Πάρα πολλοί και πολλές αγωνιστές/ριες πήραν το λόγο στη συνέχεια για να θυμίσουν τις αντιρατσιστικές μάχες που δόθηκαν σε χώρους και γειτονιές και να βάλουν τα επόμενα βήματα του αγώνα ενόψει των διαδηλώσεων στις 21 Ιούνη.

Χρειάζεται να πάμε στον Μάρξ και πώς έχει τοποθετήσει τη σχέση του ρατσισμού με τον καπιταλισμό. Η μαρξίστρια Λουτσία Πραντέλα σε κείμενό της για την πορεία ανάπτυξης του καπιταλισμού δίνει την εικόνα των μαζικών εκτοπισμών, της εξαφάνισης των ιθαγενών στην Αμερική, της αποικιοκρατίας και τι ακολούθησε στο να μετατραπεί ολόκληρη η Αφρική σε ένα πεδίο κυνηγητού ανθρώπων και μεταφοράς τους ως δούλων σε Αμερική και Ευρώπη. 

Αυτή η εικόνα ήταν αναπόσπαστο κομμάτι της δυναμικής του καπιταλισμού, του πώς φτάνει να εκμεταλλεύεται την εργατική τάξη, προσπαθώντας να μετατρέψει αυτή τη βαρβαρότητα σε διάσπασή της, στο λεγόμενο «διαίρει και βασίλευε». Είναι μια ανάλυση πολύ κρίσιμη και επίκαιρη σήμερα, όταν μιλάμε για τις μετακινήσεις των μεταναστών που αντιμετωπίζουν τα κλειστά σύνορα της Ευρώπης Φρούριο και τη στρατιωτικοποίησή τους, με βασικό εργαλείο την ισλαμοφοβία και το επιχείρημα ότι υπερασπίζουμε τα εθνικά σύνορα απέναντι στους «εισβολείς».

Αν δούμε τη διαδρομή του Αντριάνα, του καραβιού που έφτασε στα ανοιχτά της Πύλου και δεν έπιασε ποτέ ξηρά, θα δούμε όλα τα εμπόδια απέναντι στους μετανάστες, το τι έχτισε η Ευρώπη Φρούριο, τι στρατιωτικούς και κατασταλτικούς μηχανισμούς, ώστε να μην είναι μόνο ο στρατός, το ΝΑΤΟ, η FRONTEX, αλλά το ίδιο Λιμενικό που δολοφονεί. Η συμφωνία της Ιταλίας με τη Λιβύη -παλιά της αποικία- με 5 δις για να εμποδιστεί δήθεν το παρεμπόριο-λαθρεμπόριο ήταν στην πραγματικότητα μια συμφωνία για να καθηλωθούν οι μετανάστες μέσα στη Λιβύη σε κέντρα κράτησης. Και η εικόνα είναι ότι από τον ίδιο αυτό μηχανισμό έγινε η πιο μεγάλη διακίνηση.

Γι’ αυτό οι κυβερνήσεις και ο Μητσοτάκης δεν μπορούν να ισχυρίζονται ότι όσοι λέτε για ανοιχτά σύνορα και υπερασπίζεστε τους μετανάστες είστε με τους διακινητές. Η πολιτική των κλειστών συνόρων είναι που γεννά αυτά τα αδιέξοδα και την επιλογή αυτού του δρόμου.

Διεθνές αδίκημα

Η Πύλος δεν ήταν ένα ατύχημα, ήταν αποτέλεσμα μιας εγκληματικής πολιτικής. Κοιτάξτε την παραδοχή που κάνει ο Δημήτρης Μπαλτάκος, πρώην στέλεχος του Λιμενικού, on camera, στο ντοκιμαντέρ του BBC «Dead calm killing in the Med», που, όταν του δείχνουν αποκάλυψη των New York Times για pushback σε ζωντανό χρόνο, λέει ότι το λιμενικό σέβεται το διεθνές δίκαιο και τους μετανάστες. Αλλά όταν σταματά η συνέντευξη ακούγεται να λέει: «Δεν τους έχω πει πολλά ε; Ξεκάθαρο είναι, εντάξει. Τι να πω όμως σε αυτούς; Είναι ξεκάθαρο τι γίνεται, δεν θέλει πυρνηνική φυσική. Δεν ξέρω γιατί το κάνανε και μέρα μεσημέρι κιόλας. Είναι ξεκάθαρα παράνομο, προφανώς, είναι διεθνές αδίκημα».

