“Εμείς σαν ΑΝΤΑΡΣΥΑ υπερασπιζόμαστε με τον πιο θερμό τρόπο ό,τι έγινε την περασμένη Κυριακή. Αυτό που πλημμύρισε τους δρόμους της Ελλάδας δεν ήταν όχλος όπως λένε τα κανάλια, ήταν λαός και ήταν αγωνιζόμενος” άνοιξε την εκδήλωση ο Παναγιώτης Σωτήρης από το κεντρικό Συντονιστικό της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. “Σε πείσμα της διαστρέβλωσης αυτών που μιλάνε για κατεστραμμένες βιτρίνες, αλλά δεν είχαν κουβέντα να πουν για τις κατεστραμμένες ζωές, εδώ και δύο χρόνια των μνημονίων, εμείς υπερασπιζόμαστε το δικαίωμα του λαού να αγωνίζεται, να διεκδικεί και όταν χρειάζεται να συγκρούεται με τις δυνάμεις καταστολής. Και όχι μόνο το υπερασπιζόμαστε, αλλά λέμε ότι θα κάνουμε πολύ περισσότερα, ξεκινώντας από αύριο από τα συλλαλητήρια, συνεχίζοντας τις καταλήψεις στα δημαρχεία και σε άλλα δημόσια κτίρια και διαλέγοντας το δρόμο της απεργιακής κλιμάκωσης, για απεργιακό αγώνα διαρκείας που είναι ο μόνος δρόμος για να μπορέσουμε να ανατρέψουμε αυτήν την πολιτική.
“Δεν μας τρομάζει η απειλή της χρεοκοπίας, δεν μας τρομάζει η έξοδος από το ευρώ” τόνισε ο ομιλητής προσθέτοντας ότι: “Μεθοδεύουν σχέδια απαγόρευσης διαδηλώσεων, νέους εκλογικούς νόμους, προσπαθούν να απεργαστούν ό,τι νόμους μπορούν για να βάλουν το λαό σε ένα βαθύ πολιτικό και κοινωνικό γύψο. Αλλά δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι αυτό θα συμβεί. Στην κοινωνία η οργή και η αγανάκτηση περισσεύουν”.
Μιλώντας για την αριστέρα, τόνισε επίσης ότι η σημερινή περίοδος “απαιτεί μια άλλη αριστερά, μια αριστερά που θα σταματήσει να βλέπει ό,τι συμβαίνει στην κοινωνία σαν δεξαμενή ψηφοφόρων. Εμείς λέμε ότι η αριστερά, πάνω απ’ όλα αντί να κοιτάει τις εκλογές θα πρέπει να κοιτάει πως να ανασυνθέσει και να ανασυγκροτήσει τη λαϊκή αυτοπεποίθηση, να ξανακάνει την κοινωνία να έχει εμπιστοσύνη στις δικές της δυνάμεις”.
“Η αντίσταση στους τρεις μήνες με την κυβέρνηση Παπαδήμου ανέβηκε ποιοτικά. Η απεργία διαρκείας των Χαλυβουργών που ξεσήκωσε πανελλαδικά την αλληλεγγύη δεν είναι μόνη της” ξεκίνησε την ομιλία του ο Πέτρος Κωσταντίνου. “Ήταν η Ελευθεροτυπία που μπήκε σε απεργία διαρκείας, ο ΑΛΤΕΡ που έκανε την κατάληψη και άνοιξε τον πομπό του στις φωνές της αντίστασης, οι εργαζόμενοι πήραν τον έλεγχο στο κανάλι. Ολα αυτά έφτασαν στη μεγαλύτερη γενίκευση την περασμένη εβδομάδα, να αναγκάζονται η ΓΣΕΕ και η ΑΔΕΔΥ να καλούνε τρεις μέρες γενική απεργία και να έχουμε εκατοντάδες χιλιάδες στους δρόμους.
Χρειάζεται να γίνουμε κέντρο που στηρίζει όλους αυτούς τους αγώνες. Ταυτόχρονα έχουμε να δώσουμε και τη μάχη στο επίπεδο των εκλογών. Θα είναι μια ευκαιρία για την ΑΝΤΑΡΣΥΑ να παίξει ένα ρόλο προωθητικό για τη δύναμη που αντιστέκεται και βάζει την αντικαπιταλιστική προοπτική, να δείξει και στην υπόλοιπη αριστερά τι σημαίνει η εναλλακτική λύση με τη δύναμη από τα κάτω. Στις προηγούμενες περιφερειακές και δημοτικές εκλογές αναδείχθηκε ένα ολόκληρο κομμάτι εκλεγμένων που είναι με την πολιτική της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, έδωσε τη δυνατότητα σε ευρύτερα κομμάτια να αναφέρονται.
