Εργατικό κίνημα
Καλλιτέχνες: Ώρα για νέα απεργία

18/3/23, Συναυλία έξω από την κατάληψη Τσίλερ. Φωτό: Στέλιος Μιχαηλίδης

16/3, Μαζική παρουσία είχαν οι απεργοί των Μουσείων στην Πανεργατική στην Αθήνα. Φωτό: Στέλιος Μιχαηλίδης

 

Με μεγάλη ανταπόκριση συνεχίστηκαν οι δράσεις των καλλιτεχνών στα κατειλημμένα θέατρα. Το Σάββατο 18/3, οι καταλήψεις συμμετείχαν το μεσημέρι στο συλλαλητήριο ενάντια στο ρατσισμό και τους φασίστες στην Ομόνοια, κι ακολούθησαν δύο μαζικές εκδηλώσεις. Στο Ρεξ, η πειραματική σκηνή γέμισε με κόσμο που έσπευσε να συμμετέχει στις συζητήσεις και τις προβολές που έγιναν για την «Τέχνη και την Ψυχική Υγεία». Κορυφαία ίσως στιγμή της βραδιάς ήταν η συζήτηση με τον πολυβραβευμένο σκηνοθέτη Σταύρο Ψυλλάκη, μετά την προβολή του ντοκιμαντέρ του «Ο άνθρωπος που ενόχλησε το σύμπαν». Την ίδια ώρα η Αγίου Κωνσταντίνου πλημμύρισε με χιλιάδες νέους/ες για τη συναυλία «Οι ζωές μας μετράνε» που οργάνωσε η Κατάληψη του Τσίλλερ για την ενίσχυση των οικογενειών των θυμάτων του εγκλήματος στα Τέμπη.

Την επόμενη μέρα, Κυριακή 19/3, εργαζόμενοι/ες κουκλοθέατρου διαδήλωσαν με ιδιαίτερα ευφάνταστο τρόπο. Εφορμώντας από την κατάληψη του Ρεξ όπου είχαν εργαστεί τις προηγούμενες ημέρες για την κατασκευή ενός μεγάλου δράκου, η ουρά του οποίου σχηματιζόταν από πανό που είχαν χρησιμοποιήσει οι καταλήψεις τις προηγούμενες ημέρες, οι κουκλοπαίχτες περιπλανήθηκαν στο κέντρο της πόλης βάζοντας σαν σταθμούς τις καταλήψεις του Τσίλλερ, του Ολύμπια και της -αποκλεισμένης από ΜΑΤ- Πρυτανείας του ΕΚΠΑ.

Στο Θεάτρο Ολύμπια οι εργαζόμενοι/ες και οι σπουδαστές/ριες από τον χώρο του χορού, συνεχίζουν την κατάληψη έχοντας καθημερινό πρόγραμμα αντιμαθημάτων. Οι εργαζόμενοι/ες από τον χώρο των Τεχνών και του Πολιτισμού που συμμετέχουν στην Κατάληψη του Θεάτρου Ρεξ, συνεχίζουν και αυτή την εβδομάδα, έχοντας ξεκινήσει συλλογή υπογραφών για νέα γενική συνέλευση του Σωματείου Ελλήνων Ηθοποιών. Ανοιχτή γενική συνέλευση του κατειλημμένου θεάτρου οργανώνεται την Τετάρτη 22/3. 

Η πρωτοβουλία για συλλογή υπογραφών για νέα γενική συνέλευση του σωματείου, πατάει στην ανάγκη να προχωρήσει ο κλάδος σε νέες απεργιακές κινητοποιήσεις. Υπενθυμίζουμε ότι μετά από το απεργιακό μπαράζ του Φλεβάρη (48ωρη 1-2/2, 24ωρη 8/2, στάση εργασίας 15/2, 24ωρη 17/2) η διοίκηση του ΣΕΗ στην τελευταία γενική συνέλευση στις 21/2, στο θέατρο Ακροπόλ, εξουσιοδοτήθηκε για νέα απεργιακή κινητοποίηση χωρίς να οριστεί ημερομηνία. Η πρόταση αυτή πλειοψήφησε για μόλις 23 ψήφους σε ένα σώμα 390 μελών, απέναντι στην πρόταση των σχημάτων της αντικαπιταλιστικής αριστεράς για τριήμερη απεργία με νέα γενική συνέλευση για κλιμάκωση. Από τότε, έναν μήνα μετά, η διοίκηση του σωματείου έχει περιοριστεί σε συμμετοχή στις πανεργατικές απεργίες 8 και 16 Μάρτη, παρότι η κυβέρνηση δεν ικανοποίησε στο παραμικρό τις διεκδικήσεις του καλλιτεχνικού κινήματος.

