Οι εικόνες, που ήδη έχουν κάνει τον γύρο του κόσμου, από το Διακόφτι στα Κύθηρα τη νύχτα της Τετάρτης 5 Οκτωβρίου ήταν συγκλονιστικές. Δεκάδες γυναίκες, άνδρες και παιδιά να γαντζώνονται με τα χέρια πάνω στον είκοσι μέτρων γκρεμό προκειμένου να μην τους αρπάξουν τα τεράστια κύματα με ανέμους 8 μποφόρ που έσκαγαν κυριολεκτικά πάνω τους.
Και στην άλλη άκρη του γκρεμού κάτοικοι του νησιού να τους ανεβάζουν ένα-έναν με σκοινί σώζοντας τελικά 80 πρόσφυγες (55 άνδρες, 7 γυναίκες και 18 ανήλικους από το Ιράν, το Ιράκ και το Αφγανιστάν και να τους περιθάλπτουν δίνοντάς τους κουβέρτες, ρούχα και νερό που είχαν συγκεντρώσει. Ο Γιάννης, κάτοικος Κυθήρων, ένας από εκείνους-ες που μαζί με άλλους συντοπίτες του έδωσαν ένα συγκλονιστικό παράδειγμα ανθρωπιάς και αλληλεγγύης, μίλησε στην Εργατική Αλληλεγγύη:
«Υπήρξε αρχικά έκκληση για βοήθεια μέσω 112, ειδοποιήθηκε το λιμεναρχείο, έφτασαν στο σημείο δύο σκάφη του λιμενικού έριξαν φως με τους προβολείς και φώτισαν το ναυάγιο.
Με το που μάθαμε τι είχε συμβεί, κάτοικοι του νησιού τρέξαμε στο σημείο προκειμένου να κάνουμε ό,τι μπορούμε για να βοηθήσουμε. Φτάνοντας, το θέαμα που αντικρύσαμε, η κακοκαιρία, οι άνθρωποι στην θάλασσα ήταν σοκαριστικό, παραλυτικό.
Πρωτοβουλία των κατοίκων
Από πάνω ξεκινήσαμε να τους ψαρεύουμε κυριολεκτικά. Ρίχναμε το σχοινί χωρίς να έχουμε επαφή και τους τραβάγαμε πάνω έναν-έναν, ήρθε και ο γερανός, ήρθαν και κάποιοι από τον δήμο. Έτσι σώθηκαν 80 άτομα. Χάρη στην πρωτοβουλία των κατοίκων. Θέλω να είμαι ξεκάθαρος ήταν οι εθελοντές που έσπευσαν, κάτοικοι του νησιού, η ομάδα των εθελοντών δασοπυροσβεστών που είχαν την εκπαίδευση πάνω σε τέτοια θέματα. Το κράτος δεν έκανε τίποτε, ίσως να μην μπορούσε; Υπάρχει, ας πούμε, ένα οργανωμένο σχέδιο διάσωσης σε περιπτώσεις τέτοιων ναυαγίων που γίνονται όλο και πιο πυκνά;
Όσοι ήρθαν έκαναν το χρέος τους σαν άνθρωποι προς ανθρώπους, δεν χρειάζονται παράσημα. Κατά τη γνώμη μου, τα συγχαρητήρια ανήκουν σε εκείνους που ήταν κάτω, που είχαν τη δύναμη να κάνουν αυτό το επικίνδυνο ταξίδι, που είχαν τη δύναμη να αρπάξουν το σκοινί και να ανέβουν. Δυστυχώς κάποιοι δεν τα κατάφεραν και τα σώματά τους επέπλεαν. Και αυτό είναι απαράδεκτο, να τα άφηναν να επιπλεόυν για μέρες στην θάλασσα, ένα αποτρόπαιο θέαμα, σε κάνει να αναρωτιέσαι αν η κατάσταση θα ήταν διαφορετική αν δεν ήταν πρόσφυγες. Ήρθαν συγγενείς τους στο νησί για να τους βρούνε, ένας αναγνώρισε τον αδελφό του στην θάλασσα, “είναι ο αδελφός μου, βγάλτε τον...”.
Εμείς στα Κύθηρα δεν είχαμε συνηθίσει να φτάνουν μέχρι τις ακτές μας οι πρόσφυγες όπως σε άλλα νησιά. Αλλά από το Πάσχα και μετά αυτό έχει αλλάξει, ίσως γιατί πλέον οι πρόσφυγες προσπαθούν να φτάσουν στην Ευρώπη κάνοντας το μακρύ ταξίδι μέσω Ιταλίας.
Έτσι όταν το καλοκαίρι κατατρεγμένοι άνθρωποι άρχισαν να φτάνουν στο νησί, ευτυχώς με καλύτερες καιρικές συνθήκες, κάτοικοι του νησιού σπεύσαμε να τους βοηθήσουμε με ό,τι υλικά μέσα υπήρχαν διαθέσιμα. Κάναμε την προσπάθεια να έχουν ένα χώρο να φιλοξενηθούν, να μην είναι στο λιμάνι, να πάνε σε ένα παλιό κάμπινγκ, να καταγραφεί η παρουσία τους, να μην μπορούν να γίνουν επαναπροωθήσεις.
Ζητήσαμε βοήθεια σε πράγματα που είχαμε ανάγκη και αυτά άρχισαν να καταφθάνουν με απίστευτους ρυθμούς που δεν μπορούμε να διαχειριστούμε. Και το ίδιο έγινε ξανά και σήμερα μετά την έκκληση για βοήθεια, δεν έχουμε σταματήσει στιγμή να καταφθάνουν στο λιμάνι τρόφιμα, ρούχα, είδη πρώτης ανάγκης. Είναι αυτό ακόμη μια απόδειξη της αλληλεγγύης που δείχνει αρκετός κόσμος στους πρόσφυγες που τώρα έχουν μεταφερθεί σε ένα παλιό σχολείο».