Η Άποψή μας
Ένας νέος Μάης είναι αναγκαίος- δεν τον περιμένουμε, τον ετοιμάζουμε

Παρίσι 5 Μάη 2018. “Χρόνια πολλά” γραφει το πλακάτ με τον Μαρξ.

Πενήντα χρόνια μετά τον θρυλικό Μάη του 68, η αναγκαιότητα για ένα νέο “Μάη” ξεπροβάλλει ανάγλυφα μέσα από τις εξελίξεις. Η Αργεντινή και η Παλαιστίνη δίνουν τα πιο πρόσφατα συγκλονιστικά παραδείγματα.

Η κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα επιμένει ότι θα μας οδηγήσει σε μια “καθαρή έξοδο” από τα Μνημόνια υλοποιώντας όλα τα προαπαιτούμενα της Τρόικας. Και ο Κυριάκος Μητσοτάκης υπερακοντίζει σε νεοφιλελεύθερη βλακεία ελπίζοντας ότι θα γίνει ο Μάκρι της Ελλάδας. Στο μεταξύ όμως, ο πραγματικός Μάκρι, ο δεξιός πρόεδρος της Αργεντινής που κοκορευόταν ότι κέρδισε την εμπιστοσύνη των αγορών, αναγκάζεται να ρίξει την Αργεντινή ξανά στα νύχια του ΔΝΤ καθώς η φυγή κεφαλαίων τσακίζει το νόμισμα της χώρας, το πέσο.

Μακρόσυρτη κρίση

Η κατάσταση του διεθνούς καπιταλισμού είναι τέτοια ώστε οι όποιες “επιτυχίες” οικονομικής ανάκαμψης αποτελούν προσωρινά διαλείμματα μέσα στην μακρόσυρτη κρίση. Πίσω από τη δήθεν έξοδο από τα Μνημόνια ξεπροβάλλει η επόμενη χρεοκοπία.

Ακόμη πιο τραγική είναι η γεωπολιτική διάσταση της κρίσης. Ο Τσίπρας πήγε στην Κύπρο για να σφίξει το χέρι του Νετανιάχου και να επαναλάβει ότι η Ελλάδα γίνεται ενεργειακός κόμβος και κολόνα σταθερότητας στην περιοχή χάρη στην συμμετοχή της στον άξονα ΗΠΑ-Ισραήλ. Την ίδια στιγμή όμως, ο Τραμπ ανακοίνωσε το σπάσιμο της συμφωνίας με το Ιράν και έδωσε το πράσινο φως για τη μεγαλύτερη πολεμική κλιμάκωση στη Μέση Ανατολή. Το Ισραήλ βομβαρδίζει Ιρανικές θέσεις στη Συρία και δολοφονεί μαζικά τους Παλαιστίνιους που ξεσηκώνονται.

Στην πράξη, ο Τσίπρας τοποθετείται στα δεξιά του Ερντογάν! Η Τουρκία ανακάλεσε τους πρεσβευτές της από ΗΠΑ και Ισραήλ, ενώ ο Κοτζιάς και ο Καμένος οδηγούν την Ελλάδα στη δίνη της χειρότερης ιμπεριαλιστικής επέμβασης στη Μέση Ανατολή.

Πόλεμος και χρεοκοπία, αυτό είναι το μέλλον που μας ετοιμάζουν οι καπιταλιστές και οι πολιτικές δυνάμεις που τους υπηρετούν. Η επικαιρότητα της εργατικής εξέγερσης που απλώνεται σαν φωτιά όπως τότε στον Μάη του 68 είναι αναμφισβήτητη. Η διαπίστωση αυτή πρέπει να είναι η αφετηρία για τη δράση της Αριστεράς σήμερα.

Δεν αρκεί, όμως, μόνο η διαπίστωση. Χρειάζεται να οργανωθούμε με βάση αυτή την προοπτική. Οργάνωση μέσα στους χώρους δουλειάς και σπουδών, εκεί που βρίσκεται η δύναμη της τάξης μας. Οργάνωση των απεργιών ενάντια στις οικονομικές επιθέσεις αλλά και των κινητοποιήσεων ενάντια στην πολεμική απειλή και το ρατσιστικό δηλητήριο που τη συνοδεύει. Πάνω απ' όλα, οργάνωση της επαναστατικής αριστεράς. Για να χτίσουμε ένα επαναστατικό κόμμα της εργατικής τάξης ικανό να οδηγήσει τον καινούργιο Μάη που ωριμάζει, μέχρι τη νίκη!