Όπως συζητήθηκε σε συνεδρίαση του Δ.Σ. του ΣΕΗ την Κυριακή 19/3, ο προσανατολισμός είναι για γενική συνέλευση στις αρχές Απρίλη. Η Ανατρεπτική Συσπείρωση Ηθοποιών οργανώνει σύσκεψη την Πέμτπη 23/3, 7μμ στο Ρομάντσο, για να συζητηθούν τα επόμενα αγωνιστικά βήματα.

Η προσπάθεια για νέες συνελεύσεις κι απεργίες από τα σωματεία των καλλιτεχνών γίνεται σε μια κομβική στιγμή του κινήματος που η σκυτάλη του αγώνα διαρκείας χρειάζεται να περάσει ξανά στα χέρια των εργαζομένων. Οι σπουδαστές/ριες που πυροδότησαν το μεγάλο κίνημα των καλλιτεχνών συμπλήρωσαν τρεις μήνες καταλήψεων στις δραματικές σχολές. Συγκεκριμένα οι σπουδαστές/ριες του Εθνικού Θεάτρου είχαν ξεκινήσει κατάληψη στη δραματική σχολή “Ε. Παππά” από τις 22 Δεκέμβρη, η κατάληψη των δραματικών του ΚΘΒΕ και του ΔΗΠΕΘΕ της Πάτρας είχαν ξεκινήσει από τις 10 Γενάρη και η Κρατική Σχολή Ορχηστρικής Τέχνης βρισκόταν υπό κατάληψη από τις 29 Γενάρη. Σε κοινή τους ανακοίνωση αποφάσισαν την επανέναρξη της επίσημης εκπαιδευτικής διαδικασίας των σχολών τους, διαβεβαιώνοντας ότι «ο αγώνας σε καμία περίπτωση δεν σταματά, απλώς αλλάζει μορφή με τις σχολές μας ανοιχτές». 

Ανυποχώρητοι

Δίνουν εκ νέου ραντεβού «στον δρόμο, στις Καταλήψεις των Θεάτρων, ανάμεσα στους ανθρώπους που αγωνίζονται ενάντια σε δολοφονικές πολιτικές πάσης φύσεως, ενάντια στις ιδιωτικοποιήσεις και ενάντια στη βίαιη φτωχοποίηση του λαού» και ξεκαθαρίζουν ότι «για να εξασφαλιστεί η συνέχιση του αγώνα μας σε συνδυασμό με τις ανοιχτές σχολές θα είμαστε ανυποχώρητοι ως προς τα αιτήματά μας για ένταξη των γενικών συνελεύσεων στο εβδομαδιαίο ωρολόγιο πρόγραμμα, επαναφορά όλων των παραιτηθέντων καθηγητών, αλλά και επιείκεια κατά τη βαθμολόγηση στις εξεταστικές περιόδους του πρώτου διαστήματος του ανοίγματος των Σχολών, καθώς και μη προσμέτρηση απουσιών στις ώρες των κινητοποιήσεων».

