“Χωρίς όπλα οι αστυνομικοί που βρίσκονταν στη Βουλή… Γκράφιτι πάνω σε μία από τις αστυνομικές κλούβες που έφραζαν την Β. Σοφίας. Δεν αντέδρασαν οι δυνάμεις των ΜΑΤ που βρίσκονταν στο σημείο, πίσω από τις κλούβες… O κόσμος χειροκρότησε για την απομάκρυνση των καγκέλων… Δεν υπάρχει αστυνομική επιτήρηση της πορείας - εμφανής διαφορά με όσα συνέβαιναν στο παρελθόν…».
Οι παραπάνω λεζάντες συνοδεύουν τις φωτό και το ρεπορτάζ του Left.gr από την αντιφασιστική πορεία που έγινε στις 31 Γενάρη του 2015 στο κέντρο της Αθήνας. Ήταν μόλις λίγες μέρες μετά τη νίκη του ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές. Μόνο οι "κλούβες της αστυνομίας κάθετα τοποθετημένες στη Β. Σοφίας" έσπαγαν την ειδυλλιακή εικόνα. Αλλά ήταν για "ειρηνικούς" σκοπούς, να μην βρεθούν "αντιμέτωποι" οι διαδηλωτές με τους φασίστες…
Οι χρυσαυγίτες έκαναν κανονικά τη φιέστα τους, οι αντιφασίστες τη διαδήλωσή τους, τα ΜΑΤ είναι εκεί, αλλά διακριτικά, προστατεύουν τη σύγκρουση ανάμεσα στα δύο άκρα. Αχ, ο Όλιβερ Τουίστ χαμογελάει και ο Χίτλερ του χαϊδεύει τα μαλλιά, όλα είναι μακρινά κι ευτυχισμένα και το χιόνι πέφτει από ψηλά, τα ζευγάρια στροβιλίζονται πιο πέρα κι η κοπέλα μου αστράφτει από χαρά...
Πανούσης
Δεν πέρασε ούτε ένας μήνας μέχρι τις 21/2/15, όταν πορεία διαδηλωτών που απαιτούσαν το κλείσιμο της Αμυγδαλέζας δέχθηκε επίθεση της αστυνομίας. «Ξύλο και χημικά μόλις φτάσαμε ειρηνικά στην είσοδο», ανέφερε χαρακτηριστικά ο Α.Σπουρδαλάκης μέλος της Νεολαίας ΣΥΡΙΖΑ στο ρεπορτάζ της ΕφΣυν.
Μια μέρα πριν, στις 20/2/15, ο Μοχάμεντ Καμαρά, 21χρονος μετανάστης από τη Γουινέα διαβητικός, πέθαινε κρατούμενος στο ΑΤ Κηφισιάς, εξ αιτίας της εγκληματικής αδιαφορίας για την υγεία του. Ήταν ο τέταρτος μετανάστης που έχανε τη ζωή του, μέσα σε διάστημα ενός μήνα, σε τμήματα, κέντρα κράτησης και στρατόπεδα συγκέντρωσης.
Μετά ήρθε η 25η Μαρτίου 2015 και τα συνθήματα των Ο.Υ.Κ στην παρέλαση: "Και το όνειρο μας είναι / στην Πόλη εμείς να μπούμε / σημαία να υψώσουμε / τον ύμνο εμείς να πούμε». Η απάντηση του τότε υπουργού ΠΡΟ.ΠΟ Πανούση; «Εγώ δεν συμφωνώ στα τραγούδια που λένε ότι εμείς θα πάρουμε την Πόλη. Παρά ταύτα, όμως, ο καθένας έχει έναν ρόλο. Θέλουμε να έχουμε καταδρομείς οι οποίοι θα έχουν ένα λουλουδάκι και τη δύσκολη ώρα θα τους λέμε –που είστε;».
