Στο «οριστικό και αμετάκλητο τέλος των μνημονίων, τον Αύγουστο του 2018» αναφέρθηκε ο Τσίπρας, κατά την ομιλία του στην Κεντρική Επιτροπή του ΣΥΡΙΖΑ την Παρασκευή 29 Ιούλιου. «Οι «πληγές επουλώνονται», «επιστρέφουμε στην κανονικότητα» ήταν ξανά το ρεφρέν του πρωθυπουργού.
Όμως η κανονικότητα που βιώνουν εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενοι μέσα στο καλοκαίρι απέχει από αυτή του πρωθυπουργού και του επιτελείου του. Είναι αυτή της απληρωσιάς. 1400 απλήρωτοι εργαζόμενοι επί 19 μήνες στην εταιρία Καρυπίδης, 8 μήνες απληρωσιάς στην εταιρία Ζούρα, 7 μήνες απλήρωτοι στον Πήγασο - δεν έχει ο κατάλογος τέλος. Είναι αυτή των απολύσεων. Από τους συμβασιούχους των ΟΤΑ και τους εργαζόμενους στις ΜΚΟ μέχρι τη ΛΑΡΚΟ, τους εικονολήπτες του Σταρ και τους εργαζόμενους στο ΔΟΛ. Είναι αυτή των 30 διασωληνωμένων ασθενών, που μέσα στο κατακαλόκαιρο, όπως καταγγέλλει η ΟΕΝΓΕ, βρίσκονται εκτός Μονάδων Εντατικής Θεραπείας λόγω των περικοπών και της έλλειψης προσωπικού. Είναι αυτή των Πυροσβεστών που παλεύουν κάθε μέρα-και πεθαίνουν- ενάντια στις φωτιές, σε μόνιμη επιφυλακή με μειωμένο προσωπικό και ανεπαρκή μέσα.
Η κανονικότητα της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ είναι αυτή των νομοσχεδίων που έρχονται για ψήφιση φορτωμένα με δεκάδες τροπολογίες της τελευταίας στιγμής καταμεσής του καλοκαιριού, ακολουθώντας κατά γράμμα την πεπατημένη της Νέας Δημοκρατίας και του ΠΑΣΟΚ. Είναι αυτή των τραπεζιτών και των τοκογλύφων (βλέπε σελ 2). Είναι αυτή των Μαρινάκηδων και των Σαββίδιδων που μεθοδεύουν τρόπους να πετάξουν τους μισούς εργαζόμενους στο δρόμο και να αφήσουν τους άλλους μισούς απλήρωτους. Είναι αυτή των καραβανάδων που μέσα στο νομοσχέδιο για την Παιδεία (!) έφεραν τροπολογία για την εκταμίευση 17 εκατομμυρίων ευρώ για να προχωρήσει η «επιχειρησιακή ένταξη 4 υποβρυχίων», προκειμένου να στηριχτούν οι εξορμήσεις του Καμμένου και του ΝΑΤΟ στην Ανατολική Μεσόγειο.
Γελασμένοι
Αλλά είναι γελασμένοι ο Τσίπρας και το επιτελείο του, αν νομίζουν ότι με τέτοιες ξαναζεσταμένες αφηγήσεις θα αποκοιμίσουν την εργατική τάξη. Στην επίσκεψη του στη Λαμία την περασμένη Πέμπτη ο πρωθυπουργός βρέθηκε αντιμέτωπος με τους εργάτες της ΛΑΡΚΟ που κατέβηκαν μαζικά σε 24ωρη απεργία και με τη συγκέντρωση του Εργατικού Κέντρου Λαμίας. Οι εργαζόμενοι στον Πήγασο αποφάσισαν συνέχιση της απεργίας με αίτημα καταβολή δεδουλευμένων, κανείς να μην χάσει τη δουλειά του.
Αυτή είναι η κανονικότητα της αντίστασης της εργατικής τάξης μέσα στον Αύγουστο. Δύο 48ωρες απεργίες στο Καζίνο του Ρίο ενάντια στην απληρωσιά. Στάση εργασίας του σωματείου του Δήμου Αμαρουσίου ενάντια στην ιδιωτικοποίηση. Κινητοποίηση των εργαζόμενων στο Βρεφοκομείο Αθήνας ενάντια στις απολύσεις. Συνελεύσεις με στόχο απεργία ενάντια στην επικείμενη απόλυση των συμβασιούχων στην Υπηρεσία Ασύλου.
Αγώνες, απεργίες, που όχι μόνο δίνονται αλλά μπορούν να νικάνε. Όπως ο αγώνας που έδωσαν την περασμένη βδομάδα, 23 Πακιστανοί εργάτες στα φυτώρια στο Μαραθώνα, που ξεκίνησαν απεργιακές κινητοποιήσεις αναγκάζοντας την εργοδοσία να τους πάρει όλους πίσω στη δουλειά και να υποσχεθεί την αποπληρωμή των δεδουλευμένων τους. Όπως αυτός στην ακτοπλοϊα, όπου και μόνο η ανακοίνωση κυλιόμενων απεργιών της ΠΕΝΕΝ στα πλοία που ξεκινάνε από το λιμάνι της Ραφήνας, σήμανε την άτακτη υποχώρηση των εφοπλιστών που δεσμεύτηκαν να πληρώσουν δεδουλευμένα από υπερωρίες, να εφαρμόσουν την ΣΣΕ και να μην καταπατούν τα ωράρια.
Αυτός είναι ο μόνος πραγματικός δρόμος για να φτάσουμε στο οριστικό και αμετάκλητο τέλος των μνημονίων, να απλώσουμε, να στηρίξουμε και να κλιμακώσουμε αυτούς τους αγώνες, να βάλουμε τις ανάγκες μας πάνω από τα κέρδη τους.