Οι μαζικές σφαγές που διέπραξαν τις προηγούμενες μέρες ένοπλες ομάδες της HTS του Αλ Σάρα (Τζολανί) αντιμετωπίστηκαν στην Ευρώπη και στην Ελλάδα σαν μια ευκαιρία για μια νέα ισλαμοφοβική επίθεση στη μουσουλμανική θρησκεία και τους ίδιους τους μουσουλμάνους.
Την επίθεση ενορχήστρωσαν μια σειρά από ΜΜΕ, φασιστικά και ακροδεξιά κόμματα και όχι μόνο. Ο στόχος ήταν να ισχυριστούν πόσο «βάρβαροι» είναι οι μουσουλμάνοι σε σύγκριση με τον πολιτισμένο «δυτικό πολιτισμό».
Η κυβέρνηση Μητσοτάκη έσπευσε να το παίξει «υπερασπιστής» των ανθρωπίνων δικαιωμάτων: «Η Ελλάδα από την πρώτη στιγμή εξέφρασε την ανησυχία της απέναντι σε αυτούς που έσπευσαν να αναγνωρίσουν το νέο καθεστώς στη Δαμασκό… Θα εξακολουθεί να αγωνίζεται για την προστασία των μειονοτήτων και ειδικά των χριστιανικών και να μη φτάσουμε στο σημείο ένα αυταρχικό καθεστώς να αντικαταστήσει ένα άλλο» είπε ο Μητσοτάκης. Ο ευρωβουλευτής της Ν.Δ. Μεϊμαράκης έκανε ερώτηση στο ευρωκοινοβούλιο σχετικά «με τις πρόσφατες μαζικές σφαγές θρησκευτικών μειονοτήτων και ιδιαίτερα Ελληνορθόδοξων Χριστιανών στη Συρία».
Δεν έχει πάτο η υποκρισία και η αθλιότητα αυτής της κυβέρνησης.
Το πρώτο πράγμα που έκανε η ΝΔ μόλις κατέρρευσε το καθεστώς Άσαντ ήταν να παγώσει τις αιτήσεις ασύλου των Σύριων προσφύγων στην Ελλάδα θεωρώντας τη Συρία ασφαλή χώρα. Τώρα, όχι μόνο δεν κάνει πίσω αλλά τοποθετεί τον Βορίδη στην θέση του νέου υπουργού Μετανάστευσης! Τοποθέτηση που συνοδεύτηκε από τις ρατσιστικές και ισλαμοφοβικές του δηλώσεις για κλιμάκωση των «επιστροφών» και ότι «όσοι εισέρχονται νόμιμα στη χώρα μας οφείλουν να ζουν σύμφωνα με τις παραδόσεις μας». Να αλλάξουν θρησκεία, να κάνουν τον σταυρό τους και να γιορτάζουν το Πάσχα αντί το Ραμαζάνι...
Ο Μητσοτάκης είναι ο καλύτερος σύμμαχος του Νετανιάχου που μέσα σε 17 μήνες έχει εξοντώσει 50.000 Παλαιστίνιους στην Γάζα και έχει εισβάλει στη Συρία. Βέβαια, τα ανατριχιαστικά βίντεο από τις δολοφονίες του Ισραήλ σπανίως θα τα δείτε στα ΜΜΕ.
Οι υποκρισίες και τα παζάρια της κυβέρνησης ΝΔ για την άρση των κυρώσεων στη Συρία δεν αφορούν τους πληθυσμούς της Συρίας, χριστιανικούς και μη. Αφορούν τους επικίνδυνους ανταγωνισμούς του ελληνικού καπιταλισμού για τον έλεγχο της Ανατολικής Μεσογείου.
Με αυτόν τον γνώμονα -γνώμονα που δεν έχει να κάνει με τα συμφέροντα της εργατικής τάξης αλλά με τα συμφέροντα του ελληνικού καπιταλισμού, τις αντιπαλότητές και τις συμμαχίες του, στην περιοχή- αντιμετωπίζουν δυστυχώς τις εξελίξεις στη Συρία, το ΠΑΣΟΚ, ο ΣΥΡΙΖΑ αλλά και το ΚΚΕ. Από τις πρώτες κιόλας μέρες της κατάρρευσης του καθεστώτος Άσαντ (27/12/24), οι ευρωβουλευτές του ΚΚΕ «στηλιτεύσαν το επικίνδυνο ενδεχόμενο υπογραφής ενός Τουρκο-Συριακού συμφώνου για τις θαλάσσιες ζώνες ως αποτέλεσμα της ιμπεριαλιστικής επέμβασης στη Συρία, μια ανεξάρτητη χώρα, από την Τουρκία και το Ισραήλ με τη στήριξη των ΗΠΑ, του ΝΑΤΟ και της ΕΕ έχει οδηγήσει στην επικράτηση των τζιχαντιστών».