Στις 5/4/15 τα ΜΑΤ επιτέθηκαν με χημικά, γκλομπ και ρόπαλα μαζί με τραμπούκους της Ελντοράντο Γκολντ σε διαδηλωτές στις Σκουριές. Η βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Κατερίνα Ιγγλέζη δήλωνε: "Αυτή η απαράδεκτη κατάσταση δεν στρέφεται μόνο εναντίον των κατοίκων της Χαλκιδικής και του κινήματος εναντίον της ολέθριας εξόρυξης. Εκθέτει την ίδια την κυβέρνηση. Ποιος ελέγχει την αστυνομία; Η κυβέρνηση ή η Eldorado Gold; Ο κόσμος εδώ είναι απογοητευμένος. Δεν περίμενε ότι θα του ρίχνουν χημικά, όταν διαδηλώνει, και επί κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ».
Στις 18/4/15 ακολούθησε το πανεπιστημιακό άσυλο, με τον Πανούση να στέλνει τα ΜΑΤ να σπάσουν την κατάληψη που είχε γίνει στην Πρυτανεία στο κέντρο της Αθήνας χτυπώντας και ρίχνοντας χημικά στους «αντεξουσιαστές».
Μετά ήρθε το 3ο μνημόνιο και μαζί του η κλιμάκωση της βίας στο συλλαλητήριο της 15/7/15, μέρας απεργίας της ΑΔΕΔΥ. Το ρεπορτάζ της ΕφΣυν: "Σε πρωτοφανείς εκδηλώσεις βίας και παρανομίας από την εκλογή της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ κατέφυγαν το βράδυ της Τετάρτης μονάδες των ΜΑΤ εναντίον διαδηλωτών... Εναν διαδηλωτή τον κράτησαν μέσα στην κλούβα και τον χτυπούσαν με μανία... το ξύλο συνεχίστηκε σε όλη τη διαδρομή μέχρι τη ΓΑΔΑ. Και μέσα στο κτίριο η βία πήρε τη μορφή βασανιστηρίων... Δυσάρεστη έκπληξη προκάλεσε άλλωστε η ανακοίνωση στους σταθμούς του Μετρό το πρωί της Τετάρτης, ότι με εντολή της Αστυνομίας ο σταθμός Συντάγματος θα μείνει κλειστός για λόγους ασφαλείας κατά τη διάρκεια της διαδήλωσης..."
Στις 8/8/15 αστυνομικοί δεν δίστασαν να συλλάβουν και να σύρουν στα δικαστήρια τον επικεφαλής της Πακιστανικής Κοινότητας, Τζαβέντ Ασλάμ που παραπέμφθηκε σε δίκη με την κατηγορία της απείθειας, εξύβρισης και απειλής, γιατί διαμαρτυρήθηκε για τη χυδαία και ρατσιστική συμπεριφορά τους απέναντι σε κλιμάκιο της Πακιστανικής Κοινότητας που επέστρεφε από τον Μαραθώνα όπου πραγματοποιούσε περιοδεία.
Στις 23/8/15, στις Σκουριές η αστυνομία προχώρησε σε άλλη μια ακόμη βίαια επιχείρηση. Η συντρόφισσα Γεωργία Καρακωνσταντινίδου, που πήρε μέρος στη διαδήλωση- βρέθηκε με σπασμένο πόδι όταν αστυνομικός την πέταξε κάτω.
Τόσκας
Αν δεν μπορούμε να γλυτώσουμε τα μνημόνια, τουλάχιστον να υπάρξουν προοδευτικές μεταρρυθμίσεις σε θεσμικό επίπεδο, ήταν η ελπίδα ενός κόσμου που ψήφισε το ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές του Σεπτεμβρίου του 2015. Ο Τόσκας αντικατέστησε τον Πανούση στο υπουργείο ΠΡΟ.ΠΟ. Αλλά τα πράγματα χειροτέρεψαν.
Στις 31/10/15 τα ΜΑΤ εμπόδισαν με γκλομπ και χημικά πορεία διαδηλωτών που ζητούσαν να πέσει ο φράχτης στις Καστανιές του Έβρου.
Στις 12/2/16, ΜΑΤ και δακρυγόνα επιστρατεύονται αυτή τη φορά κατά των αγροτών στο κέντρο της Αθήνας.