Θέλουμε να βγει ενισχυμένη η αριστερά αλλά δίνουμε τη μάχη να ενισχυθεί ποιοτικά ο συσχετισμός μέσα στην αριστερά υπέρ του αντικαπιταλιστικού κομματιού. Διότι αυτό θα καταγράψει τις δυνατότητες που έχει το κίνημα στην ιστορική του προοπτική. Εχουμε να δώσουμε μεγάλες μάχες όπως τη μάχη ενάντια στο ρατσισμό και το φασισμό, να απομονώσουμε τη Χρυσή Αυγή, που τολμάει να παριστάνει τους συμπαραστάστες στη Χαλυβουργία και κανονικά θα έπρεπε να τρώει κλωτσιές.
Στις 17 Μάρτη χρειάζεται να δώσουμε μια μεγάλη απάντηση, διαδηλώνοντας από τα Προπύλαια στον Αγ Παντελεήμονα. Και έχουμε να δώσουμε τη μάχη των εκλογών όχι σαν μια αριστερά που θέλει να πάρει μερίδιο στην εξουσία αλλά σαν μια δύναμη που στηρίζει την ελπίδα από τα κάτω. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ είναι εδώ και δυνατή και δεν μετριέται από τα στημένα γκάλοπ αλλά από την ελπίδα του κόσμου που μας είδε την Κυριακή, μας βλέπει στις γειτονιές και η ενίσχυσή της ΑΝΤΑΡΣΥΑ θα ενισχύσει αυτές τις ελπίδες”.
Παρέμβαση
Για μια νέα περίοδο “κοινωνικής μεταβολής”, όπου “η Ελλάδα χρησιμοποιείται ως κοινωνικό παράδειγμα” μίλησε ο Γιώργος Μελισσαρόπουλος με “στόχο μια ριζική αλλαγή του καθεστώτος συσσώρευσης που περνάει μέσα από τη ρήξη όλων των κοινωνικών συμμαχιών και των κοινωνικών συμβιβασμών της αστικής τάξης των τελευταίων δεκαετιών” και “αλλαγή των πολιτικών σχέσεων και συμμαχιών των αστικών κομμάτων με τις λαϊκές μάζες”. Στη συνέχεια τόνισε την ανάγκη παρέμβασης σε τέσσερα βασικά μέτωπα:
«Το ζήτημα της μη πληρωμής των χαρατσιών. Επειδή τα χαράτσια θα συμπιέζουν όλο και περισσότερο τις εργατικές μάζες, θα οδηγούν στη στοχοποίηση και τη δήμευση περιουσιακών στοιχείων, αναγκαστικά κάποια στιγμή ευρύτερα τμήματα των λαϊκών μαζών δεν θα μπορούν και δεν θα πληρώνουν. Εμείς αυτό πρέπει να το κάνουμε πολιτική δυναμική, να συγκροτήσουμε δίκτυα αλληλεγγύης, κοινωνικής υποστήριξης, θεσμικές παρεμβάσεις, καταλήψεις σε δήμους, εφορίες, επανασύνδεση του ρεύματος κλπ.
Δεύτερο μέτωπο, είναι αυτό των ιδιωτικοποιήσεων. Το πρόγραμμα αποπληρωμής του χρέους θα κριθεί σε μεγάλο βαθμό από τους ρυθμούς και τα ποσά των ιδιωτικοποιήσεων. Είναι κεντρικό για να απονομιμοποιηθεί η διαδικασία που θα πουλήσει για ένα κομμάτι ψωμί ένα μεγάλο μέρος του δημόσιου πλούτου, αλλά και για να δημιουργηθεί μια λαϊκή κοινωνική και πολιτική συσπείρωση που να υπερασπίζεται τις δημόσιες υπηρεσίες, ειδικά με άξονα τη ΔΕΗ, όπου υπάρχει ακόμα ένα σχετικά ισχυρό συνδικαλιστικό κίνημα και έχει τη δυνατότητα να δημιουργήσει πολιτικές εντάσεις και ρήξεις κατεβάζοντας τους διακόπτες.