«39 μέρες κατάληψη και συνεχίζουμε» ανακοίνωσαν οι φοιτητές/ριες της Σχολής Καλών Τεχνών Ναυπλίου. Στις διεκδικήσεις τους συμπεριλαμβάνεται και η άμεση αναστολή των καθηκόντων του καθηγητή του Τμήματος Θεατρικών Σπουδών Α.Τ. ο οποίος κατηγορείται για σεξουαλική παρενόχληση, προσβολή της γενετήσιας αξιοπρέπειας και κατάχρηση εξουσίας. «Είμαστε η νέα γενιά, αυτή που σπουδάζει σε πανεπιστήμιο με κατακερματισμένα κτίρια, ελλιπές προσωπικό, χωρίς αξιοπρεπή παροχή σε σίτιση και καθόλου στέγαση» καταγγέλουν οι φοιτητές/ριες από την κατάληψη στη σχολή του Ναυπλίου, «και όλο αυτό για να σπουδάζουμε σε ένα τέτοιο πανεπιστήμιο, να κινδυνεύουμε και να φοβόμαστε να συμβιώνουμε στον ίδιο χώρο με καθηγητή που μας έχει κατ’ εξακολούθηση παραβιάσει, και να τρέμουμε στην ιδέα ότι ο άνθρωπος αυτός θα συνεχίσει να εργάζεται στο χώρο της εκπαίδευσης, είτε στο δικό μας πανεπιστήμιο, είτε αλλού».

Στην Κέρκυρα, με αφορμή την Σύνοδο Πρυτάνεων, το Συντονιστικό της Κατάληψης του Τμήματος Τεχνών Ήχου και Εικόνας κάλεσε την «1η Πανελλήνια Αντισύνοδο Πρυτάνεων» στο νησί, το τετραήμερο 20-23/3, με ένα πρόγραμμα που περιλαμβάνει διαδηλώσεις, συναυλίες, χορευτικές περφόρμανς και μικροφωνικές διαμαρτυρίες.


Συνέντευξη: Υπάρχει δυναμική

Ο Νίκος Παπαευαγγελίου εργάζεται ως τεχνικός σε συνεργείο γυρισμάτων τηλεοπτικής σειράς. Μίλησε στον Στέλιο Μιχαηλίδη και την Εργατική Αλληλεγγύη.

 

Εσύ και οι συνάδελφοι/ισσες από το συνεργείο, συμμετείχατε σχεδόν καθολικά στις απεργιακές κινητοποιήσεις των δυο περασμένων εβδομάδων. Μετάφερέ μας το κλίμα. 

Λίγο πριν το μακελειό στα Τέμπη, στο συνεργείο που εργάζομαι είχαμε κάνει μια κινητοποίηση σχετικά με ζητήματα που αφορούν τα εργασιακά μας. Αυτό είχε φέρει κοντά τους συναδέλφους και τις συναδέλφισσες και είχε δημιουργήσει όρους συνδικαλισμού στο χώρο. Σε αυτό το πλαίσιο είχαμε αρχίσει να δουλεύουμε και την απεργία στις 8 Μάρτη. Όταν έγινε το έγκλημα στα Τέμπη μαζευτήκαμε και ψηφίσαμε για τη συμμετοχή μας στην απεργία. Το ποσοστό υπέρ της απεργίας ήταν συντριπτικό, πάνω από 80%. Όχι μόνο οι τεχνικοί, αλλά και οι ηθοποιοί, ειδικά οι πιο νέοι. Επιστρέφοντας από την απεργία της 8 Μάρτη όλοι ήταν “ψημένοι” για συνέχεια. Όταν κηρύχτηκε η επόμενη πανεργατική απεργία στις 16 Μάρτη ήταν σχεδόν αυτονόητη η συμμετοχή από όλους/ες. Η εικόνα αυτή δεν έρχεται μόνο από το δικό μας συνεργείο. Παρόμοιες εικόνες μας έχουν έρθει τουλάχιστον από άλλα τρία τηλεοπτικά γυρίσματα.

Ποια ήταν η αντιμετώπιση της εργοδοσίας;

Η παραγωγή αναγκάστηκε να δεχτεί πολύ εύκολα την απόφασή μας – και δεν μιλάμε για καμιά προοδευτική εργοδοσία. Συνολικότερα σε αυτόν τον τομέα οι παραγωγές συνήθως είναι σε πλήρη σύνδεση με τους μεγαλοκαναλάρχες και τα συμφέροντά τους. Πέραν αυτού δεν ήταν κάτι συνηθισμένο μέχρι πρότινος το να απεργούν τηλεοπτικά συνεργεία και να αναβάλλονται γυρίσματα. Πολύ σπάνια ανησυχούσαν αυτές οι εργοδοσίες για απεργιακές κινητοποιήσεις. Αυτό είναι κάτι που έχει αλλάξει τελευταία.

