Ο ΠΑΥΛΟΣ ΖΕΙ - ΤΣΑΚΙΣΤΕ ΤΟΥΣ ΝΑΖΙ
Αυτό το σύνθημα κυριάρχησε κατά την διάρκεια της παράστασης «18/9» που έγινε την Πέμπτη 8 Μαΐου στο κατάμεστο Δημοτικό θέατρο Στροβόλου. Ήταν μια συγκλονιστική παράσταση, με τη Δώρα Χρυσικού να κάνει μια εκπληκτική ερμηνεία για να δώσει σε όλη του τη διάσταση ποιο ήταν το διακύβευμα.
Όπως λέει η ίδια η Μάγδα Φύσσα, σε μια συνέντευξη της για την παράσταση: «Έχει να κάνει με μια αυτόπτη μάρτυρα η οποία όταν δολοφονήθηκε ο Παύλος μου, ήταν 20 χρονών κορίτσι. Η παράσταση αγγίζει ακριβώς το ζήτημα του φόβου. Η κοπέλα ταλαντεύεται αν πρέπει να καταθέσει για όσα είδε ή αν πρέπει να εισακούσει όλα αυτά τα «μην ανακατεύεσαι», «δεν έχεις καμιά δουλειά», «δεν είναι δική σου μάχη». Παρά τις απειλές που εξαπολύουν οι ίδιοι οι φονιάδες ότι θα έχει το ίδιο τέλος, αυτό το κορίτσι βρίσκει τη δύναμη να κάνει μια καθοριστική κατάθεση για να βρεθούν οι δολοφόνοι στη φυλακή»
Απαντώντας η Μάγδα Φύσσα, από το βήμα του θεάτρου στο σύνθημα «ο Παύλος ζει…» που συγκλόνιζε την παράσταση, είπε: "Ο Παύλος μου δεν ζει, αλλιώς δεν θα ήμουν εδώ. Είμαι εδώ για να μην ξεχαστεί. Για να μην ξαναπεράσει καμμιά μάνα αυτό που πέρασα εγώ»
Μαζί με την Μάγδα ήταν ο σύζυγος της, Παναγιώτης και ο παιδικός φίλος και συναγωνιστής του Παύλου, Θανάσης Περάκης, αντιπρόεδρος του συλλόγου Παύλος Killah P Φύσσας, οι οποίοι ζήτησαν οι ίδιοι από το ΑΚΕΛ που οργάνωσε τις παραστάσεις, να επισκεφτούν μνημεία θυμάτων του φασισμού.
Επισκέφτηκαν το μνημείο που είναι αφιερωμένο στον Κυριάκο και τον Σωτήρη Παπαλαζάρου που σκοτώθηκαν το ‘74, ο πρώτος από τους πραξικοπηματίες στην Μητρόπολη Πάφου και ο άλλος οδηγήθηκε σε αποστολή αυτοκτονίας και σκοτώθηκε από τον τούρκικο στρατό. Συνάντησαν την κόρη του Μισιαούλη που σκοτώθηκε μαζί με τον τουρκοκύπριο σύντροφο του, Καβάζογλου από τουρκοκύπριους εθνικιστές. Επισκέφτηκε ακόμη τις οικογένειες αντιστασιακών που σκοτώθηκαν από την ΕΟΚΑ Β.
Πολιτικές δολοφονίες
Η Μάγδα συναντήθηκε και με την Sevgul Uludag, την Τουρκοκύπρια δημοσιογράφο που αποκάλυψε πολλά σημεία ταφής αγνοουμένων και από τις δυο πλευρές. Επισκέφτηκε τη βόρεια Λευκωσία, στο σημείο που δολοφονήθηκε από την ΤΜΤ ο Φαζίλ Οντέρ το 1958, στέλεχος της ΠΕΟ. Εκεί ενημερώθηκε από τουρκοκύπριους συντρόφους και για τις πολιτικές δολοφονίες του φασισμού στη τουρκοκυπριακή κοινότητα.
Εκτός από την Λευκωσία παραστάσεις έγιναν και στις άλλες μεγάλες πόλεις, Πάφο, Λεμεσό, Λάρνακα με την ίδια μεγάλη επιτυχία. Ήταν πολύ σημαντικές εκδηλώσεις που έγιναν σε μια εποχή που ο Χριστοδουλίδης φλερτάρει με το ναζιστικό ΕΛΑΜ, ενω εμφανίστηκε και φωτογραφία, σε διάφορα μέσα, με μαθητές να χαιρετούν ναζιστικά κατά την φωτογράφηση της τάξης τους. Κάτι που από κάποιους υποβαθμίστηκε και χαρακτηρίστηκε ως αστείο και παιδική ανοησία.
Και σε αυτό η Φύσσα είχε μια ξεκάθαρη απάντηση:
«Δεν είναι καθόλου αστείο να χαιρετούν μαθητές ναζιστικά σε σχολική φωτογραφία. Μπορεί κάποιοι να θέλουν να το παρουσιάσουν ως τέτοιο, αλλά δεν είναι. Το να τα αντιμετωπίζουμε αυτά ως αστεία ή στη λογική του «έλα, μωρά παιδιά είναι» είναι μέγα λάθος, γιατί αυτή η συγκατάβαση είναι που μάς έφερε σ’ αυτή την κατάσταση. Εγώ αυτή τη στιγμή δεν έχω το παιδί μου και σε καμία περίπτωση δεν θα ήθελα να το ζήσει αυτό άλλη μάνα. Αυτή είναι η ουσία της δικής μας προσπάθειας. Έχει να κάνει ακριβώς με αυτό: να μην το βλέπουμε ως αστείο».
Η επιτυχία της παράστασης έδωσε την ευκαιρία σε κάποια έντυπα και σελίδες να τη χαιρετίσουν και να βάλουν το ζήτημα να γίνουν παραστάσεις και στα σχολεία σαν απάντηση σε αυτά τα φαινόμενα. Είναι σίγουρα μια καλή πρόταση και θα πρέπει να προσπαθήσουμε να πείσουμε τους εκπαιδευτικούς και τα συνδικάτα τους να την αγκαλιάσουν και να την προωθήσουν.
Ντίνος Αγιομαμίτης