φτάσει από 9% στη Ρηνανία-Παλατινάτο μέχρι 19% στη Σαξονία-Άνχαλτ. Στη Βάδη-Βυρτεμβέργη, το τρίτο μεγαλύτερο από όλα τα κρατίδια της Γερμανιας, με σχεδόν 11 εκατομμυρια κατοίκους, οι δημοσκόποι δίνουν 12,5%.
 
Όταν το 2013 ιδρύθηκε το AfD η συνηθισμένη αντιμετώπιση ήταν ότι ήταν ένα παροδικό φαινόμενο που είχε να κάνει με τον “ελληνο-γερμανικό” ανταγωνισμό, στο σημείο που βρισκόταν τότε η κρίση. Ήταν το κόμμα που ήθελε να εκφράσει εκλογικά το εξώφυλλο του περιοδικού Φόκους με το “μεσαίο δάχτυλο της Αφροδίτης” προς τους Έλληνες. Οι προβλέψεις ήταν ότι θα φάει τα μούτρα του πάνω στο εκλογικό όριο του 5% που υπάρχει για τη γερμανική βουλή και θα συντριβεί. Όμως, δεν είμαστε σε κανονικούς καιρούς και δεν ισχύουν οι κανονικές προβλέψεις. Παρά το 4,7% στις εκλογές του ‘13, πέρασε το 7% στις Ευρωεκλογές και έχει αρχίσει να εκπροσωπείται σε μια σειρά κρατίδια μετά τις τοπικές εκλογές.
 
Στροφή
Με το που καταλάγιασε η συζήτηση για το Grexit, το AfD έκανε ανοιχτή στροφή στα ακροδεξιά, ανοίγοντας δίαυλο επικοινωνίας με τους ρατσιστές του “κινήματος” Pegida που οργανώνουν διαδηλώσεις ενάντια στους μετανάστες και τους πρόσφυγες, κάτω από την κάλυψη του “αγώνα κατά της ισλαμοποίησης της Ευρωπης”. Ακόμη και ο ιδρυτής του κόμματος το εγκατέλειψε όταν το πάνω χέρι το πήραν οι ρατσιστές απέναντι σε αυτούς που ήθελαν να επιμείνουν στη γραμμή του οικονομικού εθνικισμού και του “αγώνα κατά του ευρώ”.
 
Αν χρειάζεται μια ακόμη ένδειξη για την ανικανότητα της ευρωπαϊκής ηγεσίας να ελέγξει οτιδήποτε μέσα σε αυτή την κρίση, είναι ότι κατάφεραν και ξεφύτρωσε μέσα στη Γερμανία ακροδεξιός φορέας τέτοιου μεγέθους, για πρώτη φορά μετά τον Πόλεμο. Τα πρώτα βήματα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ήδη τη δεκαετία του ‘50, γίνονταν πάνω στις σκληρές εγγυήσεις ότι κάτι τέτοιο θα ήταν αδύνατον στη Γερμανία. Τώρα, πλάι στους ακροδεξιούς του AfD, τους ρατσιστές του Pegida, ακόμη και οι ορίτζιναλ νεοναζί του NPD βγαίνουν προς τα έξω -σε δυο μικρές πόλεις της Έσσης χτύπησαν διψήφια ποσοστά την περασμένη βδομάδα στις δημοτικές εκλογές. Για όποιον έχει ακόμη αμφιβολίες αν το AfD είναι ακροδεξιό ή απλώς κόμμα διαμαρτυρίας, την απάντηση την δίνουν οι νεοναζί του NPD που κάλεσαν ανοιχτά την περασμένη Δευτέρα σε ψήφο στο AfD στις 13 Μάρτη.
 