Είναι λάθος η Αριστερά να πρωτοστατεί στους ανταγωνισμούς ανάμεσα στον τουρκικό και τον ελληνικό καπιταλισμό για το ποιος θα έχει το κουμάντο στην Ανατολική Μεσόγειο. Αλλά το πρόβλημα δεν σταματάει στην υπεράσπιση «εθνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων» στα... παράλια της Συρίας.
Σε ανυπόγραφο άρθρο το Σάββατο 15/3, ο Ριζοσπάστης επιτίθεται στις «διάφορες οπορτουνιστικές ομάδες» που «έκαναν τους ευρωατλαντικούς σχεδιασμούς ...αόρατους, λέγοντας π.χ. (ΜέΡΑ25) ότι “η ανατροπή του καθεστώτος ήρθε ως αποτέλεσμα της εσωτερικής αποσύνθεσής του και της άρσης της στήριξής του από τους εξωτερικούς συμμάχους του” δίνοντάς του έως και ...“κινηματικό” άλλοθι (“η ελπίδα είναι ξανά στο πεζοδρόμιο!”, έλεγε τότε το ΣΕΚ, που ανήκει στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ), ενώ μόλις την περασμένη βδομάδα η εφημερίδα του ΝΑΡ εξίσωνε επί της ουσίας θύτες και θύματα, μιλώντας γενικώς περί “συγκρούσεων ανάμεσα στις δυνάμεις του νέου καθεστώτος και οργανωμένους ένοπλους πυρήνες του παλιού, με αποτέλεσμα να υπάρχουν δεκάδες νεκροί”. Όλοι τους άλλωστε περιέγραφαν τη σημερινή κατάσταση ως συνέχεια της περιβόητης “Αραβικής Άνοιξης” την οποία επιμένουν, ακόμα και μετά από όλα όσα έχουν μεσολαβήσει, να παρουσιάζουν από «προοδευτικό κίνημα» έως και «δημοκρατική και λαϊκή επανάσταση…»
Το ΣΕΚ, λοιπόν, δίνει «κινηματικό άλλοθι» υποστήριζοντας ότι η «ελπίδα είναι ξανά στο πεζοδρόμιο». Γιατί, εκεί δεν είναι; Οι σελίδες της Εργατικής Αλληλεγγύης έχουν φιλοξενήσει τις τελευταίες εβδομάδες πληθώρα ανταποκρίσεων από τη Συρία είτε μέσω της «Πρώτης Γραμμής» του Επαναστατικού Αριστερού Ρεύματος στη Συρία είτε του Συριακού Παρατηρητηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων.
Αυτό που αναδεικνύεται περίτρανα τους τελευταίους τρεις μήνες στη Συρία είναι ότι ο κόσμος βρίσκεται στους δρόμους. Πανηγύρισε με την ψυχή του την πτώση του καθεστώτος του Άσαντ μετά από δεκαετίες τυρρανίας. Και τώρα είναι στους δρόμους αντιμέτωπος και με το νέο καθεστώς Τζολανί. Αυτό είναι το καινούργιο στη Συρία. Δυστυχώς εδώ και 12 χρόνια οι σφαγές και οι σεχταριστικές συγκρούσεις στην Συρία δεν αποτελούν έκπληξη. Αυτό όμως που επιστρέφει, και εκεί βρίσκεται η ελπίδα, είναι η εναλλακτική σε αυτήν την προοπτική, ο λαϊκός παράγοντας, ο κόσμος που βρήκε ξανά το θάρρος και τη δύναμη να κατεβαίνει στο δρόμο και να διεκδικεί.
Διαδηλώσεις
Αξίζει μια περιήγηση στο Συριακό Παρατηρητήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων για να δει κανείς πόσες διαδηλώσεις είναι σε εξέλιξη τις τελευταίες εβδομάδες από άκρη σε άκρη στη Συρία: Κόντρα στις σεχταριστικές θρησκευτικές αντιπαλότητες που πρώτο-πρώτο το καθεστώς του Άσαντ πυροδότησε όταν βρέθηκε στριμωγμένο από την λαϊκή εξέγερση οδηγώντας τη χώρα σε εμφύλιο την περασμένη δεκαετία. Κόντρα στις ξένες επεμβάσεις στο έδαφος της Συρίας. Κόντρα στις απολύσεις που το νέο καθεστώς σπρώχνει μαζικά εφαρμόζοντας νεοφιλελεύθερη ατζέντα σε όλο το δημόσιο μιλώντας για «υπολείμματα» του παλιού καθεστώτος την ώρα που συνεργάζεται με τα «πρόθυμα» υψηλόβαθμα στελέχη του Άσαντ. Κόντρα τις τελευταίες μέρες στο προσωρινό «σύνταγμα», γιατί όπως γράφει χαρακτηριστικά ένας Σύριος στην «Πρώτη Γραμμή» είναι «Ασαντισμός χωρίς Άσαντ».