Στις 24/3/16, πριν καλά-καλά στεγνώσει το μελάνι στη συμφωνία ΕΕ-Τουρκίας, τα ΜΑΤ επιτέθηκαν σε συγκέντρωση αλληλέγγυων στη Μόρια στη Λέσβο. Στις 29/3/16 ακολούθησε η Ειδομένη. Τα ΜΑΤ επιτέθηκαν στους πρόσφυγες προκειμένου να τους διώξουν από τις γραμμές του τρένου. Στις 18/4, οι πρόσφυγες είδαν αυτοκίνητο της αστυνομίας να χτυπάει δίπλα στη σκηνή του ένα σαραντάχρονο πρόσφυγα από τη Συρία, ένα περιστατικό που καταγράφηκε σαν «τροχαίο». Ο πρόσφυγας πέθανε ύστερα από τρεις μέρες. Οι αστυνομικές επιχειρήσεις κορυφώθηκαν στις 24/5/16, οπότε 1400 αστυνομικοί συμμετείχαν στη μεγάλη επιχείρηση εκκένωσης της Ειδομένης.
Στις 8/4/16, ΜΑΤ και ναζί της Χ.Α σε αγαστή συνεργασία και μπροστά στις κάμερες επιτέθηκαν στην αντιφασιστική συγκέντρωση που καλούσαν στην πλατεία Κοραή η ΚΕΕΡΦΑ, η ΠΕΝΕΝ, η ΟΡΜΑ και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Επιτέθηκαν σε δημοσιογράφους με σιδερολοστούς. Τι έκανε η κυβέρνηση; Έδωσε πλήρη κάλυψη για να γίνει η σύναξη μίσους κατά των προσφύγων, με ομιλητές τον φύρερ Μιχαλολιάκο, το Λαγό και τον Κασιδιάρη δίπλα ακριβώς στην Αστυνομική Διεύθυνση Πειραιά. Προσήγαγαν δε, έναν αντιφασίστα διαδηλωτή!
Την ίδια μέρα στη Χίο, τα ΜΑΤ μαζί με χρυσαυγίτες εκκένωσαν το λιμάνι από πρόσφυγες, αφού οι πρώτοι παρακολουθούσαν επί ώρες τους δεύτερους να πετάνε αντικείμενα και εκρηκτικά στα γυναικόπαιδα. Στις 14/9/16, οι χρυσαυγίτες δρώντας πίσω από τα ΜΑΤ στην πόλη της Χίου χτύπησαν δημοσιογράφο.
Στις 8/5/16, με την ψήφιση του ασφαλιστικού νόμου η αστυνομία διέλυσε τη συγκέντρωση στο Σύνταγμα ακολουθώντας την πεπατημένη των προηγούμενων κυβερνήσεων. Όπως οι ίδιοι οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ αναφέρουν σε ερώτησή τους «υπήρξε επέμβαση αστυνομικών δυνάμεων εναντίον του κυρίου όγκου της ειρηνικής διαδήλωσης, χρήση εξαιρετικά μεγάλων ποσοτήτων δακρυγόνων και πολλά περιστατικά απρόκλητης αστυνομικής βίας, η οποία οδήγησε στον τραυματισμό διαδηλωτών/τριών».
Στις 24/6/16 οι Γιατροί του Κόσμου κατήγγειλαν ότι στο αστυνομικό τμήμα Μυτιλήνης ασκήθηκε βία εναντίον ασυνόδευτων ανηλίκων που είχαν μεταφερθεί εκεί από το Κέντρο Yποδοχής και Tαυτοποίησης στη Μόρια Λέσβου.
Στις 27/7/16 τα ΜΑΤ του Τόσκα μπούκαραν στις καταλήψεις στέγης στην Θεσσαλονίκη. Και αυτή τη χρονιά, ο ερχομός του Αυγούστου, του μήνα των διακοπών και της αστυνομικής ασυδοσίας, σημαδεύτηκε από το θάνατο στις 3/8/16, του 28χρονου υπήκοου Αλβανίας Pellumb Maikollaj στο ΑΤ Πατησίων. Τιμώντας τον Ντάριο Φο και μια από τις παλιότερες διεθνείς αστυνομικές παραδόσεις, η ΕΛ.ΑΣ έκανε στην ανακοίνωσή της λόγο για “εθελούσια πτώση” από τον δεύτερο όροφο. Μόνο που η ανακοίνωση του θανάτου καθυστέρησε… 15 μέρες! Έγινε στις 18 Αυγούστου. Οι δικηγόροι σε ανακοίνωσή τους αναφέρουν ότι «η καθυστερημένη αυτή δημοσιοποίηση του θανάτου, σε συνδυασμό με την εικόνα της σορού του θανόντος που αντίκρισαν τα συγγενικά και φιλικά του πρόσωπα όταν τον βρήκαν στις 11/8/2016, δημιουργούν σοβαρές υποψίες εγκληματικών ενεργειών σε βάρος του».