Τα ΜΜΕ μιλάνε για επιτυχία του “λαϊκισμού” στη Γερμανία. Καλλιεργούν ετσι την ψεύτικη εικόνα ότι αυτό που εξελίσσεται είναι αντίδραση απέναντι στην… ανθρωπιστική πολιτική της Μέρκελ. Στην πραγματικότητα, ολόκληρο το πολιτικό σύστημα της Γερμανίας κινείται στο ρυθμό του ρατσισμού και τρέχει πίσω από το AfD. Οι υποψήφιοι του κόμματος της Μέρκελ στη Βάδη-Βυρτεμβέργη και στη Ρηνανία-Παλατινάτο κατεβαίνουν με πρόγραμμα για λιγότερους πρόσφυγες και πιο κλειστά σύνορα. Οι παραδοσιακοί Βαβαροί σύμμαχοι της Μέρκελ, το CSU, μετατρέπονται σε πολιτικό βάρος και απειλούν ακόμη και με οριστική ρήξη. Ακόμη και το Σοσιαλδημοκρατικό SPD (που συγκυβερνά με τη Μέρκελ) ανοίγει την πόρτα στο ρατσισμό, προσπαθώντας να “αφουγκραστεί” τους ψηφοφόρους του AfD.
 
Χρειάζεται να βγάλουμε συμπεράσματα από αυτό που εξελίσσεται στη Γερμανία. Πριν από μόλις τρία χρόνια η οικονομική κρίση ήταν υποτίθεται “ελληνική” και η πολιτική κρίση ακόμη πιο στενά ελληνική. Η πολιτική αστάθεια αργότερα έγινε “φαινόμενο του Νότου”. Τα πράγματα αποδεικνύονται πλέον πολύ βαθύτερα. Δεν είναι μόνο η Ισπανία που δεν έχει κυβέρνηση τρεις μήνες, ούτε μόνο η Ιρλανδία που πολύ δύσκολα θα ξαναστήσει κάποια κυβέρνηση συνεργασίας. Ο συνδυασμός της ύφεσης με το προσφυγικό και το άπλωμα του πολέμου έχει μετατρέψει το κέντρο της ΕΕ σε κέντρο της αστάθειας, από τη Βρετανία του Brexit, στη Γαλλία του Ολάντ και της Λεπέν, και τώρα στη Γερμανία, το απόρθητο κάστρο για κάθε είδους αστάθεια.
 
Η Γερμανία δεν είναι “διαφορετική”. Η εργατική της τάξη πλήρωσε εξίσου ακριβά τα χρόνια της φούσκας, και τα χρόνια της κρίσης. Η Δεξιά και η Σοσιαλδημοκρατία πούλησαν μια σειρά από ψέματα για να καλύψουν την αλήθεια -ότι ο καπιταλισμός δεν δουλεύει. 
 
Σχέδια επί χάρτου
Τώρα βλέπουν τον γερμανικό καπιταλισμό αδύναμο να βγάλει την ΕΕ από την κρίση. Βλέπουν την γεωπολιτική τους ασφάλεια να βλέπει φλας-μπακ από τον Ψυχρό Πόλεμο, με την Ουκρανική κρίση ανοιχτή, τους Αμερικάνους να ξαναγεμίζουν με τανκς τις βάσεις της περιοχής με σχέδια επί χάρτου για το τι θα γίνει αν η Ρωσία καταλάβει τη Βαλτική. Και δίπλα σ’αυτά βρίσκονται στο κέντρο των πρωτοβουλιών για το προσφυγικό, με στόχο να μην διαλυθεί η ΕΕ πάνω στα πλακώματα για το ποιος θα χτίσει περισσότερους φράχτες.
 
Δεν είναι οι ακροδεξιοί αυτοί που πρώτα και κύρια μπορούν να βγουν κερδισμένοι μέσα σε αυτές τις συνθήκες. Όπως και σε άλλες χώρες, μπορεί να είναι η Αριστερά που θα βρεθεί στο κέντρο. Στη Σαξονία-Άνχαλτ όπου το AfD πηγαίνει για τρίτη δύναμη, η “Αριστερά” (Ντι Λίνκε) θα είναι δεύτερο κόμμα. Η 19 Μάρτη δείχνει το δρόμο για πολλές περισσότερες πρωτοβουλίες που θα πρέπει να πάρουμε στο μέλλον, χέρι χέρι με την Αριστερά και την εργατική τάξη στη Γερμανία.