Δείτε το πρόγραμμα της Πανελλαδικής Συνέλευσης Εργατικής Αντίστασης
Η φετινή συνέλευση του Συντονισμού είναι αναβαθμισμένη και με ιδιαίτερη κρισιμότητα. Το πρόγραμμα της μεγάλης συνέλευσης στις 20 Γενάρη μπαίνει να οργανώσει τα βασικά μέτωπα και τις μάχες που έχουμε μπροστά μας. Έχει τρεις συζητήσεις για τις τρεις μεγάλες μάχες.
Η πρώτη είναι η μάχη των προσλήψεων, να μην απολυθεί κανείς συμβασιούχος και μονιμοποίηση όλων, για μαζικές προσλήψεις. Η δεύτερη συζήτηση εστιάζει στη μάχη για τις Συλλογικές Συμβάσεις με αυξήσεις σε μισθούς και σε συντάξεις. Η τρίτη συζήτηση βάζει στο κέντρο της την οργάνωση της προσπάθειας η 8 Μάρτη, η διεθνής μέρα της γυναίκας να είναι μια μεγάλη απεργία σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα. Η φετινή συνέλευση θέλουμε να είναι μια συνέλευση οργάνωσης των μαχών που έχει να δώσει η εργατική τάξη την επόμενη περίοδο. Αυτά τα μέτωπα έχουν ανοίξει.
Στα νοσοκομεία, στους δήμους και στους εκπαιδευτικούς χιλιάδες εργαζόμενοι παλεύουν για μονιμοποίηση. Στην ΕΡΤ, στην ΕΥΑΘ, στην ΕΥΔΑΠ αλλά και σε μικρούς και μεγάλους χώρους του ιδιωτικού τομέα, στην Cosco, στην Ιδιωτική Υγεία, στα Θέατρα, ακόμα και μέσα στους επισφαλείς εργαζόμενους όπως αυτούς στις ΜΚΟ, η μάχη για ΣΣΕ είναι σε εξέλιξη. Και βέβαια η 8 Μάρτη που διεκδικούμε να γίνει απεργιακή και θέλουμε αποφάσεις πρωτοβάθμιων σωματείων που θα βάλουν την πίεση στο Γενικό Συμβούλιο της ΑΔΕΔΥ στις 16 Γενάρη.
Πάμε να κάνουμε μια συνέλευση που θα μαζέψουμε αγωνιστές από όλους τους επιμέρους χώρους και τις μάχες. Θα έχουμε οργανωμένες ομάδες εργαζόμενων από το Συντονιστικό Νοσοκομείων για να φέρουν τις μεγάλες εμπειρίες των μαχών στην Υγεία, εκπαιδευτικούς που βγαίνουν σε απεργίες για μονιμοποίηση, συμβασιούχους στους δήμους, εργολαβικούς από τη ΔΕΣΦΑ και τα ΕΛΠΕ, εργαζόμενους από την Ιδιωτική Υγεία και τον επισιτισμό, εργαζόμενους στην Ιντρακόμ, κ.α.
Τις επόμενες μέρες έχουμε βάλει εκδηλώσεις και συσκέψεις για την οργάνωση της 20 Γενάρη όπως στο Γκαράζ του Δήμου της Αθήνας στις 11/1. Ταυτόχρονα χρειάζεται να κάνουμε εξορμήσεις παντού. Και όχι μόνο στην Αθήνα. Στη Θεσσαλονίκη, στο Ηράκλειο, στα Χανιά, στην Πάτρα, παντού χρειάζεται να ανοίξει η συζήτηση γιατί το εργατικό κίνημα είναι πανελλαδικό.
Στόχος της συνέλευσης του Συντονισμού Ενάντια στα Μνημόνια στις 20 Γενάρη δεν είναι να καταλήξουμε απλά σε κάποιο σχέδιο πολιτικής απόφασης αλλά σε ένα αγωνιστικό πρόγραμμα ώστε το επόμενο χρονικό διάστημα να οργανώσουμε τις μάχες και να κερδίσουμε ένα ένα όλα τα βήματα. Δεν θα είναι μια συνέλευση απολογισμού αλλά μια συνέλευση για την οργάνωση των μαχών στο επόμενο κρίσιμο εξάμηνο.
