Σε μια περίοδο ξεσηκωμού ενάντια στις μαζικές δολοφονίες της κυβέρνησης, έρχεται μια ταινία να θυμίσει ότι τα εγκλήματα της Δεξιάς είναι διαχρονικά, αναφερόμενη σε μια θαμμένη πτυχή της αιματοβαμμένης ιστορίας της. Ο λόγος για τον «Θολό Βυθό» της Ελένης Αλεξανδράκη που φέρνει στην επιφάνεια τις περίφημες Παιδουπόλεις της Φρειδερίκης στο τέλος του εμφυλίου πολέμου. 

Πρόκειται για το παιδομάζωμα χιλιάδων αγοριών και κοριτσιών κατά τη διάρκεια και στο τέλος του Εμφυλίου Πολέμου και το κλείσιμό τους σε στρατόπεδα που αναλάμβαναν την κατήχησή τους σε πολύ αυστηρές συνθήκες, σύμφωνα με τα «εθνικά ιδεώδη» που επέβαλε το κράτος της Δεξιάς. 

Πολλά από αυτά, ήταν τα ίδια παιδιά ανταρτών του Δημοκρατικού Στρατού. Οι ίδιοι που έσφαζαν τους πατεράδες και τις μανάδες αναλάμβαναν και τα μυαλά των παιδιών τους. Τα παιδιά ήταν αναγκασμένα να αποκηρύξουν ουσιαστικά τους αντάρτες γονείς τους, ακούγοντας ξανά και ξανά για τους «προδότες, κατσαπλιάδες, συμμορίτες, ληστές», για «τα κτήνη με τα τρομερά πρόσωπα, τα άγρια γένια, τα γαμψά νύχια, τα αιματοβαμμένα χέρια» από τα οποία σώθηκαν χάρη στη «μητέρα όλων» Βασίλισσα Φρειδερίκη και «τα παλικάρια του Εθνικού Στρατού». Πολλά από τα παιδιά θα δίνονταν στη συνέχεια σε πλούσιες οικογένειες της Αμερικής. Όσα τόλμαγαν να αμφισβητήσουν το αφήγημα, τα περίμενε το ξύλο με το ζωνάρι. Μα το χειρότερο δεν ήταν το ξύλο. 

Η ταινία ακολουθεί τη ζωή του μικρού Γιάννη, γιου αντάρτη του ΔΣΕ, από το 1949 που η γιαγιά του αναγκάζεται να το παραδώσει σε μία από τις Παιδουπόλεις και μεγαλώνει μέσα σε αυτές. Η σύγκρουση της αγάπης για τον πατέρα του από τη μια, με την εικόνα που του επιβάλλεται από την κατήχηση θα τον στοιχειώνει για μια ζωή.

Η ταινία είναι βασισμένη στα αυτοβιογραφικά βιβλία του Γιάννη Ατζακά “Διπλωμένα Φτερά” & “Θολός Βυθός”.

«Παρόλο που μεγάλωσα σε εντελώς διαφορετικό κοινωνικό περιβάλλον και σε κατοπινότερη εποχή, ένιωσα μια παράξενη συνάφεια με τον Γιάννη Ατζακά. Ίσως γιατί στην επταετία της χούντας έτυχε να πηγαίνω στο σχολείο και ο σκοταδισμός και τα ιστορικά ψεύδη που μας δίδασκαν τότε ήταν περίπου ταυτόσημα με την προπαγάνδα που γινόταν μέσα στις μετεμφυλιακές Παιδουπόλεις» σημειώνει η Ελένη Αλεξανδράκη. «Η ιδέα του να κάνω μια ταινία από τα βιβλία του Γιάννη Ατζακά αμέσως γαντζώθηκε στο μυαλό μου, γιατί εκτός από τον θελκτικό τρόπο με τον οποίο μεταδίδει ο συγγραφέας την εμπειρία του και την τότε αφέλεια της παιδικής του σκέψης, συνειδητοποίησα πόσο συχνά η προστασία των παιδιών συνδυάζεται με την εκμετάλλευση της αθωότητας τους και πόσο αυτό είναι ένα θέμα που εξακολουθεί να είναι δυστυχώς επίκαιρο με χίλιους δυο τρόπους. Μάλιστα σοκαρίστηκα πραγματικά όταν, κάνοντας έρευνα για το σενάριο, ανακάλυψα πολλές αντίστοιχες ιστορίες ανθρώπων απ’ όλο τον κόσμο και σε διάφορες εποχές».

Η ταινία προβάλλεται αυτή την περίοδο στις κινηματογραφικές αίθουσες. Την Κυριακή 30 Μαρτίου μετά την προβολή της ταινίας στον Κινηματογράφο Studio στην Πλατεία Αμερικής, στις 6μμ, θα ακολουθήσει συζήτηση με τους συνσεναριογράφους της ταινίας, Ελένη Αλεξανδράκη και Παναγιώτη Ευαγγελίδη.