Ο φασίστας βουλευτής Ν. Παπαδόπουλος της ΝΙΚΗΣ δεν είναι ένα μεμονωμένο περιστατικό οπισθοδρομικής γραφικότητας. Το γεγονός πως η σκανδαλιστική ομοιότητα με (σχετικά) ανώδυνα περιστατικά του πρόσφατου παρελθόντος έως τα αιματηρά παραδείγματα του μεσοπολέμου και τα διαχρονικά δολοφονικά πογκρόμ είναι η ισχυρή απόδειξη πως το κράτος είναι έτοιμο να ξαναδώσει χείρα βοηθείας στους φασίστες με στόχο να έχει πατριωτικά δεκανίκια εκεί που τα χρειάζεται και κέρδος από την εκλογική "πίτα", όταν έρθει η ώρα.
Ωστόσο αυτή τη στιγμή "προσβεβλημένοι" θρησκόληπτοι και φασίστες πανηγυρίζουν την αποκαθήλωση των έργων του Χριστόφορου Κατσαδιώτη από την Εθνική Πινακοθήκη και πιθανότατα να δώσουν και στα υπόλοιπα πατριωτικά παραμάγαζα, όπως της Λατινοπούλου και του Βελόπουλου, τη σκυτάλη να γκρεμίζουν ό,τι με το οποίο το -στερούμενο αισθητικής- κριτήριο και μυαλό τους δεν συμφωνεί. Αύριο ένα βιβλίο, μεθαύριο μία παράσταση, παραμεθαύριο και όλους τους υποστηρικτές της.
Σίγουρα κάποιος θα μπορούσε να πει ότι κάτι τέτοιο φαντάζει πταίσμα μπροστά σε αυτά που συμβαίνουν στη μεγάλη εικόνα. Αντιθέτως, όμως, εάν παρατηρήσει κανείς διαλεκτικά τις διαστάσεις του ζητήματος θα καταλάβει πως ο κάθε επίδοξος Παπαδόπουλος και οι πιστοί του θα πρέπει να τσακίζονται από το κίνημα στο δρόμο, μείνουν δεν μείνουν στους πίνακες, πριν ξαναδούμε τα πογκρόμ να παίρνουνε ζωές. Η άνοδος της ακροδεξιάς σε παγκόσμιο επίπεδο δεν κρύβει τις δολοφονικές προθέσεις της γι’ αυτό και επιβάλει γρήγορα αντανακλαστικά ενάντια στη φασιστική απειλή.
Ένας λόγος παραπάνω, στην Ελλάδα ειδικά, που η κυβέρνηση με δεδηλωμένη πια αντιμεταναστευτική πολιτική, ενορχήστρωσε και συγκαλύπτει την δολοφονία σχεδόν 600 ανθρώπων στα ανοιχτά της Πύλου.
Διεξοδικά σε όλα τα παραπάνω ήταν αφιερωμένη η εκδήλωση "Η τέχνη ως Όπλο - Από σκηνής και από Πλατείας" της Ανατρεπτικής Συσπείρωσης Ηθοποιών την Κυριακή 16/3. Η τοποθέτηση της Νατάσας Νταϊλιάνη, συνηγόρου υπεράσπισης των επιζώντων της Πύλου, έδωσε μία λεπτομερή και πολιτικά αιχμηρή επισκόπηση του χρονικού του Ναυαγίου. Ο συγγραφέας Θανάσης Τριαρίδης μίλησε για το πώς το θέατρο μπορεί να γίνει περιεχομενικά ανατρεπτικό και με αρκετά παραδείγματα αναφέρθηκε σε δημιουργικές του στιγμές όπου η πραγματικότητα ξεπέρασε τη φαντασία. Ταυτόχρονα έθεσε την ανάγκη "να γίνει ηθικό αίτημα η οργή των πολιτών" με αποτέλεσμα το ναυάγιο της Πύλου να λάβει τη διάσταση και τη δικαιοσύνη που πρέπει.
Τέλος, ο σκηνοθέτης Βασίλης Κουκαλάνι μίλησε διεξοδικά για τον κίνδυνο της ακροδεξιάς στην Ευρώπη και για το πώς "νησίδες" καλλιτεχνικής ελευθερίας σε συνδυασμό με το κίνημα μπορούν να αποδυναμώσουν την εκάστοτε κυβέρνηση. Κρίσιμη κατακλείδα από την συζήτηση που ακολούθησε ήταν η επιτακτική ανάγκη να κάνουμε το συλλαλητήριο του Σαββάτου 22/3, το ποτάμι της οργής της εργατικής τάξης που θα ξαναστείλει τους φασίστες πίσω στις τρύπες τους.
Κωνσταντίνος Μαυρόπουλος