Κορονοϊός
Μόνιμες ανάγκες - πρόσκαιρος εθελοντισμός

Συγκέντρωση στο Ιπποκράτειο Θεσσαλονίκης. Φωτό: Δήμητρα Κομνιανού

Το Ιπποκράτειο νοσοκομείο της Θεσσαλονίκης είναι ένα από τα μεγαλύτερα των Βαλκανίων. Τις ημέρες των εφημεριών οι επισκέψεις ασθενών υπερβαίνουν τις 1500. Το Σωματείο Εργαζομένων ΑΧΕΠΑ έχει καταγγείλει πως οι ελλείψεις σε προσωπικό φτάνουν το 35% περίπου στην νοσηλευτική υπηρεσία, 40% περίπου στην ιατρική υπηρεσία, 20% στο παραϊατρικό προσωπικό, 80% στην τεχνική υπηρεσία και 45% στην διοικητική. Όχι δέκα και είκοσι αλλά εκατοντάδες προσωπικού που χρειάζονται για να λειτουργήσει αποτελεσματικά το νοσοκομείο χωρίς να προσμετρώνται οι αυξημένες ανάγκες λόγω πανδημίας.

Απέναντι σε αυτά τα δεδομένα, η πρόσφατη προβολή και ηρωοποίηση των περίπου 30 εθελοντριών νοσηλευτριών που πήγαν στη Θεσσαλονίκη, όσο καλοπροαίρετες κι αν ήταν οι προθέσεις των ίδιων, αποτελούν μια επικοινωνιακή φούσκα που έσκασε πριν καλά καλά γεμίσει.

Καταρχάς μιας και επρόκειτο για μετακινήσεις προσωπικού, αυτές δεν διήρκησαν παρά μονάχα λίγες μέρες. Μέχρι να προσαρμοστούν και να καταστούν λειτουργικές όπως θα το ήθελαν έπρεπε να ξαναμπούν στο καράβι και το λεωφορείο της επιστροφής. Στα νοσοκομεία από τα οποία έφυγαν, οι πάγιες ελλείψεις σε προσωπικό δεν είναι λιγότερο σημαντικές απ' ότι στη Θεσσαλονίκη και το κενό της αναχώρησης τους ασφαλώς δεν καλύφθηκε από καινούριο προσωπικό, βάζοντας έτσι σε κίνδυνο αυτούς που θα έτρεχαν να καλύψουν τα κενά. 

Εν τω μεταξύ, την ίδια περίοδο είχαν αποσπαστεί στο Ιπποκράτειο 25 νοσηλεύτριες από το Θεαγένειο και από διάφορα Κέντρα Υγείας. Τι καθιστά τη δική τους συνεισφορά λιγότερο σημαντική και δεν αξιώθηκε ο πρωθυπουργός να τις αναφέρει;

Οι ατελείωτες ώρες κακοπληρωμένων εφημεριών των γιατρών λόγω έλλειψης προσωπικού καθώς και οι “αόρατες” ώρες των υπερωριών που πραγματοποιούν οι μόνιμοι και συμβασιούχοι υγειονομικοί, τεχνικοί και διοικητικοί υπάλληλοι αποτελούν ένα είδος “εθελοντισμού” που απ' ότι φαίνεται δεν εξυπηρετεί τις επικοινωνιακές παραστάσεις της κυβέρνησης ΝΔ.

Οι εργαζόμενοι που έρχονται καθημερινά εδώ και δύο μήνες αντιμέτωποι με την έξαρση της πανδημίας στη Βόρεια Ελλάδα, μετά τα υποκριτικά χειροκροτήματα του πρώτου κύματος, δεν απολαμβάνουν τα συγχαρητήρια του Μητσοτάκη για την “βαθιά πατριωτική τους πράξη” όπως οι εθελόντριες. Αυτό που τον αποτρέπει είναι η “βαθιά ταξική τους πράξη” να παλεύουν με στάσεις εργασίας, συγκεντρώσεις και απεργίες για δημόσια και δωρεάν Υγεία για όλους, για νοσοκομεία επαρκώς εξοπλισμένα και με αρκετό προσωπικό τη στιγμή που ο προϋπολογισμός του κόβει 550 εκατομμύρια από την Υγεία. 

Ο κυνισμός με τον οποίο η κυβέρνηση χρησιμοποιεί επιλεκτικά την αυτοθυσία των εργαζομένων τρέφεται από το “ιδεώδες” του εθελοντισμού. Αυτό που χρειάζεται είναι να αντισταθούμε στις δολοφονικές επιλογές τους όπως το έκαναν οι εργαζόμενοι στα νοσοκομεία στις 15 Οκτώβρη, στις 12 Νοέμβρη και στις 10 Δεκέμβρη. 

Δημήτρης Δασκαλάκης