Εκτός συνέντευξης δηλαδή λέει ακριβώς αυτό που κάνει αυτό το κράτος. Από το 2019 όταν πρωτοβγήκε η ΝΔ η ισλαμοφοβία χτυπάει κόκκινο. Μιλάνε καθαρά ότι υπάρχει υβριδικός πόλεμος και πρέπει να βρούμε τρόπους να τον εμποδίσουμε και αυτός είναι το κλείσιμο των συνόρων. Τον Δεκέμβρη τότε ψηφίζει γρήγορα τον Ενιαίο Φορέα Διαχείρισης Συνόρων όπου για πρώτη φορά η έρευνα και διάσωση πάει μαζί με την αποτροπή. Ο ίδιος μηχανισμός που του αναθέτουν να σώζει τους ανθρώπους, είναι αυτός που έχει πάρει στα χέρια του την αποτροπή. Και έχει τον Εθνικό Συντονιστή που τα επιτηρεί όλα αυτά και ο οποίος υπάγεται κατευθείαν στον Μητσοτάκη.

Μέσα σε αυτή την εικόνα χρειάζεται να δει κανείς τι ήταν το ναυάγιο της Πύλου και γι’ αυτό μιλάμε για οργανωμένο έγκλημα στα χέρια της κυβέρνησης. Δεν ήταν το μοναδικό, είχαν προηγηθεί πάρα πολλά τέτοια εγκλήματα. Η πολιτική των αποτροπών στα σύνορα από την περίοδο που έβαλαν τον φράχτη και έσπρωξαν τον κόσμο να περνά αναγκαστικά από το Αιγαίο ήταν μια πολιτική με χιλιάδες νεκρούς. Η Μεσόγειος έχει 40.000 πνιγμένους την τελευταία δεκαετία, σε μια πολιτική αποτροπών που γίνεται από το Αιγαίο μέχρι την Ισπανία. 

Έτσι έφτασαν να οργανώσουν ένα έγκλημα που έλεγε ότι για 15 ώρες παρακολουθώ το Αντριάνα που είναι σε κίνδυνο, δεν κάνω επιχείρηση διάσωσης, στέλνω ένα καταδιωκτικό πλοίο χωρίς σωσίβια και γιατρό αλλά με ειδικές μονάδες καταστολής -αυτές που οργανώνουν τις επιθέσεις είτε με τα όπλα είτε χτυπώντας τις βάρκες και βουλιάζοντάς τες. Και αντί να το διασώσουν, διώχνουν τα παραπλέοντα πλοία και το βουλιάζουν. Και ευτυχώς που επέζησαν άνθρωποι, έφτασαν στην Καλαμάτα και υπήρχαν διερμηνείς που τα άκουσαν και τα έβγαλαν ώστε η φωνή των επιζώντων να ακουστεί στο χειρότερο ρατσιστικό έγκλημα στη Μεσόγειο.

Αποτελέσματα

Οι αγώνες που έχουμε δώσει έφεραν αποτελέσματα. Αθωώθηκαν οι εννέα Αιγύπτιοι επιζώντες που είπαν ότι αυτοί είναι οι διακινητές. Σημειωτέον ότι στις φυλακές του ελληνικού κράτους η δεύτερη κατηγορία φυλακισμένων είναι οι «διακινητές». Το κίνημα δεν τους άφησε να το κουκουλώσουν. Ο Συνήγορος του Πολίτη βγάζει το πόρισμά του μέσα σε κύμα κινητοποιήσεων που αναδεικνύει το ζήτημα της Πύλου μαζί με τα Τέμπη. Φτάνουμε στις 22 Μάρτη που ενώνουν τις φωνές τους οι συγγενείς των θυμάτων των Τεμπών και της Πύλου.

