Τα πράγματα, προφανώς, δεν είναι καθόλου καλύτερα στην άλλη πλευρά, στους “ορισμένους”, στο ΠΑΣΟΚ του Παπανδρέου και του Βενιζέλου. Και οι δικές τους “κόκκινες γραμμές” αποδείχτηκαν εξίσου “μούφα”. Την ίδια ώρα που ο Σαμαράς παρίστανε τον προστάτη των χαμηλοσυνταξιούχων, το δίδυμο Παπανδρέου-Βενιζέλος παρίστανε τον Ρομπέν των Δασών που αντιστέκεται στις πιέσεις των “μεγάλων συμφερόντων” -όχι μόνο των “μεγαλοεκδοτών” αλλά και των τραπεζιτών.
“Δεν μπορεί όταν ο ελληνικός λαός υποβάλλεται σε θυσίες, οι τραπεζίτες να αρνούνται να κάνουν τις θυσίες” έλεγε με στόμφο μιλώντας στην Κοινοβουλευτική Ομάδα του ΠΑΣΟΚ ο Γιώργος Παπανδρέου. Και διαβεβαίωνε ότι η ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών θα γίνει με κοινές μετοχές. “Ο ελληνικός λαός”, εξηγούσε ο Βενιζέλος, “αναλαμβάνει αυτό το βάρος και πρέπει να έχει στα χέρια του τα αντίστοιχα περιουσιακά στοιχεία... και για να γίνει αυτό πρέπει οι μετοχές που θα έχει στα χέρια του να είναι της μεγαλύτερης δυνατής ποιότητας, δηλαδή κοινές μετοχές».
Λευκή επιταγή
Για να το πετύχουμε αυτό θα χρειάζονταν, φυσικά, τι άλλο, “σκληρές διαπραγματεύσεις”: «Η κυβέρνηση βρίσκεται σε σκληρές διαπραγματεύσεις με την τρόικα για τον τρόπο ανακεφαλαιοποίησης των τραπεζών». Το αποτέλεσμα είναι γνωστό: η ανακεφαλαιοποίηση θα γίνει τελικά με ειδικές μετοχές, με το δημόσιο να μην έχει κανένα δικαίωμα ψήφου. Η κυβέρνηση, με απλά λόγια, θα δανειστεί 40 δις από την Τρόικα και στη συνέχεια θα τα χαρίσει στους τραπεζίτες -πρακτικά με λευκή επιταγή.
Στην πραγματικότητα οι “κόκκινες γραμμές” ήταν από την αρχή κιόλας μια σκέτη απάτη. Η εξαπάτηση και το ψέμα είναι, βέβαια, η πάγια ταχτική των αστικών κομμάτων. Σπάνια όμως αποκαλύπτονται τόσο γρήγορα. Και σπάνια έχει αυτή η αποκάλυψη τόσο θεαματικά αποτελέσματα.
Το ΠΑΣΟΚ βρίσκεται υπό κατάρρευση. Τα ποσοστά του στα γκάλοπ έχουν πέσει σε τόσο χαμηλά επίπεδα που οι αναλυτές τα χαρακτηρίζουν πλέον σαν “μη αντιστρεπτά”. Οι βουλευτές του και τα στελέχη του το εγκαταλείπουν όπως εγκαταλείπουν τα ποντίκια τα πλοία που είναι έτοιμα να βυθιστούν. Αυτό δεν είναι ένα ζήτημα που αφορά μόνο το ίδιο το ΠΑΣΟΚ: έχει ανυπολόγιστες συνέπειες για την σταθερότητα ολόκληρου του πολιτικού συστήματος. Από τα 37 χρόνια που έχουν μεσολαβήσει ανάμεσα στην Μεταπολίτευση και το σήμερα, τα 21 ήταν το ΠΑΣΟΚ στην εξουσία.
Ο Σαμαράς προσπαθεί να πείσει ότι η Νέα Δημοκρατία είναι πλέον το μοναδικό σταθερό σημείο. Το μόνο, όμως, που καταφέρνει με αυτόν τον τρόπο είναι να προσθέτει μια ακόμα γραμμή στο μακρύ κατάλογο των ψεμάτων του. Η Νέα Δημοκρατία ακολουθεί το ΠΑΣΟΚ στον γκρεμό -και μάλιστα με ολοένα και μεγαλύτερη ταχύτητα.
Το 1992 το πολιτικό σύστημα της Ιταλίας βρέθηκε αντιμέτωπο με μια παρόμοια κρίση. Όταν έληξε, τέσσερα χρόνια αργότερα, τα δυο μεγάλα κόμματα που είχαν μοιραστεί μεταξύ τους την εξουσία όλη την μεταπολεμική περίοδο, το Χριστιανοδημοκρατικό Κόμμα του Τζούλιο Αντρεότι και το Σοσιαλιστικό Κόμμα του Μπετίνο Κράξι, είχαν εξαφανιστεί από τον πολιτικό χάρτη. Η ιταλική κρίση είχε προκληθεί από τις φοβερές αποκαλύψεις για τις υπόγειες σχέσεις ανάμεσα στην “καλή” κοινωνία των τραπεζών και των επιχειρήσεων (που έφτανε μερικές φορές μέχρι και τη Μαφία) και τα κόμματα της εξουσίας.
Για την εργατική τάξη και την αριστερά ήταν μια μοναδική ευκαιρία. Δυστυχώς η αριστερά της εποχής εκείνης της Ιταλίας αυτή την ευκαιρία την χαράμισε, ανοίγοντας με αυτόν τον τρόπο τον δρόμο στον Μπερλουσκόνι και σε όσα ακολούθησαν.
Μέσα στα επιτελεία της άρχουσας τάξης σίγουρα είναι πολλοί αυτοί που ονειρεύονται -και χαλκεύουν- μια αντίστοιχη “λύση” και για την Ελλάδα. Η ιστορία, όμως, δεν επαναλαμβάνεται. Την ιστορία, έλεγε ο Μαρξ, την κάνουν οι ίδιοι οι άνθρωποι και όχι κάποιοι αόρατοι και αιώνιοι νόμοι. Η ιστορία γράφεται με συγκρούσεις και αγώνες. Είναι βαθιά γελασμένοι όσοι πιστεύουν ότι η Ελλάδα των 18 πανεργατικών απεργιών, της Χαλυβουργίας, της Ελευθεροτυπίας και του Αλτερ θα ακολουθήσει τα βήματα της Ιταλίας της δεκαετίας του 1990.