Τρίτο μέτωπο, ενάντια στις περικοπές και τον εργασιακό δεσποτισμό στον ιδιωτικό τομέα, όπου υπάρχουν περικοπές μισθών μεγαλύτερες από όσες προβλέπει το μνημόνιο, απολύσεις, χρεοκοπίες. Εκεί πρέπει να δημιουργηθεί μια ευρύτερη συσπείρωση που να υπερασπίζεται τους αγώνες που αναπτύσσονται. Τέταρτο, το ζήτημα της αυταρχικοποίησης του κράτους. Την απαγόρευση των διαδηλώσεων, θα την αντιμετωπίσουμε πρώτοι, ως πολιτικό υποκείμενο, ως κοινωνική αναφορά και βάση. Πρέπει άμεσα, σωματεία, λαϊκές συνελεύσεις, όλες οι δυνάμεις της αριστεράς να μπούμε σε μια διαδικασία πολιτικής και πρακτικής, στο δρόμο, αμφισβήτησης των νέων μέτρων”.
“Έχουμε μπει σε μια ιστορική περίοδο που η παλινδρόμηση τεράστιων μαζών θα γίνεται όλο και πιο συχνό φαινόμενο, που θα αγκαλιάζει την πλατεία Ταχρίρ, τη Γουόλ Στριτ, το Λονδίνο, τη Μαδρίτη, τη Βαρκελώνη, τη Ρώμη και την Αθήνα. Και αυτή η πορεία είναι αξεδιάλυτη με την οικονομική κρίση του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής, που από ό,τι φαίνεται έχει ιστορικές διαστάσεις και με ιστορικό τρόπο θα υπερβληθεί” τόνισε ο Τάσος Κατιντσάρος.
Ατζέντα
“Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ εδώ και 2,5 χρόνια έχει πάρει την πρωτοβουλία, ανατρέπουμε την ατζέντα και τον τρόπο πολιτικής που ασκεί η αριστερά όλα αυτά τα χρόνια. Οι αντικαπιταλιστικοί στόχοι της διαγραφής του χρέους, της κρατικοποίησης του πιστωτικού συστήματος και των μεγάλων εταιρειών χωρίς αποζημίωση, η δημόσια δωρεάν παιδεία υγεία και κοινωνική πρόνοια, η έξοδος από το ευρώ και την ΕΕ, η ανακατανομή του πλούτου με αυξήσεις στους μισθωτούς και όχι απολύσεις, είναι που άλλαξε την ατζέντα και σε όλη την ελληνική αριστερά.
Δυνάμεις που μέχρι χτες στέκονταν από επιφυλακτικές μέχρι αμυντικές απέναντι σε αυτούς τους στόχους, έχουν αλλάξει γραμμή. Μήνες τώρα φωνάζουμε ότι κεντρικός πολιτικός στόχος του εργατικού και λαϊκού κινήματος πρέπει να είναι η ανατροπή αυτής της κυβέρνησης με τη δύναμη του λαϊκού παράγοντα. Και μας απαντούν ότι είναι οι εκλογές. Παρόλα αυτά αποδείχτηκε ότι και οι δυνάμεις της αριστεράς δεν μπορούν να κάνουν διαφορετικά και παρασύρονται από τη δυναμική αυτού του στόχου.
Δεν μας ενδιαφέρει η αριστερά των ποσοστών, είμαστε με την αριστερά του εργατικού και λαϊκού κινήματος, είμαστε με την αριστερά που μπορεί να αλλάζει τους συσχετισμούς μέσα στο ίδιο το κίνημα γιατί πιστεύουμε ακράδαντα ότι αυτός που μπορεί να δώσει τη μάχη και να νικήσει είναι το εργατικό και λαϊκό κίνημα, που μπορεί να σφραγίσει τις εξελίξεις και να φέρει την οποιαδήποτε πολιτική μεταβολή.
Είναι απαραίτητο να σχεδιάσουμε αυτή τη μάχη για να νικήσουμε και πρέπει η ΑΝΤΑΡΣΥΑ να στοιχιθεί με αυτό το καθήκον. Πώς θα ανατρέψουμε πρώτα και κύρια αυτή την κυβέρνηση. Η προσπάθειά μας πρέπει να είναι Γενικές Συνελεύσεις παντού. Αγώνες και κινητοποιήσεις σε όλους τους χώρους. Να αρχίσουν να φτιάχνονται όργανα του εργατικού και λαϊκού κινήματος και μόνο εκεί μπορεί να μετρηθεί η δύναμη και η αξία των ιδεών μας. Να χτίσουμε πολιτικό λαϊκό και εργατικό κίνημα με δικά του όργανα και να δυναμώσουμε την επαναστατική αριστερά”.