Είμαστε μόνο στην αρχή. Είναι μια δύσκολη μάχη. Ξέρετε με ποιους τα βάζουμε. Με το πιο βαθύ και σκοτεινό κομμάτι του κράτους. Είναι στρατωτικό σώμα το Λιμενικό. Ξέρετε πόσες φορές έχουν καταδικαστεί λιμενικοί για τέτοια εγκλήματα; Έχουν γίνει 200-300 καταγγελίες. Καμία. Πόσες έφτασαν στο ακροατήριο; Καμία. Πόσες ΕΔΕ έγιναν εσωτερικά; Τέσσερις. Τι ήταν οι αποφάσεις; Αθώοι όλοι.

Είναι ένας αδίστακτος μηχανισμός και πρέπει να ξεσηκώσουμε όλο το εργατικό κίνημα ότι έχει συμφέρον να σταθεί απέναντι σε αυτούς μηχανισμούς. Έχει συμφέρον να σταθεί απέναντι στον Βορίδη που λέει ότι τα εγκλήματα στα σύνορα θα δώσουμε τη δυνατότητα να τα κάνει κάθε λιμενικός και συνοριοφύλακας, κάθε μπάτσος όπως αυτοί που δολοφόνησαν τον Καμράν. Και ότι οι μετανάστες θα έρχονται εδώ «νόμιμα». Τι σημαίνει αυτό; Δουλεμπορικές συμφωνίες, όπως με τη Λιβύη και το Μπαγκλαντές, να μην υπάρχει πόρτα να μπουν παρά μόνο αν δηλώνουν ότι θα προσκυνήσουν το αφεντικό. 

Άρα διπλή μάχη. Για να φτάσει η υπόθεση της Πύλου στο ακροατήριο και να μην μπει στο αρχείο και ταυτόχρονα μάχη για τα ανοιχτά σύνορα. Γιατί για να υπερασπίσουμε τη ζωή αυτών των ανθρώπων, χρειάζεται να εμποδίσουμε την εγκληματική στρατιωτικοποίηση των συνόρων, να καταργήσουμε τη συμφωνία με την Τουρκία και τη Λιβύη, να εμποδίσουμε να επιβάλλουν τα νέα μέτρα με την 24μηνη φυλάκιση και τις εξώσεις προσφύγων.

Με αυτά τα μεγάλα μέτωπα, ανοίγουμε μια καμπάνια που είναι διεθνής. Στις 21 Ιούνη κινητοποιείται η Διεθνής Αμνηστία στο Λονδίνο και σε μια σειρά πρωτεύουσες. Κινητοποιούνται οι συγγενείς των θυμάτων από το Πακιστάν μέχρι τη Συρία. Να στηριχτούμε σε όλο τον κόσμο που δίνει μάχες μέσα στους χώρους δουλειάς. Τη δύναμή τους να συγκρουστούν με τον ρατσισμό τη βλέπουμε. Την είδαμε στην ΟΕΝΓΕ και την ΠΟΕΔΗΝ που αποφάσισαν συμμετοχή στις 21 Ιούνη. Να μη μείνει συνδικάτο και σωματείο που δεν θα αποφασίσει το ίδιο.

Δέκα χρόνια μετά το άνοιγμα των συνόρων το 2015, το κίνημα αλληλεγγύης είναι δυνατό, η νίκη είναι εφικτή, είναι στα χέρια μας.

Πριν ένα χρόνο στον Μαρξισμό είχαμε κλείσει με μια υπόσχεση: ότι κάτι θα αρχίσει να συμβαίνει. Τώρα θα ξεκινήσω με ένα μαοϊκό τσιτάτο: μεγάλη αναταραχή, υπέροχη κατάσταση. Γιατί ο εισαγγελέας του Ναυτοδικείου προς τον ανακριτή του Ναυτοδικείου Πειραιά παρακαλεί «όπως διενεργήσετε κύρια ανάκριση» σε βάρος των κάτωθι κατηγορουμένων:

Του κυβερνήτη του ΠΠΛΣ 920 για πρόκληση ναυαγίου από την οποία μπορούσε να προκύψει κίνδυνος για άνθρωπο και είχε ως αποτέλεσμα τον θάνατο τουλάχιστον 82 ανθρώπων, για επικίνδυνες παρεμβάσεις στη συγκοινωνία πλοίων, για παράλειψη προσφοράς βοήθειας. Όλου του πληρώματος του ΠΠΛΣ 920 και των μελών του Ειδικού Κλιμακίου Αποστολών -θυμάστε τι λέγαμε γι’ αυτούς και τι συνηθίζουν να κάνουν στο σύνορο- για συνέργεια στην πρόκληση του ναυαγίου. Δύο ανώτερων αξιωματικών Ασφάλειας Ναυσιπλοΐας και του επόπτη του ΕΚΣΕΔ, όπως και του πρώην Αρχηγού του Λιμενικού Σώματος για κακουργηματική έκθεση ανθρώπων σε κίνδυνο ζωής.