Για τους νοσοκομειακούς η χρονιά άνοιξε με μια απεργία που θα καθορίσει τι θα γίνει την επόμενη περίοδο με τους συμβασιούχους. Η απεργία στις 3 Γενάρη ήρθε σαν συνέχεια μιας χρονιάς τεράστιων απεργιακών μαχών που έγινε ακόμα πιο ξεκάθαρος ο σημαντικός ρόλος του Συντονιστικού Νοσοκομείων.
Την προηγούμενη χρονιά χιλιάδες συμβασιούχοι κατάφεραν να μείνουν στη δουλειά και το 2019 η μάχη των συμβασιούχων γενικεύεται. Όποιος δεν μιλάει για μονιμοποίηση των συμβασιούχων, ουσιαστικά δεν παλεύει για προσλήψεις πουθενά. Η μεταμνημονιακή περίοδος ανοίγει για την εργατική τάξη τεράστιες δυνατότητες. Μπορούμε να αναγκάσουμε την κυβέρνηση σε υποχώρηση και να καθορίσουμε πως χιλιάδες συμβασιούχοι, όχι μόνο δεν θα απολυθούν, αλλά αντιθέτως θα μονιμοποιηθούν.
Απεργιακός σταθμός
Νομίζω πως σαν Συντονιστικό Νοσοκομείων και Συντονισμός Ενάντια στα Μνημόνια χρειάζεται να απλώσουμε αυτά τα παραδείγματα. Γι' αυτό και πρέπει να δούμε την Συνέλευση της 20ης Γενάρη σαν έναν απεργιακό σταθμό για εμάς. Να δουλέψουμε και να κινηθούμε σαν να καλούμε σε μια απεργία.
Να εξηγήσουμε πως όλοι οι αγωνιζόμενοι εργαζόμενοι που βρίσκονται μπροστά σε μάχη δεν έχουν άλλο σημείο να παλέψουν και να βάλουν αγωνιστικό πρόγραμμα το επόμενο διάστημα παρά στις 20 Γενάρη.
Και προφανώς δεν ήταν μόνο οι απεργιακές μάχες την προηγούμενη χρονιά αλλά και οι πολιτικές. Αυτό που μάθαμε για άλλη μια χρονιά είναι πως δεν υπάρχουν σινικά τείχη ανάμεσα στις απεργιακές μάχες και τα πολιτικά ζητήματα, τα αντιρατσιστικά, τα αντιφασιστικά, τα αντισεξιστικά θέματα που ανοίγουμε μέσα στους εργατικούς χώρους. Το αντίθετο συμβαίνει μάλιστα, η μία μάχη βοηθάει την άλλη. Το ίδιο συμβαίνει και με τους μεγάλους σταθμούς συντονισμού του εργατικού κινήματος όπως είναι η 20 Γενάρη. Παραμονές ενός νέου απεργιακού κύματος που έρχεται η κοινή συνέλευση του Συντονιστικού των Νοσοκομείων και του Συντονισμού Ενάντια στα Μνημόνια δυναμώνει το εργατικό κίνημα. Αυτές τις φοβερές εμπειρίες του προηγούμενου διαστήματος χρειάζεται να τις απλώσουμε, να τις διευρύνουμε και να καταγράψουμε μεγάλες νίκες το επόμενο διάστημα.
Η 20 Γενάρη είναι ένας πάρα πολύ κρίσιμος κρίκος στη δουλειά που έχουμε ήδη ξεκινήσει. Την προηγούμενη περίοδο που είχαμε τις εκλογές στην Ιδιωτική Υγεία βρήκαμε ένα μεγάλο κομμάτι νέων εργαζόμενων που ήθελαν να παλέψουν ενάντια στο αίσχος του υποκατώτατου μισθού. Τέτοια παραδείγματα υπάρχουν και στον Επισιτισμό και στις ΜΚΟ και σε άλλους εργαζόμενους του ιδιωτικού τομέα.
Πολύ σημαντική είναι και η μάχη για τις ΣΣΕ. Από τη μία η κυβέρνηση τον Αύγουστο έλεγε πως επαναφέρει τις ΣΣΕ και από την άλλη σε χώρους όπως το Ωνάσειο διαφήμιζε την κρατικοποίηση φέρνοντας στην ουσία την κατάργηση της ΣΣΕ και τη μείωση του μισθού με την ένταξη στο ενιαίο μισθολόγιο.