«Μα βλέπετε ότι αν τολμάει κάποιος σε αυτήν την περιοχή, αλλά και ευρύτερα, είναι η σημερινή κυβέρνηση» δήλωσε ο Τόσκας για τα Εξάρχεια στις 31 Αυγούστου. Στις 27/9/16, στο Πολυτεχνείο, ομάδα ΔΙΑΣ, Αντιτρομοκρατική και Ασφάλεια συνέλαβαν την παιδική θεατρική ομάδα της κατάληψης στέγης "2ο Φιλοξενείο" (5 παιδιά ηλικίας 12-14 χρονών και δύο 20 και 22 αντίστοιχα) ενώ πήγαιναν με σκοπό τη διεξαγωγή θεατρικής παράστασης σε χώρο στην Ασκληπιού. Σύμφωνα με τις καταγγελίες κρατήθηκαν 7 ώρες στο τμήμα. Εξαναγκάστηκαν να γδυθούν, έπειτα τα ανάγκασαν να κάνουν κύκλους γυμνά σε ένα δωμάτιο 2x2 και όσα αρνήθηκαν να κατεβάσουν το εσώρουχό τους, χτυπήθηκαν, εξυβρίστηκαν με ρατσιστικό και σεξουαλικό περιεχόμενο.
Στις 29/9/16 τα ΜΑΤ στο Ρέθυμνο προστάτεψαν ανοιχτά τις δολοφονικές συμμορίες της Χ.Α και επιτέθηκαν με ξύλο και δακρυγόνα στους αντιφασίστες. Ο Οκτώβρης μπήκε με φόρα. Κυριακή 2/10/16 ΜΑΤ, ξύλο, δακρυγόνα ενάντια στην κινητοποίηση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, της ΛΑΕ κι άλλων οργανώσεων στην Καισαριανή. Δευτέρα 3/10/16 επίθεση στους συνταξιούχους, ΜΑΤ, ξύλο δακρυγόνα ενάντια στους συνταξιούχους. Τετάρτη 5/10/16 ΜΑΤ και ξύλο ενάντια στους συγκεντρωμένους που απαιτούσαν να σταματήσουν οι πλειστηριασμοί στο Ειρηνοδικείο Θεσσαλονίκης.
Τα “μαγικά” όπλα των μπάτσων
Σε ομιλία του το 2008 στη Λέσβο, ως πρόεδρος του ΣΥΝ τότε, ο Τσίπρας είχε υποσχεθεί τον αφοπλισμό της αστυνομίας. Αυτή η θέση αποσύρθηκε σύντομα, και αντικαταστάθηκε από τη θέση οι αστυνομικοί να μην φέρουν όπλα στις διαδηλώσεις και στα γήπεδα. Σήμερα τα όπλα της ΕΛ.ΑΣ συνεχίζουν να «εκπυρσοκροτούν». Ο φετινός Σεπτέμβρης είναι ενδεικτικός:
Στις 9/9/16, νεκρός έπεσε από τους πυροβολισμούς ενός ειδικού φρουρού, που ήταν εκτός υπηρεσίας, ένας 33χρονος ομογενής από το Καζακστάν στην Καλλιθέα. Το περιστατικό συνέβη στην πολυκατοικία, που διέμεναν δράστης και θύμα, όταν ο αστυνομικός ενοχλήθηκε από την δυνατή μουσική. Σύμφωνα με τα όσα υποστήριξε ο αστυνομικός, ο πυροβολισμός ήταν αποτέλεσμα εκπυρσοκρότησης κατά τη διάρκεια της μεταξύ τους πάλης… Στις 19/9/16, στη διάρκεια καυγά στο Κιλκίς, 26χρονος αστυνομικός μέσα σε παιδική χαρά πυροβόλησε τη φίλη του και αυτοκτόνησε. Στις 23/9/16, αστυνομικός των ΜΑΤ, τραυματίσθηκε κατά το χειρισμό του υπηρεσιακού του όπλου, έξω από το Κέντρο Κράτησης στη Μόρια κι ενώ εκτελούσε υπηρεσία!
