Η σύγκρουση με την κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας γίνεται όλο και πιο σκληρή καθημερινά. Η κυβέρνηση σπρώχνει έναν προϋπολογισμό-σφαγείο που ρημάζει τις κοινωνικές δαπάνες, αλλά βρίσκει απέναντί της την οργή της εργατικής τάξης, όπως έδειξαν χαρακτηριστικά οι απεργοί της Υγείας. Είναι μια κυβέρνηση μισητή που πέφτει από κρίση σε κρίση καθώς διαχειρίζεται έναν καπιταλισμό όλο και πιο καταστροφικό. Οι εργατικές αντιστάσεις δίνουν συνέχεια στις κινητοποιήσεις που έβγαλαν τον κόσμο στους δρόμους μαζικά μετά τα κυβερνητικά εγκλήματα στα Τέμπη, στην Πύλο, στη Δαδιά, στη Θεσσαλία. Η πάλη για την ανατροπή της είναι παραπάνω από ώριμη.
Κι όμως, η κοινοβουλευτική αντιπολίτευση είναι ανύπαρκτη. Η κρίση στον ΣΥΡΙΖΑ έχει πάρει τεράστιες διαστάσεις. Χιλιάδες αγωνιστές και αγωνίστριες της Αριστεράς αναζητούν διέξοδο από ένα κόμμα που δήλωνε δύναμη της ριζοσπαστικής αριστεράς και έχει φτάσει να έχει μια ηγεσία που περηφανεύεται ότι μπορεί να συσπειρώσει και τον ΣΕΒ και τους «νοικοκυραίους» της μεσαίας τάξης.
Το κύμα αυτό των αποχωρήσεων από τον ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι φαινόμενο «μεταπολιτικής» όπως προσπαθούν να μας πείσουν διάφοροι «αναλυτές», ούτε σηματοδοτεί το τέλος της Αριστεράς, όπως κραυγάζει η προπαγάνδα της Νέας Δημοκρατίας. Αντίθετα, είναι ένα ρεύμα που ψάχνει προς τα αριστερά τις απαντήσεις για το τι πήγε στραβά. Ανήκει στο ευρύτερο ρεύμα του κόσμου που συγκρούεται με την κυβέρνηση των καταστροφών, το ρεύμα που βγήκε και βγαίνει στους δρόμους ενάντια στα κυβερνητικά εγκλήματα και δίνει μαζικά την αλληλεγγύη του στην Παλαιστίνη.
Η κρίση του ΣΥΡΙΖΑ έχει τις ρίζες της στην αντίφαση ανάμεσα στις αριστερές αναζητήσεις της εργατικής τάξης και της νεολαίας και στη δεξιόστροφη πορεία της ηγεσίας του. Αυτό εκφράστηκε όλο το προηγούμενο διάστημα με την ηγεσία Τσίπρα να γυρίζει τις πλάτες της στις οργισμένες κινητοποιήσεις του κόσμου και καταγράφηκε στα αποτελέσματα των εκλογών οδηγώντας τον Αλέξη Τσίπρα σε παραίτηση. Αλλά η εκλογή Κασσελάκη στην ηγεσία απογείωσε την κρίση.
Εναλλακτική
Την ώρα που το Ισραήλ σπέρνει το θάνατο στη Γάζα με τη βοήθεια της κυβέρνησης Μητσοτάκη, ο Κασσελάκης δεν έχει ούτε μια λέξη καταδίκης για αυτό το έγκλημα. Την ώρα που η κυβέρνηση διαλύει τα δημόσια νοσοκομεία και χιλιάδες βγαίνουν στους δρόμους για να σώσουμε το ΕΣΥ, ο Κασσελάκης στρέφει τα πυρά του στα «αριστερά βαρίδια» του ΣΥΡΙΖΑ. Δικαιολογημένα η οργή ξεχειλίζει και ψάχνει εναλλακτική.
Αυτή την αριστερή εναλλακτική διέξοδο μπορούμε και πρέπει να την αναζητήσουμε με δυο τρόπους. Πρώτα, με την κοινή δράση στους αγώνες εδώ και τώρα ενάντια στα βάρη της κρίσης που ο Μητσοτάκης και οι υπουργοί του φορτώνουν στις πλάτες μας. Στους αγώνες για αυξήσεις στους μισθούς και τις συντάξεις κόντρα στην ακρίβεια, για κοινωνικές δαπάνες στην Υγεία και στην Παιδεία κόντρα στις περικοπές και τις ιδιωτικοποιήσεις που ρημάζουν σχολεία και νοσοκομεία. Στους αγώνες ενάντια στη ρατσιστική και σεξιστική βία, ενάντια στους μπάτσους που δολοφονούν Ρομά, ενάντια τους (εκ)βιαστές που μένουν ατιμώρητοι, ενάντια στις επαναπροωθήσεις που πνίγουν γυναίκες και παιδιά στον Έβρο και στις θάλασσες. Ενάντια στην πολεμική εμπλοκή στο πλευρό του ΝΑΤΟ στην Ουκρανία και του Ισραήλ στην Παλαιστίνη.
Ταυτόχρονα, όμως, ανοίγει η συζήτηση για την εναλλακτική στρατηγική της Αριστεράς. Ο δρόμος της διαχείρισης της κυβέρνησης μέσα από μια πλειοψηφία στη Βουλή δοκιμάστηκε και απέτυχε. Βήμα προς βήμα, όλα τα εργατικά αιτήματα που είχαν βρει κάποια θέση στο κυβερνητικό πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ εγκαταλείφθηκαν μπροστά στους εκβιασμούς της άρχουσας τάξης και των «θεσμών» της. Αλλά και σαν αξιωματική αντιπολίτευση ο ΣΥΡΙΖΑ συνέχισε τη δεξιά προσαρμογή.
Χιλιάδες αγωνιστές και αγωνίστριες έχουμε ζωντανές εμπειρίες ότι, για να νικάμε, θέλουμε μια Αριστερά αποφασισμένη να χρησιμοποιήσει τη δύναμη της εργατικής τάξης για να επιβάλει το δίκιο της στους δρόμους και στους χώρους δουλειάς. Αυτή είναι η πρόταση του ΣΕΚ και σε αυτόν το δρόμο επιμένουμε.
Χρειαζόμαστε Αριστερά επαναστατική, με στρατηγική την ανατροπή του καπιταλισμού και την αντικατάστασή του από τον εργατικό σοσιαλισμό που θα απλώσει την εργατική δημοκρατία παντού, από την πολιτική ως την οικονομία. Για να διαλύσουμε τις βαρβαρότητες του καπιταλισμού μέσα στην κρίση του και να σβήσουμε την εκμετάλλευση και την καταπίεση.