Ό,τι κόλπο μπορούν να σκαρφιστούν το έχουν ρίξει στο τραπέζι: μόνιμη επιτήρηση από την Τρόικα, ειδικό λογαριασμό για να παίρνουν τα λεφτά οι τραπεζίτες κατευθείαν, συνταγματική κατοχύρωση ότι οι πληρωμές για το χρέος έχουν απόλυτη προτεραιότητα. Με άλλα λόγια λένε όσο πιο ξετσίπωτα γίνεται: Οι τραπεζίτες ÜUBER ALLES- πάνω απ’ όλα.
Η αντίσταση ενάντια σε αυτό το ταξικό πραξικόπημα έχει ήδη ξεκινήσει. Κανένας εργαζόμενος δεν θεωρεί ότι η μάχη τέλειωσε επειδή πρώτα οι βουλευτές στην ελληνική βουλή και ύστερα οι υπουργοί στο συμβούλιο της ευρωζώνης άναψαν το πράσινο φως στους τραπεζίτες. Το συγκλονιστικό τριήμερo 10-11-12 Φλεβάρη ήταν μόνο η προειδοποιητική βολή από τη μεριά των εργατών. Ο πόλεμος του «Μολών λαβέ» τώρα αρχίζει. Το ζήτημα είναι να τον οργανώσουμε νικηφόρα.
Χιλιάδες εργαζόμενοι κινούνται σε αυτή την κατεύθυνση. Στα νοσοκομεία συντονίζονται και αποφάσισαν 48ωρη απεργία αυτή την Τετάρτη και Πέμπτη με συγκέντρωση στο καταλημένο υπουργείο Υγείας τη δεύτερη μέρα. Την Τετάρτη θα γίνει συγκέντρωση στον καταλημένο Οργανισμό Εργατικής Κατοικίας με συμμετοχή από τους μηχανικούς του Δημοσίου αλλά και από τα υπουργεία (Ανάπτυξης, Πολιτισμού,…) που ξεσηκώνονται το ένα μετά το άλλο. Το συλλαλητήριο που καλούν ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ την Τετάρτη το απόγευμα στο Σύνταγμα έρχεται να συμπληρώσει την εικόνα αυτού του διήμερου.
Και βέβαια η εικόνα δεν σταματάει εκεί. Οι Χαλυβουργοί συνεχίζουν για τέταρτο μήνα την απεργία, οι απεργοί της Ελευθεροτυπίας ετοιμάζουν νέο απεργιακό φύλλο αυτό το Σάββατο, πολλοί χώροι συντονίζονται για κοινή δράση ενάντια στα κλεισίματα και τις απολύσεις (βλέπε δίπλα). Παντού οι αναζητήσεις για παρατεταμένο απεργιακό αγώνα είναι στα μυαλά και στις καρδιές των εργατών.
Πανευρωπαϊκά
Σε αυτή την προσπάθεια, παίρνουμε δύναμη από τις κινητοποιήσεις συμπαράστασης που εμφανίζονται σε πολλές πόλεις της Ευρώπης. Η αντίσταση στη λιτότητα γίνεται υπόθεση των εργατών πανευρωπαϊκά, έστω κι αν εμφανίζεται αρχικά σαν αλληλεγγύη στην Ελλάδα που λέει όχι στους τραπεζίτες. Τα ευρωπαϊκά συνδικάτα έχουν αναγκαστεί να κηρύξουν την 29 Φλεβάρη σαν κοινή μέρα δράσης. Για τη ΓΣΕΕ και την ΑΔΕΔΥ θα έπρεπε να είναι μέρα πανεργατικής κλιμάκωσης με διάρκεια.
Αντί γι’ αυτό βλέπουμε τις συνδικαλιστικές ηγεσίες να περιορίζονται σε συμβολικά καλέσματα, λες και ζούνε στο… Λουξεμβούργο ή στη Γενεύη. Είναι, λοιπόν, αναγκαίο να χτίσουμε την πανεργατική κλιμάκωση διαρκείας από τα κάτω, χώρο το χώρο, συνέλευση τη συνέλευση.
Ήδη υπάρχουν συνελεύσεις που απαιτούν πενθήμερη απεργία γύρω από τις 29 Φλεβάρη. Παντού μπορούμε και πρέπει να συγκροτήσουμε επιτροπές βάσης που να πάρουν την υπόθεση στα χέρια τους. Παντού μπορούμε και πρέπει να ξεκινήσουμε συντονισμούς για να απλώσουμε τη δράση όσο πιο πλατιά γίνεται.
Ο Παπαδήμος, ο Σαμαράς και ο Βενιζέλος υπολογίζουν να «ολοκληρώσουν το έργο» της συγκυβέρνησης και μετά να μας καλέσουν σε εκλογές για να ψηφίσουμε τα «τετελεσμένα» τους. Δεν θα τους αφήσουμε! Κλιμακώνουμε το απεργιακό κίνημα, δυναμώνουμε την αντικαπιταλιστική Αριστερά, ετοιμάζουμε την εργατική εναλλακτική λύση: Να πληρώσουν οι καπιταλιστές, να διαγραφεί το χρέος, να μπουν οι τράπεζες και οι μεγάλες επιχειρήσεις κάτω από εργατικό έλεγχο. Για μια κοινωνία δημοκρατίας και δικαιοσύνης.