Ανάμεσα στις δεσμεύσεις που περιλάμβανε το εκλογικό πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ και τον εκτίναξαν στο πολιτικό προσκήνιο στις εκλογές του Μάιου του 2012 ήταν: «Ο εκδημοκρατισμός των Σωμάτων Ασφαλείας. Να αποστρατιωτικοποιηθούν η Αστυνομία και το Λιμενικό σώμα όσον αφορά την οργάνωση, την εκπαίδευση και την εμφάνισή τους. Να πάψει η εκπαίδευση σε στρατιωτικές εγκαταστάσεις. Να διαλυθούν οι ειδικές δυνάμεις που αποσκοπούν στην καταστολή λαϊκών κινητοποιήσεων. Να απαγορευθεί η οπλοφορία και η παρουσία μυστικών αστυνομικών σε διαδηλώσεις και συλλαλητήρια». Ακολούθησε η υπόσχεση για κλείσιμο της Αμυγδαλέζας και των στρατοπέδων συγκέντρωσης.
Σήμερα, απολύτως τίποτε από αυτά δεν έχει γίνει πράξη. Μόνο οι ομάδες Δέλτα καταργήθηκαν, για να διαχυθούν υπό τον Τόσκα στις διμοιρίες των ΜΑΤ, της ΟΠΚΕ και των ΔΙΑΣ, με ανοιχτή την προοπτική της επανίδρυσής τους ως ομάδες «Όμικρον».
Η αστυνομική βία δεν περιορίζεται σε «μεμονωμένα περιστατικά», αλλά κλιμακώνεται επικίνδυνα στο δρόμο που χάραξαν οι προηγούμενες κυβερνήσεις. Και δεν είναι δύσκολο να βγάλει κανείς συμπεράσματα για τις αιτίες του αυταρχικού κατήφορου που έχει επιλέξει συνολικά η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ.
Είναι η συμπληρωματική όψη του κατήφορου της άνευ όρων συνθηκολόγησης του 3ου μνημονίου και της αγαστής συνεργασίας με τους καπιταλιστές. Οι αντιδράσεις ενάντια στη λιτότητα συνεχίζονται και η κυβέρνηση χρειάζεται όλα τα εργαλεία που είχαν οι προηγούμενες κυβερνήσεις για να τις καταστείλλουν. Τα δύο αυτά χρόνια δεν ήταν λίγες οι φορές που εργαζόμενοι, αγρότες, συνταξιούχοι και νέοι βρέθηκαν αντιμέτωποι με την πιο άγρια αστυνομική βία.
Είναι η συμπληρωματική όψη της αποδοχής και της συνέχισης από την κυβέρνηση της άγριας ρατσιστικής πολιτικής που επιβάλει η ΕΕ ενάντια στους πρόσφυγες και τους μετανάστες. Δίπλα στην Φρόντεξ και τα νέα αντίστοιχα σώματα της ΕΕ χιλιάδες αστυνομικοί και λιμενικοί χρησιμοποιούνται για να φρουρούν τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, να εκκενώνουν καταυλισμούς στην Ειδομένη, να περιπολούν στα σύνορα και στα κέντρα των μεγαλουπόλεων με αποκλειστικό στόχο τους πρόσφυγες και τους μετανάστες.
Συνέχεια του κράτους
Θα ήταν όμως μεγάλο λάθος να χρεώσουμε τον αυταρχικό κατήφορο μόνο στον μνημονιακό συμβιβασμό. Από την αρχή ο ΣΥΡΙΖΑ είχε αναλάβει τη δέσμευση ότι θα υπάρξει η “Συνέχεια του Κράτους». Και αυτή η δέσμευση υλοποιήθηκε.