Ποια είναι η συζήτηση στο γύρισμα μετά και την απεργία στις 16 Μάρτη;

Όλοι γυρίσαμε πολύ πιο εμπνευσμένοι και μαχητικοί στη δουλειά. Η συζήτηση με τους συναδέλφους/ισσες έχει να κάνει με τη διάθεση και την ανάγκη να συνεχίσουμε απεργιακά. Η αίσθηση που υπάρχει είναι ότι ναι μεν δείξαμε τη δύναμή μας, αλλά για να έχει νόημα κι αποτέλεσμα χρειάζεται η επόμενη απεργία να μην είναι μόνο 24ωρη. Το οικονομικό κόστος είναι πράγματι βαρύ. Πρέπει να αξίζει τον κόπο. Γι’ αυτό και η συζήτηση πλέον είναι για απεργία διαρκείας. Γιατί έτσι κερδίζονται οι αγώνες. Συζητάγαμε για παράδειγμα το πώς έπεσε η κυβέρνηση του Μητσοτάκη το ’93 και τί ρόλο έπαιξαν τότε οι απεργίες διαρκείας. Εκεί είναι η συζήτηση.

Ποιες είναι οι διεκδικήσεις που συσπειρώνουν αυτόν τον κόσμο;

Το βασικό είναι η αλληλεγγύη με το κίνημα των καλλιτεχνών που έχει ξεδιπλωθεί τους τελευταίους μήνες. Μαζί με αυτό εντάσσονται και οι διεκδικήσεις ενάντια στην εργασιακή επισφάλεια που είναι κυρίαρχη στον χώρο μας. Αλλά υπάρχει η συνειδητοποίηση όσον αφορά εμάς τους τεχνικούς, ότι μπορεί το Π.Δ 85 να μη μας αφορά άμεσα, αλλά αφορά τον κόσμο που δουλεύουμε μαζί. Για δε τους ηθοποιούς δεν το συζητάμε. Αυτούς προφανώς τους αφορά ακόμα πιο άμεσα. Ταυτόχρονα υπάρχει η αίσθηση ότι αποτελούμε μέρος ενός ευρύτερου απεργιακού κινήματος που έχει ξεσπάσει.

Στις συνελεύσεις του Σωματείου Ελλήνων Ηθοποιών τον περασμένο μήνα, το επιχείρημα που έμπαινε σε αντιπαράθεση με την πρόταση της αντικαπιταλιστικής αριστεράς για πολυήμερες απεργίες, ήταν ότι δεν μπορεί να γίνει απεργία στα γυρίσματα των τηλεοπτικών σειρών. 

Αυτό που ισχύει είναι ότι αυτή τη στιγμή υπάρχει τέτοια δυναμική σε αυτούς τους εργασιακούς χώρους που αν έβγαινε μια απεργία διαρκείας και τη στήριζαν πραγματικά τα σωματεία –και το ΣΕΗ και τα υπόλοιπα– με οργάνωση, περιφρούρηση, απεργιακό ταμείο, συμπαράσταση, θα είχε επιτυχία. Δεν είναι όλες οι στιγμές ίδιες. Τώρα είναι η ώρα που υπάρχει η οργή αλλά και η έμπνευση, ο ενθουσιασμός και οι εικόνες από το κίνημα των καλλιτεχνών. Έχουν αλλάξει τα πράγματα. Η συνειδητοποίηση των συναδέλφων είναι διαφορετική. Τα Τέμπη έπαιξαν μεγάλο ρόλο. Καθόρισε τη σύνδεση όλων των επιθέσεων κυβέρνησης και συστήματος στα δημόσια αγαθά και τελικά στις ζωές μας.