Η εγκληματική διαχείριση της πανδημίας από όλες τις κυβερνήσεις διεθνώς και από την ΝΔ στην Ελλάδα είναι αδιάμφισβήτητη. Αντί για ενίσχυση των δημόσιων συστημάτων Υγείας, μαζική δωρεάν ιχνηλάτηση, μέτρα προστασίας σε μέσα μεταφοράς, χώρους δουλειάς, σχολεία κλπ, η αντιμετώπισή τους εξαντλήθηκε σε τυφλά μακροχρόνια λοκντάουν που τα διαδέχονταν το ίδιο τυφλά ανοίγματα των πάντων. Οι επιλογές τους, που στόχο είχαν όχι την προστασία της υγείας των πολιτών αλλά των κερδών των αφεντικών, ούτε τα αλλεπάλληλα κύματα του κορονοϊού σταμάτησαν, ούτε την ανεξέλεγκτη διασπορά του φρέναραν, ούτε τις νέες φονικές μεταλλάξεις του πρόλαβαν. Το μόνο που κατάφεραν είναι να μετράμε ήδη κοντά στα πέντε εκατομμύρια νεκρούς σε όλο τον πλανήτη.

Την ίδια ακριβώς εγκληματική πολιτική ακολουθούν τώρα και με το εμβόλιο, απειλώντας πλέον να “κάψουν” και αυτό το όπλο κατά της πανδημίας. Το δείχνουν περίτρανα τα τραγικά χαμηλά ποσοστά εμβολιασμού τόσο εδώ όσο και σε παγκόσμιο επίπεδο. Η διαχείριση του εμβολίου από τις κυβερνήσεις και τις φαρμακοβιομηχανίες όχι μόνο δεν χτίζει το παγκόσμιο τείχος ανοσίας που είναι απαραίτητο για την εξάλειψη της πανδημίας, αλλά δημιουργεί και αυξημένες αμφιβολίες για την αποτελεσματικότητά του. Σε αυτή τη συζήτηση παρεμβαίνει το Μαρξιστικό Βιβλιοπωλείο με τη νέα έκδοσή του με τίτλο «Το εμβόλιο χρειάζεται εργατικό έλεγχο».

Την εισαγωγή υπογράφει η Αργυρή Ερωτοκρίτου, γιατρός, μέλος του ΔΣ του Σωματείου Εργαζόμενων στο ΓΝΑ Γεννηματάς και αγωνίστρια του Συντονιστικού Νοσοκομείων που πρωτοστατεί στις μάχες για την ενίσχυση του ΕΣΥ ενάντια στην δολοφονική πολιτική της κυβέρνησης. Το κείμενό της, με αφορμή το κατάπτυστο μέτρο του υποχρεωτικού εμβολιασμού των εργαζόμενων στα νοσοκομεία, αναδεικνύει ότι δεν πρόκειται για υγειονομικό μέτρο αλλά «για ωμό εκβιασμό που, όχι μόνο δεν διευκολύνει τη διαδικασία του εμβολιασμού, αλλά αντίθετα, επιτείνει τις όποιες φοβίες και αμφιβολίες του κόσμου». Και ανοίγει με συνοπτικό τρόπο κάποια βασικά ζητήματα πάνω στις αιτίες της πανδημίας, το ρόλο των φαρμακοβιομηχανιών, την ανάγκη του τείχους ανοσίας και πώς μπορεί να επιτευχθεί, τη σημασία των αγώνων των υγειονομικών καθώς και όλων των εργαζόμενων και της νεολαίας.

Ερωτήματα

Έτσι ανοίγει το κυρίως σώμα της μικρής αλλά περιεκτικής αυτής έκδοσης με συλλογή άρθρων που έγραψε καθ' όλη την περίοδο της πανδημίας ο Γιώργος Ράγκος, χημικός και μέλος της ΚΣΕ της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, για την εφημερίδα Εργατική Αλληλεγγύη και το περιοδικό Σοσιαλισμός από τα Κάτω. Η σειρά τους δεν είναι χρονολογική με βάση το πότε γράφτηκαν αλλά πολιτική με βάση τα μεγάλα ζητήματα και ερωτήματα που άνοιξαν τον ενάμιση αυτό χρόνο. «Πώς ξεκίνησε η COVID-19;» είναι για παράδειγμα το πρώτο άρθρο που αντικρούει τις πρόσφατα ξαναζεσταμένες θεωρίες συνωμοσίας περί κατασκευασμένου ιού, εξηγώντας ότι η αιτία του βρίσκεται στην περιβαλλοντική καταστροφή, «στη λεηλασία της φύσης από τους καπιταλιστές και τις κυβερνήσεις».

Όλα τα άρθρα συμπληρώνουν το ένα το άλλο, αναδεικνύοντας τα παιχνίδια και τους ανταγωνισμούς των κρατών και των φαρμακοβιομηχανιών που το μόνο που κυνηγούν είναι το κέρδος αδιαφορώντας για τις ανθρώπινες ζωές. Και συνηγορούν στο ότι η απάντηση δεν είναι η απόρριψη του εμβολίου αλλά ο αγώνας για να αφαιρέσουμε τον έλεγχό του και συνολικά της αντιμετώπισης της πανδημίας από τα τα χέρια τους και να τον δώσουμε στους εργαζόμενους και τους επιστήμονες κάτω από κοινωνικό έλεγχο. «Μόνο έτσι μπορούν να δημιουργηθούν ασφαλή και αποτελεσματικά εμβόλια μακριά από εμπορικές και κυβερνητικές σκοπιμότητες και την λογική του κέρδους», γράφει χαρακτηριστικά.

«Αυτό απαιτεί να δοθεί ο αναγκαίος και ικανός χρόνος για έρευνα και δοκιμές, να “σπάσουν” οι πατέντες και να υπάρχει συνεργασία και διαφάνεια όλων των ερευνητικών ομάδων. Μόνο μαζικά κοινωνικοποιημένα δημόσια συστήματα Υγείας μπορούν να ενημερώσουν σωστά τον πληθυσμό, να κερδίσουν την εμπιστοσύνη του κόσμου και να οργανώσουν ένα αναγκαίο πρόγραμμα εμβολιασμού σε κάθε χώρα του πλανήτη. Αλλά και αυτό από μόνο του δεν αρκεί γιατί το εμβόλιο δεν είναι πανάκεια.

Η αντιμετώπιση και η εξάλειψη της πανδημίας χρειάζεται, πρώτα από όλα, ενίσχυση των συνθηκών πρόληψης που σχετίζονται με τις συνθήκες διαβίωσης, εργασίας, μετακίνησης, ψυχαγωγίας και πάνω από όλα με ενίσχυση (με προσωπικό, τεχνολογία και κλίνες) όλων των καθολικά προσβάσιμων δημόσιων δομών υγείας, από την πρωτοβάθμια φροντίδα μέχρι τις κλίνες ΜΕΘ». Είναι μια μεγάλη μάχη και αυτή η έκδοση συμβάλλει στο ξεδίπλωμά της.