Όσο και να προσπαθεί το περιβάλλον εντός του ΣΥΡΙΖΑ να επιρρίψει τις ευθύνες σε «λάθος πρόσωπα», ο Πανούσης και στη συνέχεια ο πρώην στρατιωτικός Τόσκας ήταν επιλογές και είχαν την πολιτική κάλυψη της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ. Όπως και ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας και υπουργός Δημοσίας Τάξης όταν η ΕΛ.ΑΣ δολοφόνησε τον Αλέξη Γρηγορόπουλο. Όπως και ο Πάνος Καμμένος για το υπουργείο Άμυνας. Όπως και ο Κοτζιάς, για το υπουργείο Εξωτερικών. Και βέβαια οι επιλογές στο (συγγενές με το υπουργείο ΠΡΟΠΟ) υπουργείο Δικαιοσύνης.
Εκεί ο, κατά τα άλλα «ήπιος», υπουργός Δικαιοσύνης Παρασκευόπουλος, σύγχρονος Πόντιος Πιλάτος, έχει δίπλα του υφυπουργό Δικαιοσύνης με προσωπική επιλογή του Τσίπρα τον εισαγγελέα Παπαγγελόπουλο.
«Ο κ. Παπαγγελόπουλος ως προιστάμενος της εισαγγελίας πρωτοδικών της Αθήνας το 2005, διενήργησε με απόλυτη μυστικότητα προκαταρκτική εξέταση για την υπόθεση των υποκλοπών, χωρίς στην ουσία να προβεί σε καμία ενέργεια επί ένα ολόκληρο χρόνο» θύμιζε τότε στο ρεπορτάζ του ο Χ. Ζέρβας. «Ο κ. Παπαγγελόπουλος, δέχθηκε επίσης κριτική και για μια άλλη αδράνεια. Αυτή αφορούσε την μήνυση που είχαν καταθέσει εκπρόσωποι της Πακιστανικής κοινότητας στη χώρα, για μαζικές απαγωγές και μυστικές ανακρίσεις Πακιστανών στην Αθήνα, πιθανότατα σε συνεργασία με αγγλικές μυστικές υπηρεσίες, μετά τις βομβιστικές επιθέσεις στο Λονδίνο το καλοκαίρι του 2005. Τότε η μήνυση είχε κατατεθεί τον Αύγουστο αλλά μέχρι τα μέσα Σεπτεμβρίου που οι Πακιστανοί δημοσιοποίησαν με συνέντευξη την υπόθεση, ουδείς είχε ασχοληθεί με την διερεύνηση υπόθεση...».
Δεν μεταρρυθμίζεται
Η συνέχεια του κράτους του ΣΥΡΙΖΑ πατάει σε μια πάρα πολύ παλιά στρατηγική, βρίσκεται στον πυρήνα της στρατηγικής του ρεφορμισμού και της υπόσχεσης ότι κάποια πράγματα έστω μπορούν να αλλάξουν προς όφελος της εργατικής τάξης μέσα στον καπιταλισμό, και σε οικονομικό και σε κοινωνικοπολιτικό επίπεδο, αν μια εκλεγμένη αριστερή ή προοδευτική κυβέρνηση καταφέρει να ελέγξει το κράτος και να το χρησιμοποιήσει.
Όμως σε κανένα κοινωνικό σχηματισμό που υπήρξε μέσα στην ανθρώπινη ιστορία το κράτος δεν ήταν ουδέτερο. Ήταν όργανο ταξικής κυριαρχίας, εργαλείο μιας κυρίαρχης τάξης που το χρησιμοποιεί προκειμένου να διαιωνίζει την εξουσία της, στην ανάγκη με τη βία.
Στο καπιταλισμό, το αστικό κράτος αναπαράγει την εξουσία της αστικής τάξης, δηλαδή ότι τα αφεντικά θα έχουν τα μέσα παραγωγής στην ιδιοκτησία τους και ότι η εργατική τάξη θα πηγαίνει να δουλεύει και να παράγει κέρδη. Προκειμένου να το πετυχαίνει αυτό συντηρεί τους δικούς του θεσμούς και μηχανισμούς.
Σήμερα, κάτω από μια κυβέρνηση που έχει στον πυρήνα της ένα κόμμα που αναφέρεται στην Αριστερά, θεσμοί και μηχανισμοί εξακολουθούν να κάνουν τη δουλειά τους: Υπάρχει το κουαρτέτο εξωραϊσμένο στη διατύπωση θεσμοί, ο Ευρωπαϊκός Μηχανισμός Στήριξης, η ΕΚΤ, το ΤΧΣ, η Τράπεζα της Ελλάδος, τα ΜΜΕ, οι λεγόμενες ανεξάρτητες αρχές, οι ένοπλες δυνάμεις και οι μηχανισμοί καταστολής. Υπάρχουν οι δικαστές, η αντιτρομοκρατική, η ΕΥΠ με τις παρακολουθήσεις τηλεφώνων.