Στην ουσία η δουλειά που κάναμε μέσα από τις εκλογές πείθοντας έναν κόσμο να μπει στο σωματείο, να οργανωθεί και να ψηφίσει για να δώσουμε τη μάχη για τις ΣΣΕ με μεγαλύτερη δύναμη, έρχεται να να συνδεθεί άμεσα με τις 20 Γενάρη για να συζητήσουμε με ποιους αγωνιστικούς απεργιακούς τρόπους μπορούμε να τα πάρουμε όλα πίσω. Να αυξήσουμε τον κατώτατο μισθό, που είναι ούτως ή άλλως απαράδεκτα χαμηλός, να παλέψουμε για να υπάρχει ισότητα στους μισθούς για όλους τους εργαζόμενους νέους και παλιούς, άνδρες και γυναίκες, να πάρουμε τα επιδόματα όλα πίσω και να ξεπαγώσουν οι τριετίες, να πάρουν τις ειδικές άδειες οι συνάδελφοι υγειονομικοί και οι εργαζόμενοι στα ακτινολογικά που τρώνε τον καρκίνο στη μούρη.
Σεξουαλική παρενόχληση
Όμως οι μάχες δεν είναι μόνο οικονομικές αλλά και πολιτικές. Μια συναδέλφισσα αποφάσισε να γραφτεί στο σωματείο γιατί δέχτηκε σεξουαλική παρενόχληση και δεν την κάλυψε η υπόσχεση του διευθυντή της ότι θα το διαλευκάνει. Την κάλυψε όμως η υπόσχεση των συναδέλφων της στο σωματείο ότι την επόμενη φορά που θα συμβεί κάτι τέτοιο θα γίνει χαμός και μαζί της θα μας έχει όλους. Και γι'αυτό και η απόφαση για τις 8 Μάρτη είναι μια συνολική μάχη και όχι ένας αγώνας μόνο για τις γυναίκες.
Στις 20 Γενάρη μας δίνεται η σημαντική δυνατότητα να συζητήσουμε πάνω σε όλα τα μεγάλα ζητήματα και ραντεβού του εργατικού κινήματος και την επόμενη μέρα να πάμε παραπέρα στην οργάνωση των επόμενων μαχών, αγώνων και απεργιών.
εργολαβικός εργαζόμενος στη ΔΕΣΦΑ
Στη ΔΕΣΦΑ τους τελευταίους μήνες είχαμε μια απεργία και μια στάση εργασίας, αγώνες που δεν είχαμε κάνει ποτέ στο παρελθόν και η στήριξη του Συντονισμού Ενάντια στα Μνημόνια ήταν καθοριστική. Στα τέλη Δεκέμβρη πέσανε οι υπογραφές στην ιδιωτικοποίηση της ΔΕΣΦΑ και αυτή τη στιγμή έχουμε μια τρίμηνη παράταση στη σύμβαση των μόνιμων εργαζόμενων, ενώ οι εκατοντάδες εργολαβικοί βρίσκονται στον αέρα. Σαν εργαζόμενοι στη ΔΕΣΦΑ δεν δεχόμαστε πλέον να εργαζόμαστε με αυτό το καθεστώς.
Σε αυτό το πλαίσιο η συνέλευση του Συντονισμού Ενάντια στα Μνημόνια στις 20 Γενάρη μπορεί και πρέπει να παίξει πολύ σημαντικό ρόλο. Είναι σημαντικό εργαζόμενοι από τη ΔΕΣΦΑ να έρθουν, να ακούσουν, να συζητήσουν και να έχουν μια στέρεη εικόνα για το πώς μάχονται οι υπόλοιποι εργαζόμενοι σε διάφορους κλάδους του δημόσιου και του ιδιωτικού τομέα. Παλιότερα όταν αναφερόμασταν σε διάφορα παραδείγματα αγώνων ο κόσμος δεν πίστευε. Τώρα μετά τις κινητοποιήσεις είναι πολύ διαφορετική η εικόνα. Το επόμενο χρονικό διάστημα πρέπει να γίνουν επανειλημμένες εξορμήσεις μέσα στη ΔΕΣΦΑ για να εξηγήσουμε σε ακόμα περισσότερους συναδέλφους τη σημασία του Συντονισμού Ενάντια στα Μνημόνια και να οργανώσουμε τις μάχες με τον πιο ουσιαστικό και νικηφόρο τρόπο.