Όλες αυτές οι πράξεις, πλην της παράλειψης προσφοράς βοήθειας, είναι κακουργηματικές. Και αυτές πλέον από την προκαταρκτική εξέταση παραγέλνει ο εισαγγελέας να περάσουν στην κύρια ανάκριση, για να δούμε για ποιες πράξεις τελικά θα φτάσουν στο ακροατήριο.

Πέρσι είχαμε μιλήσει γιατί αυτό το έγκλημα είναι ρατσιστικό, γιατί είναι ταξικό. Είχαμε αναφέρει πόσα χρήματα δαπανώνται για την ασφαλειοποίηση των συνόρων από το Ταμείο Ευρωπαϊκής Χρηματοδότησης και πως μόνο 600 χιλιάδες δίνονται για την έρευνα και διάσωση. Είχαμε αναφέρει τι σημαίνει να χτίζεις φράχτες, να φτιάχνεις κλειστά κέντρα, να έχεις drones και θερμικές κάμερες.

Σήμερα, χωρίς να υπάρχουν διαφορές στην πολιτική των συνόρων, την ρατσιστική πολιτική και το κεντρικό αφήγημα, έχουμε κάτι καινούργιο: έχουμε Βορίδη υπουργό Μετανάστευσης και Ασύλου να βγαίνει και να λέει «τσεκουράτα» ότι η διαμονή των ανθρώπων είναι έγκλημα και γι’ αυτό θα φέρει νόμο ώστε η διοικητική κράτηση να φτάνει τα δυο χρόνια. Ότι τα προαναχωρησιακά κέντρα είναι φυλακές και ότι μέσα έχουμε ποινικούς κι όχι ανθρώπους που απλώς στερούνται εγγράφων και γι’αυτό είναι προς απέλαση. Πως αυτός θα ορίζει ποιος θα μπαίνει και ποιος θα μένει.

Πέρσι συζητούσαμε για την απανθρωποποίηση και πως φτάσαμε να νομιμοποιούμαστε να σκοτώνουμε στο σύνορο. Τώρα, στην ίδια συνθήκη, συζητάμε πάλι για την υπόθεση της Πύλου, όμως με μια αισιοδοξία, όχι με ένα κράτημα.

Όταν βγήκε το πόρισμα του Συνηγόρου του Πολίτη (ΣτΠ) ο δικηγόρος υπεράσπισης του πληρώματος βγήκε και είπε σε ένα φοβερό δελτίο τύπου ότι ο ΣτΠ υπηρετεί μια woke ατζέντα και πρέπει να αυτοκαταργηθεί γιατί είναι το άντρο των δικαιωματιστών. Στον ίδιο ιστορικό χρόνο έβγαινε το Υπουργείο Ναυτιλίας και έλεγε «γιατί βαράτε το ελληνικό λιμενικό;», απαξιώνοντας το πόρισμα.

Εξηγήσεις

Ο ΣτΠ δεν είναι απλώς μια Ανεξάρτητη Αρχή. Έχει ιδρύσει Εθνικό Μηχανισμό Έρευνας Περιστατικών Αυθαιρεσίας. Με βάση το Σύνταγμα ενεργεί. Δεν είναι πέντε επιστήμονες που μάζεψαν πέντε χιλιάδες σελίδες υλικό και ζήτησαν εξηγήσεις από το πλήρωμα, το τέως αρχηγό του Λιμενικού αλλά και τον νυν -για τον οποίο η υπόθεση μπαίνει στο αρχείο μαζί με άλλους τρεις, κάτι που ελπίζουμε να ανατρέψουμε με την προσφυγή μας κατά της διάταξης του εισαγγελέα.