Και αν αυτά είναι «κινηματική προπαγάνδα» του ΣΕΚ ας διαβάσει κανείς τι αναφέρει το ίδιο το ΚΚ Συρίας στη διπλανή ακριβώς σελίδα του Ριζοσπάστη: «Ήταν φυσικό αυτές οι ενέργειες που διέπραξαν οι σκοτεινές αρχές των πρακτόρων… να συναντήσουν ποικίλες αντιδράσεις. Οι πιο εμφανείς ήταν οι ειρηνικές διαδηλώσεις, οι καθιστικές διαδηλώσεις και οι διαμαρτυρίες με αίτημα την αποκατάσταση των κοινωνικών δικαιωμάτων και τον τερματισμό των καθημερινών πράξεων βίας και κακοποίησης».
Δεν είναι το ΣΕΚ που κάνει αόρατους τους ευρωατλαντικούς σχεδιασμούς, είναι η ηγεσία του ΚΚΕ που κάνει αόρατο ένα τυρρανικό καθεστώς το οποίο επί μισό αιώνα ισορροπεί, συμμετέχοντας σε ιμπεριαλιστικά σχέδια και επεμβάσεις είτε στο πλευρό των ΗΠΑ (στήριξη στην αμερικάνικη επέμβαση στο Ιράκ το 1991) είτε στο πλευρό του Ισραήλ (σφαγές των Παλαιστινίων στην Δαμασκό, εισβολή συριακού στρατού στον Λίβανο το 1976). Ένα καθεστώς που για να κρατηθεί στην εξουσία οδήγησε τη χώρα σε εμφύλιο πόλεμο που άφησε πίσω του μισό εκατομμύριο νεκρούς και έκανε τον μισό πληθυσμό πρόσφυγες.
Οι μαζικές δολοφονίες των αλαουιτών είναι ένα ασυγχώρητο έγκλημα ήταν ο τίτλος της ανακοίνωσης του Επαναστατικού Αριστερού Ρεύματος και πολλών άλλων που καταδίκασαν τις σφαγές του HTS. Όπως βέβαια ασυγχώρητα –και «αόρατα»- είναι τα αντίστοιχα μαζικά εγκλήματα που διέπραξαν οι ομάδες κρούσης του Άσαντ τις οποίες στελέχωσε με ένα μόνο μέρος της αλαουίτικης κοινότητας από την οποία ο ίδιος προέρχεται.
Η ελπίδα να μπορέσει να αλλάξει κάτι πραγματικά στην Συρία, να σταματήσουν οι σφαγές δεν βρίσκεται στην αναπόληση ή στην επιστροφή του Άσαντ αλλά στην επιστροφή της ταξικής πάλης, της Αραβικής Άνοιξης μέσα στην ίδια τη χώρα κόντρα στους σχεδιασμούς των ΗΠΑ, του Ισραήλ, της Τουρκίας, της Ελλάδας και κάθε Τζολανί.
Σε τελευταία ανακοίνωσή του (15/3) το Επαναστατικό Αριστερό Ρεύμα στη Συρία κατήγγειλε το νέο ισραηλινό βομβαρδισμό στην Δαμασκό τονίζοντας ότι «ενώ η ισραηλινή επιθετικότητα κατά του συριακού εδάφους συνεχίζεται, η ύποπτη σιωπή των νέων αρχών στη Συρία, οι οποίες υιοθετούν φαινομενικά μια ρητορική κατά της κατοχής αλλά κλείνουν τα μάτια στις επανειλημμένες ισραηλινές επιθέσεις και εισβολές, τραβάει την προσοχή... Οι αρχές αυτές, που προβάλλουν συνθήματα εθνικής απελευθέρωσης, κατευθύνουν τα βέλη τους προς το εσωτερικό της Συρίας, εξαπολύοντας τεράστιες κατασταλτικές εκστρατείες και σφαγές στις παράκτιες περιοχές με το πρόσχημα της καταδίωξης των “υπολειμμάτων του πρώην καθεστώτος” ενώ ξεχνούν ότι τα πραγματικά υπολείμματα εξακολουθούν να κυκλοφορούν ελεύθερα στο Παλάτι του Λαού και στα θεσμικά όργανα της ίδιας της νέας εξουσίας...
Τα σχέδια που διαιρούν τους Σύριους σε σεχταριστική, εθνοτική ή θρησκευτική βάση εξυπηρετούν μόνο τους εχθρούς του συριακού λαού και συμβάλλουν στην ενίσχυση των σιωνιστικών αφηγήσεων που επιδιώκουν να διαιρέσουν και να αποδυναμώσουν την περιοχή, καθώς και την ενίσχυση του εδάφους στο οποίο βασίζονται τα δικτατορικά καθεστώτα.
Καλούμε όλες τις αριστερές και προοδευτικές δυνάμεις στη Συρία να ενώσουν τις γραμμές τους και να οικοδομήσουν έναν ευρύ συντονισμό που θα στέκεται ενάντια στην κατοχή και τα σχέδια διαμελισμού της με βάση την ισότητα και την κοινωνική δικαιοσύνη. Η ενότητα του συριακού λαού είναι το πιο ισχυρό όπλο απέναντι στην ξένη επίθεση και η πραγματική εγγύηση για την απελευθέρωση της χώρας και του λαού».