Η διετής πλέον διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ είναι η απόλυτη επιβεβαίωση ότι η στρατηγική της άλωσης του αστικού κράτους από τα μέσα αποδείχθηκε ακόμη μια άλωση της «αριστερής κυβέρνησης» από το αστικό κράτος – το οποίο στη συγκεκριμένη περίπτωση, παραβίασε ανοιχτές θύρες. Αυτά δεν αφορούν μόνο τους κατασταλτικούς μηχανισμούς του αλλά και τα ζητήματα της οικονομίας. Ο ΣΥΡΙΖΑ όχι μόνο συνεχίζει τη μνημονιακή λιτότητα, αλλά αβαντάρει την κλιμάκωση της άγριας εκμετάλλευσης της εργατικής τάξης με νόμους όπως αυτός που έρχεται στα εργασιακά. Και από πάνω, εκεί που προεκλογικά έκανε λόγο για δημόσιο, ακόμα και λαϊκό έλεγχο της ενέργειας, του νερού συνεχίζει το ξεπούλημα και την ιδιωτικοποίηση κομματιών του κρατικού τομέα.
Όπως έλεγε η Ρόζα Λούξεμπουργκ την πρώτη φορά που ένας σοσιαλιστής βουλευτής επέλεξε να μπει σε μια κυβέρνηση το 1899: “η είσοδος ενός σοσιαλιστή σε μια αστική κυβέρνηση δεν σοσιαλιστικοποιεί την κυβέρνηση, αλλά κρατικοποιεί το σοσιαλιστή βουλευτή”.
Αλλά, μήπως τίθεται το ερώτημα, είναι θέμα καλής στόφας, μήπως ένας τίμιος σοσιαλιστής θα μπορούσε να αντισταθεί και να καθυποτάξει αυτούς τους μηχανισμούς; Το παράδειγμα του προέδρου Αλιέντε - που το 1973 πέθανε με το όπλο στο χέρι στη Χιλή, υπερασπιζόμενος τον κοινοβουλευτικό δρόμο από την δικτατορία των στρατηγών που ο ίδιος διόρισε- είναι χαρακτηριστικό.
Ο μόνος δρόμος για να υπάρξει πραγματική ανατροπή είναι η ασυνέχεια του αστικού κράτους, το γκρέμισμά του, πέτρα την πέτρα, ώστε να μη μείνει τίποτε όρθιο, όπως επιχειρηματολογούσε ο Λένιν στο βιβλίο του “Κράτος και Επανάσταση” πατώντας πάνω στην επαναστατική εμπειρία και παράδοση. “Η σκέψη του Μαρξ συνίσταται στο ότι η εργατική τάξη πρέπει να συντρίψει, να τσακίσει την «έτοιμη κρατική μηχανή» και να μην περιοριστεί στην απλή κατάληψή της” έγραφε. Για να νικήσουν, δηλαδή οι εργάτες δεν φτάνει μόνο να πάρουν στα χέρια τους τα εργοστάσια, αλλά πρέπει να τσακίσουν το κράτος.
Στο ερώτημα τι θα αντικαταστήσει την κρατική μηχανή ο Λένιν πατούσε πάνω στα διδάγματα της Παρισινής Κομμούνας: ‘Ένα κράτος της εργατικής τάξης, δομημένο πάνω στο θεσμό της δημοκρατίας των εργατικών συμβουλίων, που θα επιβάλει την εξουσία της πλειοψηφίας των καταπιεσμένων πάνω στην μειοψηφία της αστικής τάξης.
Αυτό το κράτος ονόμαζε “δικτατορία του προλεταριάτου” πάνω στην πολιτική και οικονομική κυριαρχία της αστικής τάξης με στόχο την εξαλειψή της εκμετάλλευσης και τον σοσιαλιστικό μετασχηματισμό της κοινωνίας.