Το υπουργείο λοιπόν αμφισβητεί την επιστημονική εγκυρότητα του πορίσματος του ΣτΠ και λέει ότι είναι υποκειμενική εκτίμηση κάποιων τύπων που μαζεύονται και συζητάνε. Το ίδιο είχαν κάνει με τις παραγματογνωμοσύνες στην υπόθεση Σαμπάνη ή τώρα στα Τέμπη. Δεν απαντά καν γιατί εξαφανίστηκαν τα αποδεικτικά στοιχεία που ζήτησε ο ΣτΠ. Ο κατηγορούμενος, ο υπόλογος, εμφανίζεται ως κατήγορος. Αυτό σε αυτή τη χώρα πρέπει να μας προβληματίσει.

Τι άλλο μας είπε το Υπουργείο; Επικαλέστηκε μια απειλή, την ίδια που επικαλείται κάθε φορά ο Βορίδης και κάθε ακροδεξιός, στο όνομα της οποίας εμείς πρέπει να δεχτούμε αδιαμαρτύρητα να μην έχουμε δίκαιο, να μην έχουμε κράτος, να μην έχουμε όργανα που σέβονται τον νόμο.

Τι άλλο μας λέει; Ηρωοποιεί το Λιμενικό. Που, όταν βγήκαν τα ηχητικά, ακούγεται ένας λιμενικός να λέει σε πρόσφυγα του Αντριάνα «όταν δεις το κόκκινο πλοίο να έρχεται πείτε ότι θέλετε να πάτε Ιταλία». Φτιάχνει δηλαδή από την αρχή τη συγκάλυψη, να πει ο μελλοθάνατος στον δολοφόνο του ότι δεν θέλω να με σώσεις και σε νομιμοποιώ και να με πνίξεις. Και τι απαντά για τα ηχητικά; Το ίδιο, ότι το Λιμενικό σώζει ζωές και μας δίνει και νούμερα.

Τις μόνες ζωές που δεν παρέλειψε να διασώσει είναι μετά το φονικό της Πύλου που για δύο μήνες δεν κάνει pushbacks. Και πάντα αποδίδονται ιδιοτελή κίνητρα σε αυτούς που υπερασπίζονται τους κολασμένους. Σε σας που είστε «εθνικοί μειοδότες». Σε μας που είμαστε «ακραίοι δικαιωματιστές» και σίγουρα όχι δικηγόροι. Και στον ΣτΠ. Όλοι σε μια συμπαιγνία.

Πού θέλω να καταλήξω; Έχει τεράστια σημασία και δεν θα σταματήσουμε να μιλάμε για αυτή την υπόθεση. Ο δρόμος είναι μακρύς. Είναι μια πρώτη μάχη, δεν έχει κερδηθεί ο πόλεμος. Είναι μια διαδικασία που θα πάρει πολλά χρόνια. Απλά να πω ότι όταν βγάλαμε το δελτίο τύπου μάς έστελναν μηνύματα από την Αίγυπτο, τη Συρία, το Πακιστάν οι άνθρωποί τους. Και έλεγαν ότι «επιτέλους, δικαιοσύνη».

Οπότε αυτή τη μέρα δεν μπορούμε παρά να την αφιερώσουμε σε όλες εκείνες τις μανάδες που στις 22 Μάρτη λέγαμε τα ονόματά τους, τη Σάμπα Σαφάζ, τη Ράνια Αχμέντ, τη Μαριάμ Ναντίμ. Για αυτές τις γυναίκες θα συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε εντός και εκτός αιθουσών δικαστηρίων. Η Πύλος, τα Τέμπη, η Παλαιστίνη είναι κοινός, βαθιά ταξικός αγώνας. 

Θα ήθελα να κλείσω με ένα ποίημα του Φάντι Τζούντα, Παλαιστίνιου ποιητή. Λέει: «Πότε πότε, η γλώσσα πεθαίνει». Και συνεχίζει: «Πεθαίνει τώρα. Ποιος είναι ζωντανός για να τη μιλήσει;». Η απάντηση είναι ότι αν αυτοί πρέπει να πεθάνουν, κάποιοι πρέπει να ζήσουν. Εμείς είμαστε εδώ ζωντανοί και αυτή την ιστορία θα την πούμε εμείς.

ΕΚΔΗΛΩΣΕΙΣ - ΔΡΑΣΕΙΣ